Tag Archives: Εργατικοι Αγωνες

La sirène de Faso Fani

La sirène de Faso Fani

Αυτό το ντοκιμαντέρ από την Αφρική έχει στο κέντρο του ένα κομβικό ζήτημα του σύγχρονου κόσμου: τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, τις επιπτώσεις που αυτές έχουν στον ανθρώπινο παράγοντα –δηλαδή τους εργαζόμενους- και τις προοπτικές για το μέλλον.

Ο σκηνοθέτης εστιάζει στη Faso Fani, σε μια κρατική κλωστοϋφαντουργική βιομηχανία της Μπουρκίνα Φάσο που το 2001 έκλεισε λόγω αναδιαρθρώσεων που επιβλήθηκαν από τη Διεθνή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η άνοδος της Κίνας στο διεθνές τοπίο και η υπερχρέωση της χώρας ήταν οι οικονομικές αιτίες.

Καταγράφει ο σκηνοθέτης μέσα από συνεντεύξεις με παλιούς εργαζόμενους την πορεία της βιομηχανίας. Εικόνες από τους χώρους της, αποσπάσματα από διαφημίσεις και ντοκιμαντέρ, αλλά και «πειραγμένα» αποσπάσματα από δελτία ειδήσεων της εποχής, σχεδιάζουν την ιστορική διαδρομή της βιομηχανίας και την κεντρική θέση που κατείχε στην κοινωνική και οικονομική ζωή της τοπικής κοινότητας: είναι η αισιοδοξία των πρώτων χρόνων, ο μοντερνισμός της δεκαετίας του 70 που αναδύονται.

Αν και από το ντοκιμαντέρ απουσιάζει η άλλη άποψη –δηλαδή η άποψη αυτών που επέβαλλαν το κλείσιμο και τη ρευστοποίηση της βιομηχανίας-, ωστόσο αυτή δεν γίνεται αισθητή: το θέμα του ντοκιμαντέρ δεν είναι μια τετριμμένη πολιτική ενάντια στις πολιτικές αποκρατικοποίησης. Καθ’ όλη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, στο κέντρο συνεχώς επανέρχεται ο παράγοντας άνθρωπος, το θύμα αυτής της διαδικασίας. Ωστόσο στο τελευταίο μέρος του έρχεται στο προσκήνιο μια απροσδόκητη αισιοδοξία: ο σκηνοθέτης –μέλος της τοπικής κοινότητας- εστιάζει στο τι συνέβη μετά την καταστροφή. Οι προσπάθειες να στηθεί ξανά, σ’ ένα επίπεδο βιοτεχνικό, η τοπική παραγωγή, να εκμεταλλευτούν δηλαδή το ανθρώπινο κεφάλαιο, τη γνώση που η τοπική κοινότητα συσσώρευσε όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας της βιομηχανίας. Χωρίς εξοπλισμό, με χειροκίνητες υφαντικές μηχανές, στήνεται μια μονάδα παραγωγής. Ο συνεταιρισμός, η απόφαση να αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις τύχες τους, η νέα λαϊκή επιχειρηματικότητα: εδώ είναι οι πηγές της αισιοδοξίας. Οι σκοτεινοί τόνοι απομακρύνονται, η απαισιοδοξία διαλύεται. Το μέλλον μπορεί να είναι διαφορετικό…

Διάρκεια: 89:32

Έτος Παραγωγής: 2015

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: NT266

 

Οι λαχειοπώλες τ’ ουρανού

Οι λαχειοπώλες τ’ ουρανού

Μια αναδρομή στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της Ελλάδας των δεκαετιών ’60 με ’70.

Τα γεγονότα που παρουσιάζονται εδώ, δεν παρατίθενται σαν αρχειακό έκθεμα. Γιατί οι αναμνήσεις μας είναι η δύναμή μας. Η δύναμη που διανύει τις εποχές και καθιστά τους ανθρώπους ικανούς να αντιπαρατεθούν στα τανκς και τους βασανιστές, στις αύρες και τους δολοφόνους, στην αδικία και την πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Διάρκεια: 92:30

Έτος Παραγωγής:

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι:

Κωδ.Καταχώρησης: NT261

Ούτε Θεοί – Ούτε Αφέντες: Μια Ιστορία του Αναρχισμού

Ούτε Θεοί – Ούτε Αφέντες: Μια Ιστορία του Αναρχισμού

Το ντοκιμαντέρ “Ούτε θεοί – ούτε αφέντες, μια ιστορία του αναρχισμού” βασίζεται αποκλειστικά σε αρχειακά ντοκουμέντα και συνεντεύξεις με ιστορικούς και περιγράφει την αναρχική ιστορία ως ιστορία γεγονότων από τις απαρχές ως το B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιώντας μόνο αυθεντικά πλάνα, όπως από τη μεξικάνικη επανάσταση και τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, και παραστάσεις σύγχρονων αυθεντικών ντοκουμέντων. Το ντοκιμαντέρ δεν περιορίζεται στην Ευρώπη και τα συνήθως εξεταζόμενα θέματα αλλά λαμβάνει επίσης υπόψη του τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο.

1ο Μέρος “Η ορμή της καταστροφής (1840-1906):

1840 – Είμαι αναρχικός

1886 – Πρωτομαγιά

1892 – Προπαγάνδα με την πράξη

1906 – Άμεση Δράση

2ο Μέρος “Γη και ελευθερία (1900-1927)”:

1909 – Ο νέος άνθρωπος

1911 – Ο στρατός του μόχθου

1917 – Όλη η εξουσία στα σοβιέτ

3ο Μέρος “Στη Μνήμη των ηττημένων (1922-1945)”:

1921 – Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβος μας

1926 – Γενική Ένωση Αναρχικών

1936 – Στα οδοφράγματα!

1939 – Επίλογος Continue reading Ούτε Θεοί – Ούτε Αφέντες: Μια Ιστορία του Αναρχισμού

Παλληκάρι. Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου

Παλληκάρι. Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου

Η σφαγή του Λάντλοου και η δολοφονία του Έλληνα μετανάστη και συνδικαλιστή Λούη Τίκα (Ηλία Σπαντιδάκη) αποτελεί μία από τις κομβικές στιγμές του αμερικανικού εργατικού κινήματος και ενώνει, έναν ολόκληρο αιώνα μετά, τις ΗΠΑ του 1914 με τις εργατικές και μεταναστευτικές διεκδικήσεις της Ελλάδας του 2014. Ένα φιλμ διαχρονικά επίκαιρο που θέτει σε πρώτο πλάνο το δικαίωμα στην εργασία και στην επιβίωση του ανθρώπου. Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Νίκου Βεντούρα, είχαμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε παρουσία του δημιουργού τον Μάρτιο στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και αυτή την εβδομάδα κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Ο Λούης Τίκας (Luis Tikas ή Ηλίας Σπαντιδάκης) γεννήθηκε στη Λούτρα Ρεθύμνου το 1886 και ο πατέρας του ονομαζόταν Αναστάσιος. Το 1906 σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν φύγει έβγαλε μια φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή και την άφησε ως ενθύμιο στους συγγενείς του. Δεν επρόκειτο να ξανανταμωθούν… Στις ΗΠΑ μετέτρεψε το όνομά του στο αγγλοσαξονικό Λούης Τίκας (Luis Tikas), με το οποίο έμελλε να γραφεί στην ιστορία των συνδικαλιστικών αγώνων.
Το χρονικό της απεργίας δε γράφτηκε ποτέ. Είχε σχεδόν ξεχαστεί, ώσπου το 1944 ο τραγουδιστής Γούντι Γκάθρι έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «The Ludlow Massacre». Το τραγούδι ακουγόταν συχνά στις διαδηλώσεις της δεκαετίας του ’60. Ο ποιητής Ντέιβιντ Μέισον έγραψε ένα ποιητικό μυθιστόρημα 4.800 στίχων με τίτλο: “Ποιος ήταν ο Λούης Τίκας”, όπου περιγράφεται η ζωή του Έλληνα πρωταγωνιστή του αμερικανικού εργατικού κινήματος. Παράλληλα, τη ζωή του Τίκα επανέφερε στο προσκήνιο ο ελληνοαμερικανός συγγραφέας Ζήσης Παπανικόλας το 1991 γράφοντας τη βιογραφία του. Σήμερα το Λάντλοου είναι μια πόλη-φάντασμα. Στον χώρο της σφαγής, στην περιοχή Τρίνινταντ, έχει στηθεί μνημείο από γρανίτη στη μνήμη των θυμάτων. Εκεί υπάρχει και ο τάφος του γενναίου Λούη Τίκα.
Το ντοκιμαντέρ εστιάζει σ’ ένα καθοριστικό γεγονός του αμερικανικού εργατικού κινήματος, τη σφαγή στο Λάντλοου του Κολοράντο, μέσα από την ιστορία του Έλληνα εργάτη από την Κρήτη. Η ταινία προέκυψε μετά από ρεπορτάζ που έκανε ο σκηνοθέτης το 2008, μαζί με τη δημοσιογράφο Λαμπρινή Θωμά. Αναζήτησαν τις μνήμες, την ιστορία και την κληρονομιά του Λούη Τίκα και του Λάντλοου στο Κολοράντο και μίλησαν με κορυφαίους ιστορικούς, καλλιτέχνες και απογόνους ανθρακωρύχων, καταγράφοντας τα σημάδια που άφησε στο σώμα της εργατικής Αμερικής. Μία τραγωδία που πολλοί προσπάθησαν να αφήσουν να ξεχαστεί…
Στη Συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο δημιουργός στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είχε αναφερθεί χαρακτηριστικά: «Σκεφτήκαμε ότι άξιζε να διερευνήσουμε αυτή την ιστορία σε μεγαλύτερο βάθος. Θέλαμε να αποδώσουμε το κλίμα της εποχής  των αρχών του 20ού  αιώνα, των μεταναστευτικών διεκδικήσεων και την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, ζητήματα που μας αφορούν και σήμερα. Θέλαμε να δούμε τι έχει μείνει στους απογόνους των απεργών και στην ιστορική μνήμη της κοινωνίας. Είναι και ένα είδος έμπνευσης για το πώς άνθρωποι πριν από εμάς αντιστάθηκαν και κέρδισαν.»
Η ταινία, για την οποία επεσήμανε ο δημιουργός ότι «είναι εντελώς χειροποίητη, έγινε εκ των ενόντων» και έχει τρεις διαστάσεις: ιστορική, καλλιτεχνική και προσωπική. Η σφαγή του Λάντλοου ενέπνευσε τη φολκ μουσική και ένα από τα γνωστότερα τραγούδια που αναφέρεται σε αυτό το γεγονός είναι το «Ludlow Massacre» του θρυλικού Γούντι Γκάθρι. Με τη σειρά του, αυτό ενέπνευσε τον ιστορικό Χάουαρντ Ζιν να γράψει το βιβλίο «Η ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών», που παρουσιάζει την ανεπίσημη ιστορία των Η.Π.Α. μέσα από τα εργατικά κινήματα.
Η προσωπική διάσταση του ντοκιμαντέρ αποτυπώνεται στις συνεντεύξεις των απογόνων των απεργών. «Οι γιοι των απεργών για πολλά χρόνια ένιωθαν μια αίσθηση ήττας, γιατί μετά τη σφαγή υπήρχε μεγάλη καταστολή, οι γονείς τους δεν έβρισκαν δουλειά. Όμως μέσα στην οικογένεια τους υπήρχε μια αίσθηση υπερηφάνειας», ανέφερε ο σκηνοθέτης και συμπλήρωσε: «Την ιστορία αξίζει να τη μελετάμε επειδή ακριβώς επαναλαμβάνεται. Τα γεγονότα του παρελθόντος μας δίνουν το μήνυμα για το πώς να τα αντιμετωπίζουμε στο παρόν. Στο τέλος, η απεργία στο Λάντλοου καταστάλθηκε, αλλά οι αργότερα πέρασαν ορισμένοι νόμοι για τα εργατικά δικαιώματα.»

Η ταινία «Παλικάρι: Ο Λούης Τίκας και η Σφαγή του Λάντλοου» (Palikari: Louis Tikas and the Ludlow Massacre) του Νίκου Βεντούρα (Ελλάδα – 2014), πραγματοποίησε την πρεμιέρας της τον Μάρτιο στο Επίσημο Πρόγραμμα του 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ενώ στη συνέχεια προβλήθηκε και στο 8ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας. Από την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου το φιλμ κυκλοφορεί κανονικά στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας σε διανομή της New Star.


Διάρκεια: 83:26

Έτος Παραγωγής: 2014

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: NT 252

Μαρτυρίες – Η απεργία της Σερίφου

serifosΜαρτυρίες – Η απεργία της Σερίφου

Τον Αύγουστο του 1916, οι εργάτες που δούλευαν στα μεταλλεία της Σερίφου, στην περιοχή Μέγα Λιβάδι, ξεσηκώθηκαν εναντίον του Γερμανού εργοδότη τους. Ήταν μια απεργία η οποία κατέληξε στην αιματηρή σύρραξη της 21ης Αυγούστου με επτά νεκρούς, χωροφύλακες και απεργούς, και δεκάδες τραυματίες.

Ήταν η δεύτερη αιματηρή εργατική εξέγερση στη συνδικαλιστική ιστορία της Ελλάδος, μετά τα δραματικά γεγονότα της απεργίας του Λαυρίου, το 1896. Οι ιστορικές συγκυρίες της εποχής ευνόησαν οπωσδήποτε τον ξεσηκωμό των μεταλλωρύχων της Σερίφου.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στην οξύτερη φάση του. Ο εθνικός διχασμός στην Ελλάδα είχε κορυφωθεί, οι αγγλογάλλοι πίεζαν τους Έλληνες να βγουν στον πόλεμο στο πλευρό τους, ο συμμαχικός στόλος υπό τον ναύαρχο Φουρνέ είχε κάνει απόβαση στον Πειραιά και οι αξιωματικοί της Εθνικής Άμυνας στην Θεσσαλονίκη προωθούσαν τον χωρισμό της χώρας στα δύο, με σχηματισμό της κυβέρνησης Βενιζέλου — Κουντουριώτη — Δαγκλή στον βορρά.
Η ιστορία των μεταλλείων της Σερίφου ξεκίνησε το 1884, όταν ο τυχοδιώκτης Γερμανός μεταλλειολόγος Αιμίλιος Γκρώμαν ανέλαβε την επιχείρηση, χωρίς καθόλου κεφάλαια, πείθοντας τους πάμπτωχους χωρικούς να του παραχωρήσουν τη γη τους, προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα ένα πενιχρό μεροκάματο.
Ο γιος του Γεώργιος συνέχισε την επιχείρηση το 1906 με πολύ πιο σκληρή διαχείριση από του πατέρα του: απάνθρωπα σκληρή δουλειά επί δωδεκάωρο, μεροκάματα πείνας και παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας. Πρωτεργάτης της εξέγερσης των μεταλλωρύχων της Σερίφου, ήταν ο συνδικαλιστής Κωνσταντίνος Σπέρας, οποίος τους οργάνωσε σε σωματείο τον Ιούλιο του 1916.
Ο Σπέρας υπήρξε πρωτεργάτης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος και άλλων συνδικαλιστικών σωματείων. Βρέθηκε κυνηγημένος και από τους αριστερούς συντρόφους του και από το δεξιό κατεστημένο της εποχής του.

Εξορίσθηκε και φυλακίσθηκε από τον Μεταξά και δολοφονήθηκε το 1943 από την κομμουνιστική οργάνωση ΟΠΛΑ. Για την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Σπέρα και το χρονικό της αιματηρής εξέγερσης στη Σέριφο καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, η κόρη του συνδικαλιστή Νεφέλη Σπέρα, ο λαογράφος της Σερίφου Θοδωρής Λιβάνιος, ο παλιός μεταλλωρύχος Αντώνης Φραγκουλάκης, ο πρόεδρος του σωματείου Εργατών και Λατόμων Σερίφου Παναγιώτης Σταματάκης και η δήμαρχος του νησιού Αγγελική Συνοδινού.

Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, προβάλλεται οπτικοακουστικό και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.


Διάρκεια: 48:22

Έτος Παραγωγής:

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΤΕ123

Η ιστορία των εργατικών διεκδικήσεων – Αφιέρωμα στην εργατική πρωτομαγιά

mhxanhΗ ιστορία των εργατικών διεκδικήσεων – Αφιέρωμα στην εργατική πρωτομαγιά

Με ειδική επετειακή εκπομπή για την Πρωτομαγιά η «Μηχανή του Χρόνου» ερευνά την ιστορία της εργασίας στην Ελλάδα και ρίχνει φως στους αγώνες των εργαζομένων για αξιοπρεπείς μισθούς και καλύτερες συνθήκες από τη δεκαετία του ’30 έως τα χρόνια της Χούντας.

Άθλιες συνθήκες, εξαντλητικό ωράριο, χαμηλά ημερομίσθια και απουσία κάθε ασφάλισης συνθέτουν το σκηνικό της εργασίας στην Ελλάδα, που υφίσταται τις συνέπειες του Κραχ και της πτώχευσης. Η χώρα συγκλονίζεται από δυναμικές κινητοποιήσεις και η έκρηξη θα έρθει τον Μάιο του ’36 στη Θεσσαλονίκη, κατά τις αιματηρές συγκρούσεις των καπνεργατών με την αστυνομία.

Στην Κατοχή οι εργαζόμενοι μάχονται για την επιβίωσή τους. Έγιναν απεργίες για λίγα δράμια ψωμί και λάδι αλλά και μεγάλη κινητοποίηση για να μην πάνε οι έλληνες ως εργάτες στα γερμανικά εργοστάσια. Ήταν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της παλλαϊκής αντίστασης εναντίον του ναζιστικού καθεστώτος. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι οικοδόμοι ξεκινούν απεργία με κυρίαρχο σύνθημα τη φράση «ξηλώστε τα πεζοδρόμια». Τα αιτήματά τους για εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος ταυτίζονται με το αίτημα για εκδημοκρατισμό της χώρας.

Διάρκεια: 52:26

Έτος Παραγωγής: 2013

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΤΕ122

Πρωταγωνιστές – Κωνσταντίνα Κούνεβα

Πρωταγωνιστές – Κωνσταντίνα Κούνεβα

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα μιλά για πρώτη φορά την Κυριακή 8 Νοεμβρίου, στους «Πρωταγωνιστές», στο MEGA.
Από το δωμάτιο του Ευαγγελισμού, όπου παραμένει για νοσηλεία, η Κωνσταντίνα Κούνεβα αφηγείται στον Σταύρο Θεοδωράκη τη ζωή της. Από τα παιδικά της χρόνια, την εποχή του Ζίβκοφ, την άφιξή της στην Ελλάδα και τους συνδικαλιστικούς της αγώνες, μέχρι τη δολοφονική επίθεση εναντίον της τα μεσάνυχτα της 22ας προς 23ης Δεκέμβρη του 2008.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα λέει για το δράστη: «Σε μένα το κακό φαίνεται, σε κείνους δε φαίνεται. Αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα, είμαι σίγουρη».
Για το γιο της: «Ο Εμμανουέλ είναι ένα σοφό παιδί. Πονάει με τον τρόπο του κι όσο πιο πολύ με βλέπει τόσο πιο πολύ πονάει. Εύχομαι να βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει, θα γίνω καλά».
Για την αστυνομία: «Για να μην έχει βρει τους δράστες, δεν έχει κάνει τη δουλειά της σωστά».
Για τον τρόπο που αντιμετωπίζει σήμερα τη ζωή: «Ο φόβος δεν βοηθά, ο φόβος δεν σε αφήνει να είσαι ελεύθερος, ο φόβος είναι καταστροφή».
Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα μιλούν στην κάμερα της εκπομπής οι: Ελλάδα Καϊσίδου (νυχτερινή αποκλειστική στο νοσοκομείο), Κατερίνα Μάτσα (ψυχίατρος), Μάγια Ντίτσεβα (συνάδελφός της), Κώστας Παπαδάκης (δικηγόρος), Βλασία Παπαθανάση (πρόεδρος Παναττικής ‘Ενωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού).

Διάρκεια: 50:00

Έτος Παραγωγής: 2009

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΤΕ092

Οι Nέοι Φάκελοι – Η άγνωστη Κωνσταντίνα Κούνεβα

fakeloiΟι Nέοι Φάκελοι – Η άγνωστη Κωνσταντίνα Κούνεβα

Ο Αλέξης Παπαχελάς ανοίγει το φάκελο της δολοφονικής επίθεσης ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και αποκαλύπτει την πραγματική ιστορία της 45χρονης εργαζόμενης μητέρας από την Βουλγαρία, που συγκλόνισε το πανελλήνιο.

«ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ» φέρνουν στο φως αποκλειστικό βίντεο της Κούνεβα από τον ΗΣΑΠ, όπου εργαζόταν. Με οδηγό τον αδελφικό φίλο, που συμπαραστάθηκε στην 45χρονη Βουλγάρα ήδη από το περασμένο καλοκαίρι –όταν του εκμυστηρεύτηκε ότι δέχεται συγκεκριμένες απειλές – η κάμερα των «ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ» ταξιδεύει στην πόλη της Βουλγαρίας, όπου η Κούνεβα σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία και γέννησε τον 12χρονο σήμερα γιο της. Στο χιονισμένο Βέλικο Τάρνοβο «ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ» συναντούν τους ανθρώπους, που η ίδια η Κούνεβα ζήτησε να διηγηθούν την ιστορία της αντί αυτής σε χειρόγραφο σημείωμά της προς την εκπομπή. Στο σπίτι της νονάς του γιου της, πέντε από τους πιο στενούς φίλους ανακαλούν χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές από την ζωή στην Ελλάδα και την Βουλγαρία. Πίσω στην Αθήνα, η μητέρα της Κούνεβα ανοίγει την καρδιά της στον Αλέξη Παπαχελά και αποκαλύπτει τις δύσκολες στιγμές της οικογένειας στον 9ο όροφο του Ευαγγελισμού.

Τέλος, συνάδελφοι της Κούνεβα, μιλούν για πρώτη φορά στην κάμερα για τις απροκάλυπτες πιέσεις που δέχτηκαν, ενώ στενή της φίλη και συνάδελφος εκμυστηρεύεται πώς έφτασε στο σημείο να στραφεί και η ίδια εναντίον της.

Δουλεμπόριο με σφραγίδα

Με αφορμή την υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, ο Τάσος Τέλλογλου ερευνά σε βάθος το σύγχρονο δουλεμπόριο χιλιάδων μεταναστών που καθαρίζουν καθημερινά οργανισμούς, υπηρεσίες και εταιρίες, εγκλωβισμένοι σε ένα καθεστώς πραγματικής ομηρίας.

«ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ» αποκαλύπτουν πώς με την κρατική σφραγίδα και ανοχή από νοσοκομεία, υπουργεία, διευθύνσεις μέσης εκπαίδευσης και οργανισμούς παραβιάζουν συστηματικά την εργατική νομοθεσία για τις αμοιβές, το χρόνο εργασίας, και την ασφάλιση των εργαζομένων στον τομέα της καθαριότητας.

Στον Τάσο Τέλλογλου απαντά τόσο ο ΗΣΑΠ όσο και η εταιρία που είχε αναλάβει τον καθαρισμό των σταθμών του ηλεκτρικού. Αληθινές ιστορίες και αποκαλυπτικές μαρτυρίες από έναν κόσμο που συναντάμε καθημερινά. Ο Τάσος Τέλλογλου αποκαλύπτει ποιους συμφέρει το σύγχρονο δουλεμπόριο αλλά και ποιοι καλύπτονται πίσω από τις σφραγίδες συμβάσεων ύψους εκατομμυρίων ευρώ.

Επιχείρηση: ΑΠΑΓΩΓΗ

Η Σοφία Παπαϊωάννου ερευνά την επικίνδυνη «μόδα» των απαγωγών. Μπροστά στην κάμερα των «ΝΕΩΝ ΦΑΚΕΛΩΝ» Πειραιώτης επιχειρηματίας εξομολογείται για πρώτη φορά τις δραματικές στιγμές που έζησε κατά τη διάρκεια της απαγωγής και της συγκλονιστικής ομηρίας του γιου του που κράτησε δύο ολόκληρους μήνες.

Ακόμη, η Σοφία Παπαϊωάννου συναντά την ειδική ομάδα της αστυνομίας για τις επιχειρήσεις απαγωγών και ανατρέχει μαζί τους στις πιο γνωστές υποθέσεις απαγωγών στην Ελλάδα, ενώ απαντά στο ερώτημα πώς από την απαγωγή ενός ποδοσφαιριστή του Κεραυνού Αγίας Βαρβάρας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 – τη γνωστή υπόθεση «Μαρσελίνο» – φτάσαμε σήμερα στην απαγωγή των 40 εκατομμυρίων ευρώ.

Διάρκεια: 55:40

Έτος Παραγωγής: 2009

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΤΕ084

Ψωμί και Αμίαντος

esethesΨωμί και Αμίαντος

Το 2011 γίνανε στη Θεσσαλονίκη αρκετοί εργατικοί αγώνες με διαφορετικά χαρακτηριστικά,  αλλά όλοι με σθένος και ταξική αυτοπεποίθηση. Η επίθεση των αφεντικών στα εργατικά δικαιώματα ήταν σαρωτική με τη βοήθεια πάντα της κυβέρνησης και των μνημονιακών της νόμων. Ένα κομμάτι των εργαζόμενων αντιστέκεται: στα εστιατόρια των Goody’s και των Applebee’s, στα ζαχαροπλαστεία των Βle και του Χατζή, στα εργοστάσια της Trastic και του Πετζετάκη οι εργαζόμενοι θα αντισταθούν με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα.

παραγωγή: ΕΣΕ Θεσσαλονίκης

Διάρκεια: 22:49

Έτος Παραγωγής: 2015

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι:

Κωδ.Καταχώρησης: ΚΒ091

Harlan County, USA 1976

Harlan County, USA 1976

Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ (για τις εικόνες που κατέγραψε) του αγώνα των ανθρακωρύχων της Αμερικής για… συλλογικές συμβάσεις… για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας… για τα συναφή που θεωρούσαμε μέχρι χθες αυτονόητα και που… σύντομα θα πρέπει να ξανακατακτηθούν.

——

Το Harlan County, USA είναι ένα βραβευμένο με Όσκαρ ντοκυμανταίρ του 1974 που καλύπτει την “Απεργία του Μπρουκσάιντ” ή “Ματωμένο Χάρλαν”, μια προσπάθεια των 180 ανθρακωρύχων και των συζύγων τους έναντι της Ντιουκ Πάουερ Κομπανυ, εταιρεία στην οποία ανήκει η εταιρία άνθρακα Ίστοβερ το ορυχείο και η προπαρασκευαστική στην κομητεία του Χάρλαν στο Κεντάκι. Σκηνοθέτησε η Μπάρμπαρα Κοπλ, η οποία είναι εδώ και καιρό υπέρμαχος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, το Harlan County, USA είναι λιγότερο αμφίσημη σαν ταινία στην στάση της απέναντι στα συνδικάτα από ότι η μετέπειτα ταινία της σκηνοθέτιδος American Dream, η καταγραφή της απεργίας του Χόμελ Φουντς στο Ώστιν της Μινεσότα στο 1985-86.

Σύνοψη:

Η Κοπλ αρχικά σκόπευε να κάνει μια ταινία για τον Kenzie, τους Ανθρακωρύχους για τη Δημοκρατία και την προσπάθεια να ανέτρεψει τον Τόνυ Μπόυλ. Όταν οι ανθρακωρύχοι στο ορυχείο Μπρουκσάιντ στην κομητεία του Χάρλαν του Κεντάκυ, απέργησαν τον Ιούνιο του 1972, Η Κοπλ πήγε εκεί για να βιντεοσκοπήσει την απεργία ενάντια Εταιρεία Ενεργείας Ντιούκ και την απάντηση του UMWA (ή την έλλειψη απάντησης). Η απεργία αποδείχθηκε πιο ενδιαφέρον θέμα, έτσι Κοπλ μετέφερε εκεί το επίκεντρο της ταινίας της.

Η Κοπλ και το συνεργείο της πέρασε αρκετά χρόνια με τις οικογένειες που απεικονίζεται στην ταινία, τεκμηριώνοντας την δεινή θέση που βρίσκονταν ενόσω απεργούσαν για ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας, δίκαιες πρακτικές εργασίας, και αξιοπρεπείς μισθούς. Ακολουθώντας τους στην πικετοφορία τους μπροστά από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, μαγνητοσκοπώντας συνεντεύξεις με ανθρώπους που ήταν άρρωστοι από την πνευμονοκονίαση, ακόμα και αποτυπώνοντας ανθρακωρύχους που πυροβολήθηκαν κατά την απεργία.

Το πιο σημαντικό σημείο διαφωνίας στην απεργία της κομητείας του Χάρλαν, ήταν η επιμονή της εταιρείας για την συμπερίληψη μιας ρήτρας μη-απεργίας στη σύμβαση. Οι ανθρακωρύχοι εξέφρασαν την ανησυχία ότι αποδεχόμενοι μια τέτοια ρήτρα στη συμφωνία θα περιόριζε την επιρροή τους στις τοπικές συνθήκες εργασίας. Το θέμα της απεργίας ανακινήθηκε ανακινήθηκε όταν, λίγα χρόνια μετά από αυτήν, η UMWA ανακάλεσε τη συμφωνία που τελικά κερδήθηκε από αυτή την ομάδα των εργαζομένων σε μια συλογική σύμβαση.

Αντί να χρησιμοποιήσει την αφήγηση για να αφηγηθεί την ιστορία, η Κοπλ επέλεξε να αφήσει τα λόγια και τις πράξεις αυτών των ανθρώπων να μιλήσουν από μόνα τους. Για παράδειγμα, όταν οι απεργοσπάστες και οι υπόλοιποι που προσλαμβάνονταν από την εταιρεία εμφανίζονται στην αρχή της ταινίας – οι απεργοί τους αποκαλούν “τραμπούκους/μπράβους με όπλα” – οι άνθρωποι της εταιρείας προσπαθούν να κρατήσουν τα όπλα τους κρυμμένα από την κάμερα. Καθώς η απεργία τραβά σε μάκρος για σχεδόν ένα χρόνο, οι δύο πλευρές τελικά να φιγουράρουν ανοιχτά τα όπλα τους.

Η Κοπλ επίσης εμφανίζει στατιστικά στοιχεία σχετικά με τις εταιρείες και τους εργαζόμενους για να υποστηρίξει τους απεργούς, όπως το γεγονός ότι τα κέρδη της εταιρίας ενεργείας Ντιουκ αυξήθηκε 170 τοις εκατό μέσα σε ένα χρόνο. Εν τω μεταξύ, οι απεργοί ανθρακωρύχοι, πολλοί από τους οποίους ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς αγαθά όπως το τρεχούμενο νερό, έλαβαν μια αύξηση 4% στον μισθό, παρά την κατά 7% περίπου αύξηση του κόστους ζωής το ίδιο έτος.

Ο Τζόσεφ Γιαμπλόνσκι ήταν ένας παθιασμένος, λαϊκός εκπρόσωπος του σωματείου που αγαπήθηκε από πολλούς από τους ανθρακωρύχους. Ο Γιαμπλόνσκι εναντιώνεται με τον Τόνυ Μπόυλ για την προεδρία της UMWA το 1969, αλλά έχασε στις εκλογές που ευρέως θεωρούνται ως διεφθαρμένες. Αργότερα εκείνο το έτος, ο Γιαμπλόνσκι και η οικογένειά του βρέθηκαν δολοφονημένοι στο σπίτι τους. Ο Τόνυ Μπόυλ εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας με καλή υγεία. Αργότερα φαίνεται αδύναμος, ασθενικός και χρησιμοποιώντας μια αναπηρική καρέκλα, κουβαλιέται στα σκαλιά του δικαστηρίου για να αντιμετωπίσει μια καταδίκη για την παροχή 20.000 δολλαρίων σε ένα άλλο εκτελεστικό μέλος του συμβουλίου του σωματείου, προκειμένου να προσλάβει τους δολοφόνους.

Σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο από την αρχή της απεργίας, ένας απεργός ανθρακωρύχος με το όνομα Λώρενς Τζόουνς πυροβολήθηκε θανάσιμα κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής. Ο Τζόουνς ήταν αρεστός, νέος και είχε μια δεκαεξάχρονη γυναίκα και ένα μωρό. Η μητέρα του κατέρρευσε από θλίψη στην κηδεία του. Αυτή η στιγμή περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εν τέλει αναγκάζει τους απεργούς και τη διαχείριση να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ένα κεντρικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ είναι η Λούις Σκοτ, ο οποίος παίζει σημαντικό ρόλο στην ενεργοποίηση της κοινότητας για τη στήριξη της απεργίας. Αρκετές φορές απεικονίζεται να κατακρίνει δημόσια αυτούς που θεωρεί πως έχουν απουσιάσει από τις γραμμές της απεργίας. Σε μια σκηνή, η Σκοτ τραβά ένα πιστόλι από το σουτιέν της. Στα έξτρα του DVD της Criterion Collection, The Making of Harlan County, USA, το 2004, η βοηθός σκηνοθέτις Ανν Λιούις συγκρίνει την Σκοτ με τις ακτιβίστριες για την Απελευθέρωση των Γυναικών.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μετάφραση του κειμένου της περιγραφής και της σύνοψης από το wikipedia.
Continue reading Harlan County, USA 1976