Στη σελίδα αυτή θα βρείτε τους τίτλους μπροσουρών και βιβλίων που βρίσκονται προς διάθεση από το κινηματικό βιβλιοπωλείο και τη βιβλιοθήκη της Κατάληψης στο Μπίνειο.

Η πρωτοβουλία των κινήσεων

ΤΖΟΓΟΣ, ΡΟΚΕΝΡΟΛ ΚΑΙ ΤΥΡΟΠΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ

Το καλοκαίρι εκείνο ήταν παράξενο. Δεν μπορούσε να θυμηθεί καν πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσε ψύχρα· λες και αυτή η κάψα κρατούσε αιώνες τώρα. Από την άλλη είχε αυτή την αδιόρατη αίσθηση πως εκείνο το καλοκαίρι θα έρχονταν μεγάλες αλλαγές -αλλαγές σε όλα τα επίπεδα που λένε και στην τηλεόραση. Το ένιωθε κάθε φορά που στον αέρα πλανιόταν αυτή η παράξενη ακινησία. Όταν οι δείκτες του ρολογιού σταματούσαν και το μόνο που ένιωθε να κουνιέται ήταν ο ιδρώτας που κυλούσε αργά στη ραχοκοκαλιά του. Αυτό το τέλμα που συνήθως δεν είναι άλλο από την ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Τι διάολο· σε τελική ανάλυση κι αυτό που θα έκανε ο ίδιος θα μπορούσε να το πει κανείς σημαντική αλλαγή στον στρατηγικό σχεδιασμό. Το παν ήταν να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να ελιχθεί. Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να κάνει κινήσεις προσεκτικές. Κινήσεις έξυπνες που θα τον ξελάσπωναν. Πλησίασε το λευκό κοντέινερ ανέβηκε τα τρία σιδερένια σκαλοπάτια και χτύπησε την πόρτα. Πήρε βαθιά ανάσα -να πάρω την πρωτοβουλία των κινήσεων την πρωτοβουλία των κινήσεων την πρωτοβουλία- άνοιξε και κοίταξε μέσα. Στο βάθος του λευκού κουτιού τον περίμενε ο Χάρης με τον Παυλάκη. Μπήκε έκλεισε την πόρτα πίσω του και τους πλησίασε.

Η Δυναμη των Γυναικων και η Κοινωνικη Ανατροπη – James Selma‎ (Ιανουάριος 2018)

Τα κείμενα που ακολουθούν έχουν γραφτεί με απόσταση 19 χρόνων και 7000 χιλιομέτρων ανάμεσά τους.
Το πρώτο, “Οι γυναίκες και η κοινωνική ανατροπή”, είναι προϊόν του νέου γυναικείου κινήματος στην Ιταλία. Είναι μια σημαντική συμβολή στο ζήτημα που θέτει η ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος παγκοσμίως: «Ποια είναι η σχέση των γυναικών με το κεφάλαιο και τι είδους αγώνα πρέπει οι γυναίκες να κάνουν για να το καταστρέψουν;» Πρέπει ακόμη να προσθέσουμε πως το ερώτημα αυτό δεν είναι καθόλου ίδιο με το: «Τι παραχωρήσεις μπορούμε να αποσπάσουμε από τον εχθρό;» – παρόλο που τα δύο ερωτήματα φαίνεται ότι σχετίζονται. Θέτοντας το πρώτο ερώτημα θεωρούμε πως θα νικήσουμε· θέτοντας το δεύτερο υπολογίζουμε τι μπορούμε να περισώσουμε από το ναυάγιο της ήττας. Αγωνιζόμενες όμως για να νικήσουμε, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά στη διαδρομή. […]
Το δεύτερο κείμενο, “Η θέση μιας γυναίκας”, κυκλοφόρησε αρχικά ως μπροσούρα και προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γράφτηκε το 1952, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, στο Λος Άντζελες, όπου η μετανάστευση νέων εργαζόμενων γυναικών και αντρών είχε λάβει βιβλικές διαστάσεις. Παρά το ότι υπογράφεται από μένα, εγώ ήμουν απλώς ένα όχημα για να εκφραστούν όσα ένιωθαν και ήξεραν οι γυναίκες, νοικοκυρές και εργάτριες στα εργοστάσια, ως μετανάστριες από το Νότο και την Ανατολή στη Χρυσή Δύση. […] (Σέλμα Τζέιμς, από την εισαγωγή της έκδοσης)

Η εργατική δύναμη είναι ένα παράξενο εμπόρευμα, γιατί δεν είναι πράγμα. Η ικανότητα για εργασία ενυπάρχει μόνο στον άνθρωπο ο οποίος καταναλώνει τη ζωή του στη διαδικασία της παραγωγής. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να μείνει εννέα μήνες στη μήτρα, πρέπει να τραφεί, να ντυθεί και να εκπαιδευτεί· όταν δουλεύει πρέπει κάποιος να στρώσει το κρεβάτι του, να σκουπίσει το πάτωμά του, να φτιάξει το κολατσιό του, να καλμάρει και όχι να ικανοποιήσει τη σεξουαλικότητά του, να ετοιμάσει το φαγητό που θα τον περιμένει μετά τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι οκτώ το πρωί μετά τη βραδινή βάρδια. Αν περιγράψουμε τη βασική παραγωγή και αναπαραγωγή αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου, περιγράφουμε τη γυναικεία εργασία.

“Διάφανα Χρόνια” – Θάνος Ανεστόπουλος

Η συλλογή πήρε τον τίτλο της από έναν στίχο του ποίηματος “Ενός τάφου το βάθος θυμίζεις” και φιλοξενεί στις 104 σελίδες της πενήντα ποιητικά αποσπάσματα και σκίτσα του ίδιου. Ο Θάνος Ανεστόπουλος, στιχουργός, συνθέτης και ερμηνευτής του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα, ενός από τα επιδραστικότερα γκρουπ της χώρας, εξέφρασε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό ταλέντο μέσω της ποίησης, της μουσικής αλλά και της ζωγραφικής. Ενέπνευσε όσο ελάχιστοι σύγχρονοί του, τους αισθητικούς ορίζοντες μιας ολόκληρης γενιάς. Τα διάφανα χρόνια αποτελούν άλλη μια σημαντική ψηφίδα στον καμβά του συνολικού έργου του Θάνου Ανεστόπουλου, το οποίο παρέμενεινε προσανατολισμένο στην αγάπη για τον άνθρωπο, την απόρριψη της καταπίεσης και την εξύμνηση της ζωής και του έρωτα.

“Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου” – Νίκος Σούζας

Πολιτική και κουλτούρα στο ανταγωνιστικό κίνημα στην Ελλάδα 1974 – 1998

Στις σελίδες του βιβλίου καταγράφεται μια σημαντική όψη του μεταπολιτευτικού αντιεξουσιαστικού και αναρχικού ρεύματος. Το βιβλίο επικεντρώνει την προσοχή του στην πολιτισμική διάσταση της δράσης του ανταγωνιστικού κινήματος την περίοδο 1974-1998, ενώ ταυτόχρονα διατυπώνει με ακρίβεια τις πολιτικές συνδηλώσεις που διαμορφώνονται στο πεδίο της κουλτούρας. Αναλύοντας ένα σημαντικό κομμάτι κινηματικών διεργασιών που αφορά κυρίως τις καταλήψεις στέγης, την αυτοδιαχειριζόμενη ραδιοφωνία και την ανεξάρτητη μουσική σκηνή, η παρούσα μελέτη επεξεργάζεται θεωρητικά την πολιτική της προεικόνισης -που συχνά συμπυκνώνεται στο πρόταγμα “εδώ και τώρα”- και παραδίδει μια πληθώρα εργαλείων, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για διάφορα ζητήματα, όπως η λογική των οριζόντιων, μη-ιεραρχικών δομών, η σύγκρουση δημόσιου/ιδιωτικού – ανοιχτού/κλειστού, η απόρριψη των επίσημων ΜΜΕ, αλλά και γενικά η συζήτηση περί διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, το θέμα της εναντίωσης στην εμπορευματοποίηση, αλλά και της υποκουλτούρας.

Antifa #61 (Ιούλιος 2018)

Περιεχόμενα

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

“ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ..”
ΜΕΡΟΣ 2ο : Ο αριστερός τριτοκοσμισμός ωριμάζει, παθαίνει αμοκ και ταξιδεύει στην Περσία

“ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΕΝΑ…”

ΠΩΣ ΤΗ ΛΕΝΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ; ΠΩΣ; – Η “συμφωνία” με τη Μακεδονία

ΟΙ “ΤΡΕΛΟΙ” ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ – Η “συμφωνία” ΗΠΑ-Β. Κορέας

Ο ΜΑΚΙΑΒΕΛΗΣ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Παρακρατικοί, ερείπια και εθνοκάθαρση στην πατρίδα του Βουκεφάλα

ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ!
Μέρος 1ο : Οι πολυεθνικές που δεν ήταν τόσο πολυεθνικές

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΧΟΛΑΡΓΟ
Η ANTIFA ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΑΝΤΟΧΗΣ

“ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ”; ΠΟΙΟΙ; ΕΜΕΙΣ;

Antifa #60 (Μάιος 2018)

Περιεχόμενα

ΗΤΑΝ ΟΙ CLASS WAR ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ; Ή καλύτερα: τι διάολο είναι αυτοί οι “αυτόνομοι”;

Η ΠΕΡΙΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ “ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ” ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

“ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ”: Κρατώντας μια εργατική αντιφασιστική κουλτούρα ζωντανή στους χειρότερους καιρούς

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΥΘΕΝΑ:
Μέρος 1ο : Ίντριγκα και αίμα στα βαλκάνια των αρχών του 20ου αιώνα

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΛΥΚΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ; Ναζί μαθητές, πολυεθνικά σχολεία και αντιφασιστική δράση

“ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ…”
Ο αριστερός τριτοκοσμισμός και η σιχαμένη κρατική του χρησιμότητα
Μέρος 1ο : Όταν ακόμα ο τριτοκοσμισμός ονομαζόταν αντι-αποικιοκρατία

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΕΩΤΡΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΟΥΤΕ (ΥΔΡΟΓΟΝ)ΑΝΘΡΑΚΕΣ;
Πετρέλαια και “τουρκικές προκλήσεις στην αληθοαόζ”. 2011-2018 and beyond

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΑΦΗΡΗΜΕΝΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ

Antifa #59 (Φεβρουάριος 2018)

Περιεχόμενα

Δύο μήνες του χαμού
Και η ερώτηση που σκοτώνει

Αριστεροί, Αστυνομικά σχέδια και φασίστες εν υπνώσει

Τα δευτέρα γενέθλια του εθνικού κορμού
Από τους αγανακτησμένους του 2011 στα Μακεδονικά συλλαλητήρια

Δυσοίωνες ευκαιρίες από τη Μέση Ανατολή

Στ’ αριστερά των Ιμίων: Η στάση της αριστεράς απέναντι στον παρ’ ολίγον πόλεμο του 1996 και την ελληνοτουρκική διένεξη

«Περιβάλλον»: Μια ύπουλη έννοια για όλες τις χρήσεις
Μέρος πρώτο: Το «περιβάλλον» τότε που δεν υπήρχε «περιβάλλον», 1840-1940

Η «θεωρία» του κράτους – ζήτουλα
(που μάλλον έιναι λιγάκι μπαζόλα)Antifa #58

Περιεχόμενα

Είναι το οργανωτικό καλοί μας σύντροφοι και συντρόφισσες!

Οι τοπικές κοινωνίες στις επάλξεις

Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη και άλλα μυστήρια του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού

Κι όμως, τα γουρούνια του πολέμου είναι ακόμα εδώ: ιστορίες από τα 90s

Σπουδές στο Γαλανόμαυρο: Ο Γιώργος Σκληρός και “το κοινωνικόν μας ζήτημα”

10 χρόνια Antifa: Antifa Live στην Καλλιθέα 2013-2017

Η κατάσταση της ειδυλιακής περιοχής μας

Απόλλων Λεμεσού – Αταλάντα: Δεν είναι σκέτο μπάλα είναι μια στιγμή της αντιφασιστικής μάχης. 

Antifa #57 (Οκτώβριος 2017)

Περιεχόμενα

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

Η ΜΑΚΡΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ
(μα πρώτα, που είναι η μπίρα μου;)

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η “ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ”;

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΤΟΠΙΚΕΣ ΦΥΛΛΑΔΕΣ, ΦΙΛΟΔΟΞΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ, ΣΙΧΑΜΕΝΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ

ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΥΡΟ: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΤΕΚΕ
ΛΕΦΤΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ F-16: Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ

ΕΝΟΣ “ΤΡΕΛΟΥ” ΜΥΡΙΟΙ ΕΠΟΝΤΑΙ:
Η κορεατική “κρίση”, η Κίνα και ο παγκόσμιος πόλεμος

Τι να λέμε για την αυτονομία της Καταλώνιας
Χρήσιμα συμπεράσματα για την αριστερή θυματολαγνεία
Ο Κουβερτοβόλος part Ι: η υλιστική αντίληψη

Μιγάδα #20

Edito: Ανεπιθύμητη γέννα & διαπόμπευση, το κυνήγι μαγισσών στη δύση δεν έχει τελειώσει

Είμαστε εδώ, είμαστε πολλές, βγάλτε το σκασμό ξεφτίλες σεξιστές ή αλλιώς τι μάθαμε από την οργάνωση μιας χειμωνιάτικης πορείας

Ο πόλεμος είναι παντού: Σκέψεις με αφορμή τα μακεδονικά συλλαλητήρια 

Αυτό δεν είναι σύνθημα αντιμπατσικό, είναι η κουλτούρα που βρωμάει σεξισμό

Ποιο είναι το πρόβλημα με τη στρατηγική των τρανς δικαιωμάτων; / του Dean Spade

Η αόρατη οικιακή εργασία, τότε & σήμερα, Έκδοση μπροσούρας

Όταν το HOLLYWOOD ανακάλυψε τις καταγγελίες

Ψηφίδες μνήμης: CLASS WAR/ Ταξική περηφάνια στο νησί των 80’s

Info Cafe: Παράσταση “Το κάλεσμα της Λορίν”/ Εκδήλωση-Μπροσούρα “Γιατί θεωρούμε πολύτιμη την μπροσούρα Έθνος, φύλα & γυναικεία κινήματα στην ελλάδα, των FIGHT BACK – ANTIFA NEGATIVE/

Μιγάδα #19

Edito: Στους δρόμους θα γυρνάμε

Σκέψεις με αφορμή της Κόρινθο ή αλλιώς σκέψεις πάνω στην αυτοάμυνα των γυναικών

Στην… πολυθρόνα του ψυχολόγου. Η σύγχρονη τάση της ψυχολογίας & ψυχιατρικής: Κατάθλιψη, σύνδρομα και διαταραχές με πρόσημο θηλυκό

Χαρτιά με πολλαπλά νοήματα: Οι επιδιώξεις του ελληνικού κράτους & ο νόμος για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου

Συνέντευξη με τηλεφωνήτριες: «Επί ώρες μιλάς σε ένα ακουστικό, μέσα στην ένταση και πρέπει να είσαι πάντα ευχάριστη, πάντα χαμοφελάστή»

Από τη μαζοχιστική μητρότητα στην «ελεύθερη» επιλογή της. Απόσπασμα από το βιβλίο ΄΄για το δικό της καλό΄΄, των Μπ. Ερενραίχ & Ντ. Ινγκλις

Ψηφίδες μνήμης από το Αρχείο ΄71 : Τηλεφωνήτριες στα ‘80s. Για την απελευθέρωση των γυναικών/Τηλεφωνήτριες

Τεφλόν #19 (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2018)

Τεφλόν #18 (Χειμώνας-Άνοιξη 2018)

Τεφλόν #17 (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2017)

Zero Years #8 (Ιούνιος 2018)

Σ’ αυτό το χώρο κάτι μου φέρνει
ρίγη γλυκειάς αδιαφορίας
δεν τρέχει τίποτα έξω από μένα
ζω στο δικό μου μικρό παράδεισο

Κλείνω τ’ αυτιά μου σε κάθε ψέμα
που μου ξυπνά φόβο παράλογο
είμαι περήφανος που ζω σαν τον καθένα
στην αυτοκρατορία των ανάπηρων

Μια από τις αρχικές αξιώσεις του περιοδικού αυτού ήταν -και φυσικά παραμένει- να συζητάει και να γράφει για την βιωμένη πραγματικότητα των συντακτών/τριών του ως κομμάτι της σύγχρονης εργατικής τάξης. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι κοινωνικά και ταξικά ορισμένη, είναι πολωμένη και καπιταλιστικά σύνθετη, είναι γεμάτη αντιφατικές επιθυμίες και αδιάλλακτες ανάγκες -ή και το αντίστροφο. Οι δύο και κάτι μήνες που μας πήρε να συζητήσουμε, να ξανασυζητήσουμε και να συντάξουμε την ύλη αυτού του τεύχους ευτυχώς δεν μας βρήκαν αδρανείς. Χάρη στην προθυμία για κουβέντα που έδειξε το Αυτοδιαχειριζόμενο Βιβλιοπωλείο-Distro «Σουπιά» βρεθήκαμε να συζητάμε τα Ελληνοτουρκικά στο Πολυτεχνείο του Βόλου, στα τέλη του περασμένου Απρίλη. Χάρη στις σταθερές συντροφικές σχέσεις και τις αμοιβαίες πολιτικές συμφωνίες με το antifa community βρεθήκαμε σε δύο μοτοπορείες εναντίωσης στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία και αλληλεγγύης στους/στις Παλαιστίνιους/ες, με τη μία εξ’ αυτών να περνάει έξω από το Πεντάγωνο και το ελληνο-ισραηλινό εμπορικό επιμελητήριο στο κάτω Χαλάνδρι. Χάρη στην πρωτοβουλία των Συμβουλίων για την Εργατική Αυτονομία βρεθήκαμε, επίσης, σε μια συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εξωτερικών και σε μια πολιτική εκδήλωση με θέμα τις ιμπεριαλιστικές αναζητήσεις του ελληνικού κράτους στην Ανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο την ενέργεια. Κι όλα αυτά αφότου αφιερώσαμε τον μεγαλύτερο όγκο του προηγούμενου τεύχους στην ιχνηλάτηση της μεταστροφής της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους στην Μέση Ανατολή από τον Β’ ΠΠ και έπειτα, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση.

Είμαστε κατά κάποιο τρόπο προνομιούχοι/ες, έτσι δεν είναι; Και το προνόμιό μας είναι ότι σε μια εποχή που η πολιτική συγκυρία γίνεται στην καλύτερη περίπτωση αντικείμενο υπαρξιακού αναστοχασμού και στην χειρότερη αποβάλλεται μπροστά στην ευκολία της Ιδεολογίας, το πολιτικά οργανωμένο συντροφικό μας περιβάλλον δεν μας επέτρεψε την αδράνεια. Δεν μας υπέδειξε την ακαδημαϊκή ενατένιση της κοινωνικής κίνησης. Μας επέβαλε -και εμείς το επιβάλαμε στους εαυτούς και τις εαυτές μας- να μπλέξουμε: να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να κάνουμε κριτική, να σκεφτούμε, να διαβάσουμε και να κολλήσουμε αφίσες, χωρίς να χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας το δρόμο. Μη φαντάζεστε! Όταν λέμε το δρόμο εννοούμε όλα όσα αναφέραμε παραπάνω, μαζί με όσα προλάβαμε να συζητήσουμε ή να ζήσουμε, οργανωμένα ή εδώ κι εκεί, ασκώντας ένα ελάχιστο πολιτικό καθήκον σε μια ζοφερή εποχή. Το ξέρουμε ότι δεν είναι αρκετά. Ποτέ τα λόγια από μόνα τους δεν ήταν.

Το λέμε ξανά: γράφουμε από προνομιούχο θέση. Η αντι-θεσμική παράδοση που κουβαλάμε μας έχει προσφέρει τη συνείδηση πως δοκιμάζουμε για να αποτύχουμε καλά, να δοκιμάσουμε ξανά και να αποτύχουμε καλύτερα. Καμία μελαγχολία! Μας προκαλεί απλά δυσπεψία η κατανάλωση κάθε μικρής «επιτυχίας»: ενός πεσίματος σε φασίστα, ενός μοιράσματος σε σχολείο, μιας εκλογικής επιτυχίας, μιας έκδοσης, ενός πολιτικού ελιγμού ή μιας καλής άποψης -ως της απόλυτης νίκης, ως του φάρου για το μέλλον της επαναστατικής γραμμής κ.λπ. Οι μικρόκοσμοι είναι αποπνικτικοί -και οι φύλακές τους κάτι χειρότερο! Μιλάμε, λοιπόν, από τη θέση μιας διάθεσης για πολιτικό πειραματισμό που δεν αναζητεί κάποια δικαίωση από τις γραφές. Αντλεί απλά από την ίδια του την κίνηση, οπισθοχωρεί μόνο για να σκεφτεί, να ανασυνταχτεί και να δοκιμάσει ξανά.

Παρακάτω λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να συζητήσουμε κάποια από αυτά που ακούσαμε, διαβάσαμε, είδαμε δίπλα μας και συζητήσαμε το προηγούμενο δίμηνο, κατά την απόπειρά μας να τεθούμε, λόγω και έργω, ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό με αφορμή την κλιμακούμενη ένταση στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Μια απόπειρα εκ προοιμίου μειοψηφική και αναγκαστικά ημιτελή. […]

Zero Years #7

EDITORIAL
«Όταν μια κοινωνική ιδεολογία μεταπλάθει την ψυχική δομή του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν αναπαράγει απλώς εντός του την ιδεολογία εκείνη, αλλά πράγμα σπουδαιότερο: με την μορφή του συγκεκριμένου αυτού ανθρώπου, που έχει αλλάξει πια και δρα αντιφατικά, η κοινωνική ιδεολογία έχει πια γίνει ενεργή δύναμη, υλική εξουσία.»
(Βίλχελμ Ράιχ, Η μαζική ψυχολογία του φασισμού, Μπουκουμάνης 1974, σ. 57.)

Δεν είμαστε οπαδοί της άκριτης εισαγωγής ψυχολογικών κατηγοριών στην πολιτική οικονομία, όμως τα εθνικού χαρακτήρα γεγονότα που εκτυλίσσονται καταιγιστικά εδώ και κάποιους μήνες στη δημόσια σφαίρα, η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται μεταξύ τους και, πολύ περισσότερο, οι εσωτερικές λογικές, ιστορικές κ.α. αντινομίες που τα διέπουν, μας οδηγούν να κάνουμε κάποια σχόλια, αρχικά σε σχέση με τα γεγονότα τα ίδια και, κατά δεύτερον, σε σχέση με τους φορείς τους. Δείτε σχηματικά, για παράδειγμα, μια συνοπτική παρουσίαση των «μείζονων εθνικών ζητημάτων», με την ανάδειξη των οποίων τα media μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα (5/12/17) και μετά.

– «Η συνθήκη της Λωζάννης δεν αναθεωρείται» δήλωσε ο πρόεδρος της δημοκρατίας, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι έλληνες που γνωρίζουν τι αφορά αυτή η συνθήκη, πότε υπογράφηκε κ.λ.π. Παρόλα αυτά, συμφώνησαν έμπλεοι ικανοποίησης μαζί του και καταδίκασαν όλοι μαζί την τούρκικη προκλητικότητα. Εν τω μεταξύ, η συνθήκη έχει «αναθεωρηθεί» εν τοις πράγμασι και, μάλιστα, με πρωτοβουλία του ελληνικού κράτους, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

– Λίγες μέρες μετά, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες διαδηλώνουν δυο φορές, με βασικό αίτημα τη μη-ονομασία μιας χώρας, την συνταγματική τέτοια της οποίας έχουν δεχτεί όλα τα υπόλοιπα κράτη του κόσμου και με την οποία, η εν λόγω χώρα, συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς, υπογράφει διεθνείς συμφωνίες με άλλα κράτη κλπ.

– Μπροστά στον κατά φαντασίαν επεκτατισμό της γειτονικής χώρας, οι κάτοικοι του ελληνικού βορρά, στην συντριπτική πλειοψηφία τους απόγονοι ελληνόφωνων και τουρκόφωνων προσφύγων (μικρασιατών, ποντίων, ανατολικοθρακιωτών, μπαφραλήδων, καραμανλήδων, μαυροθαλασσιτών κλπ.), διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι «η Μακεδονία είναι η γη των προγόνων τους». Και το πιστεύουν.

– Την ίδια στιγμή, οπαδοί και στελέχη του πατριωτικού κομμουνιστικού κόμματος ελλάδος διασαφηνίζουν ότι «δεν υπάρχει ζήτημα μακεδονικής ταυτότητας, ούτε μακεδονικής γλώσσας», μολονότι πριν μερικές δεκαετίες οι ίδιοι είχαν υποστηρίξει την αυτονόμηση της εν λόγω «μη-μακεδονικής-εθνότητας» που ομιλεί μια «μη-μακεδονική-γλώσσα». Μετά, διοργάνωσαν και μια αντι-ιμπεριαλιστική διαδήλωση στο σύνταγμα, κατά την διάρκεια της οποίας κατήγγειλαν την τουρκική επιβουλή των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

– Στο μεσοδιάστημα, «τα Ίμια ήταν, είναι και θα είναι ελληνικά», όμως ένας τέως υπουργός εξωτερικών, τουρκοφάγος κατά τα λοιπά, παραδέχεται ότι δεν περιλαμβάνονταν στον επίσημο χάρτη που παρέδωσε στην ελλάδα το ιταλικό κράτος με την προσάρτηση της Δωδεκανήσου, τον Γενάρη του 1948. Αγνοήθηκε, ως εάν δεν είχε καν μιλήσει.

– Οι δύο καραβανάδες, που συνελήφθησαν να κόβουν βόλτα σε τουρκικό έδαφος ανατολικά του Έβρου, είναι «όμηροι σε τουρκικά χέρια», όμως οι Τούρκοι πραξικοπηματίες που παίρνουν τα ανθρωπιστικά άσυλα στην ελλάδα με την σέσουλα είναι άλλη υπόθεση καθώς, ως γνωστόν, στην Τουρκία οι δίκες είναι άδικες ενώ στην ελλάδα δίκαιες.

– Κόντρα σε κάθε διεθνές νομικό παραδομένο, «το Καστελόριζο έχει δική του ΑΟΖ» και το βόρειο τμήμα της Κύπρου συνεχίζει να είναι «κατεχόμενο από το ψευδοκράτος». Όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο, στην θαλάσσια έκταση γύρω από τα «κατεχόμενα» δεν έχει γίνει ακόμα κατάληψη από το ψευδοκράτος. Ως εκ τούτου οι νοτιο-κύπριοι «δικαιούνται» να στείλουν τα τρυπάνια τους για να βγάλουν γκάζι από την ΑΟΖ του ψευδοκράτους. Τέλος, το γεγονός και μόνο ότι ο αρμόδιος για τις τρύπες-στο-νερό Κύπριος υπουργός ονομάζεται Λακοτρύπης, απλά συμπληρώνει όμορφα το σουρεαλιστικό κάδρο του σύγχρονου υπαρκτού ελληνισμού.

Στα παραπάνω, μπορεί κανείς/καμία εύκολα να διακρίνει έναν παραλογισμό, παρότι δεν αρκεί αυτή η διαπίστωση για να κατανοήσουμε στην ολότητά του το ψυχο-κοινωνικό φαινόμενο με το όνομα «εθνική μαζική ιδεολογία». Οι αυθαίρετες υποθέσεις, τα ανιστόρητα σενάρια, οι μοναχικές εθνικές δοξασίες, οι πανουκλιασμένοι συναισθηματισμοί που πλασάρονται ως «εξωτερική πολιτική από το πεζοδρόμιο», οι μύθοι, οι απωθήσεις και οι αρνήσεις -και άλλες πολλές στιγμές του εθνικού φαντασιακού σε καιρούς κρίσης- είναι σημάδια μιας κοινωνίας σε οριστική παρακμή. Αξιοσημείωτο είναι, δε, ότι όλοι τούτοι οι παραλογισμοί και οι αντινομίες έρχονται να αντιπαρατεθούν όχι στα αντίστοιχα εθνικιστικά παραληρήματα γειτονικών εθνών αλλά στη de facto ισχύ διεθνών συνθηκών, σε erga omnes διακρατικές συμφωνίες, σε ιστορικά τεκμήρια, σε ομολογίες ιθυνόντων κλπ. Κοντολογίς, στην πραγματικότητα την ίδια. Όποιος/α έχει δοκιμάσει να ανοίξει μια κουβέντα για τα εθνικά με έναν/μια συνάδελφο, συμφοιτητή/τρια κλπ, σίγουρα θα έχει προσκρούσει σε κάτι από τα παραπάνω. Οι εθνικοί παραλογισμοί παρουσιάζονται ως ακλόνητα επιχειρήματα, που όποιος/α τα αμφισβητεί είναι ευθέως ανθέλληνας που υιοθετεί τα επιχειρήματα του εχθρού. Η άρνηση είναι κι αυτή ένας μηχανισμός άμυνας. Η επιμονή, όμως, με την οποία η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να θεωρεί ως εκκρεμή ζητήματα που έχουν δρομολογηθεί να λυθούν, η εθελοτυφλία της μπροστά στα δεδομένα της πραγματικότητας, η άρνησή της να αναγνωρίσει ότι τα πάλαι ποτέ κραταιά εθνικά σχέδια έχουν ματαιωθεί, όλα τούτα κι άλλα τόσα είναι το αναγκαίο ψυχοσυναισθηματικό συμπλήρωμα του ρατσισμού της, του επαρχιωτισμού της, του μικροαστισμού της. Τελικά, της ιδέας που έχει για τον εαυτό της: εγωπάθεια -είμαστε η χρυσή βίδα που αν ξεβιδωθεί θα σταματήσει να στρέφεται η Γη-, σύμπλεγμα ανωτερότητας -γεννήσαμε τον πολιτισμό- και ταυτόχρονα κακομοιριάς -κανείς δεν μας αναγνωρίζει, οι σύμμαχοι μας προδίδουν κλπ.

Πάνω σε αυτή την αναλυτική οδό μπορεί κανείς/καμία να εξάγει ένα ελάχιστο πρώιμο συμπέρασμα: τα εθνικά θέματα συνεχίζουν να αποτελούν τον υπ’ αριθμόν ένα δείκτη αποβλάκωσης του πλήθους. Η σπουδή, όμως, με την οποία οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους διατηρούν τέτοιας υφής ζητήματα το τελευταίο διάστημα στον αφρό της επικαιρότητας, δημιουργεί την εύλογη απορία εάν οι επιφαινόμενοι τριγμοί πέριξ των ελληνικών συνόρων ανταποκρίνονται σε μια διεθνή πραγματικότητα, αντίστοιχη της έντασης με την οποία παρουσιάζονται, ή αν, ως έναν βαθμό, αυτή η «ένταση» προορίζεται τελικά για εσωτερική χρήση. Άλλωστε, η ρητορική «περί πολέμου» προερχόμενη από τα ανώτερα ή τα κατώτερα κλιμάκια του ελληνικού Υπ.Εξ. δεν είναι καινούργια. Έρχεται από παλιά και είναι συνεπής με την ιδεολογία του ελληνικού έθνους, που όλοι το πολεμούν και αυτό αντιστέκεται. Αυτή η απειλή πολέμου λειτουργεί σαν στρατιωτική προσταγή των αφεντικών (δουλεύετε και σκάστε) και ταυτόχρονα σαν μια διαδικασία στράτευσης της κοινωνίας (και της τάξης) με το κράτος. Είναι ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας που μεταθέτει, σαν απειλή που έρχεται από το μέλλον, όσα ήδη συμβαίνουν στο παρόν: ο πόλεμος, μετά τον ψυχρό πόλεμο, είναι μια διαρκής διαδικασία κοινωνικής και ιδεολογικής επιστράτευσης με εδώ και εκεί μικρά επεισόδια. Ο πόλεμος είναι προετοιμασία για πόλεμο, και το αντίστροφο: η προετοιμασία για πόλεμο -ηθική, ιδεολογική, πολιτική- είναι ήδη πόλεμος. Τι είναι τα τόσα στρατόπεδα συγκέντρωσης αν δεν είναι η συμμετοχή της ελλάδας στον πόλεμο; Τι είναι οι βάσεις κι οι φρεγάτες στο Αιγαίο; Τι είναι η επιθετική ελληνική διπλωματία; Τι είναι οι ασκήσεις με πραγματικά πυρά που διεξάγει στο Αιγαίο ο ελληνικός στρατός; Τι είναι οι «εθνικοί τσαμπουκάδες» και οι εξίσου εθνικές προβοκάτσιες στα σύνορα; Και τι είναι, τελικά, όλοι αυτοί που επιθυμούν και επιδιώκουν τη συνέχιση όλων των παραπάνω;

Μη μπερδεύεστε, δε λέμε ότι οι καιροί δεν είναι κρίσιμοι ή ότι το «κακό» βρίσκεται στην κορύφωσή του. Ασφαλώς και είναι, όπως ήταν και το 1989, το 1992, το 1996, το 2004, το 2010, το 2015. Συχνά, όπως και τώρα, με τον πόλεμο έξω από την πόρτα μας. Επιπλέον, αυτή η ύπουλη συνύπαρξη εθνικών ζητημάτων και πολιτικών σκανδάλων, τέτοιας εμβέλειας και σημασίας όπως το μακεδονικό, τα ελληνοτουρκικά και η Novartis, δεν είναι για να μας καθησυχάζει. Οι τριγμοί στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος σε συνδυασμό με μια πιθανή αποσταθεροποίηση στα πέριξ των συνόρων έχουν πάντα την πιθανότητα να ενεργοποιήσουν και να απελευθερώσουν δυνάμεις κρυμμένες στην καβάτζα του ελληνικού φασισμού.

Και κάτι για το τέλος. Το συλλογικό υποκείμενο που διαδήλωσε στο Σύνταγμα στις 4 Φλεβάρη ήταν η φασιστική εκδοχή του συλλογικού υποκειμένου που διαδήλωσε στην ίδια πλατεία στις 3 Ιουλίου 2015.[1] Για όσους/ες δεν θυμούνται, δυο μέρες πριν το περίφημο δημοψήφισμα του 2015, οι οπαδοί εκείνου του μαύρου «ΟΧΙ» συγκεντρώθηκαν στο γνωστό σημείο πολτοποίησης των κοινωνικών τάξεων υπό τον άμβωνα της εθνικής ενότητας. Τότε για να καταγγείλουν τους ευρωπαίους, προχθές τους «γυφτοσκοπιανούς» και τους προδότες. Το συλλογικό υποκείμενο που διαδήλωσε στη Θεσσαλονίκη ήταν η μικροαστική τάξη των ελλήνων (δεξιών και αριστερών) πατριωτών, με εμπροσθοφυλακή το παπαδαριό και τη μαφία τους. Καθώς η εθνική ενότητα βαθαίνει και πειραματίζεται σε νέες κατευθύνσεις, παίρνει ολοένα και πιο σκοταδιστικές, αντιδραστικές μορφές και αγκαλιάζει τους πιο σκοτεινούς μηχανισμούς αυτού του κράτους. Η 4η Φλεβάρη ήταν ένα πέρασμα από το πλήθος του κρατικού ΟΧΙ, στον -αμήχανο- όχλο του επίσης κρατικού ΟΧΙ.

Όχι στην Ευρώπη, όχι στην Τουρκία, όχι στη Μακεδονία, όχι στην Αλβανία, όχι στους πολιτικούς. Ναι στο κράτος μας. Ναι στα αφεντικά μας. Ναι στον χειμαζόμενο ιμπεριαλισμό μας. Ναι στις εθνικές μας φαντασιώσεις. Ναι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ναι στις χούντες της γειτονιάς μας. Ναι στην συμμαχία με το ισραηλινό απαρτχάιντ. «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» έλεγε ο Μάο Τσε Τουνγκ και ίσως να ήταν, αν ήμασταν εξοπλισμένοι/ες με τις απαραίτητες αναλυτικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις. Δυστυχώς, όμως, σήμερα, η μικροκομματική -βαθειά ελληνική- πολιτική παράδοση, ο σεχταρισμός και η εσωστρέφειά του, η εθνική ιδεολογία (κάθε ιδεολογία) μάς καθηλώνουν μπροστά σε ένα εθνικό πλήθος που μετασχηματίζεται σε εθνικό όχλο και προελαύνει τρεφόμενο με εχθρούς και σκάνδαλα.

Οι διαδοχικοί μήνες εξωτερικής πολιτικής, παρά τους ανέξοδους τσαμπουκάδες του ελληνικού κράτους, τις light και μισοπετυχημένες προβοκάτσιες του και τους διπλωμάτες του, που παρακαλάνε από εδώ κι από εκεί για κάποια φιλική δήλωση από τους συμμάχους του, είναι ταυτόχρονα -κι αυτό είναι το σημαντικό- μήνες εθνικής ομοψυχίας. Μαζικού εθνικιστικού παραλογισμού, που αποτελεί εθνικό πολιτικό κεφάλαιο για κρατική χρήση. Ο όχλος του Συντάγματος και του Λευκού Πύργου δεν ήταν με κανένα τρόπο ένας όχλος έτοιμος να πολεμήσει, όπως και ο γελοίος συναγωνιστής των Combat 18 από το Υπουργείο Εξωτερικών δεν ήταν ικανός να δημιουργήσει ακόμα ένα ζήτημα στα Ίμια. Είναι, όμως, η εμπροσθοφυλακή μιας εθνικής κοινωνικής εφεδρείας, μιας συμμαχίας των μικροαστών με το κράτος, που απειλεί την επόμενη φορά να είναι περισσότερο ριζοσπαστική, περισσότερο φιλοπόλεμη, περισσότερο συμπαγής και λιγότερο ανεκτική. Χρειάζεται και αναζητά λίγη περισσότερη κρατική υποστήριξη. Χρειάζεται και ενδεχομένως αναζητά μια βαθυ-κρατική εντολή.

Το ελληνικό κράτος, μετά από μια οκταετία διεθνούς εποπτείας, που συνοδευόταν από έναν εσωτερικής κατανάλωσης φιλο-μνημονιακό/αντι-μνημονιακό διπολισμό, αναζητά το αφήγημα της εξόδου του. Μιας εξόδου που δεν μπορεί παρά να γίνει σε βάρος και ενάντια στο πολυεθνικό προλεταριάτο. Τα διαδοχικά εθνικά ζητήματα και η «εξωτερική πολιτική από το πεζοδρόμιο» ως διαδικασία παραγωγής του εθνικού όχλου είναι (και) μια διαδικασία παραγωγής του μετα-μνημονιακού υποκείμενου, μια νέα ενότητα κράτους-κοινωνίας. Και αφού η κρίση ήταν και είναι μια διαδικασία στρατιωτικοποίησης της εργασίας, η έξοδος από αυτήν δεν μπορεί παρά να είναι πολεμική. Για να επιτευχθεί μια πολεμική έξοδος, λοιπόν, απαιτείται η απόσπαση εθνικής συναίνεσης, που, στην ελληνική περίπτωση, δεν παίρνει τη μορφή ενός καπιταλιστικού μεταρρυθμιστικού ορθολογισμού, αλλά την όψη του τέρατος, δηλαδή το εθνικό ντελίριο. Το μετα-μνημονιακό συλλογικό υποκείμενο κρατάει κάποια από τα ποιοτικά περιεχόμενα που απέκτησε μέσα από 8 χρόνια μνημονιακού διπολισμού. Οι αντι-γερμανικές και αντι-ευρωπαϊκές ψυχώσεις, όμως, μπορεί και πρέπει να αντικατασταθούν από τις αντίστοιχες αντι-τουρκικές (και αντι-μακεδονικές και αντι-αλβανικές κλπ.) επενδύοντας ξανά την εθνική ενότητα. Ας ακούσουμε ξανά το Β. Ράιχ: «καθώς η κρατική ιδεολογία μεταπλάθει την ψυχική δομή ενός ανθρώπου, εκείνος ως υποκείμενο δεν αναπαράγει απλά την ιδεολογία αλλά με τη δράση του τη μετατρέπει σε κρατική υλική εξουσία.»

Λοιπόν; Να μην πάμε με το ρεύμα. Απέναντι στις σπείρες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ταξική καχυποψία. Απέναντι στα εθνικά παραληρήματα, αδιάλλακτη κριτική. Απέναντι στον εθνικό όχλο, πολιτική οργάνωση. Ταπεινοί στόχοι, απεριόριστα καθήκοντα.

[1] Κόντρα στις αφηγήσεις ότι στα εθνομαλακιστικά συλλαλητήρια συμμετείχαν οι τέως οπαδοί του ΝΑΙ (γνωστοί και ως «νενέκοι»), η έξυπνη έρευνα της ΚΑΠΑ Research, που έγινε στην Πλατεία Συντάγματος στις 4/2/2018, έδειξε ότι το 52% των συγκεντρωμένων είχε ψηφίσει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, ενώ ένα ποσοστό μόλις 24% είχε ψηφίσει ΝΑΙ.

 ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2018

Ζαπατίστας – CompARTE

 Η τέχνη της αντίστασης

CompArte: Ένα παιχνίδι με τις λέξεις compartir (μοιράζομαι) και arte (τέχνη).

CompArte por la Humanidad: Μια γιορτή τέχνης για την Ανθρωπότητα…

Για τους ζαπατίστας η τέχνη γεννιέται στον αγώνα. Και ο αγώνας δεν αξίζει αν δεν μπορεί να γεννήσει ζωή, χαρά της ζωής και τη συλλογική έκφραση της χαράς αυτής, δηλαδή τέχνη. Να μάθουμε από τούτη τη φαινομενικά απλή έκφραση της χαράς του αγώνα, να μάθουμε πώς η συντροφικότητα γεννά δημιουργικότητα. Πώς οι ιστορίες της καταπίεσης, η δύσκολη καθημερινότητα στις κοινότητες, οι συλλογικές επιθυμίες και οι αξίες μια δίκαιης χειραφετημένης κοινωνίας, γίνονται εικόνες, λόγια, μουσική, χορός, θέατρο. Πώς η ζωή τροφοδοτεί τη φαντασία και η φαντασία τη ζωή. Γιατί το μέλλον γεννούν όχι μόνο οι συλλογικές ανάγκες και η αλληλεγγύη των αγώνων αλλά και τα όνειρα, φευγαλέα αλλά και πανίσχυρα όπως τούτες οι εικόνες που σχηματίζουν στο ημερολόγιο την αφήγηση ενός μέλλοντος και ενός παρόντος ταυτόχρονα.

 Το φεστιβάλ  τέχνης CompArte por la Humanidad γιορτάστηκε τον Ιούλη του 2016 και του 2017 στο Πανεπιστήμιο της Γης, στο Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας και στα 5 καρακόλ των Ζαπατίστας. Συμμετείχαν εκατοντάδες διεθνείς καλλιτέχνες και χιλιάδες καλλιτέχνες από τις ζαπατίστικες κοινότητες. Τα έργα που φιλοξενούνται σε αυτό το ημερολόγιο είναι πίνακες των συντρόφων και των συντροφισσών ζαπατίστας

Μέρος των εσόδων του ημερολογίου, σύμφωνα με επιθυμία των συντρόφων Ζαπατίστας, θα διατεθεί για στήριξη αυτοοργανωμένων δομών αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Abel Paz – Φραγκοσυκιές και σκορπιοί (Τα χρόνια πριν από την ισπανική επανάσταση του 1936) (2013)

Πρόκειται για το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφικής τετραλογίας του ισπανού αναρχικού Abel Paz.

Τα βιβλία των ελευθεριακών ιστορικών, όπου η ιστορική έρευνα είναι αδιαχώριστη από την αφοσίωση στον αγώνα, αναδεικνύουν την ιστορική και την ανθρώπινη διάσταση του αναρχισμού. Η συνεισφορά των αυτοβιογραφιών και των απομνημονευμάτων συγκροτεί μια ελευθεριακή βιβλιοθήκη, ένα εργαλείο για να διευρυνθούν οι προοπτικές του κοινωνικού κινήματος, να ξυπνήσει η φαντασία του. Μέσα από τέτοιες προσπάθειες, το παρελθόν έρχεται στη ζωή, τη δική μας ζωή.

Η απάντηση στο ερώτημα “γιατί επιλέγουμε σήμερα να εκδώσουμε αυτό το βιβλίο” είναι απλή: σε αυτό καταγράφονται οι εμπειρίες και τα βιώματα ενός εξεγερμένου που έγινε εξεγερμένος και έμεινε εξεγερμένος επειδή έζησε ως παιδί στην ελευθεριακή Ισπανία. Ο συγγραφέας περιγράφει έναν άλλο κόσμο: της αυτοδιαχείριση της ουτοπίας, έναν κόσμο στον αντίποδα τξς διαχείρισης της δυστοπίας που σήμερα μας υπόσχεται η παγκοσμιοποιημένη δικτατορία του χρήματος και της απόγνωσης.

Για περισσότερες πληροφορίες: https://www.panopticon.gr/

Ζ.Δ Αϊναλής, Κ. Δεσποινιάδης, Μ. Παπαντωνόπουλος – Αναρχία και Λογοτεχνία (2017)

Η ανθολογία αυτή, όπου αναρχικοί γράφουν για λογοτέχνες και λογοτέχνες για αναρχικούς, μας υπενθυμίζει ότι ο Πιοτρ Κροπότκιν έγραψε μια ολόκληρη ιστορία της Ρώσικης λογοτεχνίας, χωρίς ούτε στιγμή να πάψει να ασχολείται με την υπόθεση της Αναρχίας και της ανθρώπινης χειραφέτησης· η πανταχού παρούσα στις επαναστατικές διεργασίες του καιρού της Έμμα Γκόλντμαν έγραψε σημαντικά δοκίμια για τον Τολστόι, τον Ίψεν, τον Γέητς, ο μαρτυρικός Γκούσταβ Λαντάουερ για τον Ντοστογιέφκσι, τον Τολστόι, τον Στρίντμπεργκ, τον Ουίτμαν, τον Όσκαρ Ουάιλντ κ.ά. καθώς και ότι σπουδαίοι λογοτέχνες και συγγραφείς (ο Μιρμπώ, ο Ζολά, ο Μπλοκ κ.ά) έκαναν την αντίστροφη διαδρομή κι έγραψαν δοκίμια για εμβληματικές μορφές του αναρχικού κινήματος, για να μην μιλήσουμε και για σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Γκέρτσεν, όπου τα όρια δοκιμίου και ποίησης συχνά χάνονται στην αριστουργηματική γραφή του.
Τα δοκίμια που συγκεντρώνονται εδώ. γραμμένα από διαφορετικά πρόσωπα, είναι λογικό να έχουν αντιφατικές μεταξύ τους κρίσεις. Πρόθεση μας άλλωστε δεν ήταν να παρουσιάσουμε μια σειρά “αγιογραφιών”. Κείμενα διεισδυτικά και πρωτότυπα, αποδεικνύουν ότι όταν η ερμηνεία και η κριτική έργων και προσώπων γίνεται με πάθος και γνώση, ανοίγουν νέους δρόμους κατανόησης του κόσμου.
Οι σελίδες του βιβλίου αυτού μας υπενθυμίζουν και κάτι ακόμα: ότι η μοίρα των ανθρώπων και των κοινωνιών έχει καταγραφεί λεπτομερώς στην ιστορία της πραγματικής λογοτεχνίας και όποιος θέλει να διερωτηθεί γι’ αυτήν, όποιος θέλει να την αλλάξει, αργά ή γρήγορα θα προσφύγει και στις σελίδες της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για περισσότερες πληροφορίες: https://www.panopticon.gr/

Ζ. Δ. Αϊναλής – Μυθολογία (2013)

“ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΙΛΧΑΝ”
Και καμιά φορά τύχαινε καθώς που κοιμόμουν
να κρεμάζει το χέρι μετέωρο
έπαιρνα τότε το μικρό ψαλιδάκι
που κρύβοντας πάντα στο κομοδίνο μου
για να κόβω τα νύχια μου
και προσεχτικά μη ξυπνήσω
τη γυναίκα γυμνή γυρισμένη στο πλάι
έπαιρνα να κόβω το χέρι μου
σκάλων’ η λάμα στο κόκαλο πάντα
σκριτς σκρατς
θα μπορούσα και να ουρλιάξω
αν δεν με είχανε
χρόνια τώρα
ακρωτηριάσει [. . .]
(Από την έκδοση)

Για περισσότερες πληροφορίες: https://www.panopticon.gr/

 Γυναίκες της Αναρχίας (2016)

Για κείνους, για όλους εκείνους τους καθημερινούς ανθρώπους, γυναίκες και άντρες, τους «τρελούς, τους ερημίτες, τους αιρετικούς κι ονειροπόλους, τους επαναστάτες, τους σκεπτικιστές». Για εκείνες τις γυναίκες που μας υπενθυμίζουν ότι αναρχισμός είναι πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι άνθρωποι: όλες αυτές που με τις πράξεις τους συγκρότησαν το κίνημα του αναρχισμού, που αφιερώθηκαν σ’ αυτόν και τον βοήθησαν ν’ αντέξει και να σταθεί στα πόδια του… που βρέθηκαν άφοβα εκεί να ακούσουν όσους έδιναν ζωή στις λέξεις… που συμμετείχαν σε πρωτοπορίες και κοινωνικά εγχειρήματα και πρότυπες κοινότητες… που βγήκαν στο δρόμο και ξόδεψαν τις ζωές τους εκεί για την επικράτηση αυτού που σήμερα είναι αυτονόητο, μα που κάποτε όχι!… εκείνες που τα έβαλαν με την εποχή τους, που δεν λογάριασαν κινδύνους, που προσπάθησαν και έφεραν το καινούργιο… που ελευθερώθηκαν πρώτες από αρχές και θεσμούς και προκαταλήψεις, και σφράγισαν με τη ζωή και το έργο τους την ελευθερία· όλες εκείνες που εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν, εκείνες που φυλακίστηκαν, που κυνηγήθηκαν και λοιδορήθηκαν, αλλά δεν το έβαλαν κάτω και παρά τις τόσες δυσκολίες δεν δίστασαν ποτέ και παρέμειναν «ωραίοι άνθρωποι».
Για κείνες, για όλες εκείνες…

Για περισσότερες πληροφορίες: https://www.panopticon.gr/

Άρης Αλεξάνδρου – Η εξέγερση της Κρονστάνδης (2015)

Ο «στρατάρχης» Τρότσκι απειλεί την επαναστατημένη και λεύτερη Κρονστάνδη, που εξεγέρθηκε ενάντια στην απολυταρχική εξουσία των μπολσεβίκων και των κομμισαρίων τους.
Απειλεί να μακελέψει τον άμαχο πληθυσμό της Κρονστάνδης, κανονιοβολώντας τον, επειδή οι εργάτες τινάξανε από πάνω τους το ζυγό της δικτατορίας του Κόμματος.
Όταν ξεσηκώθηκε ο λαός το 1905, ο στρατηγός Τρέποβ ανέλαβε να «επιβάλει την τάξη» με τα όπλα.
«Μην κάνετε οικονομία στις σφαίρες!» διέταξε τότε ο Τρέποβ στα στρατεύματά του.
Την ίδια διαταγή δίνει τώρα κι ο Τρότσκι στα δικά του στρατεύματα. Έχει μπόλικες σφαίρες ο Τρότσκι όταν είναι να χτυπήσει τους ναύτες, τους εργάτες και τους κόκκινους φαντάρους.
Γιατί αυτός, ο δικτάτορας της σοβιετικής Ρωσίας, δε δίνει πεντάρα αν θα σκοτωθούνε οι εργαζόμενες μάζες. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κρατηθεί το κόμμα στην εξουσία.
Έχει το θράσος να μιλάει στο όνομα της μαρτυρικής σοβιετικής Ρωσίας και να υπόσχεται πως θα μας δώσει χάρη!
Αυτός, ο ματοβαμένος Τρότσκι, ο αρχηγός της μπολσεβίκικης οχράνας και των «κοζάκων» της, που χύνουν αλύπητα ποταμούς αίματος για να σταθεί στα πόδια της η απολυταρχία του Κόμματος, αυτός που πνίγει κάθε ελεύθερη σκέψη, τολμάει και μιλάει έτσι δα στους κρονστανδιώτες, που κρατάνε ψηλά και σταθερά την κόκκινη σημαία της Επανάστασης.
Οι μπολσεβίκοι ελπίζουν να ξαναεπιβάλουν τον απολυταρχισμό τους, σκοτώνοντας τους εργαζόμενους και φυλακίζοντας τις οικογένειές τους. Σκοπός τους είναι να αναγκάσουνε τους ναύτες, τους εργάτες και τους κόκκινους φαντάρους να σκύψουν το κεφάλι, ώστε να ξανακάτσουνε αυτοί στο σβέρκο τους.
Ονειρεύονται μάλιστα να καλοκάτσουν και να συνεχίσουν την εξοντωτική πολιτική τους, που οδήγησε την εργαζόμενη Ρωσία στον γκρεμό και την έριξε στο χάος, στο λιμό και στη μιζέρια.
Ως εδώ και μη παρέκει!
Μπολσεβίκοι, οι ελπίδες σας είναι μάταιες και οι απειλές σας γελοίες.
Σηκώθηκε πια και προχωράει το νέο κύμα της Επανάστασης των Εργαζομένων. Κατακλύζοντας όλη τη χώρα των Σοβιέτ, το κύμα αυτό θα καθαρίσει τον τόπο απ’ όλους τους σφετεριστές και τους αναίσχυντους συκοφάντες.
Όσο για την επιείκειά σας, κύριε Τρότσκι, σας τη χαρίζουμε. (Η απάντηση των εξεγερμένων ναυτών της Κρονστάνδης στο τελεσίγραφο του Τρότσκι, 7-3-1921)

Για περισσότερες πληροφορίες: https://www.panopticon.gr/

Μία ιστορία που συνεχίζεται (2017)

Το κείμενο αυτού του μικρού βιβλίου γράφτηκε αυθόρμητα ένα μεσημέρι του Ιουλίου του 2016, τις ημέρες που τα Ματ εισέβαλλαν στις καταλήψεις στέγης Ορφανοτροφείου, Καρόλου Ντηλ και Νίκης στην Θεσσαλονίκη. Έκτοτε ίσως κάποια πράγματα να έχουνε αλλάξει. Τα κλειστά σύνορα όμως, ο στρατιωτικός έλεγχος της μετακίνησης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι βίαιες επεμβάσεις κάθε είδους μπάτσων και φασιστών σε χώρους που διαμένουνε μετανάστριες-στες και οι προσπάθειες για την ηθική και φυσική εξόντωση τους γενικότερα, παραμένουν στην καθημερινή ατζέντα.
Το παρόν είναι μια κάπως διαφορετική προσπάθεια να αποτυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την «προσφυγική κρίση» ως κομμάτι της ολοένα αυξανόμενης έντασης των γεωπολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο και της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας όπως αυτή εκφράζεται τόσο στους πολέμους που μαίνονται στη Μέση Ανατολή και την Αφρική όσο και στην Ευρώπη της κρίσης, της Ευρώπης-Φρούριο.
Αναγνωρίζοντας εξαρχής στους αγώνες των μεταναστριών-στων για αξιοπρεπή διαβίωση και ελευθερία μετακίνησης κομμάτια από τους δικούς μας αγώνες ενάντια στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, στα καθεστώτα «ασφάλειας» και τον φασισμό ήταν αυτονόητο να θελήσουμε να σταθούμε ισότιμα δίπλα σε όσους ανθρώπους προσπαθούν να εναντιωθούν σε αυτόν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Στο συγκεκριμένο κείμενο μπορεί η γλώσσα να είναι παιδική, τα γεγονότα που περιγράφονται όμως παραμένουν πέρα για πέρα σκληρά και αληθινά. Δεν χρειάζονται περίπλοκες λέξεις για να περιγράφούν αυτά που είναι πλέον σε όλους κατανοητά. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να αντιληφθεί κοιτάζοντας γύρω του το μέγεθος της καταστροφής που έχουνε υποστεί ολόκληροι πληθυσμοί με μοναδικό τρόπο διαφυγής τον δρόμο της μετανάστευσης.
Μπορεί σε μερικούς/ες κομμάτια από αυτό το παραμύθι να φανούν σαν ένας «εξωραϊσμός» των σχέσεων που έχουνε προκύψει μεταξύ των εμπλεκόμενων αλλά και του κινήματος της αλληλεγγύης εν γένει. Ο τρόπος που οι άνθρωποι συνυπάρχουν είναι σαφώς πιο περίπλοκος. Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις, διαφωνίες και αντιφάσεις όμως είναι κι αυτές μέρος μιας πολύμορφης δράσης, αναπόφευκτο αλλά και επιθυμητό κομμάτι των κοινών μας αγώνων. Και αυτό ήταν που κρατήσαμε σε αυτήν την ιστορία, μια ιστορία που δεν ξεκίνησε πρόσφατα (όπως σχηματικά παρουσιάζεται στο κείμενο) και σίγουρα δεν θα τελειώσει τώρα κοντά. Εξάλλου ακόμα και στα πιο σκοτεινά παραμύθια αχνοφέγγει μια στάλα ελπίδας, αυτή που μας κρατάει ακόμα δυνατούς και μας παρακινεί να συνεχίσουμε.
Η έντυπη έκδοση του βιβλίου έχει γίνει σε πέντε γλώσσες: Αραβικά, Φαρσί, Ελληνικά, Αγγλικά και Γαλλικά. Σκοπός μας ήτανε να διαπλέξουμε τις γλώσσες με τον ίδιο τρόπο που θα θέλαμε να διαπλέκονται οι πολιτισμοί. Ο διαφορετικός όμως τρόπος με τον οποίο διαβάζονται τα Αραβικά και τα Φαρσί (ξεκινώντας την ανάγνωση από αυτό που οι Δυτικοί ονομάζουν οπισθόφυλλο) σε συνδυασμό με τους οικονομικούς περιορισμούς μας αναγκάσανε να τις διαχωρίσουμε. Στην ηλεκτρονική έκδοση μπορείτε να βρείτε επίσης το παραμύθι μεταφρασμένο σε περισσότερες γλώσσες.
‘Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα Μ. για την υπέροχη εικονογράφησή του που έδωσε ζωή σε αυτήν την μικρή ιστορία.

Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο (και σε περισσότερες γλώσσες) στην διεύθυνση: https://ongoingstory.espivblogs.net

Συντροφικά,

Ομάδα Tabboush

Χ. Φιλιππίδης, Μικροί πολέμοι σε μεγάλες πόλεις (2017)

Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί τη λήξη μιας μακράς περιόδου ανοιχτών διακρατικών συγκρούσεων. Τα κράτη φαίνεται να χάνουν έκτοτε το μονοπώλιό τους στην κήρυξη του Εχθρού και, επομένως, στην κήρυξη του πολέμου. Σύμφωνα με τη στρατιωτική συζήτηση, πρόκειται για την αρχή μιας νέας φάσης άτακτων ή μικρών πολέμων και ασύμμετρων συγκρούσεων, όπου κάθε είδους μη κρατικές οντότητες διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα στην κήρυξη του Εχθρού. Μέσα στο περιβάλλον αυτών των νέων προκλήσεων συγκροτείται και ο κλάδος της αντιεξέγερσης, ως ένα πλέγμα πολιτικοστρατιωτικών θεωριών και τακτικών, με αποστολή τη διαχείριση των ανορθόδοξων απειλών και του πολιτικού τους πλαισίου. Ένας κλάδος που σήμερα ασχολείται εντατικά και με το αστικό περιβάλλον, καθώς, από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και έπειτα, οι ασσύμετρες συγκρούσεις μετακομίζουν σταδιακά στις πόλεις. Λόγοι που σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με την ιδιαίτερη μορφολογία τους, την πληθυσμιακή τους πυκνότητα, τις δυνατότητες κάλυψης και το ίδιο το φαινόμενο της παγκόσμιας αστικοποίησης καθιστούν τις πόλεις ένα προνομιακό πεδίο ασύμμετρων συγκρούσεων και ένα ειδικό, εντέλει, αντικείμενο στρατιωτικής έρευνας.

Εκκινώντας από τους συλλογισμούς ενός αμετανόητου υποστηρικτή της κρατικής κυριαρχίας, του Καρλ Σμιτ, και φτάνοντας στα σύγχρονα στρατιωτικά εγχειρίδια του αμερικανικού στρατού ―με αναδρομές στα έργα των Σουν Τζου, Κλάουζεβιτς και Τ. Ε. Λώρενς―, οι μικροί πόλεμοι σε μεγάλες πόλεις εξετάζουν κριτικά τη δραστική διεύρυνση του στρατιωτικού αντικειμένου, τη ραγδαία στρατιωτικοποίηση της λειτουργίας των πόλεων και την τρομακτική διάχυση των στρατιωτικών τεχνολογιών και θεωρήσεων στα πεδία της καθημερινότητας ― επιλέγοντας, ωστόσο, ως συνειδητή πολιτική αφετηρία την πλευρά της αντι-αντιεξέγερσης.

OTH KARL-HEINZ, EBBINGHAUS ANGELIKA – Το άλλο εργατικό κίνημα (Ιούνιος 2017)

Ο εργάτης μάζα ήταν βάρβαρος και απολίτιστος, δεν έγινε μέλος σε κανέναν σύλλογο εργασιακής επιμόρφωσης, ήταν ανίκανος να συνάψει οποιαδήποτε ανακωχή με το κεφάλαιο, να κάνει δηλαδή το πρώτο βήμα της “σοσιαλιστικής” στρατηγικής για την επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης. Ήταν όχλος, απρόβλεπτος, επιθετικός, επιρρεπής στη βία και απολίτικος. Οι ρυθμοί turnover που τον χαρακτήριζαν ήταν υψηλοί· η σύνθεσή του θύμιζε βαβυλωνιακό μωσαϊκό. Δεν στάθηκε δυνατό να αντιμετωπιστεί ούτε με τα όπλα της ποινικής καταστολής ούτε με τους νόμους ενάντια στον σοσιαλισμό. Στον βαθμό που διαμόρφωνε εναλλακτικές μορφές αγώνα ενάντια στον επαγγελματικό ρεφορμισμό και τους πραγματιστικούς του στόχους, εξελίχτηκε σε πρωταγωνιστή της προλεταριακής αυτοοργάνωσης, σφοδρό πολέμιο του διαχωρισμού των συνδικαλιστικών από τις πολιτικές οργανώσεις και μέλος των επαναστατικών εργοστασιακών οργανώσεων, στα μάτια του οποίου λειτουργούσαν ως το πρωτογενές κύτταρο της προλεταριακής εξέγερσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Martin Lux – Antifascist ’77 (Ιούνιος 2017)

Σύντομη ιστορία του βρετανικού αντιφασισμού
σε πρώτο πρόσωπο
(1970-1980)

Antifa #56 (Απρίλιος 2017)

Περιεχόμενα

ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΝΑΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΙ

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ:
έργα και ημέρες των ΜΚΟ σε εμπόλεμες ζώνες

ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Η ιδεολογική αντεπίθεση των αφεντικών στη μεταψυχροπολεμική συνθήκη

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΡΗΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΤΕΜΗ ΣΩΡΡΑ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΦΥΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
μέσα απ’ το παράδειγμα του antifa (2004-2017)

ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΥΡΟ:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Από τα Πατήσια στο Χολαργό:
ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ANTIFA ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Μενίδι: προτεινόμενη μέθοδος για συμπεράσματα
Ο δήμαρχος του πογκρόμ στη δίκη της Χρυσής Αυγής
Γεωτρύπανα, κορβέτες και μεσογειακή χαλαρότητα

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Ο Τυφλοπόντικας (Ιούνιος 2017)

Εντιτόριαλ

Αν δείτε στον ύπνο σας τυφλοπόντικες, σημαίνει ύπουλους εχθρούς που καραδοκούν να σας βλάψουν. Αν δείτε πως πιάσατε τυφλοπόντικα, σημαίνει πως θα ξεπεράσετε τις δυσκολίες και θα κερδίσετε επιφανή θέση. Αν δείτε τυφλοπόντικες πάνω σε κάποιον, προβλέπονται αρρώστια και τσακωμός. Αν δείτε τυφλοπόντικες μέσα στο σπίτι σας να ροκανίζουν τα έπιπλά σας, το όνειρο είναι δυσοίωνο και σας προειδοποιεί για μεγάλες συμφορές μέσα στην οικογένεια.

Σαλονίκη,  Μάης ‘17, δυο χρόνια μετά. Δεν το βλέπεις στον ύπνο σου, όντως συμβαίνει. Κρατάς στα χέρια σου τον τυφλοπόντικα ΙΙ, μια έκδοση με υπόγεια διανομή και διαδρομή, και σίγουρα όχι περιοδική. Κι αν απορείς που χάθηκε ο τυφλοπόντικας τόσο καιρό, η απάντηση είναι η προφανής: έσκαβε. Κι όσο απίθανο κι αν φαίνεται, δεδομένης της οπτικής του οξύτητας και του γεγονότος ότι τριγυρνάει σε λαγούμια και στοές, τα είδε όλα.

Είδε μετανάστες να πνίγονται στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και τα νεκρά τους σώματα δίπλα σε ξαπλώστρες στις αξέχαστες ελληνικές παραλίες· να εγκλωβίζονται στα σύνορα και να ποδοπατιούνται για να περάσουν τα σύνορα· να στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες μακριά από τα βλέμματα της ελληνικής κοινωνίας, με τις Μ.Κ.Ο. να αναλαμβάνουν την μπίζνα του ανθρωπισμού, και τα πανεπιστήμια να σχεδιάζουν τη διαχείριση των μεταναστών.

Είδε να παρακολουθούν τις εξελίξεις από την τηλεόραση ως μια Τραγωδία. Η ελληνική κοινωνία να συμμετέχει από απόσταση στο σκοτεινό πένθος που μαστίζει τις ψυχές που θυσιάστηκαν στον τεράστιο, ακατανόητο και αιώνιο μηχανισμό της ζωής.  Βλέπεις, η Τραγωδία ξεκουράζει, γιατί η ελπίδα, αυτό το σφαλερό κι απατηλό πράγμα, δεν παίζει κανένα ρόλο σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Είσαι παγιδευμένος. Όλος ο ουρανός έχει πέσει πάνω σου και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κραυγάσεις.

Είδε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να χαράζει εθνική στρατηγική  προς το κοινό συμφέρον των κοινωνικών εταίρων (δηλαδή του κεφαλαίου και της εργασίας) και να επιστρατεύει για τον σκοπό αυτό τους συνήθεις υπόπτους: έθνος και ανάπτυξη. Με τα δικά του λόγια: εθνική ανεξαρτησίακαι παραγωγική ανασυγκρότηση. Να προσπαθεί να κρύψει τους ταξικούς ανταγωνισμούς κάτω από το χαλάκι σε βαθμό που υπουργός του να δηλώνει, πως, μόνο αν φτάσουμε σε σημείο όπου θα αναπτυσσόμαστε, μπορούμε να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για συγκρουόμενα συμφέροντα εργασίας και κεφαλαίου.

Είδε τις ηρωικές διαπραγματευτικές προσπάθειες στα Εurogroup και τους εκάστοτε διαπραγματευτές να επιστρέφουν με την αποτελεσματικότητα και το εξαντλημένο ύφος του τουρίστα που εκδράμει στη νεκρά θάλασσα για ψαροντούφεκο. Κι έτσι, να εμπεδώνεται στους ψηφοφόρους το αίσθημα της ανημποριάς και να διδάσκεται πως η πολιτική ως διαχωρισμένη πρακτική δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μας.

Είδε, όμως, και αγώνες. Αγώνες με τους μετανάστες και όχι για τους μετανάστες· αγώνες να εδαφικοποιούνται και να αρθρώνουν λόγο και δράση ενάντια σε αυτόν τον κόσμο· να αποδομούν την κυρίαρχη αφήγηση και να φτιάχνουν στιγμές αμφισβήτησης. Από τις πορείες ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις καταλήψεις στέγης μεταναστών. Από τις παρεμβάσεις σε συνέδρια συνάντησης αστυνομίας, στρατού και επιστημόνων, στην αλληλεγγύη στους 5 διωκόμενους για συμμετοχή στην πορεία του ΝοΕxpo. Θα έλεγε, λοιπόν, κανείς, πως καμιά φορά στα υπόγεια είναι η θέα.

Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν ότι δεν μπορεί να υπάρξει τραγωδία χωρίς δράση, ενώ μπορεί να υπάρξει χωρίς χαρακτήρες. Ο Σαίξπηρ με τον Άμλετ έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα αιώνων: Ο πρωταγωνιστής από την αρχή γνωρίζει τον δολοφόνο και ξέρει τι να πράξει γι’ αυτό, αλλά η δράση που θα ανακούφιζε το κοινό αναβάλλεται διαρκώς. Αν ήταν ιστορία μηχανιστικής αντεκδίκησης και αυτοδικίας, θα είχε τελειώσει σε ένα τρίλεπτο με ένα σπαθί να στάζει αίμα. Στον Άμλετ, όμως, κολλάει η ρετσινιά του χασομέρη, επειδή συνεχώς διερωτάται και συλλογίζεται. Εν τέλει, όλος ο κόσμος τους καταρρέει.

Η έκδοση αυτή, λοιπόν, δεν είναι κόκκινο βιβλιαράκι, διδακτορική διατριβή, καζαμίας ή ονειροκρίτης κι ούτε προορίζεται γι’ αυτούς που αναζητούνε τέτοια. Είναι για ‘μας, όπως το φάντασμα που κινεί την ιστορία εμφανιζόμενο στην αρχή του θεατρικού, κι ο Άμλετ παρομοιάζει με γερο-τυφλοπόντικα:
Ταυτόχρονα τίποτα, κάτι, και τα πάντα.

blog Φάμπρικας Υφανέτ: http://yfanet.espivblogs.net/

blog Τυφλοπόντικα:

http://tiflopontikas.espivblogs.net/category/%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82-2/

Antifa #55 (Απρίλιος 2017)

Περιεχόμενα

Μνήμη, μετανάστες και ταξικός πόλεμος

Ο Ντοναλντ Τραμπ δεν ειναι τρελος!
ή αλλιώς
Μια σύντομη ιστορία του κόσμου

Σπουδές στο γαλανομαυρο:
Ο θάνατος του «λαού/έθνους» και το παλιό μου Ατάρι:
Εξέλιξη και Σημασία της Μάχης της Μεταπολίτευσης

Εγχειρίδιο Τσέπης
για την Αντιμετώπιση του Εγχειριδίου Τσέπης για την Αντιμετώπιση της Τρομοκρατίας

Τι προκαλεί την «τουρκική προκλητικότητα»;
Σχέδια και φαντασιώσεις του ελληνικού κράτους για την Ανατολική Μεσόγειο

Σιάτλ 1999
η ώρα των εργατικών δικαιωμάτων, των περίεργων ντυσιμάτων και των αμφίβολων αποτελεσμάτων

Να! Κι άλλο ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης!
Η Σπιτική Κουζίνα, οι ναζί και το στρατόπεδο συγκέντρωσης Κορίνθου

Τζιμ Κρόου αλά ελληνικά/ Κορδελιό: «Η μεγαλύτερη εκκένωση σε περίοδο ειρήνης»/ Οι νησιώτες δήμαρχοι απαιτούν κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Μiγaδα #17 (Μάρτιος 2017)

Edito: Στην πολιτική αντιεξουσία, στο κρεββάτι εξουσία Μέρος 2

Από το κουτί της πανδώρας στον ασκό του αιόλου: Τα πως και τα γιατί της σεξουαλικής γυναικολογικής βίας

Κάτω το one size,δεν μας χωράει όλες !

“Δεν θέλαμε να μοιάσουμε στις μάνες μας! Στο ταγέρ”: Συζήτηση με την Μάγδα για το φεμινιστικό κίνημα των 80’s και 90’s

Το σώμα μας πεδίο μάχης: Η κατασκευή του ρόλου της μητρότητας

Ψηφίδες μνήμης: Περιοδικό ΑΜΦΙ, το νομοσχέδιο βρικόλακας

Info Cafe: Μικρός χαμός στο ΤΕΙ Μαιευτικής,She’s beautiful when she’s angry

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://migada71.wordpress.com/

George Caffentzis – Η εργασια, η ενέργεια, η κρίση και το τέλος του κόσμου (Ιούλιος 2012)

Σκέψεις για την εργασία, την τεχνολογία και την καπιταλιστική κρίση (1980 – 2000)/ Αρχείο 71, Ιούλης 2012. Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία καθώς και σε αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους σε Αθήνα και επαρχία.

Συριακή Επανάσταση (Νοέμβρης 2016)

Όσα εκτυλίσσονται αυτή την περίοδο στη ΣΥρία (ορθότερα στην περιοχή που μέχρι το 2011 βρισκόταν το συριακό κράτος), αποτελούν τον πιο περίπλοκο κρίκο στην αλυσίδα των εξεγέρσεων που ξέσπασε στον αραβικό κόσμο από τα τέλη του 2010.

Η εξέγερση ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς, η ανολοκλήρωτη επανάσταση των τοπικών επιτροπών, η εμπλοκή των γενοκτονικών υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ρωσίας, ένας χαώδης πόλεμος όλων εναντίον όλων, η εμφάνιση του ISIS, το ιδιαίτερο ζήτημα των κουρδικών κοινοτήτων της Rojava, εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και εκατομμύρια πρόσφυγες, ολοκληρωτικές συγκρούσεις και αταίριαστες (φαινομενικά) συμμαχίες και πολλοί ακόμα παράγοντες είναι τα κομμάτια ενός παζλ το οποίο αντικατοπτρίζει τους παγκόσμιους εξουσιαστικούς ανταγωνισμούς της εποχής μας.

Κάθε επαναστατικό κίνημα οφείλει να αναλύει δεδομένα, να παίρνει θέση, να βγάζει συμπεράσματα και να συγκρούεται, πολύ περισσότερο από και για γεγονότα που γράφουν την παγκόσμία ιστορία.

Μέσα σε αυτές τις σελίδες δεν φιλοδοξούμε να προσφέρουμε μια συνολική ιστορική περιγραφή. Φιλοδοξούμε όμως να ανοίξουμε συζητήσεις που θα εμβαθύνουν περισσότερο σε όλα όσα θα θίγονται. Κι επίσης φιλοδοξούμε να μετασχηματιστούν οι σκέψεις σε πράξεις που θα σπάσουν την αδράνεια που επικρατεί γυρω από το ζήτημα.

Το να παραμένουμε σε μια θεωρητική ανάλυση ενώ οι εστίες έντασης εξαπλώνονται συνεχώς και πλέον αγγίζουν την Ευρώπη είναι αναντίστοιχο των απαιτήσεων τέτοιων ιστορικών περιόδων. Η δημιουργία ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα θέτει ως στόχο του τον τερματισμό των διεθνώ στρατιωτικών επεμβάσεων προωθόντας πολιτικές προτάσεις για την οριζόντια οργάνωση και την ισχυροποίηση των από τα κάτω, είναι απαραίτητη για να αντιπαρατεθούμε σοτν ολοκληρωτισμό που επελαύνει.

Επειδή τίποτα δεν θα μας χαριστεί ας προετοιμαστούμε σε όλα τα επίπεδα για τη σύγκρουση χτίζοντας και εξοπλίζοντας τις οριζόντιες δομές μας.

Για τον πόλεμο ενάντια στα κράτη και τον καπιταλισμό.

Φυλακές Κορυδαλλού, Νοέμβρης 2016

Έκδοση από την Πρωτοβουλία Φυλακισμένων Αναρχικών και το Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών.

Εξουσιαστικές σταθερές σ’ ένα παγκόσμιο σκηνικό ρευστότητας (Γενάρης 2017)

Παγκόσμιοι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, πολεμικές συρράξεις, σύγχρονος ολοκληρωτισμός, αντιστάσεις… ακολουθώντας το νήμα των «εξουσιαστικών σταθερών σ’ ένα παγκόσμιο σκηνικό ρευστότητας».

Από την αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti

Για περισσότερες πληρφορίες εδώ: Vogliamo tutto e per tutti

Τεφλόν #16 (Χειμώνας-Άνοιξη 2017)

Τεφλόν #15 (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2016)

Για περισσότερες πληροφορίες: Περιοδικό Τεφλόν

Ημερολόγιο 2017 για τη στήριξη του ζαπατίστικου κινήματος (Δεκέμβριος 2016)

Οι τοίχοι έχουν τη δική μας ιστορία…Ένα ημερολόγιο για τη χρονιά που έρχεται, με γκράφιτι από τους δρόμους του Μεξικού και της Ελλάδας.

“Ο Ντουρίτο λέει ότι η εξέγερση δεν έχει καμιά όρεξη να σκύψει και να δει τι υπάρχει από την άλλη μεριά του τοίχου, ούτε και να περάσει από την μια μεριά στην άλλη θέλει, «εκείνο που θέλει» -λέει ο Ντουρίτο- «είναι να αδυνατίσει τον τοίχο έτσι που να καταρρεύσει, και, έτσι, να μην υπάρχει ούτε  μία ούτε  άλλη μεριά, ούτε πάνω ούτε κάτω. Και μιας και μιλάμε για τοίχους, ένας τοίχος χωρίς γκράφιτι είναι σαν ένας κόσμος χωρίς εξεγερμένους, δεν αξίζει δηλαδή τον κόπο».

Για περισσότερες πληροφορίες: Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας “Συν-Άλλοις”

Joe Sacco: Ασφαλής περιοχή Γκοραζντε (Δεκέμβριος 2016)

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Antifa #45 (Δεκέμβριος 2016)

Περιεχόμενα

… ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΓΑΤΕ ΦΡΙΚΙΑ!
Ιστορία και σημασία της διαδήλωσης «Ίδια είναι τα αφεντικά – Εθνικά Πλανητικά»

ΗΛΙΟΣ, ΘΑΛΑΣΣΑ, HOTSPOTS
Η ελληνική μεταναστευτική πολιτική μετά την συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας

10 ΧΡΟΝΙΑ ANTIFA:
Αυτόνομη οργάνωση στις γειτονιές της Αθήνας
Αντιφασιστική δράση στο Γαλάτσι 2007-2010,
μέρος Γ’

Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΥΡΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ:Οδηγίες για τη μη επίλυση του κυπριακού

ΜΚΟ: βήματα και μέθοδος για την κατανόησή τους

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ των αφεντικών και των αφεντικών ανατολικά της Πατησίων

Δημοψήφισμα στην Ιταλία: τάλε κουάλε φάση/
Εκλογή Τραμπ: πάλι φασίστες αυτοί οι εργάτες; κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Εφημερίδα Άπατρις #35 (Οκτώβριος 2016)

Η μάχη του Δεκέμβρη του 1944 (Σεπτέμβρης 2016)

Κι όμως δεν νικηθήκαμε…

Ιστορίες που παρ΄όλον τον κίνδυνο, τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις στερήσεις, χαράκτηκαν στη μνήμη μου γεμάτες χαρά, αστεία, θαρρείς και ήταν αφηγήσεις από κάποια εκδρομή, μία εκδρομή σε έναν άλλο κοσμο καλύτερο, φτιαγμένο στα ανθρώπινα μέτρα από ανθρώπινα χέρια, έναν κόσμο όπως τον ονειρεύτηκαν, τον πίστεψαν και πάλεψαν για αυτόν αυτοί οι Άνθρωποι στους οποίους αφιερώνεται το βιβλίο.

Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν: Ο Παρτιζάνικος Πόλεμος (Ιούνιος 2016)

Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε κα­μιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνω­στες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ’ αυτήν την ά­ποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευ­μένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες.

Β. Ι. Λένιν

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή

Αναμνήσεις Τρομοκρατισσών (Απρίλιος 2016)

Η έκδοση του παρόντος βιβλίου έγινε από το Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών στα πλαίσια της διάδοσης των ιστορικών εμπειριών των πρωταγωνιστών του ρωσικού μηδενισμού. Αναφέρεται σε ένα σημαντικό κομμάτι  που έχει παραληφθεί από τις ιστορικές πηγές: τις γυναίκες που συμμετείχαν στο ρωσικό επαναστατικό κίνημα κατά τον 19ο αιώνα. Είναι τα απομνημονεύματα τριών επαναστατριών που παρά τις απαγορεύσεις που υπήρχαν για τις γυναίκες εκείνη την εποχή, κατάφεραν να βρεθούν στη δίνη των γεγονότων, να διαμορφώσουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες άνθισε ο ρωσικός τερορισμός, να αφήσουν την παρακαταθήκη τους για το μέλλον και να αναδείξουν ισότιμα τον ρόλο τους μέσα στο ρωσικό μηδενιστικό ναροντνικό κίνημα. Οι γυναίκες αυτές αφιέρωσαν τη ζωή τους στο όνομα της επανάστασης και της απελευθέρωσης του λαού, στάθηκαν σαν βράχοι και αντιστάθηκαν στο κύμα καταστολής, στις φυλακίσεις και στις εξορίες. Και αν ξεχάστηκαν από το νήμα της ιστορίας, οι αφηγήσεις τους έρχονται να σπάσουν τη λήθη και να αναδείξουν την καθοριστική τους πορεία στον δρόμο προς την ελευθερία.

Η έκδοση αυτή αναμφισβήτητα αποτελεί ένα ιστορικό τεκμήριο που λείπει από την ελληνική βιβλιογραφία. Περιέχει αρχικά το εισαγωγικό σημείωμα της ιταλίδας μεταφράστριας της πρώτης έκδοσης που παρουσιάζει, με τα δικά της μάτια, αυτές τις αφηγήσεις. Η μετάφραση από τα ιταλικά και το ύφος είναι του Φίλιππα Κυρίτση, ο οποίος έκανε μια εξαιρετική δουλειά φέρνοντας στο φως ένα τέτοιο ντοκουμέντο. Η επιμέλεια του βιβλίου, ο πρόλογος και οι βιογραφίες των τριών επαναστατριών έγιναν από το Ταμείο Αλληλεγγύης των Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών. Οι σημειώσεις, οι τονισμοί και τα πλάγια γράμματα είναι της ιταλίδας μεταφράστριας, εκτός από τα σημεία που υπάρχουν οι σημειώσεις των επιμελητών.

Ευχαριστούμε τον Φίλιππα Κυρίτση για την προσφορά του, όσους/όσες βοήθησαν ώστε να τυπωθεί αυτό το βιβλίο, καθώς επίσης και αυτούς/αυτές που θα εκτιμήσουν την αξία ενός τέτοιου ντοκουμέντου.

Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων αγωνιστών

Για επικοινωνία: tameio@espiv.net

ΜΑΡΙΟ ΜΟΡΕΤΤΙ – Ερυθρές Ταξιαρχίες, μια ιταλική υπόθεση (Νοέμβριος 2016)

Πρόλογος

Ο Μάριο Μορέττι ήταν μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών από το 1971 και βρέθηκε στην καθοδήγηση της οργάνωσης από το 1974 μέχρι την σύλληψη του το 1981. Έζησε δηλαδή όλη τη διαδρομή της οργάνωσης όσο ήταν ενιαία καθώς μετά το 1981 άρχισε ο κατακερματισμός της. Δεν συνεργάστηκε ποτέ με τις αρχές, δεν διαχώρισε την θέση του από τον ένοπλο αγώνα ούτε μετανόησε για τις πράξεις του.  Το 1987, μαζί με τους Ρενάτο Κούρτσιο, Μαουρίτσιο Ιανέλλι και Πιέρο Μπερτολάτσι, υπέγραψε ένα κείμενο το οποίο δήλωνε ότι το κεφάλαιο Ερυθρές Ταξιαρχίες είχε κλείσει και ότι ο ένοπλος αγώνας είχε φτάσει στο τέλος του.

Παρ’ όλα αυτά, το όνομα του έχει εμπλακεί σε θεωρίες συνωμοσίας, έχουν εκδοθεί [και στα ελληνικά] βιβλία που τον κατηγορούν ευθέως ως πράκτορα διαφόρων μυστικών υπηρεσιών, οι κατηγορίες που τον βαραίνουν για πολλούς έχουν μετατραπεί σε βεβαιότητες και ο Ε.Τ. έχουν κατηγοριοποιηθεί ως μια »τηλεκατευθυνόμενη» οργάνωση που βοήθησε το ιταλικό κράτος να καταστείλει το μαζικό κίνημα της δεκαετίας του 1970.

Το σενάριο που τον βάζει στον πυρήνα όλων των συνωμοσιών είναι έμπνευση ενός μόνο από τους συντρόφους του ο οποίος το 1987 δήλωσε ότι αποκηρύσσει τον ένοπλο αγώνα σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου »Μέτρα υπέρ οποιουδήποτε διαχωρίζει την θέση του από την τρομοκρατία». Από τότε έχει γίνει παλιάτσος των Μ.Μ.Ε. και με τις συνεντεύξεις του δίνει πάτημα σε όλο το φάσμα των πολιτικών φορέων να αμφισβητήσουν ότι αυτό που συνέβη στην Ιταλία από το 1969 μέχρι το 1987 ήταν ένας σκληρός, αιματοβαμμένος, πολλές φορές απελπισμένος, ένοπλος ταξικός αγώνας για τον κομμουνισμό. Αν την Ιστορία την γράφουν οι νικητές, στην προκειμένη περίπτωση οι ηττημένοι που πετάνε στα σκουπίδια την ίδια τους την ιστορία είναι οι καλύτεροι συνεργάτες τους.

Γιατί όταν κάποιος πιστεύει ότι γνωρίζει την ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών πολλές φορές έχει απλώς διαβάσει ή ακούσει όσα γράφτηκαν σε βιβλία ή κατατέθηκαν σε δικαστήρια από όσους διαχώρισαν τη θέση τους από τις ίδιες τους τις πράξεις ή »μετανόησαν ειλικρινά»για αυτές. Η πολιτική ιστορία του επαναστατικού προλεταριάτου κουρελιάστηκε και ξεπουλήθηκε για μια ευνοϊκή μεταχείριση από τους δικαστές. Ένα πολιτικό κεφάλαιο έμπρακτης αμφισβήτησης της κρατικής εξουσίας έχει μετατραπεί σε ένα αφήγημα περί »παραστρατημένων νέων με βίαια ένστικτα, οι οποίοι δεν ήξεραν ακριβώς γιατί πολεμούσαν».

Το κεφάλαιο αυτό παρουσιάζεται από κοινωνιολόγους, δημοσιογράφους, πολιτικούς και άλλους »ειδικούς» ως μια ανεξάρτητη βιαιότητα, μια συλλογική παράνοια που άφησε πίσω της μονάχα αίμα και καταστροφή. Η ιστορία ενός ολόκληρου κινήματος [που, ναι, είχε και ένοπλο βραχίονα] τεμαχίζεται, διαστρεβλώνεται, αποστραγγίζεται από την πολιτική της ουσία και τελικά παρουσιάζεται ξεκομμένη από τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που, ενώ πρόσφεραν εύφορο έδαφος σε αυτό το κίνημα μετά το 1968, του στέρησαν τις ρίζες του μετά το 1981. Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες πρέπει να μιλήσουμε επίσης για τη μαζική εργατική αντίσταση στα εργοστάσια η οποία τις γέννησε και για τη βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τις φασιστικές επιθέσεις, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες από τις ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις του ιταλικού κράτους που τις ώθησαν στον κατακερματισμό και τη διάλυση.

Το 1993, ενώ πλέον η πολιτική μάχη δινόταν με βάση το αίτημα για χορήγηση πολιτικής αμνηστίας σε όσους ήταν ακόμη φυλακισμένοι λόγω ενεργειών ένοπλου αγώνα, ο Μάριο Μορέττι αποφασίζει να μιλήσει στις δημοσιογράφους Ροσσάνα Ροσσάντα [από τα ιδρυτικά μέλη της αριστερής εφημερίδας il manifesto] και Κάρλα Μόσκα, ανασυνθέτοντας την ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Η συνέντευξη μαγνητοφωνείται στην φυλακή Όπερα του Μιλάνο, αλλά τον Οκτώβριο οι αρχές κατάσχουν τις κασέτες και οι δημοσιογράφοι θα μπορέσουν να ξανασυναντήσουν τον Μορέττι μονάχα τον Μάρτιο του 1994. Οι κασέτες τους επιστρέφονται, αλλά τις υπόλοιπες ερωτήσεις ήταν υποχρεωμένες να τις υποβάλλουν γραπτώς. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1994. Ο Μάριο Μορέττι βρίσκεται από το 1997 σε καθεστώς ημιελευθερίας, την ημέρα εργάζεται έξω και το βράδυ επιστρέφει στη φυλακή.

Αυτό το βιβλίο του κατασυκοφαντημένου Μάριο Μορέττι μας βοηθάει να κατανοήσουμε τι πραγματικά σημαίνει να αφιερώνεις τη ζωή σου στον ένοπλο αγώνα, να μάχεσαι για πάνω από μια δεκαετία και τελικά να βιώνεις την υποχώρηση, έπειτα τη φυλακή και τέλος την απώλεια της συλλογικής ταυτότητας που προσέφερε σε αυτούς τους ανθρώπους την αξιοζήλευτη δυνατότητα να νιώθουν ο ένας τον άλλο »σύντροφο». Ο Μορέττι δεν μασάει τα λόγια του όταν φτάνει στο σημείο της αυτοκριτικής, δεν κάνει μια αγιογραφία του αντάρτικου και των ανταρτών πόλης. Κάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό, αποδεικνύει με τη στάση του ότι η συλλογική μνήμη δεν είναι λέξεις σε κάποια δικογραφία που δεν αξίζουν ούτε όσο το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένες. Οι νίκες και οι ήττες μας, τα λάθη και η αυτοκριτική μας, η τρυφερότητα και η σκληρότητα μας, οι αντιφάσεις και οι βεβαιότητες μας δεν θα βρουν ποτέ τη θέση τους στο στρατόπεδο του εχθρού. Θα είναι η πρώτη ύλη για την επόμενη προλεταριακή επίθεση, για την επόμενη έφοδο στον ουρανό.

Η.Δ.

Για μια ανάσα ελευθερίας (Μάιος 2016)

Το «για μια ανάσα ελευθερίας» άρχισε να γράφεται το φθινόπωρο του 2014, κατά την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού και συνεχίστηκε μέχρι περίπου ένα χρόνο μετά (αρχές Οκτώβρη 2015). Είναι προφανές ότι τόσο ο αγώνας του Ρωμανού, όσο κι η απεργία πείνας των κρατουμένων την άνοιξη του ‘15 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που εξελίχτηκε η ιστορία. Μια από τις βασικότερες επιρροές (ίσως η βασικότερη) για το κόμικ στάθηκε μια μπροσούρα με τίτλο «Χαρτογραφώντας τις ειδικές συνθήκες κράτησης» (από το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “Πέρασμα”, στην Πάτρα) για τις ειδικές συνθήκες κράτησης (ΕΣΚ). Κάποιες από αυτές είναι η πλήρης απομόνωση, τα λευκά κελιά με φως όλο το 24ωρο και ηλεκτρονική παρακολούθηση, ο προαυλισμός χωρίς άλλους κρατούμενους, η λογοκρισία κι ο γενικότερος περιορισμός της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, η ψυχολογική πίεση, η βία, οι κολπικοί έλεγχοι κι η υποτίμηση /βιασμός του σώματος των κρατουμένων.

Οι συνθήκες που περιγράφονται στο κόμικ (και βασίζονται σε μια σύνοψη της μπροσούρας) δεν περιγράφουν ακριβώς την ελληνική πραγματικότητα (όπως είναι αυτή τη στιγμή) –ειδικά μάλιστα μετά τον αγώνα των κρατουμένων πέρυσι την άνοιξη. Δείχνουν όμως την εφιαλτική κατεύθυνση που παίρνει η ολοένα και μεγαλύτερη ποινικοποίηση και έλεγχος των ζωών μας. Το αρχικό συναισθηματικό σοκ διαβάζοντας την μπροσούρα διαδέχτηκε η οργή κι η επιδίωξη για καταγγελία -αλλά ακόμα περισσότερο για αντίσταση και συμπαράσταση κι αλληλεγγύη στους αγώνες των κρατουμένων.

Άλλες πηγές κι επιρροές στάθηκαν τα βιβλία «ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ», από τις εκδόσεις Υπερσιβηρικός, το «Οι Φυλακές της Μιζέριας» του WACQUANT J.D. LOIC, το «Τρέξε, Άνθρωπε, Τρέξε» του GONZALLES XOSE-TARRIO, η μπροσούρα «Η κοινωνία τιμωρός» του Φουκώ, η ταινία «Σιωπηρός Θάνατος: Μια πνιγμένη κραυγή από τα κελιά της απομόνωσης», τα κόμικ του Joe Sacco αλλά κι ο Δον Κιχώτης.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή

Μόλοτ #3 (Νοέμβριος 2016)

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ:  Εκδόσεις ΜΟΛΟΤ

Άττικα 45 (Οκτώβριος 2016)

«Από τις 9 μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου του 1971 στη Νέα Υόρκη, οι κρατούμενοι της φυλακής Άττικα πήραν τον έλεγχό της και κοινοποίησαν μια σειρά αιτημάτων στη διοίκηση της φυλακής, τον επίτροπο σωφρονισμού Russel Oswald, τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Nelson Rockfeller, σε εκπροσώπους της μαύρης κοινότητας, σε δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφους, ενώ παράλληλα κράτησαν σαράντα σωφρονιστικούς υπαλλήλους ως ομήρους.

Μετά από τέσσερις ημέρες άκαρπων διαπραγματεύσεων, ο N. Rockfeller διέταξε την επανακατάληψη της φυλακής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης δολοφόνησαν 39 ανθρώπους, ανάμεσά τους και 10 ομήρους, σε μια σφαγή διάρκειας 15 λεπτών.

Η επιτροπή MacCay, που συστήθηκε από την πολιτεία της Νέας Υόρκης και την αποτελούσαν δικαστές που θα ερευνούσαν τις συνθήκες κατάληψης και επανακατάληψης της φυλακής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «με εξαίρεση τη σφαγή των ινδιάνων στα τέλη του 19ου αιώνα, η επίθεση της πολιτειακής αστυνομίας, η οποία έδωσε ένα τέλος στην τετραήμερη εξέγερση, υπήρξε η αιματηρότερη μονοήμερη αναμέτρηση μεταξύ αμερικάνων από το τέλος του εμφυλίου πολέμου».

Παθήσεις & διαταραχές: Φύλο, ιατρική και ασθένεια (Οκτώβριος 2016)

Antifa #53 (Οκτώβριος 2016)

Περιεχόμενα

Lifestyle και ανθρωπισμός
Η θεσμική οργάνωση των ΜΚΟ στην Ελλάδα των ΄90s

Γιατί σταμάτησε το γαλανόμαυρο και γιατί πρέπει να ξαναρχίσει

Ίδια είναι τ’ αφεντικά εθνικά πλανητικά

Στο διάολο οι μπάτσοι και οι ΜΚΟ!
Είμαστε όλοι μετανάστες!

Ασφαλής Περιοχή Γκοράζντε

Όχι, η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει να κάνει με τους «πρόσφυγες» και το «χρέος»

10 ΧΡΟΝΙΑ ANTIFA:
Αυτόνομη οργάνωση στις γειτονιές της Αθήνας
Αντιφασιστική δράση στο Γαλάτσι 2007-2010, Μέρος Β΄

Η έφοδος στον ουρανό/
Γιατί τέτοιο κόλλημα με τις εκτρώσεις;/
Γιατί τέτοιο κόλλημα με τα τσιγάρα; κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Λυσσάρι #5 (Οκτώβριος 2016)

Έκδοση για τη διάδοση της αντιφασιστικής λύσσας

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Λυσσάρι

Συμβολή στην κριτική του αστικού εκπαιδευτικού συστήματος (Οκτώβριος 2016)

Η μπροσούρα Συμβολή στην κριτική του αστικού εκπαιδευτικού συστήματος τυπώθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2016 σε 1.000 αντίτυπα και μοιράζεται σε ταξικά σωματεία, χώρους δουλειάς, σχολεία…

Για κατέβασμα και ανάγνωση σε pdf ΕΔΩ

Για επικοινωνία: proletconnect@gmail.com

Γη και Ελευθερία #3 (Ιούνιος 2016)

Έκδοση της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

Γη και Ελευθερία #2 (Μάρτιος 2016)

Έκδοση της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

Η Καρδιά του Ονείρου (Ιούλιος 2016)

Η Καρδιά του Ονείρου είναι ένα κόμικ του ισπανού συντρόφου Ρουμπέν Ουθέδα, το οποίο αποτελείται από πολλές μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Βασισμένο σε μια εκτενή βιβλιογραφία και στις προσωπικές μαρτυρίες γνωστών αλλά και άγνωστων γυναικών και ανδρών αναρχικών, το κόμικ καλύπτει τους πρώτους μήνες της Ισπανικής Επανάστασης με μια σφαιρική οπτική. Τα γνωστά επεισόδια της Επανάστασης –οι μάχες του Ιούλη, οι κολεκτιβοποιήσεις, η μάχη της Μαδρίτης- διαπλέκονται με τις προσωπικές αφηγήσεις εθελοντών/ριών πολιτοφυλάκων, εργατριών, νοσοκόμων, αλληλέγγυων από άλλες χώρες. Μέσα από τα λόγια τους απλώνεται μπροστά στον αναγνώστη ένα μεγάλο πεδίο ενδιαφέροντων ζητημάτων που αντιμετώπισε η Επανάσταση του 1936, όπως η εργατική οργάνωση, οι σχέσεις των δύο φύλων, η αυτοπειθαρχία και η στρατιωτικοποίηση, η πορνεία, οι πολιτικοί ελιγμοί, οι κολεκτίβες…

Οι εξιστορήσεις του Γκαρθία Ολιβέρ, του Ντουρούτι και του Μέρα συναντούν μεταξύ άλλων τα απομνημονεύματα της Σολεδάδ Εστοράτς, το ημερολόγιο πολέμου του Αντουάν Χιμένεθ και τα γραπτά της Σιμόν Βέιλ, για να συνθέσουν στο σύνολό τους μια βαθιά ανθρώπινη και άκρως πολιτικοποιημένη αφήγηση των πρώτων μηνών της Ισπανικής Επανάστασης. Ο δημιουργός αντιμετωπίζει όλες και όλους τους αγωνιστές ως επαναστατημένες καρδιές, συνθετικά στοιχεία ενός αδιαίρετου συνόλου. Γράφει γι’ αυτές τις καρδιές στο οπισθόφυλλο:  «Σαστισμένες από τις αντιφάσεις μεταξύ της ιδεολογίας και της πραγματικότητας του πολέμου, διχασμένες από την ηλεκτρισμένη ευφορία των νικών και τη σκληρή απογοήτευση των ηττών, οι καρδιές αυτής της ιστορίας είναι δείγματα μιας μνημειώδους αξιοπρέπειας, ενός απαράμιλλου πάθους για λευτεριά και δικαιοσύνη, μιας αδάμαστης θέλησης για την κατάκτηση ενός καινούργιου κόσμου…».

Η Καρδιά του Ονείρου μεταφράστηκε και εκδόθηκε από τις εκδόσεις 1704621 με αφορμή τη συμπλήρωση, φέτος τον Ιούλη, των 80 χρόνων από την Ισπανική Επανάσταση. Τα έσοδα της έκδοσης θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων.

Antifa #52 (Ιούλιος 2016)

Περιεχόμενα

ΜΚΟ ΧΩΡΙΣ ΤΟ Μ:
Στοιχεία από την ιστορική καταγωγή τους και τις πολλαπλές υπηρεσίες που προσφέρουν στο σύγχρονο κράτος

ΜΚΟ MADE IN GREECE:
Αριστερός ανθρωπισμός υπό τις φτερούγες του κράτους

ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΥΡΟ:
Τρεις λόγοι που ο Γιάνης Κορδάτος είναι ακατανόητος
(και γιατί παρόλ’ αυτά πρέπει να τον καταλάβουμε)Α

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

10 ΧΡΟΝΙΑ ANTIFA:
Αυτόνομη οργάνωση στις γειτονιές της Αθήνας
Αντιφασιστική δράση στο Γαλάτσι 2007-2010 Μέρος Α΄

«ΝΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΕΤΑΛΙΔΕΣ ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ»:
Xρονικό ενός προαναγγελθέντος επεισοδίου

Ομοφοβία και σφαγές στην πανέμορφη Φλόριντα/
Δήμος Καλλιθέας: ο “αδιαμφισβήτητος θριαμβευτής”
στη μάχη του αυτοκόλλητου/ Αγώνες των μεταναστών/ Brexit ζόφος κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Τα κουρέλια (Μάιος 2016)

Κομπρεσέρ #7 (Μάιος 2016)

Η έφοδος των καπιταλιστών στο διάστημα (Μάιος 2016)

Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα (2010)

Η ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1939-1977.

Αν και το κομμάτι της έρευνας και της συγγραφής είναι προσωπικό, η προσπάθεια αυτή δε θα γινόταν να τελεσφορήσει χωρίς τη συλλογική συνεισφορά πολλών συντρόφων και συντροφισσών.
Επαφές, μεταφράσεις, σχόλια, επιμέλεια, σελιδοποίηση, χρηματοδότηση και οτιδήποτε άλλο χρειάστηκε μέχρι να φτάσει το βιβλίο στο τυπογραφείο προσφέρθηκαν ανιδιοτελώς από τους ανθρώπους που συνεργάστηκαν για αυτή την έκδοση.
Δυστυχώς, τεχνικά προβλήματα απέτρεψαν την εκτύπωση του βιβλίου από την τυπογραφική κολεκτίβα Rotta, γεγονός που θα ολοκλήρωνε με τον καλύτερο τρόπο την έκδοση και διανομή αυτού του βιβλίου σχεδόν αποκλειστικά από διαδικασίες και πρόσωπα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου.
Το βιβλίο κυκλοφορεί χωρίς αντίτιμο και διατίθεται από καταλήψεις, στέκια και ανοιχτούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Όπως αναφέρεται και στην έκδοση, η έλλειψη αντιτίμου δεν προκύπτει από μια αγάπη για το τσάμπα.
Προκύπτει από μια άρνηση των συντελεστών του βιβλίου να τιμολογήσουν την προσπάθειά τους και -κυρίως- την ανεκτίμητη ιστορία των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στις σελίδες του. Το κόστος εκτύπωσης του βιβλίου καλύφθηκε από συνεισφορές συντρόφων και συντροφισσών, αναλήφθηκε ως προσωπική υποχρέωση και δεν θα τους επιστραφούν τα χρήματα. Παρ’ όλα αυτά, επιθυμείται η ελεύθερη οικονομική συνεισφορά των ανθρώπων που θα το προμηθευτούν. Το σύνολο των εσόδων από τη διανομή του βιβλίου θα διατεθεί για την κάλυψη αναγκών κρατούμενων συντρόφων.

Δυστυχώς, οι ανάγκες αυτές είναι μεγάλες και απαιτούν τη γενναία συνδρομή όλων των αλληλέγγυων συντρόφων από το περίσσευμα ή το υστέρημά τους. Αν και η υλική πλευρά της αλληλεγγύης έχει μια πιο απτή μορφή, όλοι οφείλουμε να θυμόμαστε ότι οι φυλακισμένοι αναρχικοί είναι ζωντανό κομμάτι του κινήματός μας και πρέπει να συμμετέχουν στις προσπάθειές μας και να βοηθάμε το έλλειμα επικοινωνίας που επιχειρεί να τους επιβάλλει το κράτος με τον εγκλεισμό τους.
Ο πρόλογος του Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα είναι γραμμένος από τον Γιάννη Δημητράκη μέσα από τις φυλακές του Δομοκού. Η στόχευση της κρατικής καταστολής προς το πρόσωπο του Γιάννη, αλλά και προς αυτά πολλών ακόμη συντρόφων που έχουν συλληφθεί το τελευταίο διάστημα, καθιστά επιτακτική την ενεργητική αλληλεγγύη του κινήματος προς όλους/ες τους/τις κρατούμενους/ες, ώστε να επιταχύνουμε τη στιγμή που θα επιστρέψουν δίπλα μας (ή που θα καταστρέψουμε τις φυλακές!)

Το βιβλίο αυτό δε θα διακινηθεί από εμπορικά βιβλιοπωλεία. Όποιος θέλει να το προμηθευτεί, θα πρέπει να επισκεφθεί το πλησιέστερο αντιεξουσιαστικό στέκι ή κατάληψη ή ελεύθερο πολιτικό ή κοινωνικό χώρο σε αυτόν. Στο site αυτό θα δημιουργηθεί μια λίστα με όλους αυτούς τους χώρους. Σκοπός αυτής της κίνησης, πέρα από το να ενισχύσει μια αντιεμπορευματική λογική, είναι να αναδείξει τη σημασία και τον πολύμορφο ρόλο των συλλογικών πολιτικών εγχειρημάτων μέσα στην κοινωνία. Παράλληλα θα γίνουν και πολλές παρουσιάσεις του βιβλίου σε διάφορες πόλεις της χώρας, οι οποίες θα συνοδευτούν και από την προβολή ενός βίντεο με πρωτογενές υλικό από την έρευνα για το βιβλίο.

Οποιαδήποτε απορία, σχόλιο, πληροφορία ή άποψη γύρω από το βιβλίο, τη διανομή κ.λπ. μπορεί να αποσταλεί στο aftoipoukyklosantoalfa[at]gmail.com και στο alfa[at]espiv.net .

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το βιβλίο αυτό διανέμεται χωρίς αντίτιμο. Τα χρήματα, που θα συγκεντρωθούν από την ελεύθερη συνεισφορά όσων το προμηθευτούν, θα διατεθούν για την κάλυψη οικονομικών αναγκών κρατούμενων συντρόφων. Η αναπαραγωγή μέρους ή ολόκληρου του βιβλίου είναι ελεύθερη, χωρίς να απαιτείται η οποιαδήποτε αναφορά πηγών, αρκεί να μη γίνεται με σκοπό το κέρδος.
Οι Άνθρωποι που Κύκλωσαν το Άλφα τυπώθηκε το Μάη του 2010, σε 2.000 αντίτυπα. Η διάθεση του βιβλίου θα γίνει μέσα από το δίκτυο αντιεξουσιαστικών στεκιών και καταλήψεων και όχι από τα βιβλιοπωλεία.

Για περισσότερες πληροφορίες: https://alfa.espivblogs.net/

Με αφορμή την εξόρυξη χαλκού και χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική (Μάιος 2016)

μία συμβολή στη συζήτηση γυρω από:

-τις εξορύξεις

-τη λεηλασία της φύσης

-το ιδεολόγημα της ανάπτυξης

-την τεχνοεπιστήμη και την ενεργειακή βιομηχανία

-το θεσμό της μισθωτής εργασίας

-τα τοπικιστικά και ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά των κινημάτων

Η παρούσα μπροσούρα είναι αποτέλεσμα συζητήσεων της αναρχικής/ αντιεξουσιαστικής συλλογικότηττας για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα, που δραστηριοποιείται στην Πάτρα. Τυπώθηκε σε 600 κομμάτια το Μάη του 2016 από την τυπογραφική κολλεκτίβα Druck! Διανέμεται με ελεύθερη συνεισφορά, πανελλαδικά, σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, καταλήψεις, εκδηλώσεις του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου και χέρι με χέρι στους δρόμους.

Αναγνωρίζοντας ότι οι εκάστοτε οικονομικοί, πολιτικοί και κινηματικοί συσχετισμοί επηρεάζουν και καθορίζουν την κίνηση της μεταλλευτικής βιομηχανίας, μπορούμε να πούμε ότι η περίπτωση της εξόρυξης στην ΒΑ Χαλκιδική όπου , τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για να αναφερθούμε μόνο στη σύγχρονη ιστορία, γίνονται λυσσαλέες
προσπάθειες της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός, να προχωρήσει τη διαδικασία της εξόρυξης  χαλκού και χρυσού στο όρος Κάκαβος, εξέχει σημασίας, λόγω της πλούσιας κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας που φέρει πίσω της. Το γεγονός ότι η τοπική αντίσταση έχει
λειτουργήσει ως ανάχωμα και έχει δημιουργήσει τριγμούς στη διαχείριση της υπόθεσης από το κράτος, αποτελεί αδιαμφισβήτητα έναν σταθμό, ίσως και την αφετηρία, για κάθε αντίστοιχη υπόθεση, σύμφωνα πάντα με την τελική έκβαση. Με λίγα λόγια, το τι εν τέλει θα γίνει στις Σκουριές υπό την πίεση της πολύμορφης αντίστασης που υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια, θα είναι καθοριστικό σε επίπεδο κρατικής διαχείρισης για την εγκατάσταση ορυχείων στο Κιλκίς, στις Σέρρες, στον Έβρο, είτε σε οποιαδήποτε άλλη τοποθεσία μπει στο στόχαστρο την χρυσοθήρων.

Με αυτή τη λογική, στην παρούσα μπροσούρα θα επικεντρωθούμε σε ιστορικά στοιχεία που αφορούν ειδικά την εξόρυξη χαλκού και χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική. Κυρίως όμως θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια ανάλυση γύρω από το ιδεολόγημα της ανάπτυξης και το πως αυτό προωθείται από το κράτος μέσα σε αυτά τα χρόνια, αλλά και γύρω από ευρύτερα χαρακτηριστικά που συνδέονται με τις εξορύξεις όπως είναι η τεχνοεπιστήμη και η ενεργειακή βιομηχανία. Επίσης θέλουμε να σταθούμε σε κάποια στοιχεία που είτε εκλείπουν είτε τοποθετούνται στρεβλά στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στην εξορυκτική διαδικασία και να σπάσουμε, στο βαθμό που μας αναλογεί, τη στείρα τοπικιστική είτε ανθρωποκεντρική επικρατούσα ανάλυση.

Ό,τι γράφουμε, δεν εκπορεύεται από μία θέση απογοήτευσης ή έκπληξης, δεν υπερασπιζόμαστε τη νομιμότητα ούτε καταγγέλλουμε την αυθαιρεσία του κράτους ή των μεταλλευτικών εταιρειών, αλλά στεκόμαστε επιθετικά απέναντί στα σχέδιά τους. Μακριά από μία αντίληψη υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος, είμαστε πεπεισμένοι πως το εξουσιαστικό σύμπλεγμα, δεν μπορεί παρά να διασφαλίζει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, την εξουσιαστική δόμηση της κοινωνίας και την εκμετάλλευση της φύσης, με κάθε μέσο, υπερασπίζοντας ή τσακίζοντας ενίοτε την ίδια τους τη νομιμότητα, την ίδια στιγμή που οι διαχειριστές του επικαλούνται τον
κοινωνικό χαρακτήρα και τη διαφάνεια της ανάπτυξης . Αυτό λοιπόν επιχειρούμε να αναδειχτεί και με αυτή την μπροσούρα.

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα

Αδάμαστο (Καλοκαίρι 2016)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

• Στα χνάρια της άγριας φύσης
• Ενάντια στα αναπτυξιακά-ενεργειακά έργα
• Να σταματήσουμε το μαζικό εγκλεισμό και βασανισμό των έμβιων όντων
• Εγκλεισμός και πολιτισμός
• Πόλη, επιτήρηση και εναλλακτική επόπτευση
• Διδάγματα από την Πτώση της Ρώμης
• Αγία κατανάλωση στάζεις αίμα
• «Ζωολογικοί κήποι», οι φυλακές του πολιτισμού για θέαμα
• Πυρηνική τεχνολογία: μια ακόμα απειλή του πολιτισμού για τη ζωή
• Κυριαρχία ή αναρχία; Η συνεκτικότητα του πολιτισμού
• Cause et conséquence
• Η πολεμική μου κραυγή

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://adamasto.squat.gr/

Antifa #51 (Απρίλιος 2016)

Περιεχόμενα

Η ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ:
Ένας χρόνος και τρεις μήνες εθνικοσοσιαλιστικής μεταναστευτικής πολιτικής

«ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ»
Η συνέχεια της μεταναστευτικής πολιτικής και πώς την ξεχάσαμε με τον συριζα

ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΙΣ!
Τρεις δεκαετίες “μη κυβερνητικού” ανθρωπισμού στη γειτονιά της πιο ειρηνικής χώρας του κόσμου

WE ‘RE GONNA ROCK AROUND THE CLOCK TONIGHT:
Οργισμένοι νεολαίοι στη μετεμφυλιακή Ελλάδα
part II

ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ
Reva Bhalla, Ψύχραιμοι και ανελέητοι στη Συρία, Stratfor

ΚΟΥΛΤΟΥΡΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ/
Οι αθλοπαιδιές της ΕΛ.ΑΣ κι ο έλεγχος του
δημόσιου χώρου/
Η ώρα του συριζαίου δεσμοφύλακα
(μελέτη περίπτωσης: Λεσβος) κ.ά

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

50 Κείμενα για την Κρίση (Δεκέμβριος 2015)

Οι αλλαγές που συνέβησαν στον κοινωνικό ιστό όλο αυτό το διάστημα είναι αδύνατο να περιγραφούν σε λίγες γραμμές. Αδύνατο, επίσης, είναι να περιγραφεί επαρκώς η ένταση και η ύφεση των κοινωνικών παθών, όπως συντελέστηκε κατά τη διάρκεια των αντιμνημονιακών ταραχών μέχρι –και μετά– την ήττα τους ή με την ψυχρολουσία που επιφύλασσε στον πληθυσμό της χώρας η ανάληψη της εξουσίας από την αριστερά, το δημοψήφισμα και εντέλει ο εξευτελισμός της με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Αυτό, όμως, που είναι δυνατόν να γίνει είναι η συρραφή κειμένων σε ένα βιβλίο, κάτι σαν στιγμιαίες φωτογραφίες των κοινωνικών γεγονότων, που πραγματεύονται τις εκφάνσεις και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης την τελευταία επταετία. Κείμενα, είτε ατομικά–με το ψευδώνυμο του συντάκτη τους–, είτε συλλογικά, άλλες φορές με σωστές και άλλες με λανθασμένες προβλέψεις, με ποιητική διάθεση ή δημοσιογραφικό ύφος, μερικές φορές ιδεοληπτικά ή επηρεασμένα από την ορμή των γεγονότων και άλλες φορές νηφάλια, πάντως καταγεγραμμένα και μοιρασμένα σε χιλιάδες αντίτυπα της Άπατρις. Κείμενα που συντάχθηκαν κατά τη διάρκεια των κοινωνικών διεργασιών και, σχεδόν πάντα, στον πυρήνα τους.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://apatris.info/

Jannis Poptrandov, Στα χαρακώματα της καταγάλανης θάλασσας από μπετόν (Απρίλιος 2016)

Ο διοργανωτής της πρόσφατης
λογοτεχνικής βραδιάς μού έδωσε
τριάντα ευρώ, μπήκα λοιπόν στο μετρό
και για να ξοδέψω τα χρήματα άρχισα
να πηγαίνω πέρα δώθε και ύστερα ένιωσα
το στομάχι μου να γουργουρίζει
και κατέβηκα κάπου στο ενδιάμεσο
και τέσσερις ή πέντε γωνίες αργότερα
είδα την εξής πινακίδα:

Φαγητό σαν της μαμάς

Μπήκα στο μαγαζί και είδα μια
γκριζομάλλα με καταγάλανη ποδιά
να στέκεται μόνη της πίσω απ’ τον πάγκο
και παρήγγειλα μπιζελόσουπα.

«Σερβίρεται με χοιρινό κρέας», είπε αυτή.
Εγώ δεν είπα τίποτα και κείνη με κοίταξε
απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
«Είστε Μωαμεθανός, έτσι δεν είναι;»
«Όχι», είπα εγώ.
«Θέλετε μεγάλη ή μικρή μερίδα;»
«Σήμερα έκανα αίτηση για τη γερμανική υπηκοότητα», είπα.
Κι αυτή είπε:
«Η μπιζελόσουπα μάς έχει τελειώσει.»

[Aπό την έκδοση Jannis Poptrandov, Η Ευρώπη μυρίζει τελειότητα,
που κυκλοφορεί από το Τεφλόν.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://teflon.wordpress.com/

Kai Pohl, Εgoshooting (Απρίλιος 2016)

Το μουρμουρητό των χρήσιμων
ηλιθίων στην τράπεζα, στο δωμάτιο του
ξενοδοχείου˙ οι αστικές νευρώσεις τους,
ο ισόβιος δονζουανισμός τους,
η πίστη τους στο τίποτα ως μέσο
αυτοβελτιστοποίησης. Ο φόνος είναι
για τους ανθρώπους ένα υπεράθλημα,
τους αρέσει να ξεκοιλιάζουν τους
ανταγωνιστές. Δημοσιονομική
εξυγίανση ονομάζεται η πιο φτηνή
μορφή κυριαρχίας, το κυνηγητό που
παίζουν τα παιδιά λέγεται ανταγωνισμός,
η αειφορία είναι ένα κράμα του χρόνου που
απομένει και της επίθεσης των eurofighters.
Βάλτε τη βαλβίδα εξάτμισης στον κώλο σας,
αφήστε την ψωλή σας να επιμηκυνθεί
μέχρι το φεγγάρι, ανατινάξτε το μυαλό σας
με το Know Your Enemy. Δεν χρειάζομαι
τις διαφημίσεις ούτε τις ειδήσεις, ζωντανά
από το κυβερνητικό μέγαρο. Δεν χρειάζομαι
κανένα κυβερνητικό μέγαρο. Δεν χρειάζεται
να δω το αίμα μου να χύνεται, για να βεβαιωθώ
ότι είμαι ζωντανός.

[από την έκδοση Kai Pohl, σφηνάκια πανικού, λεκέδες από πίσσα,
που κυκλοφορεί από το Τεφλόν.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://teflon.wordpress.com/

Τεφλόν #14 (Δεκέμβριος 2015)

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://teflon.wordpress.com/

Πόλεις σε κατάσταση πολιορκίας – Η νέα στρατιωτική πολεοδομία (Φεβρουάριος 2016)

«…Η καθημερινότητα, τουλάχιστον στις δυτικές μητροπόλεις, έχει στρατιωτικοποιηθεί. Και αν αυτό δεν είναι σαφές και κοινό βίωμα για όλους όσους διασταυρώνονται καθημερινά στους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης, αφορά σίγουρα όσους και όσες αντικρίζουν τον κόσμο που τους περιβάλλει μέσα από το πρίσμα του κοινωνικά και ταξικά καταπιεσμένου. Όλους αυτούς και αυτές που έχουν μάθει να χαράζουν τις καθημερινές τους διαδρομές στην πόλη όχι με βάση το ευχάριστο ή το σύντομο, αλλά με βάση το πώς θα αποφύγουν τον έλεγχο: του αστυνομικού, του ελεγκτή, του αφεντικού ή του ρουφιάνου στη δουλειά…»

«…Στεκόμενοι έμπρακτα ενάντια στο υπάρχον και προσβλέποντας στην ανατροπή του, πιστεύουμε πως η διάχυση της γνώσης που θα μας βοηθήσει στην καταπολέμησή του αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια των καταπιεσμένων, ένα ακόμα μέσο ενδυνάμωσης του αγώνα προς την κοινωνική απελευθέρωση…»

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Ομάδα βιβλιοθήκης της Συνέλευσης Κατοίκων Βύρωνα – Καισαριανής – Παγκρατίου

Μερικές φορές η καλύτερη απάντηση στην πραγματικότητα είναι να τρελαθείς (Απρίλιος 2016)

Μερικές φορές η καλύτερη απάντηση στην πραγματικότητα είναι να τρελαθείς – Ανιχνεύοντας τα πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα της έννοιας της τρέλας (Συλλογικό) 2,0 €

Η ομάδα αυτομόρφωσης “Παθογέννημα” είναι μία συλλογικότητα που ασχολείται με ζητήματα ψυχιατρικής καταπίεσης, εγκλεισμού και κοινωνικού ελέγχου. Μετά από συζητήσεις ενός έτους, είναι έτοιμη η πρώτη έκδοση της ομάδας.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποτελείται από την απομαγνητοφωνημένη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 2014 με εισηγήτρια την Άννα Εμμανουηλίδου (ψυχοθεραπεύτρια και μέλος του Παρατηρητηρίου για τα δικαιώματα στην ψυχική υγεία), αλλά και συλλογικά κείμενα της ομάδας. Το βιβλίο τυπώθηκε τον Ιανουάριο του 2016 από την τυπογραφική κολλεκτίβα Druck! στη Θεσσαλονίκη.

Τάσος Θεοφίλου – 32 Βήματα (Σεπέμβριος 2015)

Τα χρήματα από τις πωλήσεις θα διατεθούν για τα δικαστικά έξοδα του συντρόφου Γρ. Τσιρώνη

Σπασμένα τζάμια

Σκέψεις για τη δημόσια τάξη και πάντειο πανεπιστήμιο σε καιρούς κρίσης

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Unfair Play Αυτόνομη Πολιτική Ομάδα στο Πάντειο

Επανάσταση – Αντεπανασταση στην Ιταλία (Δεκέμβριος 2011)

Η Επιτροπή για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια δημοσιεύει αυτό το ντοκουμέντο που ανασυνθέτει την πυκνή και πλούσια ιστορία του ιταλικού επαναστατικού κινήματος και κυρίως του μαχόμενου κομμουνιστικού ρεύματος. Οι συγγραφείς αυτού του ντοκουμέντου είναι σύντροφοι που συμμετείχαν σ’ αυτόν τον αγώνα και φέρουν το σημάδι αυτής της συμμετοχής κυρίως μέσα από την ποσότητα των αποτιμήσεων, των κριτικών και των αναλύσεων… (από την εισαγωγή της Επιτροπής για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια)

Στην τάξη, στο προλεταριάτο, σ’ όλους εκείνους και εκείνες που θέλουν να τελειώνουν με το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ανήκει το καθήκον ν’ αξιοποιήσουν αυτήν την κληρονομιά, να υφάνουν και πάλι το νήμα της “εφόδου στον ουρανό”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

LucienvanderWalt: Για μια ιστορία του αναρχικού αντιιμπεριαλισμού (Σεπτέμβριος 2015)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή το βιβλίο του Lucien van der Walt: “Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού”. Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης και υλικής στήριξης σε πρόσφυγες και μετανάστες.   Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:     Πρέπει να καταστρέψουμε τον ιμπεριαλισμό, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για την αυτοδιεύθυνση όλων των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό απαιτεί την καταστροφή του καπιταλισμού και του κρατικού του συστήματος. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις εντός του τρίτου κόσμου, αλλά η τοπική καταπίεση δεν είναι λύση. Οι τοπικές ελίτ είναι ένας εχθρός, τόσο εντός των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων και ακόμα περισσότερο μετά τον επιτυχή σχηματισμό των νέων εθνών-κρατών. Είναι μόνο η εργατική τάξη και η αγροτιά που μπορούν να καταστρέψουν τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αντικαθιστώντας την κυριαρχία τόσο των τοπικών όσο και των ξένων ελίτ με την αυτοδιαχείριση και την κοινωνική και οικονομική ισότητα.   Ως εκ τούτου, είμαστε υπέρ της αυτονομίας της εργατικής τάξης και της ενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών, σε όλες τις ηπείρους, καθώς και υπέρ της δημιουργίας ενός διεθνούς αναρχοκομμουνιστικού συστήματος μέσω της αυτενέργειας της παγκόσμιας εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Όπως είπε ο Σαντίνο: “Σε αυτόν τον αγώνα, μόνο οι εργάτες και οι αγρότες θα φτάσουν μέχρι το τέλος”.

ΜΟΛΟΤ #2 (Δεκέμβριος 2015)

Κυκλοφορεί το 2ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ, με θέματα:

– “Πρώτη φορά αριστερά”, Τρίτη φορά μνημόνιο

– Ευρώπη φρούριο και στρατιωτικοποίηση της αντιμεταναστευτικής πολιτική

– NO CONEX 15

– Ελληνική εξωτερική πολιτική και σχέδια γεωστρατηγικής αναβάθμισης

– Γουρούνια δε θα γίνουμε ποτέ

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται για δομές υποστήριξης προσφύγων-μεταναστών

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται για δομές υποστήριξης προσφύγων-μεταναστών

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ:  Εκδόσεις ΜΟΛΟΤ

Φωτιά στα Κέντρα Κράτησης (Μάιος 2015)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις flying theory το βιβλίο Φωτιά στο κέντρο κράτησης. Ενδεικτικά η εισαγωγή και ο επίλογος του βιβλίου:

Εισαγωγικό σημείωμα:   Τα κέντρα κράτησης/φιλοξενίας μεταναστών είναι η οργουελική ονομασία των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αυτή η παραδοχή δε σκοπεύει να λειτουργήσει ως μια φτηνή επίκληση στο συναίσθημα. Αντιθέτως, αποτυπώνει πέρα για πέρα τη διεύρυνση της μαθηματικά υπολογισμένης διαχείρισης πληθυσμών. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έρχονται να συμπληρώσουν το ρόλο των φυλακών και των ψυχιατρείων στη διαχείριση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού. Είναι μία ακόμη πύλη ρύθμισης της χρησιμότητας του ανθρώπου με τους όρους που θέτει η καπιταλιστική μηχανή και η βιομηχανία παρανομοποίησης της ύπαρξης των μεταναστών που παράγει μια ακραία υποτιμημένη εργατική τάξη, βορά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Το πόσο εύκολα και συχνά μπορεί να βρεθεί κανείς από τη μία ή από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος αποδεικνύει ότι, πέρα από ρητορείες μπολιασμένες με περίσσιο εθνικισμό περί παρανομίας και κοινωνικής επικινδυνότητας, ο μόνος νόμος που ορίζει τη λειτουργία αυτών των τόπων-θεσμών είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου (χωρίς εθνική ταυτότητα).

Οι αφηγήσεις που ακολουθούν μαρτυρούν τις συνθήκες διαβίωσης και τους όρους μεταχείρισης των αόρατων αυτών ανθρώπων από τον κρατικό μηχανισμό. Κυρίως, όμως, μεταφέρουν την προσπάθεια, ατομική και συλλογική, να αντισταθούν στον παραλογισμό που βιώνουν, αλλά και τα  εμπόδια για κάθε απόπειρα της από κοινού οργάνωσης ενάντια στη βαρβαρότητα. Η εθνική ταυτότητα (που βασίζεται συχνά στην κοινή γλώσσα), η θρησκευτική ταυτότητα, η ιεραρχία και η συνεχής εναλλαγή των κρατουμένων, είναι μόνο μερικοί από τους ανασταλτικούς παράγοντες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι έγκλειστοι μετανάστες στην προσπάθειά τους να οργανωθούν.

Τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό των αγώνων, σπασμωδικών ή οργανωμένων, που διεξάγουν κάθε μέρα οι κρατούμενοι μετανάστες σε τόπους μακρινούς και κοντινούς, με μονό ή διπλό συρματόπλεγμα, με μικρότερα ή μεγαλύτερα κελιά. Θεωρούμε, όμως, ότι αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια όσων αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους κομμάτι των καταπιεσμένων, χωρίς να ξεχνούν ότι η πραγμάτωση μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις δεν μπορεί να επέλθει παρά μόνο μέσα από τη βίαιη ανατροπή των συνθηκών που βιώνουμε σήμερα.

Φωτιά, λοιπόν…
στις φυλακές,
στα ψυχιατρεία,
στα εργασιακά κάτεργα,
στα κέντρα κράτησης…

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται για δομές υποστήριξης προσφύγων-μεταναστών

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: Flying theory

Μπάμπης Κολτράνης – Σχεδόν Αδέρφια (Ιανουάριο 2016)

Το μικρό αυτό βιβλίο γράφτηκε χωρίς πρόγραμμα, λίγο άτακτα, το χρονικό διάστημα 2009-2012. Αποτελεί την πρώτη μου προσπάθεια να γράψω κάτι που να έχει αρχή, μέση και τέλος, και να ξεπερνά το μονοψήφιο αριθμό σελίδων. Η αφορμή ήταν ένα όνειρο που είχα και μια ιδέα του πώς να ξεκινά και πώς να τελειώνει η ιστορία. Χωρίς όμως τις σημαντικές βοήθειες που είχα, τίποτα δεν θα είχε ολοκληρωθεί, τουλάχιστον στην παρούσα του μορφή.
Γι’αυτόν το λόγο θα ήθελα αρχικά να αφιερώσω το πόνημά μου στην Ε., η οποία χωρίς να το ξέρει, στάθηκε πραγματικά δίπλα μου σε όλα τα στάδια της συγγραφικής μου προσπάθειας. Ευχαριστίες οφείλω και στα αδέρφια μου, στους γονείς μου, στους φίλους και τις φίλες που διάβασαν τα γραπτά μου στην πρωτόλεια μορφή τους και έκαναν αρκετές γόνιμες παρατηρήσεις.
Πριν κλείσω τον πρόλογο αυτό, θα ήθελα να σημειώσω πως στο έργο που θα διαβάσετε βρίσκονται αρκετές βιωματικές και προσωπικές απεικονίσεις και εξιστορήσεις, εντούτοις έχουν υποστεί την απαραίτητη ανάμειξη με τα φανταστικά γεγονότα για χάρη της πλοκής. Αυτό συμβαίνει, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό που πλέον φαντάζουν, ακομή και σε μένα, οι πίσω σελίδες ενός άλλου, όχι βεβαίως άγνωστου, αλλά όχι εμού του ίδιου.

Μπάμπης Κολτράνης

Για περισσότερες πληροφορίες: https://ekdoseistonallon.wordpress.com/

Looters Will Be Shot: Φυσικές Καταστροφές, Δημόσια Τάξη και Πρωταρχική Συσσώρευση (Νοέμβριος 2015)

Περιεχόμενα:

Εισαγωγή

Μέρος Α: Διαχείριση φυσικών καταστροφών: Η «καταστροφή» με τα μάτια των αφεντικών και το παράδειγμα της Νέας Ορλεάνης

1. Ο μεγάλος «άγνωστος» και η «καταστροφή» ως αντικείμενο δημόσιας τάξης
2. Οι καταστροφές ως πεδίο του ταξικού πολέμου και μορφή πρωταρχικής συσσώρευσης
3. Φυσικές καταστροφές και τρομοκρατία, ένα και το αυτό (;)
4. Λιμοί: Η κρατική οργάνωση του μαζικού θανάτου
5. Κατρίνα: Η διαχείριση του τυφώνα στη Νέα Ορλεάνη

Μέρος Β: Διαχείριση φυσικών καταστροφών: Ένα βρώμικο μεταπτυχιακό στο ΕΚΠΑ

1. Από το μικρό Ευθύμη στον Dr. Ευθύμιος Λέκκας: Κατάδυση σε ένα βρώμικο βιογραφικό
2. Ανατομία ενός μπάτσικου μεταπτυχιακού: Διαχείριση κρίσεων αλά ελληνικά

Επίλογος

Παράρτημα: George Caffentzis: Θεομηνίες και Νέες Περιφράξεις στη Νέα Ορλεάνη

Έκδοση των Αρνητικών Επιστημών με την τεχνική και πολιτική υποστήριξη του Αρχείου 71

Antifa #49 (Δεκέμβριος 2015)

Περιεχόμενα
Αφιέρωμα:

Τουρκία-Συρία: τα συμφεροντα, οι λογαριασμοί και η εμπλοκή του ελληνικού κράτους

Οι επιθέσεις στο παρίσι ως ευκαιρία

Το μακρύ ταξίδι της εργατικής δύναμης

Τι γυρεύει το ξανθός γένος στη δαμασκό

Ενθετο:

Ο ατέρμονος εμφύλιος: Ιστορία του τουρκικού κράτους κοιτάζοντας από απέναντι

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Ημερολόγιο 2016: Η εξεγερμένη αξιοπρέπεια των γυναικών (Δεκέμβριος 2015)

Από την Τσιάπας ως την Ροζάβα οι εξεγερμένες γυναίκες ζωγραφίζουν ένα ημερολόγιο ελπίδας. Ένα ημερολόγιο καθημερινού αγώνα, που αφηγείται ότι όλα όσα οραματιζόμαστε δεν είναι ουτοπία.

Εάν εκείνες που ζουν τον πόλεμο στην καθημερινότητά τους, ονειρεύονται και χτίζουν «έναν κόσμο που δεν έχει το χρώμα του τρόμου και του χρήματος, αλλά το χρώμα όλων των λαών της γης», τότε, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα ν’ αφήσουμε το όνειρο.

The Fixer – A Story from Sarajevo (Απρίλιος 2015)

Σε κάθε πόλεμο κάποιοι παίζουν τον βρόμικο (αλλά αναπόφευκτο;) ρόλο του μεσάζοντα, του δαιμόνιου καταφερτζή. Που θα επιβιώσει και θα τη βγάλει καθαρή ανεξαρτήτως συνθηκών. Τουλάχιστον στα μάτια των άλλων.

Ποια είναι η πραγματικότητα, όμως; Τη βιογραφία ενός τέτοιου μεσάζοντα και μέσω αυτής την ιστορία του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία φιλοτεχνεί ο Joe Sacco στο The Fixer που επιτέλους κυκλοφόρησε στα ελληνικά.

Το δίλημμα τίθεται συχνά στους αναγνώστες των σύγχρονων εναλλακτικών κόμικς: Τελικά ο Joe Sacco είναι ένας επιτυχημένος δημιουργός κόμικς ή ένας δαιμόνιος πολεμικός ανταποκριτής;

Η απάντηση δεν είναι η προφανής. Γιατί ο Joe Sacco δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι ένας καλλιτέχνης που αξιοποιεί την τέχνη των κόμικς ως προς τη φόρμα της επιτέλεσης με πρώτη ύλη τις προσωπικές του μαρτυρίες από τις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη.

Το αποτέλεσμα της δουλειάς του, ωστόσο, δεν είναι ένα ρεπορτάζ δοσμένο σε κόμικς. Ο συνδυασμός των ικανοτήτων του δημιουργεί ένα πολλαπλασιαστικό υβριδικό αποτέλεσμα που δεν μπορεί να κρίνεται μόνο με τους όρους των κόμικς ούτε μόνο με τους όρους της δημοσιογραφίας. Αλλά ως έργο τέχνης που, αν και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, υλοποιείται ως κόμικς και φυσικά εμπεριέχει στοιχεία μυθοπλασίας και πρόζας σε βαθμό που η γνώση της «αλήθειας» δεν έχει πια καμιά σημασία.

Αλλωστε η «αλήθεια» δεν είναι ποτέ ουδέτερη, αλλά διαμορφώνεται ως προσωπική κρίση και χρωματίζεται ανάλογα από τις προσλαμβάνουσες και τις προθέσεις αυτού που τη βιώνει.

Ο ίδιος ο Sacco έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι η αντικειμενικότητα είναι μια φενάκη, μια αυταπάτη κενή περιεχομένου.

Ο ίδιος προτιμά να δημιουργεί κόμικς. Οχι να καταγράφει την «αντικειμενική αλήθεια».

Antifa #48 (Σεπτέμβριος 2015)

Φουρτούνες στο Αιγαίο; χαρά οι καπετάνιοι

Διακοπές στην Κω…

Ας κλάψουμε για τους πρόσφυγες από τη μέση ανατολή
(Το θέμα που έλειψε απ’ το ντημπέιτ)

Γιατί τα πάσης φύσεως κοιτάσματα βρίσκονται δίπλα σε πάσης φύσεως σύνορα;
Ο κρατικός έρωτας για το πετρέλαιο και η προέλευσή του.

Εθνικοί μύθοι κάτω από τη θαλπωρή του πράσινου ήλιου
Η συμβολή της Αριστεράς στο χτίσιμο του μεταπολιτευτικού μύθου της «τραγωδίας της Κύπρου», part 2

Αυτόνομη οργάνωση στις γειτονιές της Αθήνας
Το παράδειγμα του αντιφασιστικού πυρήνα επίθεση κατά μέτωπο

Υπολογιστές πριν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές:
Παραγωγή, έλεγχος και πολιτική χρήση της πληροφορίας

H ταξική γοητεία του «πρόσφυγα»

Άτιμη κρίση λέμε…/ Οι “φρουροί” της πλατείας Βικτωρίας/ Το αυτοκίνητο του λαού τρώει πρόστιμο κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Η κολεκτιβοποίηση στην Ισπανία 1936 – 1939 (Ιούνιος 2013)

Η κολεκτιβοποίηση κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου αποτελεί κορυφαία στιγμή της κοινωνικής επανάστασης στη χώρα και, ταυτόχρονα, το πλέον χαρακτηριστικό πείραμα εργατικής αυτοδιεύθυνσης, το κλασικό παράδειγμα αναρχοσυνδικαλιστικής οικονομικής οργάνωσης. Γι αυτό, άλλωστε, η εμπειρία της ισπανικής κολεκτιβοποίησης παραμένει μέχρι τις μέρες μας ένα από τα βασικά επιχειρήματα των αναρχικών ότι η αυτοδιαχείριση δεν αποτελεί ιδεοληψία, αλλά είναι εφικτή, εφαρμόσιμη και λειτουργική. Το ζήτημα, μάλιστα, αποκτά νέες διαστάσεις στις σημερινές συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού, ως πολιτική και κοινωνική απάντηση από τα κάτω. Με αυτήν την έννοια, η μελέτη αυτής της εμπειρίας και η κριτική προσέγγισή της αποτελεί μία αναγκαιότητα πιο επίκαιρη από ποτέ – και αυτός είναι ο λόγος που επιστρέφουμε ξανά σε αυτήν.

Το ανθολόγιο αποτελείται από τη μαρτυρία του Diego Abad de Santillan, βετεράνου της κολεκτιβοποίησης, και από τέσσερα άρθρα επαγγελματιών ιστορικών: των Antoni Castells Duran, Luis Garrido Gonzalez, Michael Seidman και Martha Ackelsberg. Οι συγγραφείς εξετάζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η κολεκτιβοποίηση, τα εμπόδια που συνάντησε, τα επιτεύγματά της αλλά και τα προβλήματα και τις αντιφάσεις της.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://hotel.espivblogs.net/

Οι λέξεις της σιωπής (Νοέμβριος 2014)

Το βιβλίο «Οι λέξεις της σιωπής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των ξένων (μετάφραση – πρόλογος Εύης Παπακωνσταντίνου, 296 σελ.) περιέχει κείμενα της τελευταίας διετίας του ΕZLN, που υπογράφουν οι υποδιοικητές Μάρκος και Μοϊσές.

Ξεκινάει με το ερώτημα «Ακούσατε;» που θέτουν 40.000 περίπου ζαπατίστας, άντρες, γυναίκες και παιδιά, όταν εμφανίζονται στις 21 Δεκεμβρίου 2012 και καταλαμβάνουν ειρηνικά και μέσα σε εκκωφαντική σιωπή 5 πόλεις της Τσιάπας, τις ίδιες που είχαν καταλάβει με τα όπλα τον Ιανουάριο του 1994.

Ακολουθεί μια σειρά κειμένων με τον γενικό τίτλο «Αυτοί και εμείς» όπου –μέσα από έναν λόγο εξεγερμένης τρυφερότητας που αναμιγνύει πολιτικές διακηρύξεις και ιστορικές αναλύσεις, χιουμοριστικά υστερόγραφα, περιπαιχτικά σκίτσα και αυτοσαρκαστικά σχόλια, ιστορίες, παραβολές και αναφορές σε τηλεοπτικές σειρές, μουσικά και ποδοσφαιρικά παραλειπόμενα– σκιαγραφούνται οι αντιθετικοί κόσμοι των αποπάνω και των αποκάτω: από τη μια, τα αφεντικά, οι πολιτικοί τους και οι φόβοι τους και, από την άλλη, η οικοδόμηση της αυτονομίας στις εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες, οι αγώνες και οι αγωνίες που συναντιούνται και αγκαλιάζονται φτιάχνοντας έναν άλλο κόσμο.

Στην ενότητα «Αυτοί και εμείς» εξαγγέλλεται η «Έκτη», μια νέα ζαπατιστική πρωτοβουλία συνάντησης των αποκάτω απ’ όλο τον κόσμο, όπου επιβεβαιώνεται ο σταθερός αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός και η πεποίθηση ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από την κατάκτηση της εξουσίας, τα πολιτικά κόμματα και τις ημερομηνίες των εκλογών. Ο EZLN επιλέγει να αρχίσει την οικοδόμηση της «Έκτης» με το ζαπατιστικό μικρό σχολείο, στο οποίο χιλιάδες άντρες και γυναίκες ζαπατίστας μετατρέπονται σε «δασκάλους» και «δασκάλες» που μας καλούν να βιώσουμε τις εφτά ζαπατιστικές αισθήσεις: να αγγίξουμε, να κοιτάξουμε, να ακούσουμε, να γευτούμε, να αισθανθούμε, να δοκιμάσουμε και να σκεφτούμε την πρακτική της εξεγερμένης αυτονομίας στα ζαπατιστικά εδάφη.

Μετά από ορισμένα κείμενα απολογιστικά του μικρού σχολείου, το βιβλίο κλείνει με το κείμενο «Ανάμεσα στο φως και τη σκιά» (Μάιος 2014), ένα κείμενο ενδεικτικό του ζαπατιστικού ήθους, στο οποίο ο υποδιοικητής Μάρκος ανακοινώνει τον «θάνατό» του και τη συλλογική του αναγέννηση ως εξεγερμένος υποδιοικητής Γκαλεάνο.

Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου ενάντια στη λήθη, ο EZLN αυτοσυστήνεται ξανά: «Από την αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας [φτάσαμε] στο “διοικούμε υπακούοντας”, από την κατάληψη της εξουσίας από τα πάνω στη δημιουργία της διακυβέρνησης από τα κάτω, από την πολιτική των επαγγελματιών στην πολιτική της καθημερινότητας, από τους ηγέτες στους λαούς, από την περιθωριοποίηση του φύλου στην άμεση συμμετοχή των γυναικών, από τον χλευασμό του άλλου στον εγκωμιασμό της διαφορετικότητας».

Τα έσοδα του βιβλίου θα δοθούν για τη στήριξη δομών στις αυτόνομες εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες της Τσιάπας.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://hotel.espivblogs.net/

Silvia Federici – Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα (Μάρτιος 2014)

Στην Ευρώπη του 16ου και του 17ου αιώνα και στις αποικίες του Νέου Κόσμου εξαπολύθηκε ένας πόλεμος εναντίον των γυναικών. Το κυνήγι των μαγισσών διέσχισε τα σύνορα και επεκτάθηκε από τη Γαλλία και την Ιταλία στη Γερμανία, την Ελβετία, την Αγγλία, τη Σκωτία, τη Σουηδία, μέχρι το Μεξικό και το Περού. Αποτελούσε μια σχεδιασμένη απόπειρα εξευτελισμού των γυναικών, διαμονοποίησής τους και καταστροφής της κοινωνικής τους δύναμης. Ποιοι φόβοι υποκίνησαν αυτήν την ενορχηστρωμένη πολιτική γενοκτονίας; Γιατί χρησιμοποιήθηκε τόσο πολλή βία; Και γιατί ο κύριος στόχος της ήταν οι γυναίκες;

“Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα” επιχειρεί να ανασυνθέσει τις κοινωνικές συνθήκες του κυνηγιού των μαγισσών, εξετάζοντάς το ως έναν από τους πυλώνες της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, ως μία διαδικασία “περιφράξεων” που κατέστρεψε έναν ολόκληρο κόσμο υποκειμένων, πρακτικών και γνώσεων που δεν συμβάδιζαν με την πρόοδο των καπιταλιστικών σχέσεων. Τα αστικά ιδανικά για τη γυναικεία φύση και την οικιακή ζωή σφυρηλατήθηκαν ακριβώς στους θαλάμους βασανιστηρίων και στους πασσάλους της πυράς όπου έχασαν τη ζωή τους οι μάγισσες.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://hotel.espivblogs.net/

Σημειώσεις της Στέπας #4 – Καπιταλισμός-Πόλεμος-Αντιμιλιταρισμός (Μάιος 2015)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των ξένων το 4ο τεύχος των Σημειώσεων της Στέπας, με θέμα Καπιταλισμός-Πόλεμος-Αντιμιλιταρισμός.

Περιλαμβάνει κείμενα τω:

• Γιάννη Δ. Ιωαννίδη – Νηφάλιοι μέσα στην καταιγίδα
• Anselm Jappe – Προς μία ιστορία της κριτικής της αξίας), Robert Kurz (Με τον παρά και το κανόνι
• Marko Z. – Αναρχική αλληλεγγύη και αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας
• A Ruthless Critique – Oυκρανία: το δίπολο φασισμός/αντιφασισμός και ο αντιμιλιταρισμός ως ταξική πάλη
• Marie Louise Berneri – John Olday – Παρελαύνοντας προς τον θάνατο
• Sherry Millner, Εrnie Larsen – Μουσείο Μισθοφορικού Πολιτισμού
• Ξυπόλυτο Τάγμα – Για την ανάδειξη της σύγκρουσης με τους στρατοκράτες! όχι για την αποφυγή της…

Μέχρι πριν μερικά χρόνια θα ακουγόταν ανώφελο να επαναλαμβάνεται η άρρηκτη, αναγκαία και αποφασιστική σχέση του αντιμιλιταρισμού με τους κοινωνικούς αγώνες. Και ίσως ακόμη για κάποιους ο αντιμιλιταρισμός να παραπέμπει σε έναν παθητικό ειρηνισμό που αποκηρύσσει τόσο τη συνολική κριτική όσο και την αντίσταση και τη μαχητική αυτοάμυνα. Τα πρόσφατα παραδείγματα των πολέμων στην Ουκρανία και τη Συρία δεν είναι μόνον δύο από τις αφορμές -πολύ  διαφορετικές είναι η αλήθεια- να ξανατεθεί το ζήτημα. Αποτελούν τουλάχιστον επιβεβαίωση όσων έγιναν αντιληπτά από την πρώτη περίοδο της πρόκλησης και κατόπιν της κήρυξης του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Μαθαίνοντας για το αίμα που χύνεται, τα ευαίσθητα αντανακλαστικά συχνά αναζητούν πλευρά. Παραβλέπουν τη γενετική σχέση καπιταλισμού και μιλιταρισμού. Ανασταίνουν παλιές πολώσεις («κεντρικά και περιφερειακά κράτη», «φασιστικά και αντιφασιστικά κρατικά μπλοκ») και εξηγητικά σχήματα (από τον αντιιμπεριαλιστικό οικονομισμό έως και τον αντικρατικό πατριωτισμό) και υιοθετούν το πνεύμα της στρατιωτικοποίησης ως απελπισμένης διεξόδου από τον παραλογισμό. Αλλά δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς διαύγεια, όπως δεν υπάρχει αγώνας για την απελευθέρωση που να αγνοεί τον πραγματικό πόλεμο.

(Από το editorial της έκδοσης)

Για περισσότερες πληροφορίες: http://hotel.espivblogs.net/

Σημειώσεις της Στέπας #3 – Φασισμός και καθημερινή ζωή (Ιούνιος 2013)

Ο φασισμός δεν είναι κόμμα, δεν είναι πολιτική τάση, δεν είναι μια παραίσθηση βίας που θολώνει το κρύσταλλο της δημοκρατίας και χαμηλώνει τη λάμψη του διαφωτισμού. Είναι τα κόμματα, είναι η πολιτική, είναι η προϋπόθεση της δημοκρατίας στις κοινωνίες του διαφωτισμού. Είναι το δήθεν άκρο που βγαίνει από τα σπλάχνα του κτήνους.
Στο τεύχος αυτό παρουσιάζουμε κείμενα που πραγματεύονται όψεις της γενικής μας αντίληψης ότι οι φασιστικές αξίες (η περιφρόνηση στον αδύναμο, η υποταγή στον δυνατό και οι διάφορες εκφάνσεις των κοινωνικών αυτών παθολογιών):
– διαποτίζουν την καθημερινότητα της αστικής δημοκρατίας,
– είναι απαραίτητες για την καπιταλιστική ανάπτυξη και την άλλη όψη της, την καπιταλιστική λεηλασία,
– στερεώνονται στην ευγονική πολιτική και την αντιμετώπιση του πληθυσμού ως “βιομάζας” – ως σωμάτων που είναι, παράγουν και αναπαράγουν εμπορεύματα, που μπορούν να εξοντωθούν, να διαμελισθούν, να διαιρεθούν, να ανακυκλωθούν, να τηλερυθμιστούν, να γίνουν αόρατα.

Περιεχόμενα

• Φασισμός και καθημερινή ζωή: εισαγωγικό σχεδιάγραμμα
• Δημήτρης Κωτσάκης, Σημειώσεις για τον φασισμό
• Κώστας Δεσποινιάδης, Και πάλι για το παράγγελμα Wstawac
• Χρήστος Φιλιππίδης, etat de siege – Εγχειρίδιο χρήσης του δημόσιου χώρου
• Παναγιώτης Μπίκας, Φασισμός και κουλτούρα – ένα παράδειγμα απάντησης
• Sava Devuric, Ο οργανωμένος φασισμός στη Σερβία – από τις απαρχές του ως σήμερα
• Ξένια Καλαϊτζίδου, Οι τίγρεις της Βεγγάλης
  Η ομορφιά μας χωρίς χαρτιά
  Ιστορίες μεταναστών (πριν από την κρίση)
• Biotech Watch, Gene Heil!… από τον πρώιμο βιοφασισμό προς ένα νέο γενετικό ολοκληρωτισμό
• Ernie Larsen, Sherry Millner, Φασιστικοί αλγόριθμοι αμαζονιακού τύπου
• Friends of gongchao, Ενάντια στο φετίχ της αντιπροσώπευσης – ταξικοί αγώνες στην Κίνα
• Νίκος Νικολαΐδης, Ο δρόμος προς τη δουλεία
  Μαγικές εικόνες
• Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Γκύζη, Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης
• Ναζισμός και σεξουαλικότητα – το παράδειγμα των ομοφιλόφυλων και των ροζ σπιτιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
• Για την Ελένη Μάνος

Για περισσότερες πληροφορίες: http://hotel.espivblogs.net/

Σημειώσεις της Στέπας #2 – Τέλος του καπιταλισμού ή κατάσταση έκτακτου ανάγκης (Μάιος 2012)

Το ερωτηματολόγιο
Silvia Federici, George Caffentzis: Κρίση είναι η καθημερινότητα που ζούμε
Anselm Jappe: Τα καλά και τα κακά νέα
Robert Kurz: Ο τρόμος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης – πώς επιχειρείται να γίνει η Ελλάδα μια περίπτωση για παραδειγματισμό
Julio Broka: Το κράτος-μέγγενη, η υπερσυσσώρευση, ο φασισμός και οι καθημερινοί άνθρωποι
Sasha Lilley: Η τέταρτη παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
Ernie Larsen: State of emergency
Φώτης Τερζάκης: Η καπιταλιστική παράνοια μιας “ανάπτυξης” που δεν υπόσχεται πλέον τίποτα
Δημήτρης Κωτσάκης: Διάλογος για την κρίση και την άμεση δημοκρατία
Clandestina: …και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί “για να ξεβρωμίσει ο τόπος”

Για περισσότερες πληροφορίες: http://hotel.espivblogs.net/

Αναρχισμός και οικολογία (Ιούνιος 2015)

Περιεχόμενα:

Σχετικά με την έκδοση – Ευχαριστίες
Σταύρος Καραγεωργάκης Εισαγωγή: Η οικοαναρχική πρόταση

1ο κεφάλαιο: Κλασικός αναρχισμός
1. Εlisee Reclus “Η επίδραση του ανθρώπου στη φύση” (1873)
2. Εlisee Reclus “Η μεγάλη οικογένεια” (1896)
3. Εlisee Reclus “Περί χορτοφαγίας” (1901)
4. Pyotr Kropotkin “Αγροί, εργαστήρια, εργοστάσια” (1899)
5. Pyotr Kropotkin “Αλληλοβοήθεια” (1902)
6. Pyotr Kropotkin “Ηθική” (1924)

2ο κεφάλαιο: Κοινωνική οικολογία
7. Murray Bookchin, “Προς μια οικολογική κοινωνία” (1974)
8. Brian Tokar, “Για τις ουτοπικές φιλοδοξίες του ουτοπικού κινήματος” (2010)
9. Chaia Heller, “Προς έναν ριζοσπαστικό οικοφεμινισμό” (1990)

3ο κεφάλαιο: Aναρχικές οικοκοινότητες, μικρά εγχειρήματα
10. Comunidad del Sur, “Μια ουρουγουανή οικοαναρχική κοινότητα με ιστορία μισού αιώνα”
11. Francesco Codello, Ουρούπια ,Μια συγκεκριμένη ουτοπία, (2004)

4ο κεφάλαιο: Πρωτογονισμός
12. John Zerzan, “Καμία διέξοδος;” (2003)
13. Κολλεκτίβα, “Πράσινη αναρχία Τι είναι η πράσινη αναρχία” (2004)

5ο κεφάλαιο: Τεχνολογία και οικοαναρχισμός
14. Uri Gordon, “Ο αναρχισμός και η πολιτική της τεχνολογίας” (2009)
15. Ελίζα Κολοβού & Σταύρος Καραγεωργάκης, “Ελεύθεροι από τη φύση ή ελεύθερη φύση; Μια αναρχική κριτική του υπερανθρωπισμού” (2010)

6ο κεφάλαιο: Κινήματα για την απελευθέρωση της γης και των ζώων
16. Παναγιώτης Τσόλκας, “Κάτω το σύστημα. Ζήτω το οικοσύστημα!, Ο ρόλος της Earth First! και του αναρχισμού στο οικολογικό κίνημα” (2015)
17. Steven Best & Anthony J. Nocella II “Πίσω από την κουκούλα: Αποκαλύπτοντας το Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Ζώων (ALF)” (2004)
18. Σταύρος Καραγεωργάκης, “Το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Γης” (2015)

7ο κεφάλαιο: Αναρχισμός και πράσινος συνδικαλισμός
19. Graham Purchase, “Αναρχοσυνδικαλισμός, τεχνολογία και οικολογία” (1995)

8ο κεφάλαιο: Νέες τάσεις
20. Graham Purchase, “Αναρχισμός και βιοπεριοχισμός” (1997)
21. Peter Marshall, “Απελευθερωτική οικολογία” (2007)
22. Alan Carter, “Πέρα από την πρωτοκαθεδρία: ο μαρξισμός, ο αναρχισμός και η ριζοσπαστική πράσινη πολιτική θεωρία” (2010)

Επίλογος:
23. Φώτης Κατέβας, “Η κοινωνία της μόλυνσης δεν καθαρίζεται, ανατρέπεται!” Οικολογία και αναρχική δράση στην Ελλάδα (από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα) (2015)

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://eutopia.gr/

Περιοδικό Ευτοπία #23 (Απρίλιος 2015)

Το τεύχος αυτό περιέχει ένα αφιέρωμα στο πείραμα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, στο Κουρδιστάν.
Μετά από ένα σύντομο εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης, το αφιέρωμα ξεκινά με τη δημοσίευση, για πρώτη φορά στα ελληνικά, του κειμένου του Αμπντουλάχ Οτσαλάν “Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός”, το οποίο αποτελεί τη θεωρητική απαρχή/βάση αυτού του πειράματος.

Επίσης, μεταξύ άλλων, στο αφιέρωμα περιλαμβάνεται μία συνέντευξη του Κουρδικού Αναρχικού Φόρουμ, ενός δικτύου Κούρδων αναρχικών σε χώρες της Ευρώπης.

 Σημαντικό χώρο καταλαμβάνουν και κείμενα που αφορούν στο ζήτημα της οικολογίας, όπως το “Οικολογία: η νέα κόκκινη απειλή” του J. Sants, το “Εκδημοκρατίζοντας την Ευτοπία: Οικολογία, Αναρχισμός, Φεμινισμός” του T.W. Simon και το “Ριζοσπαστική Οικολογία και Ταξική Πάλη: μια επανεξέταση”.

 Στις σελίδες του τεύχους θα συναντήσει κανείς αναφορές και σε άλλα θέματα και πρόσωπα, όπως για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, το σημερινό αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα, τον Λιούις Μάμφορντ, καθώς και ένα ιδιαίτερο κόμικ για τον Πιερ Προυντόν.

 Η ύλη του περιοδικού ολοκληρώνεται με κείμενα που περιλαμβάνονται στις σελίδες της “Ευτοπικής Βιβλιοθήκης”, σχετικά με τη λειτουργία και τη στήριξη του Ευτοπικού Εργαστηρίου και του Ευτοπικού Ψηφιακού Αρχείου, καθώς και μία συνοπτική αναφορά στην αντιφασιστική δράση των μέσων της δεκαετίας τους ΄90, στην Αθήνα, βασισμένη στις γραπτές κινηματικές πηγές.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://eutopia.gr/

Antifa #47 (Ιούνιος 2015)

Περιεχόμενα

Έθνη κράτη, καπιταλιστική κρίση, δημοψηφίσματα και τα ATM που περίσσεψαν από τον δεκεμβρη

10 ΧΡΟΝΙΑ antifa: Up against the wall! Μέρος Β΄
Αφίσες, μνήμη και αντιφασιστική προπαγάνδα στη μητρόπολη Αθήνα (2004-2014)

Γιατί ο Θουκυδίδης δεν πίστευε στη θεωρία της εξάρτησης
(η σχετικότητα της ισχύος και άλλα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τον διακρατικό ανταγωνισμό)

Σημειώσεις που βρέθηκαν γραμμένες πίσω από αποδείξεις atm

Πλατσουρίζοντας με τους αόμματους στα νερά της Αφροδίτης
Η συμβολή της Αριστεράς στο χτίσιμο του μεταπολιτευτικού μύθου της «τραγωδίας της Κύπρου»

Σπασμένα τζάμια, μπάτσας της γειτονιάς και μια omg εκδήλωση στην καλλιθεα

Ακόμα κι όταν ακούγαμε τις σφαίρες, πιστεύαμε ότι θα ηρεμήσει η κατάσταση
Αναμνήσεις από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, είκοσι χρόνια μετά

Εφοπλιστές, ναζί κι αριστεροί: καμία σχέση/
σείονται τα τύμπανα του πολέμου κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

ClassWarDogz #3 (Ιούλιος 2015)

Για περισσσότερες πληροφορίες: https://autonomia71.wordpress.com/iii-class-war-dogz/

το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από
την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά
στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α’,

 Κυριακή πρωί, 12 Απρίλη 2015. Ο Freddie Gray περπατάει στη γειτονιά του. Σύμφωνα με τις αστυνομικές αναφορές, υπήρξε οπτική επαφή ανάμεσα στο Freddie Gray και τρεις αστυνομικούς που περιπολούσαν. Με το που εντόπισε τους αστυνομικούς –σύμφωνα πάντα με τις αναφορές της αστυνομίας– ο Gray επιχείρησε να διαφύγει, και μετά από ένα μικρό κυνηγητό συνελήφθη χωρίς τη χρήση βίας. Σε βίντεο που κυκλοφόρησε βέβαια, φαίνεται ξεκάθαρα ότι τρώει ξύλο έχοντας ένα γόνατο να του πιέζει το λαιμό· οι αυτόπτες μάρτυρες τριγύρω ακούγονται να σχολιάζουν ότι «δεν μπορεί να περπατήσει» ούτε «να κουνήσει τα πόδια του». Από τις 8:39 που έγινε το περιστατικό και μπήκε στο βανάκι, έφτασε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση στις 9:45. Το βανάκι είχε ενδιάμεσα κάνει 4 στάσεις μέχρι να φτάσει στον αστυνομικό σταθμό στις 9:24. Σε μία από αυτές, του είχαν περάσει χειροπέδες και στους αστραγάλους, ενώ σε άλλη μία οι αστυνομικοί εντοπίστηκαν από κάμερα ασφαλείας να ψωνίζουν είδη μαναβικής. Με τη σπονδυλική του στήλη διαλυμένη, ο Freddie Gray κατέληξε μία εβδομάδα αργότερα, στις 19 Απρίλη.

Η συνέχεια είναι μέσες – άκρες γνωστή. Όπως μας διδάσκει η πείρα, η ανθρώπινη μηχανή είναι σε θέση από μόνη της να πάρει φωτιά και να εκραγεί ή να αρχίσει έναν τρελό χορό στους δρόμους των μεγαλουπόλεών μας.[1] Αρκεί να πούμε ότι στις 27 Απρίλη κηρύχτηκε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης στην πόλη και η εθνοφρουρά ανέλαβε να διατηρήσει την τάξη. Η παρούσα έκδοση επιχειρεί να φωτίσει τις διάφορες πτυχές των ταραχών και να διακινήσει την εμπειρία προς προλεταριακή χρήση.

Για περισσσότερες πληροφορίες: sxolikakwnpaidiwn.espivblogs.net/

Κοινωνικός Αναρχισμός #4 (Ιούνιος 2015)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• Σημείωμα της συντακτικής ομάδας
• Καταστροφική σαφήνεια, της Ιωάννας Μιχαήλ
• Αριστερά, κράτος και ρεφορμισμός, του Κώστα Λαμπρόπουλου
• Αφέντες και δούλοι, του Antisystemic
• Τι θα κάνουμε με το κράτος; του Φώτη Τερζάκη
• Ζούμε για να πατήσουμε στα κεφάλια των βασιλιάδων, του Σωτήρη Λυκουργιώτη
• Ανομία και θεωρίες του κράτους, του Κώστα Δεσποινιάδη
• Η ανθρωπολογία ενάντια στο κράτος, του Αντώνη Δρακωνάκη
• Η αυτονομία στις ζαπατίστικες κοινότητες, του Λεωνίδα Οικονομάκη
• Κρατικός καπιταλισμός, του Φρίντριχ Πόλοκ (μετάφραση Ισιδώρας Στανιμεράκη)
• Για μία ταξική κριτική της πατριαρχίας, των Αλέξανδρου Ηλιάδη & Νεφέλης-Μυρτώς Πανδίρη
• Βιβλιοπαρουσίαση: Γιατί είμαι αναρχική, της Μαρίας Μαγγανάρα
• Για τον Σκαντζόχοιρο

Η εικονογράφηση του τεύχους περιλαμβάνει σκίτσα και χαρακτικά του Clifford Harper.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://koursal.wordpress.com/

Basse Classe #2 (Ιούνιος 2015)

Μία περιοδική έκδοση από τους-τις “αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά.

Περιεχόμενα:

• Editorial
• Περί σοσιαλοδημοκρατίας
• Η πατριωτική φυσιογνωμία της σοσιαλοδημοκρατίας του μεσοπολέμου
• Κέυνς και πάλι
• Ουκρανία: Το μεγάλο άλμα προς τα πίσω
• Περί “τζιχαντιστών” και άλλων δαιμονίων
• Γλωσσάρι
  

  ---

Η στρατηγική της ανατολικής μεσογείου (Μάιος 2015)

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Μιγάδα #11 (Άνοιξη 2015)

Περιεχόμενα

Edito: Γυναικεία Ομάδα. Πώς;

Διεύθυνση αλλοδαπών Αττικής:«ελάτε με νταούλια, ελάτε με κορδέλες, γιορτάστε φεμινίστριες με τις φυλακισμένες»

Τα καινούρια ρούχα της αστικής τάξης: οι ΜΚΟ, οι γυναίκες και ο κόσμος μας

Συνέντευξη με δύο καθαρίστριες: “Δεν σηκώνουν το ξερό τους, ούτε για να πάνε τον καφέ τους απ’ το γραφείο στο νεροχύτη„

Το σώμα μας πεδίο μάχης: Εσύ τι θα κάνεις την επόμενη μέρα;

Ψηφίδες μνήμης: περιοδικό Κατίνα: Τα «pub» αντρών και γυναικών της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο

Η κατασκευή της παιδικής ηλικίας

ΙΝFO CAFE: η μιγάδα στη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα

Για περισσότερες πληροφορίες: περιοδικό Μιγάδα

Antifa #46 (Μάιος 2015)

Περιεχόμενα:
Η ιστορία στον πάγκο του χασάπη

«Ανοιχτά» Κέντρα Κράτησης: Ακολούθα το χρήμα και θα καταλάβεις

Η ώρα της ζυγαριάς που γέρνει

Κρίση, χρέος και πόλεμος (ταξικός η όχι)
Απάντηση σε γράμμα αναγνώστη

10 χρόνια Antifa: Up against the wall!
Αφίσες, μνήμη και αντιφασιστική προπαγάνδα στη μητρόπολη Αθήνα (2004-2014)

Σπουδές στο γαλανόμαυρο: η πείνα στην Αθήνα, Μέρος Β’
Ταξικά προσδιορισμένες όψεις της καθημερινότητας

Δεν ξαναπιάνει φωτιά εκείνο που έγινε στάχτες;
Η Υεμένη και η νέα φάση της διάλυσης της Μέσης Ανατολής

Νέα από την άγρια δύση

Ας μιλήσουμε για Bullying  ή πως θα φέρουμε τους μπάτσους πιο κοντά;

Η δίκη της χρυσής αυγής και τα παράξενα φρούτα της αρίστεράς

κ.α

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Το κέντρο είναι πόλεμος (Απρίλιος 2015)

Τα κέντρα των πόλεων αλλάζουν. Εν μέσω κρίσης, μοιάζουν όλο και περισσότερο να βρίσκονται σε μία συνθήκη πολεμική. Δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε κάτι που μας ξαφνιάζει. Είναι η όξυνση του ταξικού πολέμου από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. Και η όξυνση αυτή δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Βρίσκεται τόσο έξω από τα σύνορα της χώρας, όσο και εντός, όπως και κατά μήκος τους.

Μέσα στη συνθήκη αυτή, το μητροπολιτικό κέντρο της αθήνας, περιοχή στην οποία ζούμε και κινούμαστε, είναι ένας από τους τόπους όπου παίρνει ευανάγνωστη μορφή στο χώρο, η σύγκρουση διαφορετικών συμφερόντων και ανταγωνιστικών σχέσεων.

Εκεί, στο συμβολικό και υλικό κέντρο της εξουσίας και των κρατικών δομών, συμπυκνώνονται τα χαρακτηριστικά του πολέμου και ο ίδιος αποτυπώνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο όσο και σε πρακτικό.

Εκεί το κράτος δημιουργεί προβλήματα και στη συνέχεια δίνει τις δικές του λύσεις: Μικροαστοί ταΐζονται με το κουτάλι υποσχέσεις ευρωπαϊσμού και πολιτισμού, όνειρα ανάπτυξης και κατανάλωσης. Ταΐζονται προβλήματα που δεν τους αφήνουν να εκπληρώσουν αυτά τα όνειρα. Και αυτοί όχι μόνο πείθονται, αλλά ζητάνε αυτό που τους προσφέρεται ως λύση. Σκούπες, μπάτσους και οι μαφίες.

Εκεί προσπαθούμε να κοιτάξουμε, όχι από επιστημονικό ή ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, αλλά από μια ταξική σκοπιά, καθώς βλέπουμε ότι η πολεμική διαχείριση που μας επιφυλάσσεται, μοιάζει να διευρύνεται συνεχώς και να αφορά όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Τα κομμάτια αυτά μέσα ή δίπλα στα οποία βλέπουμε τους εαυτούς μας.

Εκεί, επιχειρώντας να κατανοήσουμε τα εργαλεία αυτού του πολέμου που επιστρατεύονται εναντίον μας, προσπαθούμε να πάρουμε τη θέση που μας αρμόζει.

 Αν και το έχουμε ήδη πει, θα το ξαναπούμε.

Δε μας πείθει τίποτα από αυτά που μας λένε να ξανασκεφτούμε για την αθήνα.

Το κέντρο είναι πόλεμος.

Και εμείς ξέρουμε καλά σε ποια πλευρά είμαστε.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Aυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής Αθήνας

Re-think athens (Ιούνιος 2012)

Η μπροσούρα αυτή αποτελεί την εισήγηση της εκδήλωσης που έγινε τη Δευτέρα 25/6/12 στο πολυτεχνείο, από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής, με θέμα: Ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός re-think athens και η ιδεολογική/συμβολική σημασία του αθηναϊκού κέντρου. Περιέχει την έρευνά μας πάνω στα βασικά επιχειρήματα των συντελεστών του διαγωνισμού και μια σειρά από αντεπιχειρήματα, τα οποία σαν στόχο δεν έχουν να προτείνουν ποια θα ήταν η σωστή λύση, αλλά να δείξουν ότι η ανάπλαση του κέντρου μέσω του εν λόγω διαγωνισμού έρχεται να εξυπηρετήσει εντελώς διαφορετικούς σκοπούς από αυτούς που παρουσιάζει.

 Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Aυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής Αθήνας

Καταργήστε τα εστιατόρια (Μάρτιος 2015)

Το παρόν έντυπο αποτελεί μετάφραση της μπροσούρας “abolish restaurants, a worker’s critique of the food service industry” και η πρωτότυπη μορφή της μπορεί να βρεθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.prole.info Μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα από το Προλεταριακό Δίκτυο , στην Αθήνα, τον Μάρτη του 2015. Η χρήση του υλικού είναι ελεύθερη για τους σκοπούς του ανταγωνιστικού κινήματος.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Καταργήστε τα εστιατόρια

Casus Rebelli #2 (Μάιος 2015)

Εδώ και κάποιες ημέρες κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος της άτακτης περιοδικής έκδοσης της συλλογικότητάς μας, Casus Rebelli. Εμπλουτισμένο θεματικά, στις 48 σελίδες του μπορείτε να διαβάσετε άρθρα επικαιρότητας, ανάλυσης και ιστορικής μνήμης: για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που τυλιχτήκανε με πατριωτικά σάβανα, στις μέρες της «πρώτης φοράς αριστερά». Για τις πατριωτικές και εθνικιστικές πιρουέτες της κυβερνώσας αριστεράς και του Κώστα Ήσυχου. Για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πατριωτισμού όπως το διαβάσαμε στο βιβλίο του Νίκου Κοτζιά. Για τα σημαινόμενα μίας αναδιάρθρωσης της θητείας όπως αυτά εκφράζονται μέσα από την «αντι-βυσματική» πολιτική του Καμμένου. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε πώς οργανώνονται οι σύχρονοι καπιταλιστικοί στρατοί μέσα από τη μελέτη του δόγματος RMA (Revolution in Military Affairs). Και εξετάζουμε την παιχνιδιοποίηση του πολέμου μέσα από τα video games. Ξαναθυμόμαστε το ιστορικό background των ΜΟΜΑ για να φτάσουμε στο σήμερα και την προσπάθεια επανασύστασής τους. Αφιερώνουμε κάποιες σελίδες στα δημόσια κείμενα ολικών αρνητών στράτευσης οι οποίοι τους προηγούμενους μήνες βρέθηκαν αντιμέτωποι με κατασταλτικές κινήσεις. Την ίδια στιγμή που παρεμβάσεις σε εφορίες των Τρικάλων και της Πτολεμαΐδας έθεταν στο επίκεντρο το διοικητικό πρόστιμο των 6.000 ευρώ που επιβάλλεται στους ανυπότακτους.

Το Casus Rebelli σιγά-σιγά βρίσκει τον δρόμο του στα τραπεζάκια των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων και καταλήψεων της Αθήνας. Διακινείται χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά. Επικοινωνήστε μαζί μας ηλεκτρονικά εάν θέλετε να συμβάλλετε στη διακίνηση ή να σας το στείλουμε ταχυδρομικά.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης

Για το στρατοδικείο του Μ.Τόλη (Ιούνιος 2014)

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ:

Η μπροσούρα αυτή είναι μια προσπάθεια παρουσίασης του στρατοδικείου του ολικού αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 14-3-2014. Έχει σίγουρα μια ιδιαίτερη αξία για εμάς καθώς πρόκειται για την πρώτη δίκη μέλους της συλλογικότητάς μας. Επίσης είναι ακόμα μια ευκαιρία ανάδειξης του προτάγματος της ολικής άρνησης στράτευσης και της σημασίας της παραγωγής αντιμιλιταριστικού έργου στις μέρες μας.

Μέσα σε ένα κλίμα συνολικών επιθέσεων της κυριαρχίας για την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και των ζωών μας καθώς και σε εποχή διάχυτου πατριωτισμού και εθνικισμού οι αντιμιλιταριστές μπαίνουν όλο και εντονότερα στο στόχαστρο αφού αμφισβητούν έναν από τους σημαντικότερους μηχανισμούς εδραίωσης αυτής της κυριαρχίας. Οι διώξεις αναβαθμίζονται, εντάλματα σύλληψης και αυτόφωρες διαδικασίες ενεργοποιούνται, ενώ, συμπληρωματικά, η χρηματοποίηση των ποινών μέσω του διοικητικού προστίμου των 6000 ευρώ εντείνεται ακόμα περισσότερο (στον Μ.Τ. επιβλήθηκε και δεύτερο τέτοιο πρόστιμο ακριβώς μετά την καταδίκη του από το στρατοδικείο). Όλα αυτά φιλοδοξούν να λειτουργήσουν παραδειγματικά και κατασταλτικά ενάντια στο χτίσιμο ενός ισχυρού και έμπρακτα αντιμιλιταριστικού κινήματος. Αυτές τις φιλοδοξίες βέβαια, επιμένουν να τις διαψεύδουν οι συνεχιζόμενες δηλώσεις άρνησης στράτευσης, οι κινήσεις αλληλεγγύης, οι ανά την ελλάδα εκδηλώσεις και δράσεις ενάντια στον στρατό, αλλά και η διακίνηση εκδόσεων όπως αυτή που κρατάτε στα χέρια σας.

Το κείμενο της έκδοσης ξεκινά με την μαρτυρία ολικού αρνητή στράτευσης από το Ξυπόλυτο Τάγμα, στην οποία αναδεικνύονται κάποιες ιδιαίτερες πτυχές της ολικής άρνησης στράτευσης. Ακολουθεί η μαρτυρία συντρόφου που υπήρξε για 7 χρόνια μόνιμος υπαξιωματικός του ελληνικού στρατού (από τον οποίο παραιτήθηκε για πολιτικούς λόγους) και περιγράφει την εσωτερική του λειτουργία, τα πρότυπα και τα ιδεώδη που αναπαράγει και τις αποστολές που αναλαμβάνει. Στη συνέχεια κατατίθεται η μαρτυρία συντρόφισσας σχετικά με τον ρόλο του στρατού στην ανάδυση της κοινωνίας του θεάματος, στην οργάνωση της παραγωγής και του κοινωνικού χρόνου. Η παρουσίαση της δίκης ολοκληρώνεται με την “απολογία” του Μ. Τόλη. Η πολιτική διάσταση της άρνησής του, η σημειολογία της εξουσίας, το καθήκον, το έθνος, η πατρίδα, η φύση-η ουσία-τα συμφέροντα του πολέμου, είναι κάποιοι από τους άξονες γύρω από τους οποίους κινήθηκε ο λόγος του “κατηγορούμενου”. Στο τέλος συμπεριλαμβάνεται η συλλογική δήλωση άρνησης στράτευσης που συνυπέγραψε με άλλους τρεις συντρόφους τον Σεπτέμβρη του 2011, ένα μήνυμα βαλκανικής αλληλεγγύης αναρχικών από το Βελιγράδι, το Ζάγκρεμπ και το Μόσταρ και δυο ψηφίσματα συμπαράστασης από τον Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής και την Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δίκυκλου.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Ξυπόλητο Τάγμα

Περιοδικό Αγκιτάτσια #3 (Απρίλιος 2015)

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ:

 Κομπρεσέρ #6 (Δεκέμβριος 2014)

Editorial (απόσπασμα)

Το έκτο τεύχος τυπώνεται την επαύριο μιας κινηματικής και πολιτικής νίκης. Η απεργία πείνας και γενικά ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού και άλλων κρατούμενων στις ελληνικές φυλακές που στηρίχθηκε από ένα δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης οδήγησε στη διασφάλιση της φυσικής παρουσίας και συμμετοχής των κρατουμένων στη θεσμική εκπαιδευτική διαδικασία εκτός των τειχών. Η κολοβή μορφή εκπλήρωσης αυτού του αιτήματος -υπό την αίρεση της ηλεκτρονικής επιτήρησης και της συμμόρφωσης σε «προαπαιτούμενες» ρήτρες- δεν αναιρεί την επιτυχία αυτού του αγώνα, δεδομένης της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας μέσα στην οποία κατακτήθηκε.

Σε κάθε περίπτωση, οι συνθήκες μέσα στις οποίες ήρθε να πραγματοποιηθεί αυτός ο πολύπτυχος αγώνας δεν προϊδέαζαν για την όποια επιτυχία του. Η αδύναμη παρουσία κινηματικών και ριζοσπαστικών πρακτικών τον τελευταίο χρόνο έδειχνε να πηγαίνει παράλληλα με μια εντεινόμενη διαδικασία αυταρχικοποίησης και εκμετάλλευσης εκ μέρους του κράτους και των κυρίαρχων τάξεων. Αυτή η διαλεκτική αυξανόμενης κυριαρχίας και μειωμένης αντίστασης φαινόταν να αντανακλά, από τη μια πλευρά, το πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο της αναδιάρθρωσης και, από την άλλη, τον εγκλωβισμό των αιτημάτων για καλύτερες υλικές και πολιτικές συνθήκες στη νεφελώδη προοπτική αλλαγής κυβέρνησης.

Η απουσία ενός κινήματος αμφισβήτησης των πολιτικών του κυρίαρχου συστήματος σημαίνει και αδυναμία κεντρικής πολιτικής αλλαγής, οποιασδήποτε μορφής, με αξιώσεις συνέχειας και χρονικής σταθερότητας. Από την άλλη, χωρίς κίνημα δεν  μπορεί να σταθεί κανένα φιλολαϊκό πολιτικό πρόγραμμα, αντίθετα θα κυριαρχήσει  η τάση ενσωμάτωσης στα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Η προοπτική αυτή υνεπάγεται μια ολοένα και μεγαλύτερη μετατόπιση πρότερων ριζοσπαστικών τάσεων στα γνώριμα μονοπάτια μιας «αλλαγής» χωρίς καν υποτυπώδεις ταξικές συνισταμένες…

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://kompreser.espivblogs.net

Στρατόπεδα Συγκέντρωσης Ποτέ και Πουθενά (Μάιος 2014)

Μια μπροσούρα ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών από την αυτόνομη πολιτική ομάδα Αγκιτάτσια.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ:

Fritz Fischer – Η Συνέχεια των Ελίτ (Ιανουάριος 2015)

από την αυτοκρατορία στο τρίτο ράιχ (1871-1945)

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Antifa #45 (Μάρτιος 2015)

Περιεχόμενα

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΜΑΣ, ΕΣΕΙΣ!
Τζιχαντισμός κρατισμός και έθνος εις Παρισίους

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ: Κοτζιάς bio

Η ΑΡΧΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΙΟΛΗΔΩΝ

ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
η τιμή τους και ο ρόλος τους στην σύγχρονη πλανητική σύγκρουση

10 ΧΡΟΝΙΑ antifa
Διαδηλώσεις στόμα με στόμα, αντιφασιστική οργάνωση και δρόμος

ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΥΡΟ:
Η ΠΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, μέρος α’
Όταν η μαύρη αγορά γέμιζε τα κενά του ελληνικού κράτους

«9 σφαίρες στον περαστικό, αίσθημα ασφάλειας λέγεται αυτό»
Λείπουν οι χρυσαυγίτες, η συνεδρίαση αναβάλλεται, όλοι μαζί να αθωώσουμε τον Άδωνι κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Μιγάδα #10 (Καλοκαίρι 2014)

Περιεχόμενα

Edito: Η α(ν)εργία των γυναικών είναι μύθος

Η κουλτούρα των βιασμών στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή πώς να τη γλιτώσεις αν εισαι βιαστής και σπουδάζεις στο Χαρβαρντ

Χωρίς Στέγη: η κατασκευή ενός προβλήματος και οι δημιουργικές λύσεις του (μέρος β’)

Συνέντευξη με μια κομμώτρια: “Ε κι εγώ τα παίρνω, τα βάζω στο ντεκαπάζ”

Το σώμα μας πεδίο μάχης: φτου κακά

Ψηφιδες μνήμης: Πόλη των γυναικών- κλείνοντας τα μπούτια κι ανοίγοντας το στόμα

Οργή, ορατότητα και δημιουργία: η ποίηση των μαύρων λεσβιών τις δεκαετίες ’60 και ’70

Τι νέα από την εκδήλωση “Γυναίκες, φυλή και τάξη;”

Γυναίκες του τότε: εργάτριες στην κλωστουφαντουργία στα τέλη του 19ου αιώνα

Info cafe: Φιλο-ΧΕΝΙΑ και άλλοι μύθοι της ελληνικής πραγματικότητας

Gone girl ή ο φεμινισμός που εξαφανίστηκε

Για περισσότερες πληροφορίες: περιοδικό Μιγάδα

Μιγάδα #9 (Χειμώνας 2014)

Περιεχόμενα

  Edito: Ίδια είναι τα αφεντικά, θηλυκά κι αρσενικά

  Χωρίς στέγη: η κατασκευή ενός προβλήματος και οι δημιουργικές λύσεις του

  HPV: Ένας ιός προς πάσα χρήση

Συνέντευξη: Ο Δένδιας στο κρεβάτι μας

Ε ναι! Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό ζήτημα

  Το σώμα μας πεδίο μάχης: Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι…

Ψηφίδες μνήμης από το αρχείο 71: Το … αλογοπάζαρο και η πρώτη γυναικεία αυτόνομη δράση

Γυναίκες του τότε: Η ανθρωπολογία της τιμής και της ντροπής στην υπηρεσία του πολιτισμικού ρατσισμού

INFO CAFE: Το ημερόλογιο της Βασίλισσας, ‘Ε-φυγα (τρέχοντας)

κ.α….

Για περισσότερες πληροφορίες: περιοδικό Μιγάδα

Έντυπο Δρόμου Ρεσάλτο #1 (Μάριος 2015)

Το έντυπο που κρατάς στα χέρια σου φτιάχτηκε από την πολιτική συνέλευση του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ. Το ΡΕΣΑΛΤΟ είναι ένα εγχείρημα πολιτικής-κοινωνικής-πολιτισμικής παρέμβασης αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα στις περιοχές του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας. Ένας χώρος αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας και συναναστροφής, χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, μακριά από εμπορευματικές σχέσεις, καταναλωτικά και θεαματικά πρότυπα. Ένα πείραμα διασταύρωσης , γνωριμίας , συντροφικότητας και δράσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.

Το τεύχος αυτό είναι το πρώτο, της τρίτης περιόδου έκδοσης του εντύπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ, που εκδίδεται από το 2000. Το συγκεκριμένο τεύχος τυπώθηκε τον Μάρτη του 2015 σε 3.000 αντίτυπα και περιλαμβάνει ζητήματα τόσο τοπικού όσο και γενικότερου (κεντρικού) χαρακτήρα, όπως αυτά έχουν συζητηθεί αυτή την περίοδο από την πολιτική συνέλευση του στεκιού αλλά και από τις διάφορες πρωτοβουλίες του, επιδιώκοντας την όξυνση μιας ανταγωνιστικής απέναντι στην κυριαρχία κοινωνικής συνείδησης.

Το έντυπο δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται. Μοιράζεται χέρι με χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, εργασιακούς χώρους και σε κοινωνικές-πολιτικές παρεμβάσεις, χωρίς κανενός είδους αντίτιμο, μιας και οι αξίες μας , τα όνειρα μας, οι ζωές μας ολόκληρες δεν είναι εμπορεύματα για να ανταλλάσσονται. Το κόστος της έκδοσης  καλύπτεται αποκλειστικά από τη συνέλευση του στεκιού και είναι ρητή και αδιαπραγμάτευτη η άρνηση οικονομικής στήριξης του εγχειρήματος από κρατικά ή κομματικά ταμεία, τοπικές αρχές ή δημοτικές παρατάξεις, “μη” κυβερνητικές οργανώσεις  ή ιδιώτες χορηγούς και διαφημιστές.

Η ηλεκτρονική σελίδα του στεκιού είναι anarxiko-resalto.blogspot.gr και ο χώρος είναι ανοιχτός κάθε Παρασκευή από τις 8.00μμ, είτε με την πραγματοποίηση εκδηλώσεων είτε για γνωριμία, κοινωνικότητα και χαλαρή συνεύρεση. Το στέκι βρίσκεται στην οδό Έβρου 23 & Ελ. Βενιζέλου, στο Κερατσίνι (Ταμπούρια), 100μ από την πλ. Λαού.

Paul Romano, Ο Αμερικανός Εργάτης: Η ζωή στο εργοστάσιο (Απρίλιος 2014)

«Είμαι ένας νεαρός εργάτης κοντά στα τριάντα. Τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι στην παραγωγική μηχανή της πιο εκβιομηχανισμένης χώρας του κόσμου. Τα περισσότερα χρόνια που εργάζομαι τα έχω περάσει δουλεύοντας σε βιομηχανίες μαζικής παραγωγής ανάμεσα σε εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλους εργάτες. […] Αυτή η έκδοση απευθύνεται στους εργάτες της βάσης και σκοπός της είναι να εκφράσει τις ενδόμυχες εκείνες σκέψεις, τις οποίες οι εργάτες σπάνια εκφράζουν ακόμα και στους συναδέλφους τους. Κρατώντας ένα ημερολόγιο των καθημερινών, τρόπον τινά, αντιδράσεων στη ζωή μέσα στο εργοστάσιο, ελπίζω να καταφέρω να αποκαλύψω τους λόγους της βαθιάς τους απογοήτευσης, που τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της με τις τελευταίες απεργίες και τις αυθόρμητες στάσεις εργασίας».

Paul Romano, 1947

O Paul Romano, ψευδώνυμο του Phil Sanger, εργάτης και συνδικαλιστής αυτοκινητοβιομηχανίας και μέλος της αντιπολιτευτικής τάσης Johnson-Forest (C.L.R. James – Raya Dunayevskaya) εντός του τροτσκιστικού Workers Party των ΗΠΑ, στην εργατική του μαρτυρία ο Αμερικανός Εργάτης, που εκδόθηκε το 1947 και μεταφράστηκε από τον Κορνήλιο Καστοριάδη στη γαλλική επιθεώρηση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» (1949) και αργότερα από τον Danilo Montaldi στην ιταλική «Battaglia Comunista» (1954), αναφέρεται στην καθημερινή ζωή, στις εργατικές συμπεριφορές, στις αντιλήψεις και στους αγώνες τα πρώτα χρόνια αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο εργοστάσιο General Motors του Detroit. Η έκδοση του κλασικού αυτού βιβλίου από τους Κινούμενους Τόπους εντάσσεται στα πλαίσια μιας σειράς εκδόσεων με θέμα την εργατική μαρτυρία.

Τα έσοδα από τη σειρά εκδόσεων με θέμα την εργατική μαρτυρία διατίθενται για τη στήριξη του Ταμείου Αλληλοβοήθειας της Σκυα.

Εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2014 από τις εκδόσεις Κινούμενοι Τόποι

Δημόσιο χρέος και κοινωνικός ανταγωνισμός (Ιούνιος 2013)

Η ελληνική κρίση χρέους από εργατική σκοπιά

Εστιάσαμε λοιπόν στο ζήτημα της κρίσης του δημόσιου χρέους. Πολύ γρήγορα ωστόσο καταλάβαμε ότι μέσα σ’ αυτή την έννοια περικλείονται σχέσεις διαμορφωμένες ιστορικά από κοινωνικούς αγώνες, κι όχι απλώς κάποια μαθηματικά σύμβολα (αριθμοί, ποσοστά, διαγράμματα και γραφικές παραστάσεις), που θα μπορούσαμε να τα προσεγγίσουμε “οικονομικά”. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να ξαναδούμε τη μακρά διαδρομή του ελληνικού καπιταλισμού τα τελευταία 40 χρόνια και να το κάνουμε αυτό όχι απλώς μελετώντας αριθμούς, νομοσχέδια, κρατικούς προϋπολογισμούς κλπ, αλλά κυρίως μελετώντας τους αγώνες των από κάτω, που είχαν σαν αποτέλεσμα τους συγκεκριμένους αριθμούς, τα συγκεκριμένα νομοσχέδια και τους συγκεκριμένους προϋπολογισμούς. Είναι μια μέθοδος αυτή σε απόλυτη αρμονία με τον τρόπο που παρεμβαίνουμε θεωρητικά και πρακτικά στο ανταγωνιστικό κίνημα.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: skya.espiv.net

David Graeber – Χρέος, τα πρώτα 5000 χρόνια (Δεκέμβριος 2013)

Ένα ακόμη βιβλίο για το χρέος και τις επιπτώσεις του όπως τόσα ακόμα που έχουν γραφτεί από οικονομολόγους και λοιπούς ειδικούς χειρισμού και επεξήγησης των δήθεν πολυπλοκοτήτων που ταλανίζουν τη ζωή μας;
Η απάντηση είναι όχι, τουλάχιστον όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, που χρειάζεται όμως ένα προκλητικό ταξίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας, για να γίνει αντιληπτό το είδος, το βάθος και η ποιότητα μιας έννοιας που από απλή ηθική στάση στη συμβίωση των ανθρώπων, μετατράπηκε από την ιεραρχία, το κράτος, το χρήμα και τη βία (με αυτή τη σειρά), σε βάρος. Ένα βάρος που υποδούλωσε, εξόντωσε και άφησε μεγάλες πληγές στο σώμα και στη μνήμη της ανθρωπότητας, αλλά και άνοιξε ρήγματα από τα οποία τα τελευταία 5.000 χρόνια που έχουμε καταγραφές, συνεχίζουν να φαίνονται τα σημάδια του.
Σημάδια που δεν εξαντλούνται στη λογιστική και λογοτεχνική παρακαταθήκη των πολιτισμών του παρελθόντος, αλλά ανιχνεύονται στην ίδια μας τη γλώσσα, στα μεγάλα θρησκευτικά, πολιτικά, φιλοσοφικά κείμενα ανά την υφήλιο, αποτελώντας μάλιστα πολύ συχνά και την πηγή της έμπνευσής τους.
Σημάδια που αναγνωρίζονται στην ιστορία των εξεγέρσεων που συγκλόνισαν, εξαφανίζοντας και δημιουργώντας, πολιτισμούς και λαούς, σημάδια που είναι υπεύθυνα ακόμα και για την πρώτη χρήση της λέξης ελευθερία.
Το βιβλίο αυτό στον πυρήνα του αποτελεί έναν επικό ύμνο στην ελευθερία και στο είδος των υποσχέσεων που πρέπει να αρχίσουν να δίνουν οι άνθρωποι αν θέλουν να βγουν από την κρίση που δημιούργησε η οικονομικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και η ηθική της.

Heleno Sana – Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της (Δεκέμβριος 2010)

Το μοντέλο της αυτοδιεύθυνσης δεν είναι πραγματοποιήσιμο μέσα στα στενά και ταξικά πλαίσια τον κοινοβουλευτισμού. Το αστικό κομματικό σύστημα σηματοδοτεί μια μεγάλη πρόοδο εν συγκρίσει με το φεουδαρχικό δεσποτισμό, το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό εν γένει, δεν είναι όμως το σύστημα που μπορεί να εγγυηθεί την έλευση και τη λειτουργία της αυτοδιεύθυνσης. Να είσαι ελεύθερος δε σημαίνει να καταθέτεις κάθε τέσσερα χρόνια ένα ψηφοδέλτιο στις κάλπες ούτε να ακούς παθητικά κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου τους λόγους των πολιτικών που βρίσκονται εκ περιτροπής μέσα ή έξω από τη Βουλή. Να είσαι ελεύθερος σημαίνει να έχεις τη δυνατότητα να παρεμβαίνεις με τρόπο μόνιμο και κανονιστικό στις αποφάσεις της κοινότητας στην οποία ζεις. Αυτό σημαίνει να ζεις ελεύθερος, αυτό σημαίνει αυτοδιεύθυνση.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Στάσει Εκπίπτοντες

Eduardo Colombo – Η βούληση του Λαού (Νοέμβριος 2013)

“Η νεοφιλελεύθερη στιβάδα, αυτοπαρουσιάζεται ως το αναμφίλεκτο πλαίσιο της δυτικής δημοκρατίας μετά το τέλος των ολοκληρωτισμών. Όταν ανακινεί κανείς το κοινωνικό ζήτημα, όταν σκέφτεται ότι η επανάσταση δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά μια αναγκαία στιγμή στο δρόμο για έναν εις βάθος μετασχηματισμό της ιεραρχικής κοινωνίας, γίνεται αμέσως θιασώτης των Γκούλαγκ που δελεάζεται απ’ τον ολοκληρωτισμό, οπαδός του αστυνομικού κράτους του 20ού αιώνα, έως καθυστερημένος ιακωβινο-μαρξιστής που δεν καταλαβαίνει τι είναι”. (EDUARDO COLOMBO)

Αυτό είναι το σύγχρονο κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ο συγγραφέας με την παρούσα σπονδυλωτή συλλογή κειμένων επιχειρεί μια εις βάθος αναζήτηση των θεμελιακών του χαρακτηριστικών. Δεν εστιάζει σε μια απλή καταγραφή γεγονότων και σπουδαίων επαναστατικών συμβάντων αλλά στη διαύγαση της σημασίας εκείνων των καθοριστικών στιγμών όπου ανιχνεύεται η καπήλευση, από πλευράς των κυρίαρχων, των πράξεων και των εννοιών που έφερε στο ιστορικό προσκήνιο η “εισβολή” των μαζών. Η βούληση του λαού καθόρισε το σύγχρονο, μόνιμα ανασφαλές, κοινωνικό-πολιτικό καθεστώς που λέγεται Κράτος και αναφέρεται ως δημοκρατία.
Μια αναζήτηση που αναδεικνύει την παράλληλη ιστορική πορεία της αναρχίας με τη δημοκρατία, αλλά και τις διαφορές τους, έχοντας και οι δύο μια βασική και κοινή ιστορική συνισταμένη: Την πάση θυσία απόκρυψη της υπεξαίρεσης της εξουσίας από πλευράς των ελίτ, με τίμημα για τη μεν αναρχία τη διαρκή συκοφάντησή της ως κατάσταση χαοτικής ανομίας που ρέπει συνεχώς προς τη βία, για τη δε δημοκρατία, την ταύτισή της με το Κράτος και τις εκλογές και τη διαρκή συκοφάντηση του λαϊκού παράγοντα -της πηγής της εξουσίας- ως ενός, εν δυνάμει και ενστικτωδώς, βίαιου όχλου που καιροφυλαχτεί να λιντσάρει και να καταστρέψει.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Στάσει Εκπίπτοντες

David Graeber – Στο Λυκόφως των Πρωτοποριών (Ιούλιος 2012)

Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, γίναμε μάρτυρες των σαρωτικών αλλαγών στη διάρθρωση της κυριαρχίας των υπερεθνικών και τοπικών ελίτ, όπως και της ανάδυσης νέων κοινωνικών κινημάτων. Είδαμε να τίθενται σε αμφισβήτηση και να καταρρέουν, από τα κάτω, καθεστώτα που έδειχναν ακλόνητα στη βόρεια Αφρική, ενώ και στον δυτικό κόσμο τα κινήματα των πλατειών έθεσαν σε κίνηση, για πρώτη φορά τόσο μαζικά, την κριτική στη “δημοκρατία” και στην κοινωνική σχέση που λέγεται κράτος.
Ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε στα “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”, αναζητώντας τις εκκινήσεις αυτών των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Με βλέμμα πιο διεισδυτικό, εντρυφεί στα περάσματα που διανοίγουν τα νεότατα κοινωνικά κινήματα στα οποία είναι ενεργός, στους προβληματισμούς και στις αντιλήψεις τους, και περισσότερο από το να καταφεύγει σε έτοιμες λύσεις και συνθηματικές ευκολίες, αναζητά τη διασύνδεση εκείνη μεταξύ θεωρίας και πράξης που θα διευκολύνει την ανάδυση ενός ουσιαστικού κινηματικού μετώπου που θα αφήσει οριστικά στο βάθος της ιστορίας τις πρωτοπορίστικες εκείνες αντιλήψεις που συνωστίζονται ανάμεσα στον οικονομισμό, στον ηγεμονισμό και στον αυταρχισμό.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: Στάσει Εκπίπτοντες

Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (Μάρτιος 2015)

Ιδεολογικο-πολιτική πλατφόρμα “Χημικά Λιπάσματα”

 Πολιτική Επιθεώρηση ΜΟΛΟΤ (Φεβρουάριος 2015)

Πρώτο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ (για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό):

– Ο χαρακτήρας της κρίσης, οι παγκόσμιοι συσχετισμοί και η θέση του κινήματος
– Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις του σήμερα ως κομμάτι μιας προσχεδιασμένης στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης
– Η Δημοκρατία σε δεξιό φόντο
– Η προλεταριακή εξέγερση εναντίον του μουντιάλ και η χρεοκοπία της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού
– Διδάγματα από την ουκρανική κρίση και όχι μόνο
– Ενίσχυση και θωράκιση του ανασυγκροτούμενου αστικού κράτους: Ο αντικομμουνισμός ως κρατική ιδεολογία και πρακτική (1949-1964)

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Ο Διάβολος στη Σάρκα τους (Δεκέμβριος 2013)

Ο σύγχρονος κομμουνισμός (συμπεριλαμβανομένης και της αναρχικής τάσης) είναι ένα καινούργιο φορτίο σε παλιό όχημα. Όταν η θρησκεία ήταν ιστορικά επίκαιρο είδος κοσμοαντίληψης, μίλησε στη γλώσσα της, μέσα από τον πρωτοχριστιανικό και τον αιρετικό κομμουνισμό. Εκείνη την εποχή, για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα: “η βίβλος, επομένως και η Αποκάλυψη, ήταν η μόνη πηγή παραστάσεων που διαμόρφωνε το φαντασιακό τους”. (Λιάκος) Σήμερα η ταξική πάλη δεν μπορεί να μιλήσει σε αυτή τη γλώσσα.
Η θρησκεία δεν διαρθρώνει πια τις κοινωνικές σχέσεις, πέρα από μερικές δευτερεύουσες λειτουργίες (το κράτος είναι η έμπρακτη άρνηση της θρησκευτικής πίστης, σύμφωνα με τον υλιστή φιλόσοφο Φόυερμπαχ).
Ο επαναστατικός χιλιασμός πέθανε, δεν χάθηκε όμως. Ξεπεράστηκε από μια ανώτερη μορφή κομμουνισμού.
Το σύγχρονο κίνημα αφού απαλλάχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη χριστιανική του κληρονομιά (αφού, όμως, πρώτα πέρασε και από ενδιάμεσα στάδια: Όουεν, σαινσιμονιστές, Βάιτλιγκ, Τολστοϊκοί κλπ) έσβησε πια τη γλώσσα του Θεού, επιστρέφοντας στο πνεύμα του Προμηθέα: “απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς”!

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Πορτογαλλία η “Ανέφικτη” Επανάσταση. Λαϊκή Εξουσία, κόμματα και στρατός στην επανάσταση των γαρυφάλλων (1974-75)

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ ΑΓΩΝΑΣ
Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο αγώνας μας αποτελεί κομμάτι του αγώνα όλων των εργαζόμενων εναντίον όλων των αφεντικών, όπου κι αν αυτά επιβάλλουν την εκμετάλλευση πάνω σ’ αυτούς που παράγουν τα πάντα, παίρνοντας γι’ αντάλλαγμα ψίχουλα.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι μόνο όταν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι ενωθούν εναντίον όλων των εκμεταλλευτών μπορούμε να νικήσουμε απόλυτα και τελειωτικά.
Μέχρι τότε, πρέπει ν’ αγωνιστούμε περισσότερο και καλύτερα, για μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή, με τη βεβαιότητα ότι πορευόμαστε στο σωστό δρόμο που οδηγεί σε μια νίκη, την οποία κανένας δε θα μπορέσει ν’ αρπάξει απ’ τα χέρια μας.
ΚΑΤΩ Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΜΑΜΠΟΡ
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Οι εργαζόμενοι της ΜΑΜΠΟΡ, 29 Ιούνη 1974

Το SUV (Στρατιώτες Ενωμένοι θα Νικήσουν) είναι ένα ενωμένο αντικαπιταλιστικό κι αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο. Εμφανίστηκε τη στιγμή που η φασιστική αντίδραση αναδιοργανώνονταν, εκμεταλλευόμενη τη διστακτικότητα και τη διάσπαση των εργαζόμενων κι επωφελούμενη απ’ την πολιτική της κυβέρνησης που δεν επιθυμούσε να υπερασπίσει τα δίκαια αιτήματα των εργατικών κι αγροτικών αγώνων, των οποίων εμείς, οι στρατιώτες, είμαστε επίσης αναπόσπαστο κομμάτι.
Το SUV θ’ αγωνιστεί μαζί μ’ όλους τους εργαζόμενους για την προετοιμασία των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν την καταστροφή του αστικού στρατού και για τη δημιουργία της ένοπλης πτέρυγας της δύναμης της εργατικής τάξης: το λαϊκό επαναστατικό στρατό.
Για πάντα, για πάντα στο πλευρό του λαού, όπως λέει και το σύνθημά μας.
Εργάτες, αγρότες, στρατιώτες και ναύτες: ενωμένοι θα νικήσουμε.

Από φυλλάδιο που μοιράστηκε απ’ το SUV, Σεπτέμβρης 1975.

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Πωλ Λαφάργκ – Αρχέγονος Κομμουνισμός

… Η μετάβαση από τον πρωτόγονο κομμουνισμό στην ατομική ιδιοκτησία και το σύγχρονο καπιταλισμό, όπως και η μετάβαση από τη Μητριαρχία στην Πατριαρχία, δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά αργά και σταδιακά. Ο Λαφάργκ διακρίνει τέσσερα βασικά στάδια σε αυτήν την πορεία: τον αρχέγονο κομμουνισμό, την κοινή αιματοσυγγενική ιδιοκτησία (αιματοσυγγενικός κολλεκτιβισμός), τη φεουδαλική ιδιοκτησία και τη σύγχρονη αστική ιδιοκτησία. Κάθε στάδιο δεν έχει απόλυτα σύνορα, αλλά κάθε νέα κατάσταση εμπεριέχει στοιχεία της παλαιότερης κατάστασης, ενώ κάθε παλιά κατάσταση εμπεριέχει σε σπερματική μορφή την καινοτομία που θα την ανατρέψει.

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Τάσος Θεοφίλου – Παρανουαρικό (Μάιος 2013)

Είναι δύο παρά πέντε. Μπαίνω στην τράπεζα και πηγαίνω στον διευθυντή. Του λέω γέμισε την τσάντα και μην κάνεις καμιά μαλακία γιατί από το πρωί τα νεύρα μου τα έχετε κάνει κρόσσια. Πηγαίνει με την τσάντα προς τα ταμεία. Τη γεμίζει. Μου τη δίνει. Τον βλέπω να πατάει τον συναγερμό. Αγανακτώ. Τον πιάνω με το καλό. Βρε μουνιά του λέω. Σας λέω δεν θέλω να δουλέψω. Μου λέτε πρέπει.
Σας λέω οκ και μου λέτε πως δεν έχει δουλειές για μένα αυτήν την περίοδο και γενικώς είναι δύσκολα τα πράγματα. Τι φάση είναι αυτή; Θα σας παρακαλάω; Σας λέω αφού οι τράπεζες έχουν τόσα λεφτά. Τι θα τα κάνουν; Στον κώλο τους θα τα βάλουν; Να μου δώσετε λίγα από αυτά. Μου λέτε πως αν τολμήσω να προσπαθήσω θα με βάλετε φυλακή. Τι φάση δηλαδή; Όλες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού εγώ θα τις πληρώσω; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται για τα δικαστικά έξοδα του συντρόφου Τ.Θεοφίλου

Gilles Dauve – Να εργάζεται κανείς ή να μην εργάζεται; Είναι αυτό το αληθινό ερώτημα;

Δυσκολευόμαστε να συμμεριστούμε της αισιοδοξία εκείνων που βλέπουν την παρούσα περίοδο ως εντελώς ανόμοια από τη δεκαετία του ’60-’70 ή από οποιαδήποτε προηγούμενη περίοδο, με έναν καπιταλισμό που υποβαθμίζει συστηματικά τις συνθήκες διαβίωσης των μισθωτών, δημιουργώντας έτσι μία κατάσταση που αρκετά σύντομα θα είναι ανυποφορη και θα οδηγήσει σε μια επαναστατική κρίση. Τα όρια των προλεταριακών εξεγέρσεων από την αλγερία μέχρι την Αργεντινή και η άνοδος του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, δείχνουν μαλλον ότι είναι η μεταρρύθμιση -και όχι η επανάσταση- που γίνεται επίκαιρη και πάλι….

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Ασύμμετρη Απειλή – Πέρα από τον αγελαίο υπερατομικισμό

Ολόκληρη η ζωή έχει αποικιοποιηθεί από το Κεφάλαιο. Η οικονομική, πολιτική και θεσμική ετερονομία αλληλοσυμπληρώνονται με την πνευματική και υπαρξιακή φτώχεια, ο καπιταλισμός γίνεται συσσώρευση όχι μόνο ιδιωτικού πλούτου, αλλά και ατομικής φτώχειας (και επιπλέον συσσώρευση υλικών και πνευματικών σκουπιδιών).

Βλέπουμε, λοιπόν, πως ο συγκεκριμένος τρόπος παραγωγής δεν αφορά και δεν περιορίζεται μόνο στην ”κατασκευή αγαθών” για κατανάλωση, προχωράει παραπέρα και μεταμορφώνει τον εργάτη (αλλά και τον καπιταλιστή), ή πιο σωστά τον καταστρέφει, μεταμορφώνοντάς τον σε εμπόρευμα ή ιδιοκτήτη εμπορευμάτων:

«Η παραγωγή παράγει τον άνθρωπο όχι μόνο σαν ένα εμπόρευμα, το ανθρώπινο εμπόρευμα, τον άνθρωπο με τον προορισμό του εμπορεύματος, τον παράγει και στα μέτρα αυτού του προορισμού, σαν ένα ον πνευματικά και σωματικά απάνθρωποποιημένο- ανηθικότητα, παραμόρφωση, ειλωτισμός των εργατών και των καπιταλιστών» (Μαρξ)

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Ασύμμετρη Απειλή #12 (Απρίλιος 2013)

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Ασύμμετρη Απειλή #11 (Οκτώβρης 2012)

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
Πάντα κοιτάζω προς το φως τ’ απόμακρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
Και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι
Την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλιο ουρλιάστε, λύκοι,
Κάλιο φουσκώστε ποταμοί, και κάλιο ανοιχτείτε, τάφοι.
Και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
Παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμμα. (Κωστής Παλαμάς, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα χρήματα από τις πωλήσεις διατίθενται στο Ταμείο Αλλλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών

Stuart Christie – Εμείς οι Αναρχικοί

Μία μελέτη της ιβηρικής αναρχικής ομοσπονδίας (F.A.I) 1927-1937

Luigi Galleani – Το τέλος του αναρχισμού;

Σημειώσεις στο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού (Φεβρουάριος 2015)

Pat Parker – 8 Ποιήματα (Δεκέμβριος 2014)

Το περιοδικό Τεφλόν και η ομάδα γυναικών Μιγάδα επιμελήθηκαν μια ξεχωριστή έκδοση για την Πατ Πάρκερ, μια ποιήτρια που με λόγο θαρραλέο, άμεσο, αφοπλιστικό αποτυπώνει στο έργο της την εμπειρία του να είσαι αγωνιζόμενη μαύρη, εργάτρια, λεσβία, φεμινίστρια στην Αμερική του ’70-’80.

Η μικρή αυτή έκδοση συμπληρώνει την παρουσίαση του ποιητικού έργου της Πατ Πάρκερ που ξεκινήσαμε στο τεύχος 10 του Τεφλόν («Pat Parker: νταλίκα, ανώμαλη, περίεργη»). Περιλαμβάνει μακροσκελή και μικρότερα ποιήματα, κάποια εκ των οποίων αποτελούν σημαντικούς σταθμούς στο έργο της ποιήτριας, και συνοδεύει ως ένθετο το περιοδικό Μιγάδα.

Τεφλόν #12 (Χειμώνας-Άνοιξη 2015)

ΘέΜΑΤΑ

• Jazra Khaleed – Οι πολλές ζωές του Σαχτζατ Λουκμάν
• Barbara Köhler – Κανενός γυναίκα
• Παναγιώτης Νικολαιδης – Διάφορα…
• Τάσος [ΜήνυμαL] Σταυρουλάκης – “Η κυρία Σκατόκε-Καρπούζη στον νεκρόκοσμο”
• Jazra Khaleed -“Χτύπησε το Ξυπνητήρι, “Λίμερικ αντίφά σε φα μινόρε”
• Athena Farrokhzad – Μαύρο γάλα του βορρά
• Ωμέγα – Διάφορα…
• Θοδωρής Νταλούσης – Biolamin
• Tim Kreiner & Jasper Bernes – «Θέσεις για την ποίηση ή/και την επανάσταση»
• Γεώργιος Κάργας – Σε μία βιβλιοπαρουσίαση
• Π.Ε. Δημητριάδης – “Σάκος
• Sara Ventroni – Ποιήματα από δεύτερο χέρι
• Γεωργία Διάκου – “η πυρέκταση”, “Μετά τις 3 π.μ.”
• Στράτος Φυντανίδης – Διάφορα…
• Τζουζέπε Μποντζόρνο – “Το προλεταριάτο χάνει από τη μόδα…”
• Δήμητρα Πέπυγκα – Διάφορα…
• Max Ritvo – Η Αυτού Μεγαλειότης, το Μωρό
• Γιάννης Καρπούζης – “Φιλανδικό παραμύθι”, “Το λιμάνι του Έσμπιεργκ”
• Μέι Αόρα – Εννέα χαϊκού
• Βασίλης Τσαρνάς – Τέσσερα άτιτλα
• Γιώργος Δομιανός – “Ωδή στο κουράγιο των δειλών”, Το αυριανό όνειρο
• Audre Lorde – Μυθοποιήτρια σε θέση μάχης
• Audre Lorde: «Η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια»

Εξώφυλλο & εικονογραφήσεις: Reach People

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://teflon.wordpress.com/

Σφήκα #7  (Δεκέμβριος 2014)

Περιεχόμενα:

• Editorial
• Όχι άλλο βήμα πίσω
• Τι είναι (και τι θέλουν) οι εργατικές μαρτυρίες
• Απολογισμός του αγώνα ενάντια στα κοινωφελή (Από Άλιμο ως Καισαριανή)
• Για τον αγώνα κοινωφελών στην ΗΔΙΚΑ Α.Ε
• Παράγοντας στατιστικές πληροφορίες για το ελληνικό κράτος

Ένθετη έκδοση:

Για να πνίξεις το φίδι δεν αρκεί να τσακίσεις τα (χρυσά) αυγά του. Φασισμός και αντιφασισμός στα χρόνια της χολέρας

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: skya.espiv.net

 Dünya Devrim, Σημειώσεις για την Εξέγερση στην Τουρκία (Ιούνιος 2015)

«Το 2011 σημαδεύτηκε από ένα τεράστιο κύμα κοινωνικών εξεγέρσεων που εξαπλώθηκε από την Τυνησία και την Αίγυπτο σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής – συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ – και προς την Ευρώπη, ιδίως στην Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά και στις ΗΠΑ με το κίνημα Occupy. […] Οι εξεγέρσεις στην Τουρκία και τη Βραζιλία το 2013 είναι η απόδειξη ότι η δυναμική που δημιουργήθηκε από αυτά τα κινήματα δεν έχει εξαντληθεί. […] Η Τουρκία από την άλλη πλευρά, όπως η Βραζιλία και άλλες κοινωνικές εξεγέρσεις, δείχνει προς έναν άλλο δρόμο που ανοίγεται στην ανθρωπότητα: το δρόμο που οδηγεί στην άρνηση του καπιταλισμού, την προλεταριακή επανάσταση και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και τις ανθρώπινες ανάγκες. Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε από τους συντρόφους της ομάδας μας στην Τουρκία – μια νέα ομάδα, τόσο στην ιστορία της ICC όσο και στην ηλικία των μελών της. Ως επαναστάτες αλλά και ως μέρος της γενιάς που ηγήθηκε της εξέγερσης, οι σύντροφοι συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα στους δρόμους και αυτή είναι μια πρώτη έκθεση των γεγονότων «από τα μέσα» και μια πρώτη προσπάθεια να αναλύσουμε τη σημασία του κινήματος».

Από τον πρόλογο των International Communist Current

Τα έσοδα από την μετάφραση αυτής της μπροσούρας θα διατεθούν για την ενίσχυση της κατάληψης Don Quixote στο Kadiköy της Ισταμπούλ.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: skya.espiv.net

Ημερολόγια Ζαπατίστας 2015

«Στους σκοτεινούς υπολογισμούς την παραμονή της εξέγερσης βρεθήκαμε στην ανάγκη να απαντήσουμε σε μια σημαντική ερώτηση: Να σκοτώσουμε και να πεθάνουμε σαν να είναι η μόνη δυνατή μας μοίρα; Ή να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, αυτό που είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν οι από πάνω; Και επιλέξαμε… Επιλέξαμε την εξέγερση, δηλαδή τη ζωή…»

Με κείμενα, ζωγραφιές και φωτογραφίες των Ζαπατίστας κυκλοφορεί και φέτος το ημερολόγιο από τις ελληνικές συλλογικότητες που στηρίζουν τον αγώνα και την αυτονομία στις εξεγερμένες κοινότητες των ιθαγενών στον Νότο του Μεξικού.

«Είκοσι ένα χρόνια μετά την εξέγερση, η αυτονομία δεν είναι σύνθημα, λέξη σε μια αφίσα ή μακρινό όραμα. Αλλά μια πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής τους ζωής: διοίκηση, οικονομία, εκπαίδευση, υγεία. Μια αυτονομία ολοκληρωμένη, ολική, που τους επιτρέπει να μην εξαρτώνται από τον κόσμο του κεφαλαίου. Αυτήν την αυτονομία, αυτήν την ελπίδα που χτίζεται κάθε μέρα στην εξεγερμένη γη της Τσάπας θέλουμε να στηρίξουμε με την έκδοση του ημερολογίου» σημειώνουν οι εκδότες.

Τα έσοδα από την πώληση του ημερολογίου θα διατεθούν για στήριξη των ζαπατιστικών συνεταιρισμών καφέ που φέτος πλήττονται από έναν ιδιαίτερα καταστρεπτικό μύκητα.

Antifa #44 (Δεκέμβριος 2014)

Περιεχόμενα

Η ΧΟΝΤΡΟΚΕΦΑΛΗ ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΙΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΣΕΛΙΔΕΣ
το χρέος, το κράτος και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΥΡΟ:
Τι ήταν και τι ήθελαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ (έλα ντε!) Μέρος Β΄

ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΑ ΝΤΟΠΕΡΜΑΝ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Φασισμός και αντιφασισμός σήμερα μέρος 7ο
ΠΑΜΕ ΤΣΙΡΩΝΗ;

ΣΥΡΙΑ, ΚΥΠΡΟΣ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ
και το ενοποιητικο τουσ στοιχειο

antifa 8.15 π.μ.
Σχολικές τάξεις, κοινωνικές τάξεις και αντιφασιστική προπαγάνδα (2005-2015)

Ο Πειραιάς στο νέο Δρόμο του Μεταξιού
Μιλάτε “σωστά ελληνικά”;
Fuck the police: 30 χρόνια μετά

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

Πολιτική επιθεώρηση “Κοινωνικός αναρχισμός” #3 (Νοέμβριος 2014)

Τα άρθρα του 3ου τεύχους είναι:

• Σημείωμα της Συντακτικής Ομάδας
• Εξουσία και Σεξουαλικότητα: εισαγωγικές δοκιμές σε μια συζήτηση, του Σωτήρη Λυκουργιώτη
• Η ερωτική απελευθέρωση ως ζητούμενο όλων, του Άρη Σαδίκη
• Φτιάχνοντας κινήματα, οργανώνοντας κοινότητες, της ομάδας Queertrans
• Το έμφυλο ζήτημα στον λόγο της Χρυσής Αυγής (How I Learned to Stop Worrying and Love the mop), της Νεφέλης-Μυρτώς Πανδίρη
• Φύλο και εξουσία: Εισαγωγικές παρατηρήσεις περί της υπαγωγής των φύλων στην υποτέλεια, της Αθανασίας Δανελάτου
• Μujeres Libres της Ισπανίας: «να απελευθερώσουμε τις γυναίκες από τη δικτατορία της μετριότητας», του Νίκου Νικολαΐδη
• Ο φεμινισμός και η ανάπτυξη του γυναικείου θεάτρου, της Ασπασίας Λυκουργιώτη
• ΣΥΡΙΖΑ: Η στρατηγική της κολακείας και το τέλος των κινημάτων, του Αντώνη Δρακωνάκη
• Κοινωνικές τάξεις και αναρχική οργάνωση, του Κώστα Πολίτη
• Κρίση και ρήξεις: Ρωγμές για την εποικοδομητική πολιτική πράξη του αναρχισμού, του Juan Cruz López. Από το θεωρητικό περιοδικό της CNT, «Estudios», τ.2, 2012. Η μετάφραση έγινε από τη Βενετία Ποσταντζόγλου
• Για την ιστορία της ληστείας και τις σημασίες της. Μια ανάγνωση στους Ληστές του E. Hobsbawm, του Παναγιώτη Διδάχου
• ΑΡΧΕΙΟ: Για την ιδεολογία του σκληρού άντρα και την έμπρακτη αμφισβήτησή της από τους επαναστατημένους κρατούμενους, του Φίλιππα Κυρίτση. Από το περιοδικό «Κράξιμο», τ.8, Μάιος 1988.
• Τέχνη, φεμινισμός και άλλα παραμύθια. Η περίπτωση της Barbara Kruger, της Α.Α.

Η εικονογράφηση του τεύχους περιλαμβάνει έργα της Barbara Kruger.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://koursal.wordpress.com/

 Angela Davis – Γυναίκες Φυλή και Τάξη (Σεπτέμβριος 2014)

Antifa #43 (Οκτώβριος 2014)

Περιεχόμενα:

• HOW TO: ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ
  + η καούρα των μκο για το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λέσβο
• ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΝΟΜΑΥΡΟ:
  Τι ήταν και τι ήθελαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ (έλα ντε!) Μέρος Α΄
• ΛΥΣΣΑΣΣΜΕΝΑ ΝΤΟΠΕΡΜΑΝ: αναβολικά, μαφια, φασίστες
• ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΣΑΛΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΕΡΥΘΡΟ:
  Το πρώτο antifa μοίρασμα σε σχολεία
• ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ, ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ
• ΜΕΞΙΚΟ: Μια διαδήλωση στο στόμα της μαφίας
• Έμπολα, μπάτσοι και στρατός,
• Ο Αβραμόπουλος επίτροπος  κ.ά.

Για περισσσότερες πληροφορίες:http://www.antifascripta.net/

 Πανοπτικόν #19 (Σεπτέμβριος 2014)

Βάλτερ Μπένγιαμιν – Θεωρίες του γερμανικού φασισμού

Νίκο Μπέρτι –  Λενινιστικός και αναρχικός βολονταρισμός

Κριστιάν Μόρισον – Οι δυνατότητες πολιτικής πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αλλαγών

Φώτης Τερζάκης – Σκέψεις πάνω στην “απαισιόδοξη ανθρωπολογία”

Λία Γυιόκα –  Μαρξισμός και αναρχισμός; Υποσημειώσεις στην ασυμμετρία

Κώστας Δεσποινιάδης –  Ο Μικρός Τύπος στους αντίποδες της πολιτιστικής βιομηχανίας

Ξαναδιαβάζοντας τους Ανθρωποφύλακες

Index Librorum Prohibitorum

 Πέτρος Πέτκας – “Δικτατορία του προλεταριάτου” και “Εργατικά συμβούλια” Ασύμβατες έννοιες (Ιούνιος 2014)

H Οκτωβριανή Επάσταση δεν είχε ως σημείο εκκίνησης την Κομμούνα του 1871, όπως λανθασμένα έχουν υποστηρίξη μερικοί. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι δεν εξέλαβαν ως πρότυπο της Οκτωβριανής Επανάστασης την Κομμούνα του 1871. Τουναντίον, τοποθετήθηκαν ενάντια στο πολιτικό και κοινωνικό παράδειγμα την Κομμούνας και επηρεάστηκαν βαθιά απ’ τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 789, πρωτίστως απ’ την δεσπόζουσα Ιακωβίνικη εκδοχή της.

Το “επανασταστικό κόμμα” και ο ακρογωνιαίος λίθος του, η αρχή του “δημοκρατικού συγκεντρωτισμού”, η “δικτατορία του προλεταριάτου”, συγκροτούν έννοιες ασύμβατες με τα “εργατικά συμβούλια”, τις “αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες” τους και την αρχή της “δεσμευτικής εντολής” που είναι οργανικά σύμφυτη με την λειτουργία τους. Η “δικτατορία του προλεταριάτου” και τα “εργατικά συμβούλια” αποτελούν έννοιες ασύμβατες!

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

 Πωλ Λαφάργκ – Η χρεοκοπία του καπιταλισμού (Μάρτιος 2013)

Τα τρία κείμενα που περιλαμβάνονται στην παρούσα έκδοση (Η χρεοκοπία του καπιταλισμού, Τα δικαιώματα του αλόγου και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Το σοσιαλιστικό ιδανικό) μεταφράστηκαν από την αγγλική έκδοση The Right to be Lazy and Other Studies, σε αγγλική μετάφραση του Charles Kerr.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Έμμα Γκόλντμαν – Η φιλοσοφία της αθεΐας και η αποτυχία του χριστιανισμού (Δεκέμβριος 2011)

 H επωδός όλων των τραγουδιών και των ύμνων “προς τον Ύψιστο” είναι ότι ο θεός συμβολίζει τη δικαιοσύνη και το έλεος. Κι όμως, η αδικία ανάμεσα στους ανθρώπους συνεχώς αυξάνεται· οι προσβολές που διαπράττονται ενάντια στις μάζες μόνο σε αυτή τη χώρα θα αρκούσαν για να πλημμυρίσουν ακόμα και τους ίδιους τους παραδείσους. Αλλά πού είναι οι θεοί να βάλουν ένα τέλος σε όλες αυτές τις φρικαλεότητες, τις αδικίες, σε αυτήν την απανθρωπιά απέναντι στον άνθρωπο; Όχι, όχι οι θεοί, αλλά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ πρέπει να εγερθεί στην ισχυρή αγανάκτησή του. Αυτός, εξαπατήθηκε απ’ όλες τις θεότητες, προδομένος απ’ τους απεσταλμένους τους, αυτός, μόνος του, πρέπει να αναλάβει να φέρει τη δικαιοσύνη επί της γης.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Χαρτογραφώντας τις ειδικές συνθήκες κράτησης (Ιούλιος 2014)

Η μπροσούρα «Χαρτογραφώντας τις ειδικές συνθήκες κράτησης (Φυλακές υψίστης ασφαλείας – Αντιστάσεις στον εγκλεισμό – Διεθνής εμπειρία)» αποτελεί παράγωγο συζητήσεων και διεργασιών που έλαβαν χώρα στο εσωτερικό του συλλογικού εγχειρήματος λόγου και δράσης «Πέρασμα», στην Πάτρα, με αφορμή την αναδιάρθρωση του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα. Η έκδοση της μπροσούρας πραγματοποιήθηκε στον απόηχο μιας από τις μεγαλύτερες απεργίες πείνας που έχουν λάβει χώρα στα ελληνικά κολαστήρια, με 4500 κρατουμένους να βρίσκονται σε διαδικασία αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο. Βαδίζουμε πλάι τους και τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε μέσο, στο δρόμο για τη συλλογική και ατομική απελευθέρωση.

Τυχούσες ελλείψεις στο χρονικό των αντιστάσεων εντός των τειχών δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ηθελημένες παραλείψεις αλλά γεγονότα τα οποία πιθανώς είτε μας διέφυγαν είτε δεν γνωρίζαμε. Ευχαριστούμε όσους συντρόφους και όσες συντρόφισσες συνεισέφεραν με οποιονδήποτε τρόπο στη δημιουργία του εντύπου. Οποιαδήποτε αναπαραγωγή μέρους ή του συνόλου της μπροσούρας που λειτουργεί στην κατεύθυνση της όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου είναι επιθυμητή. Εδώ μπορείτε να την κατεβάσετε.

Τυπώθηκε τον Ιούλιο του 2014 σε 1500 αντίτυπα και διακινείται σε στέκια, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους με ελεύθερη συνεισφορά, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για την ενίσχυση του Ταμείου Οικονομικής Υποστήριξης Διωκόμενων Αγωνιστών-ριών Πάτρας (tameio_patras@espiv.net). Στην Πάτρα θα τη βρείτε σίγουρα στο αναρχικό αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον, ενώ όποια ομάδα ή αυτοδιαχειριζόμενος χώρος θέλει να διακινήσει αντίτυπα μπορεί να επικοινωνήσει στο perasma@espiv.net.

Για περισσότερες πληροφορίες: Πέρασμα, συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης   http://perasma.espiv.net

Martin Lux – ANTIFASCIST `77 (Σεπτέμβριος 2008)

Σύντομη ιστορία του βρετανικού  αντιφασισμού σε πρώτο πρόσωπο (1970-1980)

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.antifascripta.net/

 Sergio Bologna – Ναζισμός και εργατική τάξη (Ιούνιος 2012)

Κρίση, κράτος πρόνοιας και αντιφασιστική βία στη Γερμανία του μεσοπολέμου

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.antifascripta.net/

 Ο Ελληνικός Φασισμός στο Μεσοπόλεμο – Τόμος Α (Μάιος 2013)

Περί της ιστορίας του φασισμού και της σημερινής της χρήσης

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.antifascripta.net/

Τα Παιδιά της Γαλαρίας #16-17 (Ιούλιος 2014)

ΤΕΥΧΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

στα χίλια πρόσωπα του κεφαλαίου και της αντεπανάστασης

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προλογικό σημείωμα

Η κρίση αναπαραγωγής των ταξικών σχέσεων ως θεωρητικό υπόδειγμα και ως ιστορική πραγματικότητα

–  Υπερσυσσώρευση και απαξίωση κεφαλαίου

–  Ο αντιφατικός ρόλος των κρατικών αναπαραγωγικών δαπανών

–  Αξία της εργασιακής δύναμης και οικιακή εργασία

–  Το κύκλωμα (αυτο)αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης και η ισχύς της εργατικής τάξης

–  Κοινωνικά αγαθά ή κοινωνικός μισθός;

–  Κυκλοφορία των ρηγμάτων – κυκλοφορία των αγώνων

Το τέλος της «χρυσής εποχής», τα σαράντα χρόνια αναδιάρθρωσης και η διαρκής κρίση αναπαραγωγής

–  Μια απαραίτητη μεθοδολογική διευκρίνιση για την ιστορία και την ιδεολογία

–  Η απάντηση του κεφαλαίου

–  Προσωρινές διέξοδοι

Παρέκβαση για την έννοια της διαρκούς πρωταρχικής συσσώρευσης

Η οικονομική και νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως διέξοδος από την κρίση αναπαραγωγής του κεφαλαίου

–  Δομικές αντιφάσεις της ΟΝΕ

–  Το ξέσπασμα της κρίσης στην ευρωζώνη

–  Το ταξικό περιεχόμενο της διαχείρισης της κρίσης της ευρωζώνης

Η βαθιά κρίση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού

–  Η «κρίση ανταγωνιστικότητας»

–  Η «κρίση του δημόσιου χρέους»

Η πολιτική απαξίωσης κεφαλαίου στην Ελλάδα (a.k.a. “εσωτερική υποτίμηση»)

–    Η πρωταρχική συσσώρευση στη σημερινή συγκυρία

–   Η απαξίωση της εργασιακής δύναμης και τα συνδικάτα

– Η αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης στο πλαίσιο της πολιτικής της απαξίωσης

Ο αγώνας ενάντια στις διαθεσιμότητες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μια απεργία διαφορετική από τις άλλες;

Υστερόγραφο

Αντιφασισμός εναντίον φασισμού: την πρώτη φορά σαν τραγωδία, τη δεύτερη σαν φάρσα

– Ο αναχρονισμός της αναβίωσης –2 «άκρα» + 1 «κέντρο» και άπειροι πλεονάζοντες: μια «θεωρία» που δεν άντεξε στο χρόνο

–      Βαϊμάρη όπως… Αθήνα; Μόνο κοινό, η αντεπανάσταση

–  Μια προσέγγιση του φασισμού που καλό είναι ν’ αποφεύγουμε: κριτικός σχολιασμός της έκδοσης Ναζισμός και εργατική τάξη του Σέρτζιο Μπολόνια

«Ελεύθερη», «ανελεύθερη» και καταναγκαστική εργασία

Οι σοβιετο-γερμανικές σχέσεις και το αντιφασιστικό φιάσκο

Αριστεροί και αυτόνομοι «αναθεωρητιστές»

–   Περί της κοινωνικής σύνθεσης των ναζί

– Ολοκληρωτισμός, φασισμός, δημοκρατία, κομμουνισμός: οι αιχμάλωτες λέξεις

– Το φασιστικό κράτος στην εποχή του ως ολοκλήρωση της αντεπανάστασης

–  Το φασιστικό κράτος ως στάδιο του μοντέρνου καπιταλιστικού κράτους και ως περικύκλωση του προλεταριάτου

–   Οι υλικές και συμβολικές πλευρές της Volksgemeinschaft

– Δυο τελευταία λόγια λοιπόν για την πιο λαμπρή δεκαετία της ανθρώπινης ιστορίας, τη δεκαετία που γνώρισε τη νίκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επί του φασισμού

–   Εν κατακλείδι

Βιβλιογραφικό επίμετρο

 ΤΕΦΛΟΝ #11 (Ιούνιος 2014)

Θέματα:

Σημείωμα Συντακτικής Ομάδας

Flung Me

Ράνια Καραχάλιου: Η σκακιέρα

Cheryl Clarke: Αγρυπνη και επιθυμώ

Flung Me: Τρία άτιτλα

Σαμσων Ρακάς: Μητροπολίτικα

Ubax Christina Ali Fatah: Εφτά ποιήματα

Ευαγγελία Λεδάκη: διαφορα….

Παδιά της Κάσμπα, μια ραγισματιά στο σκοτάδι: Γαλλόφωνη αλγερινή ποίηση

Θάνος Γώγος: Μεγάλη τετάρτη

Γιάννης Ξούριας: Άτιτλο, Lacrime d΄amore

Johannes Jansen: Ποίηση σε καιρούς έκτακτης ανάγκης

Ράνια Καραχάλιου: διάφορα…

Π.Ένιγουεϊ: Λήμματα #3

john S. Hall: Έξι ποιήματα

Αντώνης Αντωνάκος: Η Βάλανος του Συκουτρή, Μικροαστική καταστροφή

Μυρτώ Ξανθοπούλου: διάφορα…

Tsead Bruinja: Έξι ποιήματα

Andie-Andie: 6.491 μίλια από τη Βομβάη

Maria Eloy Garcia: Εννέα ποιήματα

Πάνος Χα!: διάφορα…

λΑΜΠΕΡΟύΚ: διάφορα…

Άγγελος κυρίου: διάφορα…

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://teflon.wordpress.com/

0151#2 (Ιούνιος 2014)

Περιεχόμενα:

Για την (πολιτική) οργάνωση του σύγχρονου ρατσισμού: το παράδειγμα του χαλανδρίου (α’)

Τι είναι ελληνικό? Ανασκόπηση της ελληνικής πραγματικότητας με τα ημερολόγια ρατσισμού

Ελλάς: πλήρωνε και μη μιλάς! Συνέντευξη με τον Παύλο Βοσκόπουλο για το ‘μακεδονικό’

Λίγα λόγια για τον αγροτικό όχλο στη Λακωνία

Ας μιλήσουμε για τον μεσσηνιακό ρατσισμό εναντίον των Ρομά!

Ή με τον Kundret Kume ή με τους έλλην@!

Κατακάθια του καφέ:Η αισθητική των κουκιών

Say it loud: Reggae, φάπες και συνείδηση..

Η ζωή σε κίνηση: συνέντευξη στην Ιρλανδία με τη Νεφέλη, μια γεωργιανή μετανάστρια στην ελλάδα

Επιστρέφει ο αντιφασισμός στην Ευρώπη

Για περισσότερες πληροφορίες: Περιοδική Αντιφασιστική Έκδοση 0151

 Antifa Negative #3 Αντιτσιγγανισμός (Μάιος 2014)

Το τρίτο τεύχος του antifa negative “Αντιτσιγγανισμός, ιστορίες ρατσισμού από τη χώρα των μπαλαμέ”

Για περισσότερες πληροφορίες: http://antifa-ngt.espivblogs.net/

Γεώργιος Νέγρος. Ο τίγρης του Αιγαίου (Ιούνιος 2012)

Οδηγήθηκα στη συγγραφή ενός βιβλίου για τη ζωή των πειρατών έχοντας κατά νου τη γοητεία που είχαν ασκήσει πάνω μου, σαν παιδί, οι περιπέτειες αυτών των ανθρώπων της θάλασσας και που φάνταζαν στα μάτια μου σαν ένα ταξίδι προς την Ελευθερία.

Ο πειρατής Γεώργιος Νέγρος ήταν πρόσωπο υπαρκτό. Γεννήθηκε το 1807 στο Βαθύ Σάμου και έδρασε στο Αιγαίο από το 1840 μέχρι το 1851 οπότε τον ξεκάνανε. Για το γράψιμο του βιβλίου χρειάστηκαν έρευνες πολλές και άπειρα διαβάσματα και στοχασμοί, ώσπου να κατανοήσω και να συμπεράνω κάτι που ίσως όλοι εσείς το ξέρατε από την αρχή. Ότι η προσωπική και η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί να είναι τα ζητούμενα αλλά και γω σαν έλλογο ον δεν δύναμαι να εξωραΐζω και να εγκωμιάζω τη βία και το έγκλημα.

Σίγουρα, όλο αυτό το ταξίδι του γραψίματος υπήρξε μια διαδρομή προσωπικής συνειδητοποίησης, έκλαμψης, επιφοίτησης κι ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, και εάν κάπου, κάποτε βρεθούμε από κοντά, μπορούμε να το κουβεντιάσουμε…

Παρακάτω μπορείτε να ανασκαλέψετε σ’ ένα σημαντικό κομμάτι των πηγών (εφημερίδες της εποχής, συμβόλαια και δικόγραφα, διαταγές της Οθωμανικής Ηγεμονίας Σάμου και του Ελληνικού Βασιλείου, έγγραφα της Δημαρχίας της Ερμούπολης και της Νομαρχίας Κυκλάδων, αλληλογραφία από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους), που χρησιμοποίησα για να αναστήσω την εποχή  και για να πάρει σάρκα και ψυχή ο πειρατής.

Τέος Ρόμβος

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Δεσποινιάδης Κώστας – Φραντς Κάφκα: Ο ανατόμος της εξουσίας (Ιούλιος 2013)

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται εφτά κείμενα που φιλοδοξούν να αναδείξουν την πολιτική-αναρχική διάσταση των γραπτών του Κάφκα και να εξετάσουν το γιατί αποσιωπήθηκε αυτή η παράμετρος από την επίσημη κριτική, καθώς και το γιατί υποβαθμίστηκε η αντίστοιχη σύνδεσή του με αναρχικούς κύκλους της Πράγας από πολλούς βιογράφους του.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Ντάριο Φο – Εναντίoν των Γελωτοποιών

Το βραβείο Νόμπελ για τη λογοτεχνία απονέμεται στον Ιταλό Ντάριο Φο, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση των γελωτοποιών και τροβαδούρων του μεσαίωνα, μαστίγωνε την εξουσία και επανέφερε την αξιοπρέπεια στους ταπεινούς… Όπως πάντα, η κωμωδία του Φο ρίχνει τα βέλη της εναντίον της σημερινής κοινωνίας. Εάν υπάρχει κάποιος που αξίζει να χαρακτηριστεί γελωτοποιός και τροβαδούρος με την πραγματική έννοια του όρου είναι ο Φο. Το κράμα του γέλιου και της σοβαρότητας αποτελεί το όργανο το οποίο χρησιμοποιεί για να αναζωπυρώσει τις συνειδήσεις μας για τις καταχρήσεις και τις αδικίες της κοινωνίας μας. Ο Ντάριο Φο είναι ένας πάρα πολύ σοβαρός σατιρικός συγγραφέας. Για την ανεξαρτησία και την οξυδέρκειά του διέτρεξε μεγάλους κινδύνους και δέχθηκε τις συνέπειες, μα την ίδια στιγμή γνώρισε μια ζωντανή και ζωηρή επιβεβαίωση σε μεγάλα στρώματα του κοινού.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Eτιέν ντε Λα Μποεσί – Πραγματεία περί Εθελοδουλείας

Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντάς την. Εάν κοστίζει κάτι στους ανθρώπους η ανάκτηση της ελευθερίας τους, δεν θα τονίσω την ανάγκη δράσης προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν υπάρχει τίποτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από την αποκατάσταση του δικού του φυσικού δικαιώματος, να μεταμορφωθεί ο ίδιος από ένα κτήνος με κυρτή πλάτη σε άνθρωπο για να το πούμε έτσι. Δεν απαιτώ απ’ αυτόν τέτοια τόλμη, αφήστε τον να προτιμά την αμφίβολη ασφάλεια της άθλιας ζωής όπως την επιθυμεί. Τι γίνεται τότε; Εάν προκειμένου να έχει την ελευθερία δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να την επιθυμεί, εάν μόνο μια απλή πράξη της θέλησης είναι αναγκαία, υπάρχει κανένα έθνος στον κόσμο που να θεωρεί πως μια απλή επιθυμία έχει τόσο υψηλό τίμημα προκειμένου να ανακτήσει δικαιώματα, τα οποία οφείλει να είναι έτοιμο να αποκαταστήσει με κόστος το ίδιο του το αίμα, δικαιώματα τέτοια που η απώλειά τους υποβιβάζει όλους τους τίμιους ανθρώπους σε σημείο να νιώθουν τη ζωή αφόρητη και τον ίδιο το θάνατο σαν σωτηρία;

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Φώτης Τερζάκης – Ο αναρχισμός στον κομμουνισμό (Μάρτιος 2014)

Αν «επαναστατική σκέψη» εξακολουθεί να σημαίνει κάτι, πιστεύω, δεν έχει μπροστά της αυτή άλλο δρόμο ανάπτυξης και καρποφορίας από το να άρει τη νοηματική διαφορά, ιστορικά προσδιορισμένη από συνθήκες οι οποίες έχουν ήδη αρθεί, μεταξύ των όρων. Αναρχισμός είναι μια ορισμένη ερμηνεία, η μόνη ορθή κατά την έννοιά του, όπως θα μπορούσε εύκολα να δειχθεί, του κομμουνισμού· κομμουνισμός είναι το ουσιώδες περιεχόμενο του αναρχισμού: θα μπορούσαν να παραμείνουν ως νοηματικές αποχρώσεις του συγκεκριμένου μετακαπιταλιστικού οράματος με ειδική έμφαση στην πολιτική διάσταση της αυτονομίας/αυτοδιαχείρισης, η πρώτη, και στην υλικοκοινωνική διάσταση της κοινότητας των θεμελιακών αγαθών, η δεύτερη. Και στις δύο περιπτώσεις η σημασία τους οφείλει να επεκταθεί στην ίδια τη φύση, ως δυνητικό υποκείμενο αυτορρύθμισης και ως ισότιμο μέλος της μεγάλης οργανικής κοινότητας του υπαρκτού.

Tο αναρχικό αίτημα είναι το κομμουνιστικό αίτημα της απελευθέρωσης όλης της δυναστευόμενης ανθρωπότητας (και της φύσης) από τη μάστιγα της κυριαρχίας-εκμετάλλευσης, που στην πράξη σημαίνει: αποεμπορευματοποίηση της εργασίας και της φύσης και συλλογικός έλεγχος τωνόρων ζωής των ανθρώπινων κοινοτήτων. Τίποτα λιγότερο δεν έχουμε ν’ αντιτάξουμε στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει αυτή τη στιγμή ο παγκόσμιος καπιταλισμός ενάντια στην ανθρωπότητα.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Αδάμαστο (Καλοκαίρι 2014)

Περιεχόμενα:

Η αλυσίδα της υποταγής

Υποθαλάσσιες εξορύξεις, μια καταστροφή στα επικείμενα

Οδηγώντας με το τιμόνι του πολιτισμού

Κατά της παγκοσμιοποίησης σε κάθε περίπτωση

Η ουτοπία και το πραγματοποιήσιμο

Τα δεσμά της ιδιοκτησίας

Βιομηχανικός πολιτισμός, παραγωγή και κατανάλωση κρέατος

Συζητώντας με δύο αναρχικούς που βρίσκονται στις φυλακές του Κορυδαλλού

07:15 (ένα κείμενο για την οργάνωση)

Μόνοι μαζί – Η πόλη και οι τρόφιμοι της

Το δόγμα του ατομικισμού

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://adamasto.squat.gr/

 Περιοδικό Σφήκα #6 (Απρίλιος 2014)

Περιεχόμενα:

Το Workfare στη ζωή μου (ή 56 μέρες «κοινωφελούς εργασίας» στον πολιτισμό)

Για τον κοινό αγώνα σε Vodafone και Wind

5+1 θέσεις για τις συμβουλευτικές υπηρεσίες

Η απεργία ενοικίου στο Sunset Park

Οι αγώνες στον επισιτισμό – Θεσσαλονίκη

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: skya.espiv.net

 Crochet #00 (Μάιος 2014)

Tο Crochet: communism, commons, cracks, communization, critique, crossings, crisis, υφαίνοντας αγώνες ενάντια σε πατριαρχία, κεφάλαιο, εθνικισμό, τυπώνεται στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης από τη συνέλευση της κατάληψης Φάμπρικα-Υφανέτ σε 2.500 αντίτυπα και διανέμενεται χωρίς αντίτιμο. Δεν υπόκειται σε copyright ούτε στη λογική των creative commons καθώς αποσκοπεί αποκλειστικά στην όξυνση και την κριτική του κοινωνικού ανταγωνισμού

Για περισσότερες πληροφορίες: http://crochet.yfanet.net/

Άπατρις #26 (Μάιος 2014)

Περιεχόμενα

“Για μια ελευθεριακή πρόταση δημοτικού αγώνα.  Ένα κείμενο της Ευτοπίας” σελ 14-15

Πέντε Μύθοι για την Ουκρανία σελ 10-12

Σπετσάνο Αλμπανέζε. Ένα σύγχρονο παράδειγμα πρακτικής αναρχικής
παρέμβασης στην τοπική αυτοδιοίκηση σελ. 16

Από τη Val Susa ως τις Σκουριές
Σε μια εποχή που η λεηλασία της φύσης και των ζωών μας
ονομάζονται ανάπτυξη, οι αγώνες για την προστασία τους
βαφτίζονται “τρομοκρατία” σελ. 9

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη.  Παρουσίαση και κριτική του βιβλίου του Δημήτρη

Κουφοντίνα σελ. 27

Λάρισα-Μπανγκί: δύο βόμβες δρόμος σελ. 4

“Τί έχετε να πείτε για τη Μαρφίν;” (Μέρος 2ο) σελ.6

Συνέντευξη με Μιχάλη Τόλη, ολικό αρνητή στράτευσης από τα Γιάννενα
σελ.7

Ο φόβος και η αθλιότητα του φασισμού σελ.12

Δημοψήφισμα: Πυλώνας Άμεσης Δημοκρατίας ή Φάρσα σελ.18

Τιμωρία και Έγκλημα σελ.19

Οι χούντες στην ψυχή σου κατοικούν σελ.23

Κρατική Θανατοπολιτική σελ.26

Εκτός Σεζόν

απλά

λιτά

και αδιαπραγμάτευτα

2000 αντίτυπα

αντιεμπορευματικά

Εφημερίδα Άπατρις #25 (Απρίλιος 2014)

Η Άπατρις είναι εφημερίδα δρόμου που διανέμεται χωρίς αντίτιμο σε 14.000 φύλλα. Εφόσον κρίνετε ότι το εγχείρημα αξίζει τον κόπο, η οικονομική ενίσχυση της εφημερίδας θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μας. Επίσης, μπορούμε να σας στέλνουμε κάθε νέο φύλλο της εφημερίδας ταχυδρομικά, καταβάλλοντάς τα έξοδα αποστολής. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο email: apatris.news@gmail.com

Σε αυτό το φύλλο μπορείτε να διαβάσετε:

• Για ένα κομμάτι πίτσα δε φτάνει μόνο η δουλειά σελ.4
• Διαχείριση της μιζέριας ή επαναστατική αλληλεγγύη; σελ.5
• Όταν η ανθρώπινη βλακεία συναντά τη νεοφιλελεύθερη επέλαση σελ.6
• 18 μήνες μετά σελ.10
• Πολεοδομική ανάπλαση και βιοτική υποβάθμιση-Rethink Athens σελ.17
• Μια συζήτηση μεταξύ “Ασύμμετρης Απειλής” και Ο.Βαρκαρόλη σελ.19
• Ειρηνισμός στα όπλα σελ.24
• Τρόμος και Θνητοί Θεοί: Αναφορές στη Γαλλική Επανάσταση σελ.25

on-line ανάγνωση:
http://issuu.com/apatris_news/docs/apatris_25_web

 Τζων Μπεργκερ – Τζην Μορ: Ο Έβδομος Άνθρωπος (Σεπτέμβριος 2012)

Η ιστορία του μετανάστη εργάτη στην Ευρώπη (1950-1975)

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.antifascripta.net/

Σχεδόν Αόρατοι (Δεκέμβρης 2013)

Η παρανομοποίηση της εργασίας ως κρατική στρατηγική για τη μετανάστευση

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.antifascripta.net/

 Περιοδικό Μιγaδa #8

Περιεχόμενα

Edito: Κρίση σημαίνει όλο και περισσότερο νταβατζιλίκι

Φύλο, φυλή και φασισμός: οι διώξεις των Ρομά, τα σύνορα, η Βουλγαρία και η Σένγκεν

Μήδειες, τέρατα ή απελπισμένες γυναίκες;

Συνέντευξη με μια γραμματέα

Νυστέρι νυστεράκι μου, ποια είναι η πιο νέα απ’ όλες; Κριτικές σκέψεις πάνω στις νέες τεχνολογίες ομορφιάς

FEMEN- πρακτορείο μοντέλων με φιόγκο «φεμινιστικό»

CHRISTINE DELPHY: Αντισεξισμός ή αντιρατσισμός; Ένα ψευδές δίλημμα

Για περισσότερες πληροφορίες: Περιοδικό Μιγάδα

 ΤΕΦΛΟΝ #10

Θέματα

Pat Parker: Νταλίκα, ανώμαλη, περίεργη

Knofo: Ποιήματα από την μπουζού

Vicente Escolar Bautista: Ένας αστικός στοχασμός

Frank Lanzendörfer: Κυνηγημένο (ζώο)

Lisa Suhair Majaj: Γεωγραφίες φωτός

Χωρίς διαβατήριο: Ολλανδόφωνη ιρακινή ποίηση

Ποιήματα & Διηγήματα

Για περισσότερες πληροφορίες: http://teflon.wordpress.com/

 Βερα Φιγκνερ – Νύχτα πάνω από τη Ρωσία – Ελευθερία ή Θάνατος (Δεκέμβρης 2013)

Η Βέρα Φίγκνερ γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1852 στο Καζάν ως έκτο παιδί του Νικολάι και της Αικατερίνης Φίγκνερ. Από το 1872 σπούδαζε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, όπου και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το επαναστατικό κίνημα. Διέκοψε τις σπουδές της το 1875 για να αφοσιωθεί στην υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης στη Ρωσία. Εντάχθηκε στην οργάνωση «Ζέμλια ι Βόλια» («Γη και Ελευθερία») που ιδρύθηκε το φθινόπωρο του 1876. Μετά τη διάσπαση της οργάνωσης το 1879 έγινε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της «Ναρόντναγια Βόλια» (Λαϊκή Θέληση). Συνελήφθη στις 10 Φεβρουαρίου 1883 και ένα χρόνο αργότερα καταδικάστηκε σε θάνατο στη «Δίκη των Δεκατριών». Η ποινή της μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη και αποφυλακίστηκε το 1904. Από το 1906 ζούσε στην Ευρώπη, όπου οργάνωνε καμπάνιες για τους πολιτικούς κρατούμενους στη Ρωσία. Επέστρεψε στη Ρωσία το 1915.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση εξέδωσε το βιβλίο με τον πρωτότυπο τίτλο «Αναμνήσεις μιας επαναστάτριας». Είναι χωρισμένο σε τρία μέρη που τιτλοφορούνται αντίστοιχα: «Ελευθερία ή Θάνατος», «20 χρόνια στα κάτεργα» και «Μετά το Σλίσελμπουργκ».

Πέθανε στις 15 Ιουνίου 1942 στη Μόσχα.

Μετάφραση: Γιάννης Κέλογλου

Για περισσότερες πληροφορίες: http://ypersivirikos.wordpress.com/

 Πολιτική επιθεώρηση “Κοινωνικός αναρχισμός” #2 (Δεκέμβρης 2013)

Κυκλοφόρησε το 2ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης “Κοινωνικός Αναρχισμός” με κύρια θεματική τον φασισμό. Περιεχόμενα 2ου τεύχους:

Σημείωμα της Συντακτικής ομάδας

Antisystemic, Αντίλογος στο Κράτος: Περί των βασικών αρχών της πολιτικής ετερονομίας

Φώτης Τερζάκης, “Μη συστημικός Φασισμός” ή παίζοντας με τις λέξεις

Νίκος Νικολαΐδης, Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το κίνημα της ζωής

Σωτήρης Λυκουργιώτης, Η αβάσταχτη επιφανειακότητα της φασιστικής αισθητικής

Νεφέλη-Μυρτώ Πανδίρη, Γερμανική εργατική τάξη και ναζισμός, από το 1924 έως το 1933

Δημήτρης Καταϊφτσής, Η Ρουμανία της Σιδηράς Φρουράς

Άννα Καραγεωργίου, Προμήνυμα κινδύνου

Άρης Τσιούμας, Σχόλια πάνω στην επικαιρότητα

Σπύρος Δαπέργολας, Ζητήματα για την αναρχική πολιτική οργάνωση

Αντώνης Δρακωνάκης, Οργάνωση ενάντια στην παρέα

Μετάφραση, Hegel, Schelling, Holderlin
Το παλιότερο συστηματικό πρόγραμμα του γερμανικού ιδεαλισμού 1797

Βιβλιοπαρουσίαση, Έλενα Νακοπούλου, Ουτοπία & επανάσταση

Αρχείο, Άρης Καρύτσας, Η επινόηση του ελληνικού έθνους

Φωτογραφίες τεύχους, Άννα Καραγεωργίου, Ο Κάσπαρ είναι νεκρός

Για περισσότερες πληροφορίες: http://koursal.wordpress.com/

Ημερολόγιο 2014: Εξεγερμένες ιθαγενικές κοινότητες των ζαπατίστας (Δεκεμβριος 2013)

«Δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε τον κόσμο. Αρκεί να τον φτιάξουμε από την αρχή. Εμείς. Σήμερα»

Εικόνες από την καθημερινότητα της ζωής στη δουλειά, στο σχολείο ή το παιχνίδι στις Αυτόνομες Εξεγερμένες κοινότητες των Ζαπατίστας. Καθημερινές εικόνες μιας εξέγερσης που κτίζει άλλη εκπαίδευση, άλλη υγεία, άλλη δικαιοσύνη, άλλη παραγωγή, άλλο πολιτισμό, άλλη διακυβέρνηση.

Tα έσοδα θα δοθούν για ενίσχυση του ζαπατίστικου κινήματος.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://periodikoalana.blogspot.gr/

 Eυτοπία #22 (Ιανουάριος 2014)

Περιοδική έκδοση για τον ελευθεριακό κοινοτισμό

Τα περιεχόμενα του 22ου τεύχους είναι τα εξής:

• Η ελευθεριακή συμβολή για μια πρόταση δημοτικού αγώνα από τη συντακτική ομάδα
• Η καταστροφή που αποκαλούν ανάπτυξη από το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
• Ασφαλτική άμμος, ακραία ενέργεια και το μέλλον του κλιματικού κινήματος
• Πράσινη Φλόγα: Ο Κροπότκιν και η γέννηση της οικολογίας
• Κυριαρχία και Κοινωνική Οικολογία στη σκέψη του Μπούκτσιν
• Κοινωνικός αναρχισμός, lifestyle αναρχισμός και ο αναρχισμός του Κόλιν Γουόρντ
• Από τον Προυντόν στον Μπακούνιν, του Daniel Guerin
• Η θέση της γυναίκας στο έργο του Προυντόν
• Οι κολεκτίβες ως δυνάμεις προώθησης της κοινωνικής αλλαγής: η ισπανική Επανάσταση
• Κυκλοφορία ελευθεριακών ιδεών
• Ευτοπικό Εργαστήρι – η εισήγηση της εναρκτήριας εκδήλωσης
• Η έννοια της πατρίδας στα γραπτά του Μπακούνιν
• FR.A.P.: Διεκδικήσεις στην πόλη και πολιτική δράση των επιτροπών πολιτών στο Μόντρεαλ

Για περισσότερες πληροφορίες: http://eutopia.gr

 Ομοφοβία, Ισλαμοφοβία & Αντιφασισμός (Δεκέμβρης 2013)

Ένα νέο έντυπο, σε 500 αντίτυπα, από το antifa negative σε συνεργασία με το terminal 119. “Για έναν πούστικο αντιφασισμό!”, “ισλαμόφοβοι ενάντια στην ομοφοβία;” και “η παγκοσμιοποίηση της ομοφοβίας” είναι τα κείμενα της μπροσούρας.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://antifa-ngt.espivblogs.net/

Κομπρεσέρ #5

Περιεχόμενα

editorial #5

Με τα φτερά μιας μεγάλης αρχιτεκτονικής! Η παραγωγή του χώρου στην επαναστατική Σοβιετική Ένωση

Η επανάσταση μιας πόλης: Η Κομμούνα του Παρισιού

Ανυπότακτες Γυναίκες. Η συμβολική γυναικεία φιγούρα στην Κομμούνα του Παρισιού.

Βαρκελώνη 1936: Πόλη στα οδοφράγματα

Ζαπατίστας – Οι χωρικές και ποιοτικές διαστάσεις μιας εξέγερσης που δεν σταμάτησε

Μια κοινωνία σε αναβρασμό ενάντια στους σύγχρονους χρυσοθήρες. Οργανωτικές μορφές και πεδία διεκδίκησης του κινήματος

Πανοπτικόν #18

Ερνστ Μπλοχ     Η εξουσία του Χίτλερ

Αντόρνο – Λέβενταλ – Μάσιγκ     Αντισημιτισμός και φασιστική προπαγάνδα

Χανς Μάγκνους Εντσεσμπέργκερ     Υπεράσπιση των λύκων έναντι των αμνών

Φώτης Τερζάκης     Η έννοια του κομμουνισμού και το αυτοδιαχειριστικό πρόταγμα

Λία Γυιόκα    Αντισημιτισμός και φασιστική προπαγάνδα. Υπόθεση για μία αποκήρυξη

                         Η ιστορία μεταξύ πολιτικής, επιστήμης και τέχνης

Κώστας Δεσποινιάδης     Σημειώσεις για τον Αγκάμπεν και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Μαρία Γεωργούλα     Χειραφετώντας το κολεόπτερο του Φραντς Κάφκα

Index Librorum Prohibitorum

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

Σεργκέι Νετσάγιεφ Η Κατήχηση του Επαναστάτη- Μιχαήλ Μπακούνιν Απάντηση στον Νετσάγιεφ

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται δύο απ’ τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα.
Το πρώτο είναι “Η κατήχηση του επαναστάτη” του Σεργκέι Νετσάγιεφ (για πρώτη φορά ολόκληρο στα ελληνικά), ένα κείμενο-θρύλος, που προκάλεσε εντονότατες συζητήσεις και διαμάχες μέσα στο επαναστατικό κίνημα, γραμμένο από έναν άνθρωπο με φανατικούς υποστηρικτές αλλά και σφοδρούς πολέμιους.
Το δεύτερο είναι μια ιστορική επιστολή-απάντηση του Μιχαήλ Μπακούνιν (εμβληματικής μορφής του αναρχικού κινήματος) στον Νετσάγιεφ που σηματοδότησε την οριστική τους ρήξη μετά από μια περίοδο σύντομης αλλά στενής συνεργασίας και φιλίας. Στην επιστολή του ο Μπακούνιν απαντά λεπτομερώς στον Νετσάγιεφ για την μεταξύ τους διαφωνία και επιπλέον εκθέτει αναλυτικά τις απόψεις του για το πώς πρέπει να κινηθούν οι επαναστάτες.
Το βιβλίο κλείνει με δυο μικρά κείμενα-ανταπαντήσεις του Νετσάγιεφ.
Τα κείμενα αυτά θέτουν, το καθένα με τον τρόπο του, το ζήτημα της οργάνωσης, της επαναστατικής τακτικής, της ηθικής του επαναστάτη, της βίας και άλλα ζητήματα, τα οποία δεν απασχολούσαν μόνο τους αναρχικούς του 19ου αιώνα αλλά έχουν μια διαρκή επικαιρότητα. Ταυτόχρονα, αποτελούν μια συναρπαστική απεικόνιση του κλίματος που επικρατούσε στους επαναστατικούς κύκλους της εποχής 

Για περισσότερες πληροφορίες: www.panopticon.gr

 Έντιτα Μόρις – Είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και για εσάς (Δεκέμβρης 2012)

Το βιβλίο «Είμαι καλά, το αυτό επιθυμώ και για εσάς» της Εντίτα Μόρις μιλάει με τον του ωμό τρόπο χωρίς περιττές πολιτικές αναλύσεις, για τη ζωή σε μια αποικιοκρατούμενη χώρα η οποία βρίσκεται στο στάδιο της ανεξαρτησίας. Μιλάει για το ζήτημα της φτώχειας, για τους φτωχούς προλετάριους αυτού του κόσμου ή τουλάχιστον ενός κομματιού του. Μιλάει για τον Λευκό αφεντικό/αποικιοκράτη, για τις σχέσεις εργασίας, τον ρατσισμό, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τη χωρίς μέλλον ζωή των εκατομμυρίων φτωχοδιάολων, που ζούνε στις περιοχές του πλανήτη όπου πάτησε η μπότα του λευκού αποικιοκράτη. Μιλάει για τα διεφθαρμένα ντόπια καθεστώτα, τους ταξικούς αποκλεισμούς, την αστυνομία των αφεντικών και τη λεηλασία των ζωών όλων των ιθαγενών φτωχών προλετάριων.

Από τη Σαλιμπάμπιο Βιβλιοθήκη του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω Κάτω Πατησίων

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://anokatopatision.espivblogs.net/

Insurgent Notes : Το κίνημα Occupy στις ΗΠΑ – (Ιούνιος 2013)

Το occupy ανακάλυψε αυτήν ακριβώς τη μορφή μαχητικής οργάνωσης του αγώνα όπου ακούστηκαν κι έγιναν ορατές χίλιες διαφορετικές ανάγκες και χίλιες διαφορετικές αρνήσεις”.

Η έκδοση αυτή είναι μια συλλογή κειμένων που αποτέλεσε το πέμπτο τεύχος της επιθεώρησης insurgent notes, που εξέδωσε η ομώνυμη συλλογικότητα στις ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2012. Στα κείμενα που μεταφράστηκαν εδώ, πρωταγωνιστές του κινήματος από τις διάφορες πόλεις καταθέτουν την εμπειρία τους από τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες αυτού του κινήματος και προσπαθούν να μιλήσουν τόσο για τη σημασία του, όσο και για τις ανεπάρκειες του. Επειδή ωστόσο πρόκειται για ένα εξαιρετικά πολύμορφο και πολυσύνθετο κίνημα, που ενέπλεξε στις διαδικασίες του πολλά διαφορετικά συλλογικά υποκείμενα και επειδή πρόκειται για μια χώρα που συμπυκνώνει όλες τις αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού, το βιβλίο είναι άνισο και ανομοιογενές. Εξαιρετικές αναλύσεις συνυπάρχουν με πιο αδύναμες, και πλούσιες σε ιδέες και πρακτικές περιπτώσεις καταλήψεων συνυπάρχουν με πιο παραδοσιακά και ιδεολογικά σχήματα. Η ανομοιογένεια αυτή αποτελεί αντανάκλαση τόσο της συνθετότητας των αντικειμενικών συνθηκών που επικρατούν σε κάθε πόλη που αναπτύχθηκε το Occupy, όσο και των υποκειμενικών παραγόντων ανάπτυξης του κινήματος.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: skya.espiv.net

Workfare: η συνέχεια της ανεργίας με άλλα μέσα – Ιούνης 2013

«(…) Οι νέοι μας αποφοιτούν από τα λύκεια και τα πανεπιστήμια με ελάχιστη τεχνογνωσία (skills). Προτείνω όλοι οι νέοι και οι νέες από 17-23 ετών να ενταχθούν σε προγράμματα μαθήτευσης (apprenticeship) στα εργοστάσια και τις βιομηχανικές μονάδες της χώρας (όχι σε γραφεία) για δύο καλοκαίρια. Με αμοιβή μόνο χαρτζιλίκι για οδοιπορικά και φαγητό. Έτσι θα αποκτήσουν κάποιες χρήσιμες δεξιότητες και θα καταλάβουν “τι θα πει δουλειά”».

Πέτρος Δούκας (πρώην υφ. Οικονομικών), «Get Greece Back to Work. 90+ προτάσεις για ένα Ελληνικό New Deal»

To workfare είναι μια λέξη που δεν υπάρχει ακόμα στο πολιτικό λεξιλόγιό μας. Ωστόσο, η έννοια της «ανταποδοτικής πρόνοιας», όπως θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε τον όρο, δεν είναι ξένη σαν εμπειρία σε πολλούς και πολλές ανέργους, όπως θα φανεί στο κείμενο που ακολουθεί. Ορίζοντάς το πρόχειρα, το workfare αποτελεί μια προσπάθεια των αφεντικών να επιβάλλουν την εργασία σε ένα ιδιαίτερα «ανθεκτικό» πληθυσμό ανέργων. Θεωρούμε, απλά, ότι αποτελεί μια από τις πιο καίριες στρατηγικές του κεφαλαίου για να εξέλθει από την οικονομική κρίση, η οποία, μην το ξεχνάμε, ακόμα μαίνεται στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος.

Γιατί να ασχοληθούμε με κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα γεγονός της επικαιρότητας; Επιλέξαμε ήδη από τον περασμένο χρόνο να ασχοληθούμε θεωρητικά και πρακτικά με το ζήτημα των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων και της οργάνωσης των ανέργων. Για τον απλούστατο λόγο ότι η πλειοψηφία των ατόμων που συμμετέχουν στη συνέλευσή μας είναι άνεργες και άνεργοι – ακόμα και αν δεν ορίζουν τον εαυτό τους ως τέτοιο. Σε αυτό το πλαίσιο, το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού της ΣΚΥΑ πάνω στο ζήτημα των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων και της οργάνωσης των ανέργων. Ο σχεδιασμός αυτός περιλαμβάνει αφενός μια διερεύνηση των συντελούμενων μετασχηματισμών της εργασίας από τα πάνω, από την πλευρά δηλαδή των στρατηγικών κινήσεων του κεφαλαίου και του κράτους, εγχώρια και διεθνώς. Αφετέρου, αλλά εξίσου σημαντικά, περιλαμβάνει μια ανάλυση από τα κάτω, από την πλευρά δηλαδή της εμπειρίας των ίδιων των ανέργων/επισφαλών και των αγώνων που ξεκινάνε με τα νέα προγράμματα επιβολής της εργασίας. Δεν θέλουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα της ανεργίας ή της επισφάλειας γενικώς και αορίστως, αλλά να συνδεθούμε και να οργανωθούμε μαζί με άνεργες και άνεργους μαζί με τους οποίους βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στην αιχμή του δόρατος των πειραματισμών για την αναδιάρθρωση της εργασίας [1].

Το κείμενο, λοιπόν, που παρουσιάζεται εδώ αποτελεί το πρώτο μόνο μέρος μιας συζήτησης που έχει ανοίξει πάνω στις συνθήκες εργασίας και οργάνωσης των αντιστάσεών μας. Πρόθεσή του είναι να «διαβάσει» τις αλλαγές στην αντιμετώπιση της ανεργίας μέσα στο ιστορικό και κοινωνικό τους πλαίσιο, ως επίθεση των αφεντικών στη ζωντανή εργασία, και όχι, όπως θέλουν κάποιοι, ως επίθεση διάφορων εθνικών μπλοκ κεφαλαίου ενάντια στην Ελλάδα. Σκοπός του είναι η σε βάθος χρόνου θεωρητική οχύρωση (του νέου κύκλου) των ταξικών αγώνων των «ωφελούμενων ανέργων» που ξεκινάνε μαζί με τα καινούρια προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας». Για αυτό το λόγο, παρουσιάζουμε στο πρώτο μέρος του κάποιες σκέψεις για την τρέχουσα κατάσταση της προσπάθειας επιβολής της εργασίας από το ελληνικό κράτος, ειδικά μετά την εμπειρία της πρώτης φάσης των «προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας», και των αγώνων που δόθηκαν μέσα σε αυτά. Στο δεύτερο μέρος του, παρουσιάζουμε συνοπτικά την ιστορία του workfare και κάποια προσωρινά συμπεράσματα από τους πρόσφατους, αλλά και τους παλαιότερους αγώνες που έχουν δοθεί ενάντια σε αυτό, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία.

[1] δες το περιοδικό Σφήκα, τεύχος 2-3, Απρίλιος του 2012

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: skya.espiv.net

Εγώ ο προβοκάτορας, ο Τρομοκράτης. Η γοητεία της βίας (2008)

Οι δεκαετίες του 1960 και του 1970 σημαδεύονται, στην παγκόσμια ιστορία του αριστερού κινήματος, από τη δράση του Τσε Γκεβάρα στη Λατινική Αμερική και από τους “αντάρτες των πόλεων” στην Ευρώπη. Με το βιβλίο του “Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης” ο Στέργιος Κατσαρός καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία σχετικά με το μεγάλο και “απαγορευμένο” ζήτημα της ένοπλης δράσης.

Είναι η πολιτική διαδρομή ενός εργάτη, στελέχους της ελληνικής αριστεράς, που δίνει τη δική του εκδοχή για την περίοδο της “θύελλας και της ορμής” από τη δεκαετία του 1960 ίσαμε τη μεταπολίτευση. Γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, η ζωντανή αυτή αφήγηση μας μεταφέρει από τη Νεολαία Λαμπράκη και τα οδοφράγματα των Ιουλιανών το 1965 στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου το 1967 και την παρανομία, και από την Κούβα, στην οποία ο Κατσαρός βρέθηκε ως… ναυαγός λίγο μετά το θάνατο του Τσε Γκεβάρα, στην Τήνο και στις παράνομες επαφές στο σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά… Η δεύτερη αυτή περίοδος της παρανομίας θα τον οδηγήσει στις φυλακές του Κορυδαλλού και της Αίγινας, ύστερα από την καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη από τη Χούντα. Η μεταπολίτευση και η επιστράτευση κλείνουν έναν κύκλο και σηματοδοτούν έναν ιδιότυπο “αποχαιρετισμό στα όπλα”.

Το κείμενο αυτό έρχεται να φωτίσει μια σημαντική περίοδο της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, όχι από τη θέση του ιστορικού ή του απλού παρατηρητή, αλλά μέσα από τη ματιά ενός αγωνιστή με ενεργό συμμετοχή στα γεγονότα. Κι αυτή η ματιά δεν εξαντλείται στην περιγραφή των επαναστατικών τάσεων και οργανώσεων της αριστεράς, ούτε περιορίζεται στο ρόλο της βίας στη σύγχρονη ιστορία• πού και πού προχωράει βαθιά, για να κοιτάξει τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στα κινήματα – στις οργανώσεις, στο πεζοδρόμιο, στις φυλακές.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.isnafi.gr/

 “Έλληνας ποτε…”. Αλβανοί και ελληνικός τύπος τη νύχτα της 4ης Σεπτεμβρίου 2004 (2007)

Το απόγευμα της 4ης Σεπτεμβρίου του 2004 αρχίζει η ποδοσφαιρική αναμέτρηση μεταξύ των εθνικών ομάδων Αλβανίας και Ελλάδας στα Τίρανα. Το σφύριγμα της λήξης του αγώνα θα βρει την εθνική Ελλάδος ηττημένη με 2-1 και το ελληνικό έθνος ντροπιασμένο. Τη νύχτα, η κραυγή «Δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, αλβανέ» θα ξεχυθεί από την Ομόνοια στους τηλεοπτικούς δέκτες και από εκεί σχεδόν σε κάθε πόλη και χωριό της επικράτειας, σε κάθε δρόμο και πλατεία. Το ξημέρωμα, αφού διώξει τις σκιές, θα φωτίσει έναν νεκρό, εκατοντάδες τραυματίες και εκατοντάδες χιλιάδες (ντόπιους και «ξένους») σε αγρυπνία. Η τελετή έχει τελειώσει, και όλοι περιμένουν να μάθουν από τους τελετάρχες τί έγινε.

Οι δημοσιογράφοι, αρχίζουν, να γράφουν…

Το βιβλίο του Γιάννη Γκολφινόπουλου δεν αναζητά την προϊστορία του φαινομένου- αν και οι αναφορές στη «χώρα που δίδαξε δημοκρατία», τον «ευρωπαίο πολίτη» καθώς και τις πρόσφατες «εθνικές» νίκες στο Πανευρωπαϊκό και την Ολυμπιάδα- είναι αναγκαίες. Δεν αναζητά τους ενόχους στις βίαιες μειοψηφικές συμμορίες των ακροδεξιών- χούλιγκαν. Η έρευνα επικεντρώνεται στη σιωπηλή πλειοψηφία και στους εκφραστές και διαμορφωτές της.

Ο χρόνος της έρευνας είναι η εβδομάδα που ακολούθησε τα γεγονότα και ο τόπος είναι εννέα ελληνικές εφημερίδες, μεγάλης κυκλοφορίας, που εκφράζουν όλο το πολιτικό φάσμα- μιλώντας συμβατικά αριστερά, κέντρο και δεξιά- της ελληνικής κοινωνίας. Αναλύεται η εικόνα που έχει (ή πρέπει να έχει) ο έλληνας πολίτης ως προς την εθνική, τη βαλκανική αλλά και την ευρωπαϊκή του ταυτότητα, την ιστορία του, νεότερη και σύγχρονη, την ηθική του στάση απέναντι στον «κατώτερο», την ταξική του θέση και τελικά την ίδια του την αρρενωπότητα και το μέγεθός της…

Και επειδή η εικόνα είναι μια αντανάκλαση, η σιωπηλή πλειοψηφία καθρεφτίζεται στους αλβανούς μετανάστες και αν δεν της αρέσει το είδωλο, τη νύχτα σπάει τον καθρέφτη.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.isnafi.gr/

Υπόθεση Σκάλα (2011)

Στις 20 Νοεμβρίου του 1975 πεθαίνει από φυσικά αίτια ο Φράνκο και η Ισπανία μετά από 36 χρόνια δικτατορίας ετοιμάζεται να αλλάξει σελίδα.

Η μετάβαση προς τη δημοκρατία θα συνδεθεί με το αίτημα της ένταξης της χώρας στην τότε Ε.Ο.Κ., την ατιμωρησία των χουντικών, τη νομιμοποίηση όλων των κομμάτων και των συνδικάτων, την ελευθεροτυπία και με σκληρά οικονομικά μέτρα που προτείνει η Τριμερής Επιτροπή (αύξηση φορολογίας, μείωση μισθών και συντάξεων, αναδιάρθρωση του δημοσίου, απελευθέρωση των απολύσεων κ.τ.λ.)

Η δημοκρατία θέτει το ερώτημα της συναίνεσης ή της ρήξης.

Όλα τα κόμματα, τα μεγάλα συνδικάτα, ο στρατός και η κυβέρνηση καταλήγουν σε μια συμφωνία που θα ονομαστεί “Σύμφωνο της Μονκλόα”.

Όσοι δε δέχονται τη συμφωνία (και είναι πάρα πολλοί) οργανώνονται σε αυτόνομα συνδικάτα και κυρίως στη C.N.T. (αναρχοσυνδικαλιστές)

Ενάντια στο “Σύμφωνο της Μονκλόα” την Κυριακή το πρωί της 15 Ιανουαρίου του 1978 ξεκινάνε σε όλη την Ισπανία οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει δει ποτέ η χώρα.

Το μεσημέρι μια ομάδα νεαρών αναρχικών οργανωμένων στη C.N.T. θα ρίξει έξι βόμβες μολότοφ στην είσοδο ενός πολυτελούς κέντρου διασκέδασης στη Βαρκελώνη, της Σκάλα.

Το απόγευμα ο “γέρο-αναρχικός” που τους προέτρεψε να φτιάξουν τις μολότοφο και τους επίδειξε το στόχο, θα εξαφανιστεί.

Το βράδυ από τα συντρίμμια της Σκάλα θα ανασυρθούν τέσσερις εργαζόμενοι νεκροί (εκ των οποίων οι δυο ήταν επίσης αναρχικοί και οργανωμένοι στη C.N.T.).

Το επόμενο πρωί η συναίνεση θα νικήσει και το πολυνομοσχέδιο θα ψηφιστεί.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.isnafi.gr/

Oi! Η μουσική την Skinheads (2008)

Όσα ξέρουμε για τους skinheads είναι μέσα από τα δελτία Τύπου της αστυνομίας ύστερα από κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα, συναυλία, πολιτική συγκέντρωση κτλ. Η νεολαία με τα ξυρισμένα κεφάλια και τις μπότες ανέπτυξε όμως και τη δική της μουσική, το Οi!. Και όπως κάθε μουσικό είδος είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που το δημιούργησε, η ιστορία του Οi! είναι η ιστορία των skinheads.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται ένα χρονικό του Οi!, από το ξέσπασμα του punk στη Βρετανία μέχρι τις μέρες μας, όπου ένα μεγάλο κομμάτι του ταυτίζεται πια με νεοναζιστικές αντιλήψεις. Η διαδρομή αυτή φαίνεται αρχικά παράδοξη, μιας και η punk κουλτούρα έχει γενικά σχετιστεί με αριστερές και αναρχικές ιδέες. Εξετάζοντας το Οi! παράλληλα με τις κοινωνικές ζυμώσεις οι οποίες γέννησαν τους skinheads στη μεταπολεμική Βρετανία και τροφοδότησαν την άκρα δεξιά, όχι μόνο η παραπάνω διαδρομή παύει να φαντάζει τόσο παράδοξη αλλά ρίχνεται κάποιο φως και σε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα σχετικά με τους skinheads – της πολιτικής τους ταυτότητας.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.isnafi.gr/

 Αυτοδιάλυση της Scalp-Reflex Παρισιού: ένας αυτοκριτικός απολογισμός

Η μετάφραση του κειμένου “Αυτοδιάλυση της Scalp-Reflex Παρισιού: ένας αυτοκριτικός απολογισμός” από την συλλογικότητα ‘σε τροχιά σύγκρουσης’ έρχεται σε μια κατάλληλη χρονική στιγμή για τα ελληνικά αντιφασιστικά δεδομένα. Όχι μόνο γιατί ήρθε το καλοκαίρι και αρκετές συλλογικότητες κάνουν αυτή την εποχή τις απολογιστικές τους συζητήσεις για τη χρονιά που πέρασε. Αλλά και γιατί το κείμενο εκδίδεται εν μέσω μιας αντιφασιστικής φρενήτιδας στην ελλάδα, μιας φρενήτιδας βέβαια που αν και αντανακλάται πολλαπλά στην δημιουργία πολλών υπο-ομάδων, ομάδων, πρωτοβουλιών, μετώπων αντιφασιστικού περιεχομένου μέσα στον τελευταίο χρόνο (που τα νεοναζί βοθρολύμματα μπήκαν στην ελληνική βουλή με ποσοστό 7% στις εθνικές εκλογές), λίγοι και λίγες θα έλεγαν ότι όλα αυτά τα σχήματα έχουν επαρκώς ασχοληθεί με τα προβλήματα τους και την αυτοκριτική τους.

Το κείμενο της SCALP μπορεί να χρησιμεύσει, λοιπόν, έτσι: να ξεχωρίσουμε τα προβλήματα που αναδεικνύουν οι γαλλίδες και οι γάλλοι σύντροφοι και να τα συζητήσουμε μάλλον υπό το ελληνικό πρίσμα.

(από την παρουσίαση της μπροσούρας στο blog http://stepanyantsp.espivblogs.net/

COPEL – εμπειρίες από τον αγώνα ενάντια στις φυλακές (Ισπανία 1970)

Η παράθεση ορισμένων αφηγήσεων σχετικά με την COPEL (Coordinadora de Precos En Lucha –  Συντονιστικό Αγωνιζόμενων Κρατουμέων) που γίνεται σε αυτό εδώ το βιβλίο, έχει, καταρχάς, τον ίδιο στόχο  με κάθε έκδοση του ανταγωνιστικού κινήματος: να αποτελέσει μια ακόμη ψηφίδα γνώσης πάνω στο μωσαϊκό των αγώνων ενάντια στη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση, αντικρούοντας την κυρίαρχη ιστορική γραμμή που πετάει στον σκουπιδοτενεκέ της λήθης κάθε απόπειρα ανατροπής του υπάρχοντος. Πέρα όμως απ’αυτό, πιστεύουμε πως παρά τις προφανείς διαφορές της ισπανικής κοινωνίας -εντός και εκτός των τειχών- του ΄70-’80 με την ελλάδα του 2012 και καθώς βασικοί όροι που διαμορφώνουν τη συνθήκη του εγκλεισμού, η στέρηση, η σωματική και ψυχολογική βία, η έλλειψη, εξακολουθούν να υφίστανται, αρκεί μία σπίθα για να βάλει μπουρλότο στις αποθήκες ψυχών που ονομάζονται σωφρονιστικά καταστήματα κι αυτή η στιγμή πλησίασε αρκετές φορές στο προσφατο παρελθόν. Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά ποιο τσακμάκι θ’ανάψει αυτή τη σπίθα, η ελπίδα όμως πως το συγκεκριμένο βιβλίο μπορεί να αποτελέσει μια ελάχιστη συμβολή προς αυτήν την κατεύθυνση, αποδείχθηκε ένα ακόμη αρκετά ισχυρό κίνητρο ώστε να μπούμε στον κόπο να μεταφράσουμε και να επιμεληθούμε τα κείμενα που ακολουθούν…

Πληροφορίες για τη μεταφραστική όμάδα του βιβλίου flyinh theory εδώ: http://flying.squat.gr/GR/

Μπάμπης Βλάχος – ο Ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής

Μια σύνοψη της κατάντιας του Δυτικού προσώπου

* Το «Τελευταίο Βαγόνι» προορίζεται να μεταφέρει μια σειρά από προσεγγίσεις στην ελληνική –και όχι μόνο– κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Προσεγγίσεις που φιλοδοξούμε να αποτελέσουν χρήσιμα εφόδια στην υπηρεσία του κοινωνικού αρνητικού.

Οφείλουμε από την αρχή να δηλώσουμε ότι κριτήριό μας για τη δημοσιοποίηση ενός κειμένου εδώ δεν είναι η ταύτισή μας με το σύνολο των θέσεων που αναπτύσσει, αλλά η εκτίμησή μας ότι μπορεί να συμβάλλει σε μια ουσιαστική συζήτηση πάνω στα φαινόμενα των καιρών.

Εγκαινιάζουμε την προσπάθεια αυτή με την μπροσούρα του Μπάμπη Βλάχου «Ο ψηφοφόρος της “ Χρυσής Αυγής”» στην πιο πρόσφατή της μορφή.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://ypersivirikos.wordpress.com/

 Margrit Schiller – Μια σκληρή μάχη με τη μνήμη

Εξομολόγηση – θα μπορούσε, ενδεχομένως, να ‘ναι ένας άλλος τίτλος της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που παρουσιάζουμε. Σε ελεύθερη πτώση νου και καρδιάς, η Μάργκριτ Σίλερ στροβιλίζεται στα χρόνια της συμμετοχής της (1971-1979) στην επαναστατική οργάνωση του γερμανικού αντάρτικου πόλης Φράξια Κόκκινος Στρατός, προφανώς για να αναμετρηθεί με την ιστορία της. Μιλάμε για μια βαθιά προσωπική διαδικασία που έχει ως προϋπόθεση, καταρχάς, τη δημόσια έκθεση πράξεων και παραλείψεων. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια σκληρή μάχη με τις αναμνήσεις της, αλλά και για μια σκληρή μάχη με την οδυνηρή, όχι και λίγες φορές, αλήθεια την οποία κλήθηκε να αντικρίσει κατάφατσα. Όσοι θ’ αναζητήσουν εξαντλητικές απαντήσεις για όλα και μια “συνολική τοποθέτηση” πιθανώς δεν θα ικανοποιηθούν. Το βιβλίο για το (γερμανικό) αντάρτικο πόλης δεν έχει γραφτεί ακόμη, κι ίσως να μη γραφτεί και ποτέ. Μια απομυθοποιημένη οπτική, πάντως, αποτελεί προϋπόθεση ορθής προσέγγισης και κατανόησης, γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποιος που διατρανώνει ένα υπαρκτό ή ανύπαρκτο ηρωικό στοιχείο που συχνά “απαιτεί” κάποια αντίστοιχη mainstream αυτοβιογραφία. Εδώ υπάρχει μονάχα η αλήθεια της απόφασης του αγώνα βέβαια, αλλά και των αμφιταλαντεύσεων και της τραχύτητας που σπαράσσει ενίοτε έναν αγωνιστή που επιλέγει τα μονοπάτια της ριζοσπαστικής σύγκρουσης με την εξουσία. Συμπτώσεις(;) που σφραγίζουν τόσο καθοριστικά προσωπικές διαδρομές, εσωτερικές αντιφάσεις και παλινωδίες που σημαδεύουν την προσωπική ιστορία θα “ξενίσουν”, κατά πάσα πιθανότητα, όσους πρόθυμα βουλιάζουν σε μύθους και στερεότυπα. Μόνο που εν προκειμένω δεν έχουμε μια μυθοπλασία. Ποτέ η πραγματική ιστορία δεν χώρεσε σε εξιδανικεύσεις. Τι απομένει; Η μάχη για το αυτεξούσιο και η συνείδηση της ευθύνης. Και σ’ αυτό τον αγώνα η Σίλερ ήταν και παραμένει συνεπής.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://ypersivirikos.wordpress.com/

Jean Mark Rouillan – Μισώ τα Πρωινά

Σε αυτό το πρώτο τεύχος, με θεματική τον Κοινωνικό Αναρχισμό, γράφουν οι:
Άρης Τσιούμας, Κοινωνικός Αναρχισμός, ένα ρεύμα του μέλλοντος Νίκος Νικολαίδης, Για να τελειώνουμε με τους τρελλούς καιρούς ΔνΠ, Ανάμεσα στον ελευθεριακό σοσιαλισμό & τον μυθικό κομμουνισμό

Μεταφράσεις
Newman, Για την υπεράσπιση της αυτοάμυνας
Bookchin, Aναρχία & Οργάνωση

Ιστορικά
Λουκής Χασιώτης, Ιστορική σημασία & επικαιρότητα της κολεκτιβιστικής οικονομίας

Φιλοσοφικά

Φώτης Τερζάκης, Ο φιλοσοφικός στοχασμός σε περίοδο κρίσης

Πολιτική Φιλοσοφία
Έλενα Νακοπούλου, Η έννοια της φύσης στον Μάρξ

Πολιτική Θεωρεία
Σωτήρης Λυκουργιώτης, Η διαφύλαξη του αρνητικού ως στρατηγική αντεπίθεσης

Βιβλιοπαρουσίαση
Κώστας Δεσποινιάδης, Για το ταξίδι στο Παρελθόν

Αρχείο
Ν. Βerti, Μαρξισμός & Αναρχισμός στην 1η Διεθνή

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://koursal.wordpress.com/

ΤΕΦΛΟΝ #9 (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2013)

Θέματα

Mohja Kahf
Περιδιαβαίνοντας τη σύγχρονη αμερικανόφωνη αραβική ποίηση, συναντάμε τη Μόχα Καφ. Μουσουλμάνα, μετανάστρια, φεμινίστρια, ακαδημαϊκός, και ακτιβίστρια, συνθέτει μια ιδιαίτερη ποιητική φωνή που, άλλοτε λυρική και χαμηλόφωνη, άλλοτε σαρκαστική και ηχηρή, θίγει ζητήματα ταυτότητας, ανακύκλωσης στερεοτύπων και επανοηματοδότησης της παράδοσης. Κείμενο-Μετάφραση: Ράνια Καραχάλιου

Kai Pohl
Μια από τις πιο δραστήριες φιγούρες του βερολινέζικου αντεργκράουντ, ο Κάι Πολ μοντάρει και μεταστρέφει υλικά που αντλεί κυρίως από το διαδίκτυο, καθώς και από λογοτεχνικά και φιλοσοφικά έργα. Τα ποιήματα και τα κείμενά του αποτελούν έξυπνες επιθέσεις ενάντια στον λεκτικό ξεπεσμό, τόποι όπου το προσωπικό συναντά το πολιτικό. Μετάφραση: Nadja, Jazra Khaleed

Stefan Döring
Με αφορμή τον ριζοσπάστη ποιητή Στέφαν Ντέρινγκ, ερευνούμε τη λογοτεχνική ιστορία της Ανατολικής Γερμανίας, με έμφαση στη δεκαετία του ’80, όταν μία ομάδα νεαρών ποιητών πρωτοστάτησε στο τελευταίο αβάν-γκαρντ κίνημα του 20ού αιώνα στην Ευρώπη, ενάντια στους γλωσσικούς κανόνες και στο συλλογικό ψέμα του κυρίαρχου λόγου. Κείμενο-Μετάφραση: Jazra Khaleed

Nicole Brossard
Ελλειπτική και ρευστή, ερωτική και αισθησιακή, η ποίηση της Νικόλ Μπροσάρ εδώ και σαράντα χρόνια σπάει τη μονολιθικότητα του πατριαρχικού λόγου. Η ποιήτρια από το Κεμπέκ επιχειρεί να εισάγει νέα σύμβολα και να επαναφορτίσει τις λέξεις, επισημαίνοντας ταυτόχρονα τη σχέση του κειμένου με το σώμα. Κείμενο: Kyoko Kishida, Μετάφραση: Μαρία Γαργαρώνη, Ελένη Γιώτη, Kyoko Kishida

Txus Garcia
Queer περφόρμερ και ακτιβίστρια, η Τσους Γκαρσία αφηγείται με (αυτο)σαρκαστική και αιχμηρή διάθεση μικρές, καθημερινές ιστορίες με άξονα τη σεξουαλικότητα και τα στερεότυπα γύρω από τις έμφυλες σχέσεις. Μετάφραση: Μαρία Γαργαρώνη, Kyoko Kishida, Μαρία Μητσοπούλου

Konrad Góra
Μέσα από επτά μεταφράσεις, ερχόμαστε σε επαφή με τον ασυμβίβαστο, και ενίοτε άναρχο, στίχο του 35χρονου Πολωνού ποιητή Κόνραντ Γκούρα, ενώ, παράλληλα, παίρνουμε μια γεύση της σύγχρονης πολωνικής αβάν-γκαρντ σκηνής. Μετάφραση: Ράνια Καραχάλιου, Jadwiga Sarbinowska

Ποιήματα & Διηγήματα: Αντώνης Αντωνάκος, Άχθος Αρούρης, Ράνια Καραχάλιου, λΑΜΠΕΡΟύΚ, Ευαγγελία Λεδάκη, Δάφνη Μαθιουδάκη, Ευάγγελος Παπαποστόλου, Σαμσών Ρακάς, Πάνος Χα!, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου.

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://teflon.wordpress.com/

Massimo De Angelis – Κοινά, περιφράξεις και κρίσεις (2013)

Τα τρία κείμενα αυτής της συλλογής, που συνοδεύονται από έναν Πρόλογο και μια Εισαγωγή του συγγραφέα γραμμένα ειδικά για την ελληνική έκδοση, εμβαθύνουν σε τρεις διαφορετικές αλλά αλληλένδετες όψεις της κριτικής θεωρίας των κοινών και σε έναν κοινό προβληματισμό: πώς μπορούμε να μετασχηματίσουμε ριζικά τις κοινωνικές συνθήκες της ζωής μας.

Το πρώτο κείμενο, “Διαχωρίζοντας το πράττειν από την τετελεσμένη πράξη: Το κεφάλαιο και ο μόνιμος χαρακτήρας των περιφράξεων”, λαμβάνει ως αφετηρία του την αναγνώριση των “νέων περιφράξεων” ως βασικών στοιχείων της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που εμφανίστηκε μετά την κρίση του κεϊνσιανισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1970, και εξετάζει την “πρωταρχική συσσώρευση” ως μόνιμο χαρακτηριστικό στην ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Το δεύτερο κείμενο, “Η παραγωγή των κοινών και η “έκρηξη” της μεσαίας τάξης”, εξετάζει τη συγκρότηση των εναλλακτικών κοινωνικών συστημάτων που βασίζονται στα κοινά, σε ένα περιβάλλον πολλαπλών κρίσεων. Επιχειρεί να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα: πώς μπορούν να δημιουργηθούν εναλλακτικά εγχειρήματα δεδομένης της διαίρεσης της εργατικής τάξης, δεδομένης δηλαδή της “μεσαίας τάξης”.

Το τρίτο κείμενο, “Κοινά, κρίσεις και κεφάλαιο”, επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ κοινών και κεφαλαίου, που θεωρούνται εδώ δύο κοινωνικά συστήματα τα οποία μπορούν να εξελιχθούν σε κοινωνικές δυνάμεις, και στον ρόλο που μπορεί να έχει η αφομοίωση των κοινών στο πλαίσιο της παρούσας κρίσης.

Από τις εκδόσεις των ξένων

Ραούλ Βανεγκέμ – Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται (2013)

Αισθάνθηκα αυτή τη νέα πνοή που διεγείρει -όχι μόνο στα παιδιά και τα εγγόνια μου, αλλά και σε ολοένα και περισσότερους νέους ανθρώπους- τη θέληση να θέσουν τις βάσεις για πραγματικές ανθρώπινες αξίες (την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα, τη γενναιοδωρία, τη γνώση, την επανεφεύρεση του έρωτα, τη συμμαχία με τη φύση, τη γιορτινή γοητεία της ζωής), σε ρήξη με τις πατριαρχικές αξίες (την ηγεμονία, τη θυσία, την εργασία, την ενοχή, τη δουλεία, την πελατειακή σχέση, τη συγκράτηση και απώθηση των συναισθημάτων), οι οποίες ουσιαστικά βασίζονται στην αρπακτικότητα, το χρήμα, την εξουσία και αυτόν τον διαχωρισμό από το είναι, απ’ όπου πηγάζουν ο φόβος, το μίσος και η περιφρόνηση του άλλου. Στη σκιά των μέσων ενημέρωσης που την αγνοούν κατ’ επάγγελμα, μια ζωντανή κοινωνία οικοδομείται παράνομα κάτω από τη βαρβαρότητα και τα ερείπια του παλαιού κόσμου. Δεν είναι ανώφελο να δείξουμε με ποιο τρόπο εκδηλώνεται και πώς θα προχωρήσει.

R. V.

Από τις εκδόσεις των ξένων

Negative Antifa #2 (Ιούνιος 2013)

Το δεύτερο τεύχος του antifa negative “Greek History X: ο ρατσισμός, οι εμπειρίες, η λεγόμενη ’2η γενιά μεταναστών’ κι η συκοφάντηση της

Για περισσότερες πληροφορίες: http://antifa-ngt.espivblogs.net/

Negative Antifa #1 (Μάρτιος 2013)

Το τεύχος με τις εισηγήσεις των τεσσάρων εκδηλώσεων μας στα πλαίσια του πρώτου κύκλου αυτομόρφωσης ενάντια στον αντισημιτισμό (2012-2013)

Για περισσότερες πληροφορίες: http://antifa-ngt.espivblogs.net/

Terminal 119 #4 (Δεκέμβρης 2011)

“για τα μικρά, τα μερικά, τα επουσιώδη και τα ασήμαντα”

Εισαγωγή

Πρώτη Ενότητα: Έμφυλες Εξουσίες

Δεύτερη Ενότητα: Ρατσισμοί

Τρίτη Ενότητα: Αντισημιτισμός

Τέταρτη Ενότητα: Εθνικισμοί, Αντιιμπεριαλισμός, Αντιφασιστικό

Για περισσότερες πληροφορίες για τη συλλογικότητα Terminal 119 και τις εκδόσεις τους δείτε εδώ: https://terminal119archive.wordpress.com/

Cafe Morgenland, 1991-2011 (Σεπτέμβρης 2011)

Το τεύχος αυτό περιλαμβάνει μια σειρά κείμενα που βγήκαν στα ελληνικά για θέματα της ελληνικής κοινωνίας, καιθώς και μια σειρά μεταφράσεων από τα γερμανικά κείμενα που θεωρήσαμε ότι έχουν ενδιαφέρον (λόγω ανάλογων περιστάσεων) για το αναγνωστικό κοινό στην ελλάδα.

 Transport Stories (Μάιος 2012)

Η ιδέα για αυτό εδώ το έντυπο γεννήθηκε τα βράδια όταν γυρνούσαμε στα σπίτια μαας και ανταλλάζαμε ιστοριές που είχαν σαν κοινό στοιχείο το ρατσισμό που εκφραζόταν κατά των μεταναστών από έλληνες συνεπιβάτες. Καταλάβαμε ότι αυτές οι ιστορίες δεν ήταν απλά προσωπικές και μεμονωμένες μαρτυρίες περαστικών, αλλά κοινό βίωμα, διαδεδομένη πρακτική εν τέλει καθιερωμένος λόγος στο δημόσιο χώρο. 11 ιστορίες έρχονται εδώ για να δώσουν έμφαση όχι μόνο σστον καθημερινό ρατσισμό -σπορ στο οποίο επιδίδονται μετά μανίας ούτως ή άλλως οι έλληνες θύτες τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά βασικά και στα ίδια τα μέσα μαζικής μεταφοράς ως τόπους αναγκαστικής συνύπαρξης ελλήνων και μεταναστών….

Περισσότερες Πληροφορίες: http://againstgreekreality.espivblogs.net/

Ανδρικές Άμυνες (2η έκδοση 2011)

Δεν υπάρχει σε κάθε τόπο και κάθε στιγμή μια συμπαγής ανδρική ταυτότητα που να διαθέτει ταυτόσημα οικουμενικά προνόμια. Υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις μέσα σε αυτή την ταυτότητα που αφορούν στις διαφορές τάξης, φυλής, ηλικίας, αλλά και εκπαίδευσης, βιωμάτων κτλ. Την ίδια στιγμή , η καταπληκτική ομοιότητα στην επιχειρηματολογία των σύγχρονων ανδρών δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η ομοιογένεια που δείχνει να εμφανίζεται στους τρόπους οργάνωσης της ανδρικής ψυχολογίας (του ανδρισμού) αποτελεί τον τόπο της παραγωγής και της αναπαραγωγής του συμπαγούς. Εξάλλου και η κοινωνικοποίηση του ατόμου δεν είναι μοριακή. Υπάρχουν δομές συμπαγείς που λειτουργούν λιγότερο ή περισσότερο καλά και συνεχίζουν να κοινωνικοποιούν το άτομο με βάση μία συγκεκριμένη κυρίαρχη νόρμα. Για αυτό και ο τίτλος του κειμένου λέει για Ανδρικές Άμυνες, παρόλο που οι άμυνες αυτές δεν εκφέρονται μόνο από ανδρες. Ωστόσο οι άνδρες είναι οι κύριοι φορείς αυτών των αμυνών και οι γυναίκες παραμένουν τα κυριότερα θύματα του σεξισμού. Αυτή είναι και μία από τις βάσεις για τη συζήτηση……

Περισσότερες Πληροφορίες: http://stepanyantsp.espivblogs.net/

HUMBA #11 (Απρίλιος 2013)

Groundhopping σε τουρκικό έδαφος: Γαλατασαράι – Σάλκε.

Νίκος Σαμαράς: ο θάνατος ενός μεγάλου και η μικρότητα των γραφειοκρατών.

Μεγάλο αφιέρωμα: η πρώτη μου φορά στο γήπεδο, η πρώτη μου γηπεδική εμπειρία, οι πρώτες εντυπώσεις και συναισθήματα από το μαγικό κόσμο της εξέδρας.

Ο κόσμος της Α2: συνέντευξη με τον Σπύρο Βασιλείου, ρεπόρτερ της Α2 μπάσκετ. Μόνος στην κορυφή: ο Γουιλτ Τσάμπερλεν κυριάρχησε στο μπάσκετ όσο κανένας άλλος πριν ή μετά από αυτόν.

Ο εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο είναι μπασκετμπολίστας.

Τρέιβον Μαρτιν: μια ιστορία με κουκούλες, αίμα και οι αντιδράσεις αθλητών του NBA. Συνέντευξη με τον Ντεϊβιντ Μεγκιέσι, πρώην αθλητή του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Morethanaderby: Νοτιγχαμ Φορεστ εναντίον Ντέρμπι Κάουντι.

Γνωρίζοντας ένα άλλο Παρίσι: γήπεδο, μουσικές και underground κουλτούρες στην πλατεία της Menilmontat.

Η περίπτωση της AtleticoExvursionistas, ομάδα της τρίτης κατηγορίας του πρωταθλήματος της Αργεντινής.

Οι «ζωντοχείρες» της Κυριακής: ρεπορτάζ του περιοδικού «Ταχυδρόμος» εν έτη 1969 για τις γυναίκες που χάνουν κάθε Κυριακή τους άνδρες τους λόγω του γηπέδου. Υπόθεση Ρόμπι Ρότζερς: πώς αντέδρασαν οι αμερικάνοι οπαδοί;

Σύλλογοι στα χέρια οπαδών.

Cosmos: Η πιο διάσημη ποδοσφαιρική ομάδα των ΗΠΑ είναι ξανά εδώ.

Mundialito 1980: πρώτο και τελευταίο.

Περισσότερες Πληροφορίες:http://www.humbazine.gr

Πόλεις επι Χάρτου (Μάιος 2013)

Λίγα λόγια για την έκδοση

Αφετηρία της έκδοσής μας, στάθηκε η μετάφραση δύο κινηματικών εντύπων που εκδόθηκαν πρόσφατα σε Ιταλία και Ισπανία (Nonostante Milano: «Eserciti nelle strade», Ιταλία, Μάιος 2009 – Bardo Ediciones: «Ejercitos en las calles», Ισπανία, Γενάρης 2010) καθώς επίσης και ένα ήδη μεταφρασμένο κάλεσμα σε αντιμιλιταριστική κινητοποίηση στη Γερμανία («War starts here camp», Σεπτέμβρης, 2012). Επιχειρώντας να συνθέσουμε μία όσο το δυνατόν πιο συνολική περιγραφή των ζητημάτων που ανοίγονται και ανάγονται από ένα τέτοιο πεδίο, αλλά και μία αποτύπωσή τους στην ελληνική πραγματικότητα, προσθέσαμε από την πλευρά μας ένα υλικό που συνδέει τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς με το πλαίσιο εφαρμογής τους, την ιστορική τους συνέχεια και την επικαιροποιημένη -στην τρέχουσα και κρίσιμη συγκυρία- προβολή τους….

Για περισοτερες πληροφορίες για την έκδοση και για την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης επισκεφθείτε τον ιστότοπό τους: http://olikiarnisi.espivblogs.net/

Για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 (Απρίλιος 2013)

Η μπροσούρα που βαστάς στα χέρια του αποτέλεσε την εισήγηση σχετικής εκδήλωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 7/12/2012 και δε συνιστά μια πλήρη και αυτοκριτική αποτίμηση του Δεκέμβρη, όσων κατορθώσαμε ή δεν κατορθώσαμε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και μετά, αλλά μια πιο εστιασμένη προσέγγιση γύρω από το ίδιο το εξεγερτικό συμβάν, τα χαρακτηριστικά του, τις παρακαταθήκες που άφησε. Για τα δύο βίντεο και το φωτογραφικό υλικό σε μορφή slides που προβλήθηκαν στην εκδήλωση επισκεφτείτε την ηλεκτρονική σελίδα του στεκιού: www.anarxiko-resalto.blogspot.gr

Ημερολόγιο 2013- Τυπογραφική κολεκτίβα Rotta (Δεκέμβριος 2012)

Το ημερολόγιο είχε τυπωθεί λίγες μέρες πριν την εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias στην οποία και φιλοξενούταν η τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta.

Για τα γεγονότα εκείνων των ημερών δείτε εδώ και εδώ.

Με δικά τους λόγια…

Η τυπογραφική κολεκτίβα Rotta είναι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσει το πρώτο της πόνημα. Πρόκειται για μια ατζέντα-εβδομαδιαίο ημερολόγιο του 2013 (διάσταση 10*16, 144 σελίδες), που δημιουργήθηκε και τυπώθηκε από εμάς.

Η τυπογραφική κολεκτίβα Rotta προχωράει και θα συνεχίσει να υπάρχει για τη διάδοση του έντυπου πολιτικό λόγου του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/ελευθεριακού κινήματος. Θεωρούμε αυτή την περίοδο σαν μια παύση με σκοπό το σχεδιασμό του επόμενου βήματος. Πριν από λίγες μέρες πήραμε πίσω τα ημερολόγια που είχαμε τυπώσει για το 2013, τα οποία ήταν “όμηροι” σε αποθήκη του δήμου Αθηναίων. Κάνουμε μια δεύτερη προσπάθεια διανομής σε Αθήνα και επαρχία για την οικονομική ενίσχυση της κολεκτίβας, για να οργανώσουμε την επόμενή μας κίνηση και να αποκαταστήσουμε τις φθορές της υλικής μας υποδομής.  Ευχαριστούμε για την στήριξή σας και τα λέμε στα επόμενα τυπώματα!

Τυπογραφική Κολεκτίβα Rotta

ΥΓ: Το ξέρουμε ότι έχει περάσει ο καιρός αλλά είναι συλλεκτικό κομμάτι πια!!!

Λίγα λόγια για τις σκουριές χαλκιδικής (Φεβρουάριος 2013)

«H Β.Α. Χαλκιδική ίσως μοιάζει πολύ μακριά. Πολύ μακριά για να έχουμε άμεση γνώση του αγώνα που δίνουν οι κάτοικοι εκεί ενάντια στη δημιουργία ανοιχτού μεταλλείου χρυσού στην περιοχή τους. Πολύ μακριά για να είναι πρόδηλο ότι αυτός ο αγώνας συμπυκνώνει κοινωνικές αντιστάσεις και αιχμές που χτυπούν στην καρδιά της κυριαρχίας – και χτυπιέται γι’ αυτό. Ίσως ακόμα πολύ μακριά για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε ένα ισχυρό κίνημα συνδρομής και αλληλεγγύης σε αυτόν τον αγώνα. Κι όμως, η Β.Α. Χαλκιδική βρίσκεται τόσο κοντά μας, όσο κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που υπερασπίζεται το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζει, που αντιτάσσεται στο πρόσταγμα της αδηφάγου καπιταλιστικής ανάπτυξης, που τελικά δίνει έναν αγώνα για την ίδια την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του.
Η μακρόχρονη αντίσταση των χωριών της Ιερισσού και της Μεγ. Παναγιάς ενάντια στη δημιουργία ανοιχτού μεταλλείου χρυσού στον τόπο τους, έρχεται να διαδεχτεί άλλους παλαιότερους, δυναμικούς και μάλιστα νικηφόρους αγώνες στην περιοχή, απέναντι σε αντίστοιχα σχέδια στο παρελθόν. Όμως η τρέχουσα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που αποτυπώνεται στη συγκυρία ως οικονομική κρίση που σαρώνει την κοινωνία και διαμορφώνει συνθήκες εξαίρεσης, λειτουργεί για το κράτος ως το προσφορότερο έδαφος εκβιασμού για την ολοκληρωτική επιβολή του πιο στυγνού νεοφιλελευθερισμού. Γιατί αυτό που διακυβεύεται στις Σκουριές δεν είναι απλώς ένα ζήτημα «περιβαλλοντικής ευαισθησίας» απέναντι στο «αναπτυξιακό όραμα». Αυτό που διακυβεύεται στις Σκουριές είναι το δόγμα που θα ορίζει τη ζωή μας στο άμεσο μέλλον…»

εισαγωγικό απόσπασμα από μπροσούρα που τυπώθηκε τον φλεβάρη του 2013 σε 1000 κομμάτια

για να διαβάσετε την ηλεκτρονική έκδοση, κλικάρετε εδώ

Ο ιστότοπος της ομάδας Χορός της Καρμανιόλας: http://xorostiskarmaniolas.espivblogs.net/

Adios Prision (Δεκέμβριος 2012)

“Ολοι τους κατέληξαν να είναι ξανά στη φυλακή. Παρόλα αυτά δεν ηττήθηκαν ποτέ. Συνέχιζαν να αγωνίζονται. Ξανά και ξανά. Είχαν δραπετεύσει πολλές φορές και θα συνέχιζαν να δραπετεύουν. Η επανάσταση και η απόδραση ήταν ο τρόπος ζωής τους, η φιλοσοφία τους. Θα πέθαιναν για αυτά. Θα σκότωναν για αυτά αν χρειαζόταν. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα παραδίνονταν. Αυτό ποτέ.”

Του Juan Jose Garfia Rodriguez

Μετάφραση: Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης (Δεκέμβριος 2012)

Δεν έχουμε πρόθεση να κουράσουμε τον αναγνώστη μέσα από έναν ξύλινο και στομφώδη πολιτικό λόγο, καθώς πιστεύουμε ότι η γλώσσα ενός αναρχικού αντάρτη πόλης, μπορεί να είναι απλή και περιεκτική, απαντώντας στα καθημερινά ζητήματα που μας απασχολούν. Είμαστε σίγουροι πως τα πιο σημαντικά πράγματα λέγονται πάντα με τον πιο απλό τρόπο.

Επίσης ό,τι γράφουμε είναι αποτέλεσμα συζητήσεων και εμπειριών που συλλέξαμε από την συμμετοχή μας στην αναρχική διαρκή εξέγερση και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν κάποια αλάνθαστη συνταγή σκέψης, ούτε οδηγίες χρήσης για την αναρχική βία.

Θεωρούμε πως η έκδοση του κειμένου “Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης” αποτελεί ένα απόσπασμα μιας ευρύτερης κουβέντας που δεν τελειώνει με την ανάγνωσή του, αλλά αντιθέτως ξεκινά…

Της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

ΠΡΟΤΑΓΜΑ #5 (Δεκέμβριος 2012)

Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία – Η άνοδος της φασιστικής ακροδεξιάς και ο δημοκρατικός αντιφασισμός ̇

Λιούις Μάμφορντ – Αυταρχικές και δημοκρατικές τεχνικές

Πιερ Ντιμενίλω – Στοχαζόμενοι την οικονομία με τον κορνήλιο Καστοριάδη

Νικόλας Γκιμπιρίτης – Το φαινόμενο του λαϊκισμού ως πολιτικό φαντασιακό της νεοελληνικής κοινωνίας

Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία – Ας σας τα πρήξουμε λιγάκι παραπάνω

Νίκος Ν. Μάλλιαρης – Ο μη δυτικός κόσμος απέναντι στην παρακμή της Δύσης

Βιβλιοκριτικές – Η πολιτική σημασία της παράδοσης, με αφορμή ένα βιβλίο της Χάνα Άρεντ

 ΣΥΡΤΑΡΙ

Ποιητική συλλογή

Οι φωτογραφίες και το γραπτό περιεχόμενο του “συρταριού” αποτελούν προϊόν ανασκαφής, απ’αυτές που ακολουθούν συνήθως τις μετακομίσεις.

Η φωτογραφία του εξώφυλλου τραβήχτηκε στο λεβητοστάσιο της ΓΣΕΕ τον δεκέμβρη του 2008 και της σελίδας 21 από τον Μανώλη Λ. στο Πλωμάρι.

Το ¨συρτάρι¨κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 2012 σε 700 αντίτυπα για να μοιραστεί χωρίς αντίτιμο, αποκλειστικά χέρι με χέρι και σε αυτοοργανωμένους αντιιεραρχικούς χώρους.

Το “συρτάρι” τυπώθηκε στην τυπογραφική κολεκτίβα Rotta.

ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

Ποιητική συλλογή

απλά

λιτά

και αδιπραγμάτευτα

1000 αντιτυπα

αντιεμπορευματικά

ΑΠΑΤΡΙΣ #20 (Δεκέμβριος 2012)

Παγκρήτια εφημερίδα δρόμου Άπατρις.

Περιεχόμενα:

Η θα πολεμήσουμε ή θα γονατίσουμε

Ακόμη και οι βιομήχανοι μελαγχολούν
Το κράτος έχοντας ήδη πλέον χρεοκοπήσει τρείς φορές σε διάστημα τριών ετών, καταργεί πλέον κοινωνικά δικαιώματα και ξεπουλά ιδιοκτησίες στο κεφάλαιο.
σελ. 12

Ημερολόγιο της επιχείρησης ¨Angela Davis¨
Στο σύγχρονο μεταβιομηχανικό σκοταδισμό, ο κατηγορούμενος δεν τιμωρείται, όπως γινόταν στο μεσαίωνα, με την διαπόμπευση αλλά κάτι παραπάνω.
σελ. 20

βαλκανικοί πόλεμοι, εθνικισμός και ιστορία
Από συγκρότησης του ελληνικού κράτους ο εθνικισμός είναι συστατικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, ενώ για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με άξονα τα εθνικά ζητήματα, υπήρξε και κυρίαρχος μοχλός άσκησης της πολιτικής.
σελ. 22

Ακόμη:

–  Όταν κάποιος ακούει τη λέξη καταστολή σελ.4

– 2-3 λόγια για το ρεύμα και την ενέργεια σελ. 6

– Το “κατηγορώ” του καθαρού βλέμματος σελ.7

– Ελλάδα 2012. Ο σκοταδισμός επανέρχεται σελ.9

– Ποιος τραβάει το κουπί της ναυαρχίδας; σελ.14

–  Ε.Σ.Υ, αυτοί και τα μυστήρια σελ.15

– Κραυγή Κρατουμένων: Ζητάμε μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια σελ. 21

– Βιβλιοπαρουσίαση: Γιώργος Λιερός «Σκέψεις για την Άμεση Δημοκρατία» σελ.23

–  Μια μωβ σκιά Μαϊου ξάπλωσε στον τόπο σελ.24

Για επικοινωνία,διανομή, αποστολή κειμένων, οικονομική ενίσχυση: apatris.news@gmail.com

ΚΟΜΠΡΕΣΕΡ #4 (Οκτώβρης 2012)

Περιοδική έκδοση για το χώρο και την πόλη

editorial #4

Constant – Νέα Βαβυλώνα. Μια νομαδική πόλη

Neil Smith – Ποια νέα πολεοδομία; Ο ρεβανσισμός των ’90s

Rethink Gentrification: Φιλόδοξοι μεσίτες, ξεπεσμένοι μεσοαστοί και σύγχρονοι πληβείοι στο κέντρο της Αθήνας

Silvia Federici – Η Aναπαραγωγή της εργατικής δύναμης στην παγκόσμια οικονομία, η μαρξιστική θεωρία και η ατελής φεμινιστική επανάσταση

Κίνημα ΝΟΤΑV: ένα υποκείμενο υπό διαμόρφωση

Περισσότερες Πληροφορίες: http://kompreser.espivblogs.net/

ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ (Οκτώβρης 2012)

Μία συζήτηση με έναν σύντροφο της συλλογικότητας «Αναρχικοί ενάντια στο τείχος» και ένα κείμενο της αρνήτριας στράτευσης Sahar Vardi.

Περισσότερες Πληροφορίες: http://olikiarnisi.blogspot.gr/