Themroc

Η ταινία Themroc γυρίστηκε στη Γαλλία το 1973 από τον Claude Faraldo. Διαπραγματεύεται έναν γάλλο εργάτη ο οποίος εξεγείρεται ενάντια στη κοινωνία και στο σύγχρονο τρόπο ζωής.

 Η ταινία δεν έχει υπότιτλους αλλά δεν έχει και διαλόγους για να χρειάζονται! Είναι άλλωστε ταινία των καταστασιακών εκείνης της εποχής. Continue reading Themroc →

Η ιστορία του Πύργου – Ένα σύγχρονο παραμύθι μιας παλιάς εποχής

Μια ομάδα νέων με όνειρα, αποφασίζει να τα στεγάσει σε ένα κτίριο. Οι ιδιοκτήτες του όμως έχουν άλλα σχέδια. Ενοχλημένοι από τις παράνομες δραστηριότητες των νεαρών, προσπαθούν να τους διώξουν. Τα μέσα που διαθέτουν είναι ισχυρά. Όμως οι κουρσάροι αγαπάνε τη ζωή και δε θα παραδωθούν τόσο εύκολα. Στην πορεία πολλά θα προκύψουν.

“Κάνοντας αυτή την ταινία θέλαμε να αποδείξουμε πρώτα σε μας αλλά και σε όσους θα παραμερίσουν τις όποιες προκαταλήψεις για τον ερασιτεχνικό κινηματογράφο και θα τη δουν, ότι είναι εφικτή η δημιουργία μιας ταινίας με ελάχιστα χρήματα και χωρίς καμία προοπτική κέρδους, μόνο και μόνο για να εκφράσουμε το μήνυμα μας χωρίς να σκεφτόμαστε τις εμπορικές προεκτάσεις. Ότι είναι δυνατή η ύπαρξη χώρων και διαδικασιών που δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, τουλάχιστον όχι κάποιον με βάση τα συγχρονα δεδομένα της αγοράς της ψυχαγωγίας. Και σε πρακτικό βαθμό πιστεύουμε πως το πετύχαμε. Σε ποιοτικό επίπεδο πιστεύουμε πως πετύχαμε, όχι επειδή η ταινία είναι τεχνικά άρτια ή οι ερμηνείες αξιοπρόσεκτες, αλλά επειδή όλα αυτά δεν έχουν σημασία όταν προσπαθείς να δεις πίσω από αυτά στο μήνυμα που θέλουν να περάσουν οι δημιουργοί ή εν τέλει στο όποιο μήνυμα λαμβάνει κανείς από αυτήν.

Οι μόνοι που είναι υπεύθυνοι για την επιτυχή ολοκλήρωση της είναι αυτοί που ο καθένας με τον τρόπο του συμμετείχαν σε αυτήν. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό αν δεν υπήρχε η κατάληψη ευαγγελισμού (που ήταν και η αρχική έμπνευση για το σενάριο) και όλος ο κόσμος που την στηρίζει και παλεύει για την επιβίωση της σε ένα σύστημα που είναι απόλυτα εχθρικό απέναντι σε οτιδήποτε δεν συμμερίζεται τη λογική του κέρδους και του εύπεπτου μηνύματος. Σ΄αυτούς καθώς και σε όλους τους χώρους που αντιστέκονται ακόμη στην ευκολία του δούνε και λαβείν είναι αφιερωμένη αυτή η ταινία.

Η ταινία μπορεί να διανεμηθεί και να προβληθεί ελεύθερα αρκεί να μην χρησιμοποιηθεί για εμπορικούς σκοπούς.”

Η σκηνοθετκή ομάδα.

Κατάληψη Ευαγγελισμού, Ηράκλειο

Διάρκεια: 85:00

Έτος Παραγωγής: 2008

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: Τ129

Punishment Park

Το «Punishment Park» είναι η πιο γνωστή ταινία του Peter Watkins και αποτελεί ένα αριστούργημα του ‘σινεμά βεριτέ’. Η μελέτη του Watkins για τις κοινωνικές αναταραχές στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, βρίσκει τη διοίκηση του Νίξον να ιδρύει κέντρα αναμόρφωσης για τους διαφωνούντες: ειρηνιστές, φοιτητές, έγχρωμους ακτιβιστές κι άλλα «διασπαστικά» στοιχεία της κοινωνίας. Επικαλούμενη την εξουσία που της παραχωρεί η Πράξη McCarran του 1950, η κυβέρνηση στέλνει τους διαφωνούντες σε ένα «πάρκο τιμωρίας», όπου οι φυλακισμένοι πρέπει να διασχίσουν την έρημο της Καλιφόρνια χωρίς φαγητό και νερό, την ίδια στιγμή που οπλισμένοι άντρες της εθνικής φρουράς τους καταδιώκουν.

Στην ταινία συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι οποίοι αυτοσχεδίασαν τους ρόλους τους, εκφράζοντας τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ρεαλιστικό και γεμάτο ένταση, που σε κάποιο σημείο ο Watkins φοβήθηκε ότι οι ηθοποιοί με το ρόλο των αντρών της εθνοφρουράς είχαν οπλίσει τα όπλα τους με αληθινά πυρά. Αξίζει να σημειωθεί πως ο υπεύθυνος ήχου της ταινίας ήταν ο Michael Moore, πασίγνωστος σήμερα σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, το έργο του οποίου είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Peter Watkins.

Επί 43 χρόνια ο Peter Watkins γυρίζει ριζοσπαστικές, καινοτόμες ταινίες, που μέσα από την τεκμηρίωση ή/και την μυθοπλασία κριτικάρουν την σύγχρονη κοινωνική – πολιτική πραγματικότητα, παραμένοντας συνεπής και ασυμβίβαστος με αισθητικές, ιδεολογικές παρεμβάσεις πολιτικών, παραγωγών, τηλεοπτικών καναλιών, διανομέων. Η σταθερή του θέση απέναντι στα media κράτησε το έργο του μακριά από το ευρύτερο κοινό.

Το Punishment Park συμβαίνει αύριο, χθες ή σε πέντε χρόνια από τώρα. Επίσης, συμβαίνει σήμερα. Ο πόλεμος στην Ινδοκίνα κλιμακώνεται. Η κυβέρνηση της Αμερικής έχει αυξήσει τις στρατολογήσεις. Αντίστοιχα, παρατηρείται ένα νέο κύμα μαζικών διαδηλώσεων, βομβαρδισμοί κέντρων στρατολόγησης και άλλες πράξεις «δολιοφθοράς». Πολλά πανεπιστήμια είναι κλειστά. Λόγω του μεγάλου αριθμού «πολιτικών εγκληματιών» που δημιουργεί αυτή η κατάσταση, τα ποινικά ιδρύματα σε ολόκληρη τη χώρα ξεχειλίζουν από τους κρατούμενους. Ως εκ τούτου ο Πρόεδρος κάνει χρήση της εξουσίας που του εκχωρεί το δεύτερο άρθρο του Νόμου για την Εθνική Ασφάλεια του 1950 ( Νόμος Μακ Κάραν) για να κηρύξει κατάσταση ανταρσίας στο εσωτερικό των Η.Π.Α. και εγκαθιδρύει μια σειρά στρατοπέδων κράτησης σε όλη την επικράτεια. Οι κρατούμενοι σε αυτά τα στρατόπεδα –κυρίως νέοι άντρες και γυναίκες- παρουσιάζονται ενώπιον νομιμοφανών δικαστηρίων και καταδικάζονται με διάφορες κατηγορίες συνωμοσίας για τις οποίες η ενοχή είναι εξ’ αρχής δεδομένη. Στους κατηγορούμενους προσφέρεται μια επιλογή. Είτε να εκτίσουν την ποινή τους σε μια ομοσπονδιακή φυλακή ή να υποβληθούν σε τριήμερο μαρτύριο στο Punishment Park που συνορεύει με το στρατόπεδο κράτησης. Αυτό το μαρτύριο – μια τριήμερη καταδίωξη σε απόσταση 50 μιλίων στην έρημο με τα πόδια, χωρίς νερό- περιγράφεται ως «ένα ποινικό αποτρεπτικό μέτρο… για τα στοιχεία εκείνα που επιδιώκουν την βίαιη ανατροπή της αμερικανικής κυβέρνησης». Οι δυνάμεις καταδίωξης αποτελούνται από διάφορες επίλεκτες μονάδες της αστυνομίας και της Εθνικής Φρουράς, που όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση τους προσφέρεται «μια απαραίτητη εκπαίδευση…» Οι κατηγορούμενοι πληροφορούνται πως εάν ολοκληρώσουν τη δοκιμασία χωρίς να συλληφθούν, θα έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους.

Το Punishment Park είναι μια αλληγορία με τη μορφή ντοκιμαντέρ. Η δομή του στηρίζεται στη διαπλοκή δύο καταστάσεων. Ένα βρετανικό κινηματογραφικό συνεργείο ακολουθεί την ομάδα 657 σε ολόκληρη την τριήμερη δοκιμασία τους, στο Εθνικό Πάρκο Τιμωρίας στο Μπέαρ Μάουνταιν, κοντά στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Μέσα από συνεντεύξεις με τους αξιωματικούς εφαρμογής του νόμου και τους «παραβάτες» και μέσω των πραγματικών συμβάντων που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια της δοκιμασίας, η πραγματικότητα εκτείνεται πέρα από τα όρια του πάρκου για να αντικαθρεφτίσει την αίσθηση και τη νοοτροπία, γενικά, στην Αμερική.

Η δεύτερη κατάσταση είναι η ντοκιμαντερίστικη κάλυψη των επτά κατηγορουμένων, πέντε αντρών και δύο γυναικών που αντιμετωπίζουν τα μέλη του δικαστηρίου που είναι εγκατεστημένο στο Πάρκο Τιμωρίας του Μπέαρ Μάουνταιν. Όλοι οι κατηγορούμενοι έχουν προηγούμενα περάσει από δίκες και έχουν βρεθεί ένοχοι συνωμοσίας για την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης. Το καθήκον του δικαστηρίου είναι να εκτιμήσει τον βαθμό της ενοχής και να εκδώσει τις ανάλογες ποινές. Τα μέλη του δικαστηρίου περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων μια νοικοκυρά(και μέλος επιτροπής στρατολόγησης), έναν γερουσιαστή, έναν καθηγητή ψυχολογίας, ένα στέλεχος επιχείρησης(και μέλος επιτροπής στρατολόγησης), έναν δημοσιογράφο κι έναν συνδικαλιστή. Παρόντες είναι επίσης ένας δικηγόρος κι ένα μέλος του F.B.I.

To Punishment Park δεν θα έπρεπε να ιδωθεί ως μια ταινία που ασχολείται μόνο με τα προβλήματα της Αμερικής. Στα πρόσωπα των αμερικανών στρατιωτικών, αστυνομικών και των μελών του δικαστηρίου αντικατοπτρίζονται οι ισχυρές πιέσεις που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο και που ωθούν πολλούς από μας όλο και πιο βαθιά στον φόβο και τη μισαλλοδοξία- ακόμα και στη βία και την καταστολή- σαν να είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Διάρκεια: 87:34

Έτος Παραγωγής: 1971

Γλώσσα: Αγγλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T128

Σινικό Τείχος – Chinese Wall

Μια γυναίκα δειπνεί μόνη της σ’ ένα εστιατόριο. Παρατηρεί γύρω της αλλά τίποτα δεν είναι όπως δείχνει. Μια ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις και προκαταλήψεις.

Διάρκεια: 10:20

Έτος Παραγωγής: 2002

Γλώσσα: Ολλανδικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: Τ126

Η ταινία γυρίστηκε το 1964 από τον Άδωνι Κύρου, αποτελεί ένα χαμένο διαμάντι της ελληνικής φιλμογραφίας. Η ιστορία που στηρίζεται η ταινία είναι το μπλόκο της κοκκινιάς, ένα από τα γεγονότα που συνέβησαν στο τέλος της ναζιστικής κατοχής, όταν τον Αύγουστο (όπως το γεγονός της ταινίας) και το Σεπτέμβρη του 1944, οι αρχές κατοχής κάνανε τις τελευταίες προσπάθειες να ελέγξουν τις γειτονιές της Αθήνας και αυτές αντισταθήκανε με ότι διαθέτανε.

Όπως θα δείτε η ταινία δεν είναι ολόιδια με τα πραγματικά γεγονότα παρότι διατηρεί ντοκιμαντερίστικο στυλ. Αντιθέτως είναι μια γνήσια καλλιτεχνική ταινία μυθοπλασίας και όχι μια νατουραλιστική απλή απεικόνιση της πραγματικότητας. Ο σκηνοθέτης μέσα από το γεγονός μας κάνει να δούμε και να σκεφτούμε βαθύτερα. Η ιστορία που παρουσιάζεται είναι αυτή ενός μαυραγορίτη, που παντρεύεται μια γυναίκα που έχει δώσει τον εαυτό της στην αντίσταση. Ο μαυραγορίτης μας ονόματι Κοσμάς (τον ενσαρκώνει ο Κ. Καζάκος), είναι ένα ανθρωπάκι, ένας άνθρωπος φασουλής, που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και πως θα επιβιώσει. Αυτό εξηγεί και το «μπλέξιμο» του με την μαύρη αγορά. Ο ρόλος του χρησιμεύει σαν αντίθεση με όλη τη γειτονιά, αλλά ειδικότερα με τη γυναίκα που μόλις έχει παντρευτεί. Αυτή η αντίθεση λύνεται στο τέλος της ταινίας, όταν πραγματικά αντιλαμβάνεται το ρόλο του στην ιστορική κίνηση και για αυτό δίνει και τη ζωή του, ξεπερνώντας όλα τα προσωπικά του πάθη. Η εκτέλεση του λειτουργεί όπως η κάθαρση της αρχαίας τραγωδίας, όταν αυτός ένας άνθρωπος με τέτοιο ιστορικό καταλήγει να εκτελεστεί μαζί με τον λοχαγό του ΕΛΑΣ (τον ενσαρκώνει ο Μ. Κατράκης), που δεν προδίδει κανένα από τους αγωνιστές παρότι βασανίστηκε και έχει συνειδητά δώσει τη ζωή του για το κοινό σκοπό της κοινωνίας.

Αυτό που με εντυπωσίασε στην ταινία ήταν από τη μία ο συλλογικός ηρωισμός της γειτονιάς, που τον νιώθεις σε οποιοδήποτε πραγματικό έργο τέχνης ή ντοκουμέντο, αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο (όχι όμως και στις εθνικόφρονες ταινίες, με σαμποτέρ της εποχής, που έδειχναν την αντίσταση όπως αυτοί θα θέλανε, έργο κάποιων «σούπερ ηρώων» καθοδηγούμενων από τη Μέση Ανατολή), αλλά και πάντα όταν ο λαός πραγματικά αποφασίζει να δράσει ενωμένος. Αυτός ο ηρωισμός είναι στην πραγματικότητα μια ακατάλυτη δύναμη που μπορεί να καταστρέψει και τις πιο ισχυρές δυνάμεις του ταξικού αντιπάλου. Από την άλλη το άλλο θέμα που προβάλλεται είναι αυτό της διένεξης μεταξύ του ατομικού και του συλλογικού. Ο Κοσμάς, τελικά επιλέγει να θέσει τον εαυτό του, εκεί που πρέπει, στο συλλογικό σκοπό. Είναι η ήττα του αστικού εγωισμού που ακριβώς αυτή αναδεικνύει τον ήρωα, τον άνθρωπο που είναι διατεθειμένος να δώσει την προσωπικότητα του στο γενικό καλό και μέσα από αυτή του την πράξη να την αναδείξει. Ακόμα και χωρίς να περιμένει κάποιο άμεσο συμφέρον. Η συνείδηση του ρόλου του κάθε ανθρώπου, μέσα στην ιστορία, μπορεί να του δώσει τεράστια δύναμη να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που ο ρόλος αυτός του φορτώνει.

Το τελευταίο νομίζω είναι και το επιμύθιο για τις μέρες μας. Ακριβώς αυτό που επιζητείται και σήμερα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι η συνειδητοποίηση από τους εργαζόμενους, του ρόλου τους στην ιστορία. Αυτό που ο Μαρξ έλεγε «τη μετατροπή της εργατικής τάξης από τάξη καθ’ εαυτή, σε τάξη για τον εαυτό της», δηλαδή από τάξη που αντικειμενικά υπάρχει στην κοινωνία σε τάξη που συνειδητοποιεί το ρόλο της στην ιστορία. Αυτό είναι το ζητούμενο για τους κομμουνιστές, να καταφέρουν δηλαδή να σπρώξουν την εργατική τάξη στο ρόλο της. Πως το πετυχαίνουν αυτό; Με την ζύμωση τους μέσα στην τάξη και την καθοδήγηση της όχι μόνο στα άμεσα οικονομικά αιτήματα-όπως αρέσκονται οι οπορτουνιστές και όλοι οι θαυμαστές/εξυμνητές του αυθόρμητου-, αλλά συνδυάζοντας αυτά τόσο με την πολιτική όσο και την ιδεολογική πάλη, με στόχο τη διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων, σε μια πορεία που φυσικά και ο «παιδαγωγός θα διαπαιδαγωγηθεί». Και η ταξική ωριμότητα και εμπειρία των σημερινών κομμουνιστών δεν θα οδηγήσει ξανά σε λάθη τύπου Βάρκιζας ή Καζέρτας/Λιβάνου, που οδήγησαν στο θάνατο ή την εξορία, τους τότε αγωνιστές των μπλόκων της Αθήνας. Σε αυτή τη βάση εντάσσεται και η προσπάθεια που καταβάλλεται από τους κομμουνιστές για τη μη πληρωμή των χαρατσιών της κυβέρνησης, για να πληρώσει την πλουτοκρατία. Οι κομμουνιστές προσπαθούν να μη μείνουν οι εργαζόμενοι μόνο στο άμεσο οικονομικό αίτημα αλλά και στη βαθύτερη συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της εποχής, της δύναμης της εργατικής τάξης για την ανατροπή του βάρβαρου σαπισμένου συστήματος.

Διάρκεια: 77:00

Έτος Παραγωγής: 1964

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: Τ125

Στρέλλα

Ο Γιώργος αποφυλακίζεται ύστερα από 14 χρόνια για έναν φόνο που διέπραξε σε ένα μικρό χωριό στην ελληνική επαρχία. Περνάει το πρώτο του βράδυ σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Αθήνα, όπου γνωρίζει τη Στρέλλα, μια νεαρή εκδιδόμενη τρανσέξουαλ. Θα περάσουν τη νύχτα μαζί και πολύ σύντομα θα ερωτευτούν. Το παρελθόν όμως στοιχειώνει τον Γιώργο. Με τη Στρέλλα στο πλευρό του, θα πρέπει να αναζητήσει μια νέα διέξοδο.

Διάρκεια: 113:00

Έτος Παραγωγής: 2009

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: Τ124

The Monk

Η ιστορία του πάτερ Ambrosio, ενός μοναχού, ο οποίος, ανίκανος να αντιμετωπίσει τις σαρκικές του επιθυμίες θα παρασυρθεί από την γοητεία ενός απεσταλμένου του διαβόλου που θα εμφανιστεί στο μοναστήρι ως μια νεαρή κοπέλα ντυμένη σαν καλόγερος.

Κινηματογραφική μεταφορά του γοτθικού μυθιστορήματος του Matthew Lewis, από τον Ado Kyrou. Ο γνωστός σκηνοθέτης Luis Bunuel είχε σκοπό να μεταφέρει το βιβλίο στον κινηματογράφο, και γι’αυτό τον λόγο εργάστηκε πάνω στη σεναριακή απόδοση του βιβλίου. Όταν κάποια στιγμή εγκατέλειψε το project της κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου του Lewis, έδωσε το σενάριο στον προσωπικό του φίλο, ώστε αυτός να ολοκληρώσει την αρχική ιδέα. O Άδωνις Κύρου, παγκοσμίως γνωστός με το ψευδώνυμο Ado Kyrou, ήταν συγγραφέας, αρθρογράφος, θεωρητικός του κινηματογράφου και σκηνοθέτης, δημιουργός της ταινίας Το Μπλόκο του 1965, μετέφερε το σενάριο στη μεγάλη οθόνη, με το τελικό αποτέλεσμα να απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα, αλλά να διατηρεί μια ιδιαίτερη κινηματογραφική αξία και γοητεία. Το The Monk, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με τον τίτλο “Σατανικός Καλόγερος”, είναι μια όμορφη, καλοσκηνοθετημένη ταινία, με μια θεματική βάση που δίνει αρκετή τροφή για σκέψη, ενώ παράλληλα διατηρεί μια κριτική στάση απέναντι στη λειτουργία, τον πουριτανισμό και την υποκρισία της καθολικής εκκλησίας, φανερώνοντας την μπουνιουελική καταγωγή του. Με αρκετούς συμβολισμούς και μεταφορές, με έντονη σουρεαλιστική διάθεση και κάποια διάσπαρτα στοιχεία από ταινίες τρόμου, το The Monk διακρίνεται από την καλή κινηματογράφηση των συμβάντων, την όμορφη φωτογραφία, τον έντονο σαρκαστικό τόνο και την σκοτεινή, υπνωτική ατμόσφαιρα που δίνει στις εικόνες και στα πλάνα τον απαραίτητο ανατριχιαστικό, γοτθικό τόνο που απαιτεί η ιστορία. Το απελπισμένα ερωτικό ύφος της ιστορίας και η σταδιακή κάθοδος του βασικού χαρακτήρα της ταινίας, προσφέρουν την απαραίτητη τραγικότητα στον πυρήνα του story, με τον Κύρου να χρησιμοποιεί ως θεματικό κέντρο την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και τις σαρκικές εμμονές του πάτερ Ambrosio. Η ταινία ακολουθεί έναν χαλαρό, νωχελικό ρυθμό που σταδιακά αποκτά μια πιο ανατριχιαστική διάσταση καθώς κορυφώνεται το δράμα, αφήνοντας παράλληλα χώρο ώστε να αναπτυχθούν αρκετά στοιχεία μεταφυσικού τρόμου και κλιμακώνοντας τόσο την τραγική όσο και την σαρκαστική διάσταση της ιστορίας. Το γενικότερο, συμβολικό και μεταφορικό ύφος της ταινίας, αφήνει αρκετά ερωτήματα αναπάντητα, που αποκαλύπτουν κάποιες αδυναμίες της ταινίας, ενώ η αφηρημένη διάθεσηκαι η σουρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση του Κύρου, κάνει κάποια σημεία της ταινίας να μοιάζουν δυσνόητα.

Διάρκεια: 94:00

Έτος Παραγωγής: 1972

Γλώσσα: Ιταλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T123

Οι Αόρατοι

Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Nanni Balestrini.

Η καταδίκη της βίας ποτέ δεν περιλαμβάνει την κρατική βία.Η ιταλική αυτονομία (ο Balestrini ήταν εμβληματική της μορφή) και οι εργατιστές χτυπήθηκαν βίαια από οτ κράτος με πρόσχημα τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Η ταινία αφηγείται τις τελευταίες μέρες ελευθερίας προτού συλληφθεί ένα πυρήνας αυτόνομων, καθώς και τα χρόνια φυλάκισής του.

Διάρκεια: 93:00

Έτος Παραγωγής: 1988

Γλώσσα: Ιταλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T122

Playtime

Με κίνητρο μια συνάντηση με κάποιον Αμερικανό αξιωματούχο, ο αγαπητός κύριος Ιλό, συντροφιά με το καπέλο και την ομπρέλα του, περιπλανιέται στον πολύβουο λαβύρινθο του Παρισιού, προκαλώντας, άθελά του, το γνωστό, χαρακτηριστικό χάος… Η ευρωπαϊκή μητρόπολη σφύζει από ζωή, οι τουρίστες έχουν κάνει κανονική επιδρομή, η «μοντέρνα» αρχιτεκτονική του τέλους της δεκαετίας του ’60 αναπτύσσεται απειλητικά και τα νέα τεχνολογικά μέσα και gadgets δεν μπορούν παρά να μπερδέψουν και να τρομάξουν τον καλοπροαίρετο, απλοϊκό, στρουμπουλό κύριο. Στα μάτια και στα χέρια του, η αφιλόξενη, ανταγωνιστική, υπερσύγχρονη πόλη και οι αγχωμένοι κάτοικοί της αποκτούν ξανά κάτι από την παιδικότητα, τη σκανταλιάρικη γλύκα της πιο καλής μας διάθεσης, την πιο ηλιόλουστη μέρα της ζωής μας. …Μήπως και στην πραγματικότητα θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από τον κύριο Ιλό;

Διάρκεια: 124:00

Έτος Παραγωγής: 1967

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T121

Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Μια καταγγελία για τη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου. Πόσο περισσότερο ενός εμφύλιου πολέμου, που εξυπηρετεί περίφημα τα συμφέροντα των μισάνθρωπων όρνιων του κέρδους και των διεθνών μαφιόζων του χρήματος. Oι οποίοι αναδιανέμουν “τσιφλίκια”, ελέγχουν κυβερνήσεις-ανδρείκελα και διαφθείρουν συνειδήσεις και ευημερούν πάνω στο καλλιεργούμενο μίσος μεταξύ των ανθρώπων και θησαυρίζουν πατώντας στον ατέλειωτο ανθρώπινο πόνο και σε σωρούς ερειπίων…

Διάρκεια: 125:00

Έτος Παραγωγής: 1995

Γλώσσα: Γιουγκοσλάβικα

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: Τ120