Vanishing Point

Το Vanishing Point είναι μια τεράστια ταινία. Ίσως το καλύτερο road movie ever. Ένα πολυεπίπεδο και συμβολικό αριστούργημα. Ο Kowalski είναι ένας οδηγός που αναλαμβάνει να παραδώσει ένα Dodge Challenger από το Denver στο San Francisco. Θες επειδή θέλει να αποδείξει κάτι που δεν ξέρει κι ο ίδιος τι έιναι καλά-καλά, βάζει ένα χρονικό όριο στον ίδιο του τον εαυτό και αποφασίζει να κάνει το δρομολόγιο μέσα σε 15 ώρες. Χωρίς να κάνει καμιά τρομερή παράβαση του κώδικα, όσο κυλάει η ταινία σέρνει πίσω του την αστυνομία από κάθε πολιτεία που περνάει. Είναι σαν κάτι μέσα του -μπορεί και κάτι έξω από αυτόν το οποίο τον ξεπερνά- να τον ωθεί να τρέχει συνεχώς. Συνοδοιπόρος του σε αυτό το χωρίς σκοπό από ένα σημείο και μετά κυνηγητό, είναι ένας τυφλός ραδιοπειρατής, ο Super Soul, που παρακολουθεί την πορεία του Kowalski μέσα από τους ασυρμάτους της αστυνομίας, σαν ένας άλλος ραψωδός που απαγγέλλει ένα αντί-ηρωικό έπος υπό τους ήχους της soul και της funk. Ποτέ δεν μιλούν ο ένας στον άλλο, δεν γνωρίζονται καν φατσικά. Έχουν όμως ένα δεσμό μεταφυσικό σχεδόν, είναι σαν να είναι και οι δύο πλευρές της ίδιας προσωπικότητας. Οδηγώντας ο Kowalski, γνωρίζει μπόλικους περίεργους ανθρώπους που οι περισσότεροι έχουν εξίσου αινιγματικούς χαρακτήρες όπως κι εκείνος. Το Vanishing Point είναι σαν ένα μοντέρνο western απλωμένο στους αμερικανικούς αυτοκινητοδρόμους, με τον δρόμο του ήρωα να ξεκινά από το μέσα του και να καταλήγει πάλι εκεί. Ας το πούμε και ταινία car chase, μόνο συμβολικά πάλι όμως. Ο δρόμος, ο οδηγός, η αστυνομία, τα πάντα σχεδόν στην ταινία χρησιμοποιούνται ως μέσα για να ειπωθεί κάτι άλλο. Η ταινία κλείνει κυκλικά δίνοντας άπειρη τροφή για ερμηνείες όχι λόγω της κακής σύνδεσης της αρχής με το τέλος, αλλά λόγω του βάθους που έχει το νόημα αυτής της σύνδεσης. Χρονικά -και εννοιολογικά- μεταξύ του Easy Rider και της Φωλιάς του Κούκου βρίσκεται το Vanishing Point. Και δεν θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηριζόταν καλύτερο κι απ’ τις δύο.

Ο ήρωας της ταινίας, ο Kowalski, είναι ο τύπος του ανθρώπου που είναι διαφορετικός από τους περισσότερους, από αυτούς που το σύστημα δεν τους αφομοιώνει ποτέ, ένα γάλα μες στις μύγες. Ανά διαστήματα βλέπουμε το παρελθόν του με flashbacks και σταδιακά τον μαθαίνουμε, καταλαβαίνουμε γιατί κάνει ότι κάνει και πώς σκέφτεται σε όλο το ταξίδι του. Παρασημοφορημένος βετεράνος του Βιετνάμ, πρώην μπάτσος, πρώην οδηγός αγώνων, ένας άνθρωπος που προσέφερε στη χώρα του και τους ανθρώπους της και μάλλον πήρε πίσω ψίχουλα ή και τίποτα. Με το πέρασμα του χρόνου βιώνει μια απουσία νοήματος στα πάντα. Στο Vanishing Point παρακολουθούμε την αντίδραση του σ’ αυτή την απουσία νοήματος. Ο Kowalski στην ταινία είναι σε κόντρα με τον κόσμο περισσότερο και μετά με το νόμο. Η ίδια η ταινία είναι βαθύτατα υπαρξιακή και με ισχυρή την παρουσία της μεταφυσικής. Απορίας άξιον είναι το ότι υπάρχουν ακόμη θεατές που αναφέρονται στο Vanishing Point ως “the greatest car chase movie ever” ή κάνουν λόγω για τα muscle cars. Είπαμε τα αυτοκίνητα είναι τα μέσα κι όχι ο σκοπός και το κυνηγητό έχει να κάνει πρώτα με την προσπάθεια του Kowalski να ξεφύγει από τους άγραφους νόμους κι απ’ τον εαυτό του και μετά από τους γραπτούς νόμους.

Διάρκεια: 95:00

Έτος Παραγωγής: 1971

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T115

Week End

Γαλλία, λίγο πριν από την εξέγερση του Μάη το ’68, μια κοινωνία που βουλιάζει μέσα στον καταναλωτισμό και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να πάρει αυτοκίνητο και να τρέξει στην εξοχή το Σαββατοκύριακο. Μέσα από το οδοιπορικό ενός ζευγαριού παρακολουθούμε την αποσύνθεση του αστικού κοινωνικού μοντέλου ζωής.

Διάρκεια: 121:00

Έτος Παραγωγής: 1967

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: Τ114

Μυστικός Δείπνος

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, στα τέλη του 18ου αιώνα, ένας Κουβανός γαιοκτήμονας επισκέπτεται τη φυτεία ζαχαροκάλαμου που του ανήκει, στην Αβάνα. Εκείνη τη μέρα έχει μόλις αποδράσει ένας σκλάβος. Ο γαιοκτήμονας διατάζει τον επιστάτη της φυτείας να διαλέξει 12 σκλάβους στο τραπέζι του. Παρά τις αντιρρήσεις του επιστάτη, το δείπνο ετοιμάζεται και σαν 12ος συνδαιτυμόνας κάθεται μαζί ο σκλάβος που είχε αποδράσει το πρωί και αιχμαλωτίστηκε και πάλι αργότερα.

Στο δείπνο, ο γαιοκτήμονας, χρησιμοποιώντας θρησκευτικές διδαχές, προσπαθεί να μυήσει τους δούλους του στο νόημα της χριστιανικής θρησκείας και στη δυνατότητα κατάκτησης της απόλυτης ευτυχίας υπό συνθήκες σκλαβιάς. Οι σκλάβοι με τη σειρά τους του λένε τις ιστορίες τους και του ζητούν να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους. Ο γαιοκτήμονας υπόσχεται να μην εργαστούν τη Μεγάλη Παρασκευή. Όμως φεύγει νωρίς το επόμενο πρωί και ο επιστάτης ξυπνά άγρια τους σκλάβους για μια δύσκολη μέρα κοπής ζαχαροκάλαμων. Εκείνοι ξεσηκώνονται. Ποιανού το μέρος θα πάρει ο γαιοκτήμονας;..

«Γιατί οι μαύροι πρέπει να ανέχονται τόσους ξυλοδαρμούς και γιατί δεν χτυπάνε και τους επόπτες;» ρωτά ένας από τους δούλους στο τραπέζι, και ο πλοίαρχος απαντάει φωνάζοντας. «Επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού! Η τιμωρία του Θεού: ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος , αλλά όχι με τους ανυπάκουους…».

Στον αριστουργηματικό «Μυστικό Δείπνο», ο Γκουτιέρες στήνει μια ανατριχιαστική ματιά στη δυτική όψη του όρου «δουλεία» (στην κυριολεκτική και μεταφορική του έννοια) μέσα από τους αιώνες, δείχνοντας έναν κόσμο στον οποίο λευκοί και μαύροι δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Ο σκηνοθέτης ισορροπεί αριστουργηματικά τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις σε αυτή την ταινία και, ακολουθώντας παράλληλα την ιστορία του Μυστικού Δείπνου, μας δίνει ένα αλληγορικό συμπλήρωμά της, όπου οι ρόλοι είναι αντεστραμμένοι.

Μία απολύτως κατανοητή αλληγορία για το θάνατο και ανάσταση, όχι μόνο για το θάνατο και την ανάσταση της ελευθερίας, αλλά και της καταστολής…

Μια λεπτή, δροσερή, σχεδόν ανεξάρτητη πολιτική παραβολή, η οποία (και αυτό είναι από τα πλέον αξιοσημείωτα στοιχεία της ταινίας) είναι ειπωμένη με θρησκευτικούς όρους.

Διάρκεια: 113:00

Έτος Παραγωγής: 1976

Γλώσσα: Κουβανέζικα

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T113

Happy Day

Από το μυθιστόρημα του Ανδρέα Φραγκιά «Ο Λοιμός», ένα κοινωνικοπολιτικό δράμα, με πρωταγωνιστές τα μέλη μιας ομάδας εξόριστων, τους δεσμοφύλακες, τους επίσημους επισκέπτες, αλλά και τη σχέση μεταξύ τους. Η ταινία αναφέρεται σε πρόσωπα φανταστικά, σε βιώματα πανανθρώπινα, αναζητώντας μέσα από τη φόρμα της ποιητικής αλληγορίας και της ρυθμικής τελετουργίας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ουσία των πραγμάτων. Η μουσική του Σαββόπουλου, σπασμένη και ταραχώδης, απεικονίζει τα κομμάτια στα οποία έχει σπάσει η ψυχή των κρατουμένων.

Σε κάποιο ξερονήσι κυριαρχούν ο δυνατός αέρας, ο σκληρός ήλιος και η διαίρεση των κατοίκων του σε κρατούμενους και βασανιστές. Ο κλειστός αυτός κόσμος αποτελεί ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου οι νυχτερινές έφοδοι, οι ξυλοδαρμοί και οι περίεργες αυτοκτονίες χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά του. Ένας κρατούμενος, που αρνείται να υποκύψει, υποβάλλεται σε βασανιστήρια και προσπαθώντας να αποδράσει πέφτει στη θάλασσα. Όταν η βασίλισσα επισκέπτεται το νησί, οι δεσμοφύλακες ανακαλύπτουν τον δραπέτη και τον δολοφονούν χωρίς δισταγμό, αφού τον θεωρούσαν ήδη νεκρό.

Διάρκεια: 96:38

Έτος Παραγωγής: 1976

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: Τ132

Η Μάχη Του Αλγερίου

Η δράση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας (FLN) από το 1954 ως το 1960 και ο ρόλος του στην απελευθέρωση της χώρας από το γαλλικό ζυγό.

Διάρκεια: 121:00

Έτος Παραγωγής: 1966

Γλώσσα: Γαλλικά – Αραβικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T112

Διαγωγή μηδέν

Περιγραφή της ζωής σε ένα αυταρχικό οικοτροφείο. Η ταινία λογοκρίνεται για το αντιγαλλικό – αντεθνικό της πνεύμα. Πάμε πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή όπου ιδεολογικοί αντιρρησίες και ανένταχτα πνεύματα επιστρατεύουν την τότε φρέσκια και για αυτό ανοχύρωτη τέχνη του κινηματογράφου προκειμένου να δώσουν μια νέα πνοή σε μια προσεκτικά οροθετημένη πραγματικότητα.

Πρώτη μέρα που επιστρέφουν στα θρανία, και μέσα στο τρένο που τους πηγαίνει στο γυμνάσιό τους, δύο οικότροφοι του σχολείου, ο Caussat και ο Bruel, συζητούν για το πώς πέρασαν τις διακοπές τους. Στην αποβάθρα του σταθμού συναντούν τους συμμαθητές τους που τους επιτηρεί ο Parrain -«το βαρύ πεπόνι» του σχολείου, όπως τον φωνάζουν-, και ο Huguet, ένας καινούργιος επιτηρητής…

Διάρκεια: 42:00

Έτος Παραγωγής: 1933

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: Τ111

Σολάρις

To Σολάρις, φιλμ μεταφυσικής αλληγορίας και καθόλου επιστημονικής φαντασίας, όπως χαρακτηρίστηκε βιαστικά εξαιτίας τού θέματος του, περιέχει ήδη εναργέστερες τις κύριες φιλοσοφικές ιδέες που θα βρούμε και στον Καθρέφτη, και κυρίως την έννοια του «κυκλικού χρόνου» και την δι’ αυτού κατάργηση της έννοιας της ιστορικότητας. Τα πάντα εδώ έχουν ακινητοποιηθεί μέσα στον αέναο κύκλο μιας συνεχώς ανακυκλούμενης Ιστορίας, που δεν είναι παρά η ίδια η αιωνιότητα, στην πιο «προσιτή», στην ανθρώπινη διάνοια εκδοχή της: ένας «άχρονος χρόνος», μια αρχή που δεν άρχισε ποτέ κι ένα τέλος δεν έχει τελειωμό. Κάπως έτσι φαντάζονται και οι θεολόγοι τον Θεό τους.
Η ιστορία της ταινίας, το σενάριο της οποίας στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα επιστημονικής (;) φαντασίας του Πολωνού Στάνισλαβ Λεμ, έχει περιληπτικά ως εξής: Ο μυστηριώδης πλανήτης Σολάρις παρακολουθείται από πάρα πολλά χρόνια, από έναν ακινητοποιημένο διαστημικό σταθμό που έχει σχεδόν σκουριάσει και αραχνιάσει. Στους δυο ευρισκόμενους στο σταθμό επιστήμονες προστίθεται κι ένας ψυχολόγος που έρχεται απ’ τη Γη για να αποφανθεί για τη σκοπιμότητα της συνέχισης της παρακολούθησης του Σολάρις, ο ωκεανός του οποίου δημιουργεί στην κυριολεξία τερατώδη ψυχολογικά και ηθικά προβλήματα στους επιστήμονες του σταθμού, που οδηγούνται μέχρι την αυτοκτονία: Μέσα απ’ το μάγμα του αναβράζοντος ωκεανού τού Σολάρις, ξεπετιούνται γή­ινα όντα, αλλά με τρόπο καθορισμένο απ’ το ασυνείδητο των ενοίκων του σταθμού: Κάθε ένοχο όνειρο ενσαρκώνεται αυτόματα και παίρνει τη μορφή ενός ανθρώπου που χάθηκε εξαιτίας μιας παρωχημένης ηθικής ατα­σθαλίας του ενοίκου του σταθμού. ‘Έτσι, ο ψυχολόγος συναντάει στο σταθμό τη γυναίκα του που αυτοκτόνησε πριν από πολλά χρόνια εξαιτίας του. Το κορμί της τώρα δεν αποτελείται από άτομα αλλά από ουδετερονια κι αυτό στη μυθολογία της ταινίας σημαίνει πως δεν έχει πλήρη ψυχισμό, αφού της λείπει το συναίσθημα που, όμως, θα το αποχτήσει κι αυτό σαν από μετάγγιση με τη γειτνίαση με τον πρώην και νυν σύζυγο. Έτσι το πλάσμα γίνεται πραγματικό ανθρώπινο ον — και η Ανάσταση έχει τελειωθεί, ο θάνατος έχει καταργηθεί. Μια βασανιστική προοπτική αθανασίας ξανοίγεται, μέχρι τη στιγμή που θα επέμβει η νόηση για να την καταργήσει διά παντός: Οι επιστήμονες στέλνουν στο μάγμα του ωκεανού του Σολά-ρις ενσυνείδητες και λογικές εντολές, με α­ποτέλεσμα να καταστρέψουν τη μαγική του σχέση με το υποσυνείδητο όπου εδρεύει ίσως η αθανασία. Τον κόσμο τον δημιουργεί τώρα ο άνθρωπος-επιστήμονας, που καθώς κοινωνικοποιεί το φυσικό (πρόκειται για τον τυπικό ορισμό του πολιτιστικού προ­τσές) σκοτώνει την αθανασία και καταδικάζεται έτσι σε οριστικό αφανισμό. Το θαύμα είναι αδύνατο πια. Η επιστήμη κάνει θαύματα μόνο μεταφορικά.
Αυτόν τον εκπληκτικό μύθο του Λεμ, ισάξιο σε «γνωστική» και ιδεολογική αξία με τους πιο μεγάλους κοσμογονικούς μύθους μιας παμπάλαιας ανατολίτικης μυθολογίας που επιβιώνει πάντα στις αντιλήψεις τού ινδουισμού για την ανακύκληση της ζωής, ο Ταρκόφσκι έρχεται να τον μπολιάσει στο λανθάνοντα (;) χριστιανισμό της σλαβικής μυστικιστικής ορθοδοξίας του: Αυτό που παίζει τον κύριο ρόλο σαν ενοποιός δύναμη του Σύμπαντος είναι η Αγάπη. Ο χριστιανός Θεός, σε αντίθεση με τους άλλους Θεούς που δε δρουν «θυμικά», έπλασε τον κόσμο από αγάπη των έλλογων πλασμάτων του. Κάθε διαταραχή στην αγάπη είναι ύβρις στον Θεό. Και κάθε απομάκρυνση απ’ τον Θεό είναι ένα χάσιμο της αγάπης. Η αγάπη μεταξύ ανθρώπων είναι μια συμμετοχή στο θεϊκό έργο, μια κατάσταση ποιητική στην πλήρη κυριολεξία, που καταργεί το θάνατο. Στην πραγματικότητα, το Σολάρις είναι ένα χριστιανικής έμπνευσης ερωτικό ποίημα, καθόλου λυρικό όμως, δηλαδή καθόλου προσωπικό: Ο επιστήμονας που ξαναερωτεύεται την πεθαμένη και αναστημένη πρώην γυναίκα του, ερωτεύεται στην πραγματικότητα την ενσαρκωμένη αιωνιότητα, την αποπνευματοποιημένη ύλη.
Όπως και στον Καθρέφτη, μπορεί κανείς να έχει όσες αντιρρήσεις θέλει για την αφέλεια της παραπάνω φιλοσοφίας, που δεν έχει αποκολληθεί ακόμα απ’ τη μάνα της τη θεολογία. Όμως η ποιητική προσέγγιση του μυστηρίου (του επιστημονικά αδιερεύνητου) θα έχει πάντα μια ανεξάντλητη γοητεία. Άλλωστε, η ποίηση λειτουργεί μόνιμα στον κενό χώρο που αφήνει η επιστήμη, δηλαδή λειτουργεί πάντα ολίγον θεολογικά ή αν προτιμάτε μαγικά, που είναι το ίδιο. Κι ο Ταρκόφσκι είναι ένας πολύ μεγάλος ποιητής της εικόνας. Κι ένα πολύ μεγάλο κινηματο­γραφικό ταλέντο.
Σημείωση: Αν εκλάβετε το φιλμ σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας θα απογοητευτείτε οικτρά απ’ τον πολύ αργό ρυθμό της. Πάντως δε θα αποφύγετε την απογοήτευση, τόσο απ’ την αγγλική βερσιόν που καταστρέφει τη βαθιά μουσικότητα της ρώσικης γλώσσας, όσο κι απ’ τη φριχτή μετάφραση των υποτίτλων που αποσώνει ό,τι ποιητικό απομένει.

«Το Βήμα», 18-12-1979.
Λεξικό Ταινιών
Βασίλης Ραφαηλίδης (Κριτικός κινηματογράφου, μαρξιστής συγγραφέας)

Διάρκεια: 166:00

Έτος Παραγωγής: 1972

Γλώσσα: Ρώσσικα

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: Τ110

Σφουγγαράδες (+συνέντευξη Μ Ζαχαρία)

Έλληνας κινηματογραφιστής της διασποράς, ο ΜΑΝΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στην πρώην Σοβιετική Ένωση όπου γύρισε τις 10 από τις 11 ταινίες του. Έχοντας συμμετάσχει στο φοιτητικό κίνημα της Εθνικής Αντίστασης και στα Δεκεμβριανά ως επικεφαλής του περίφημου λόχου «Λόρδος Βύρων», το 1945, χάρη στην υποτροφία Μερλιέ που διέσωσε στο Παρίσι πολλούς νέους έλληνες καλλιτέχνες και διανοούμενους, επιβιβάστηκε στο θρυλικό Ματαρόα και βρέθηκε στη Γαλλία για να σπουδάσει θέατρο, κινηματογράφο στο IDHEC (Institut des Hautes Etudes Cinématographiques) και Ιστορία της Τέχνης στη Σορβόνη. Στη διάρκεια του Εμφυλίου επιστρέφει στην Ελλάδα για να οργανώσει μαζί με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου και τον Απόστολο Μουσούρη το κινηματογραφικό συνεργείο του Δημοκρατικού Στρατού. Μετά την ήττα, διαφεύγει στη Σοβιετική Ένωση και καταλήγει στη Μόσχα, στη Μέκκα της σοβιετικής κινηματογραφίας, οπου θα μαθητεύσει στο πλευρό μυθικών μορφών του ρωσικού κινηματογράφου όπως ο Μιχαήλ Ρομ, ο Αλεξάντρ Ντοβζένκο και ο Σεργκέι Γιουτκέβιτς. Το 1979 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου από το 1982, με πρόταση της Μελίνας Μερκούρη, ανέλαβε να αναμορφώσει το πλαίσιο λειτουργίας του ελληνικού κινηματογράφου ως Σύμβουλος Κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού και από το 1987 Πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Γυρισμένες εξ ολοκλήρου σχεδόν στα στούντιο της Μοσφίλμ, με ρώσους ηθοποιούς, οι ταινίες του είναι βαθιά πολιτικές και περιστρέφονται με έμμονο τρόπο γύρω από θέματα της πρόσφατης ελληνικής—κι ευρωπαϊκής—ιστορίας υπό μια στρατευμένη αντιφασιστική σκοπιά. Εξαίρεση τούτη η πρώτη του ταινία (1960), ένα φορμαλιστικό αριστούργημα σε σενάριο του Γιώργου Σεβαστίκογλου από μια ιστορία του Νίκου Κάσδαγλη, που παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μεταξύ άλλων, για την υφολογική σύμμειξη ρωσικών και ελληνικών στοιχείων μέσα σε μια περιοριστική φόρμα, αυτή του λεγόμενου «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», από την οποίαν αποσπά το μέγιστο των καλλιτεχνικών δυνατοτήτων.”

Διάρκεια: 85:00

Έτος Παραγωγής: 1960

Γλώσσα: Ρώσσικα

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: Τ109

Ο Γαλαξίας

Ο Πιέρ και ο Ζαν είναι δύο προσκυνητές, καθ’ οδόν προς τον Άγιο Ιάκωβο της Κομποστέλα. Το ταξίδι τους στο χώρο εξελίσσεται σ’ ένα παράλληλο ταξίδι και στο χρόνο, που τους επιτρέπει να διατρέξουν τα μεγάλα δόγματα τα οποία άφησαν το (συχνά οδυνηρό) στίγμα τους στην ιστορία του καθολοκισμού

Διάρκεια: 98:00

Έτος Παραγωγής: 1969

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T108

Sacco & Vanzetti

Μια ταινία του Giuliano Montaldo (1971) για την αληθινή ιστορία δύο αναρχικών, ιταλικής καταγωγής, οι οποίοι βρέθηκαν γύρω στα 1920 στις Η.Π.Α. κατηγορούμενοι για ληστεία μετά φόνου που ποτέ δεν διέπρεξαν, καταδικάστηκαν μετά από μία δίκη παρωδία και τελικά τιμωρήθηκαν σε θάνατο, αναγόμενοι έκτοτε σε ηρωικά σύμβολα του εργατικού κινήματος.

Η ταινία προσθέτει στοιχεία μυθοπλασίας στην αληθινή ιστορία αποτυπώνοντας το κλίμα της εποχής. Τη μουσική υπογράφει ο Ennio Morricone.

Διάρκεια: 118:00

Έτος Παραγωγής: 1971

Γλώσσα: Ιταλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: T107