ANTIFA – Chasseurs De Skins

Γαλλία, 1984

Το κίνημα των redskins στη Γαλλια, γεννήθηκε σε ιδιαίτερες συνθήκες μεταξύ 1984 και 1986. Από τη μια, οι οικονομικές και πολιτικές συνθηκες ειναι δυσκολες: μαζικη ανεργια, τα πρωτα νεοφιλελευθερα πειραματα και η ταυτοχρονη ανοδος του Εθνικου Μετωπου. Απο την αλλη, η μαζικοποιηση μιας νεανικης πολιτικοποιημενης κουλτουρας, του rock alternatif, ενος ειδους γαλλοφωνου πολιτικοποιημενου πανκ ροκ με στοιχεια απο τις κουλτουρες των μεταναστων.

Το κίνημα των redskins στη Γαλλία δεν έχει καμία σχέση άμεσης συγγένειας με το skinhead κίνημα στο σύνολο του. Το 1984 στη Γαλλία, όποιος είναι σκινχεντ είναι κατά πάσα πιθανότητα φασίστας ή νεοναζί και κάποιοι ελάχιστοι είναι απλά απολίτικοι. Επιτίθενται στις καταλήψεις και στις πανκ συναυλίες, σε άστεγους, σε μετανάστες και σε όποιον δεν τους αρέσει η φάτσα του. Ο τύπος διαρκώς ασχολείται μαζί τους, τους καλούν σε τηλεοπτικές εκπομπές και φτάνουν μέχρι και σε και παρελάσεις στους δρόμους.

Γύρω από το πανκ συγκρότημα Berruriers Noirs, που έκανε συναυλίες αποκλειστικά σε καταλήψεις, σχηματίζεται μια άτυπη περιφρούρηση συναυλιών, με σκοπό να μην αφήσουνε τους φασίστες να επιτίθενται στο κοινό των συναυλιών. Είναι οι Red Warriors, οι πρώτοι κυνηγοί σκινχεντς στο Παρίσι. Οι Red Warriors αναλαμβάνουν να σταματήσουνε τη φασιστική τρομοκρατία: 3 χρόνια μετά κανένας στο Παρίσι δεν τολμάει να κυκλοφορήσει με τη γαλλική σημαία ραμμένη στο φλαιτ τζακετ, πόσο μάλλον με την σβάστικα.

Αυτή η νίκη βέβαια δεν οφειλόταν μόνο στη δράση των Red Warriors αλλά και του πολλαπλασιασμού των ομάδων αντιφασιστικής δράσης, καθώς επίσης και της απογοήτευσης πολλών νεαρών φασιστών που συνειδητοποίησαν πως οι ηγέτες των φασιστικών γκρουπουσκουλων τους είχανε εξαπατήσει και εκμεταλλευτεί, καθώς και το αδιέξοδο του φασισμού. Οι Red Warriors ωστόσο λειτούργησαν σαν μια μορφή πρωτοπορίας, προτείνοντας έναν ριζοσπαστικό αντιφασισμό, σε άμεση συνάφεια με τα προβλήματα της νεολαίας της εποχής και ταυτόχρονα μέσα τόσο στις νεανικές κινητοποιήσεις όσο και στην αντικουλτουρα/underground. Πολλές ομάδες θα δημιουργηθούν, οι Red Ants, οι Lenine Killers, οι Red Action Skinhead και στη Μασσαλία οι Massilia Red Army. Κάποιοι θα πολιτικοποιηθούν έντονα, άλλοι, όπως οι Ducky Boys θα θελήσουνε να λειτουργήσουνε κατά το πρότυπο των “μυθικών” νεανικών συμμοριών των 50ς (όπως οι Γάλλοι Panthers), με ηθικό κώδικα, ομοιόμορφο ντύσιμο και κανόνες συμπεριφοράς, άλλοι δυστυχώς θα λειτουργήσουνε ακριβώς όπως οι φασίστες σκινχεντς, προκαλώντας ανούσιους καυγάδες και όντας το ίδιο επικίνδυνοι σε μια τυχαία νυχτερινή συνάντηση όσο και οι “αντίπαλοι” τους. Ευτυχώς, αυτή η λογική του πολέμου των συμμοριών δεν θα επικρατήσει ούτε θα πάρει μεγάλες διαστάσεις.

Από πλευράς κουλτούρας, υπάρχει πολυχρωμία. Από μουσική, oï, punk alternatif, reggae, πολλές φορές psychobilly ή ακόμα και hip-hop. Το συγκρότημα που αποτελεί κοινή αναφορά σε όλους είναι φυσικά οι Red Skins, βρετανική πολιτικοποιημένη (μελη του Socialist Worker Party) power soul μπάντα. Η μουσική όμως είναι δευτερεύουσα: οι redskins θεωρούν τους εαυτούς τους σαν την πιο αποφασισμένη πρωτοπορία στο χώρο του νεανικού εναλλακτικού κινήματος ενάντια στο φασισμό και στο ρατσισμό. Πολιτικά επίσης υπάρχει πολυχρωμία: κάποιοι είναι τροτσκιστές στο LCR, κάποιοι (ελάχιστοι) στο ΚΚΓ, αλλά οι πιο πολλοί αυτόνομοι ή αναρχικοί (libertaires, όπως τους αποκαλουν οι γάλλοι). Το SCALP (section carrément anti Le Pen, ομάδα απόλυτα ενάντια στον Λε Πεν), ομάδα αντιφασιστών ακτιβιστών, αναρχικών και αντιδογματικών, θα αποτελέσει το χώρο στον οποίον θα πολιτικοποιηθούν οι περισσότεροι νεαροί redskins.
Από πλευράς εμφάνισης, δανείζονται στοιχεία από τους σκινχεντς (φλαιτ τζακετ, ντοκ μαρτενς), από τους psychoμπιλαδες (κοκορι flat top, κόκκινη μπαντανα) και από τους πρώτους χιπ χοπαδες (φαρδιά παντελόνια, τεράστια παπούτσια μπάσκετ). Φοράνε επίσης ινδιάνικα σύμβολα, όπως κεφάλια ερυθρόδερμων στις ζώνες ή στα δαχτυλίδια μαχης, μπλουζακια της αμερικανικης ομαδας ποδοσφαιρου Washington Redskins καθως και ρουχα της εργατικης ταξης, οπως πουλοβερ φορτηγατζηδων και φορμες εργασιας. Στις συγκρουσεις με τους φασιστες, φορανε τα φλαιτ τζακετ αναποδα, με την κοκκινη φοδρα προς τα εξω, ετσι ωστε ν αναγνωριζονται μεταξυ τους.

Το κινημα των γαλλων redskins, ηταν ενα ανοιχτο νεανικο κινημα, που δεν επιδιωκε να διαχωριστει απο το συνολο της νεανικης αντικουλτουρας της εποχης και που καταφερε, με τον πιο εντονο και ενεργητικο τροπο, να φερει στο προσκηνιο την αντιφασιστικη και αντιρατσιστικη δραση και να υπερασπιστει τους δρομους και τον νεανικο τροπο ζωης απο τις εγκληματικες φασιστικες συμμοριες.

Παρίσι, δεκαετίες ’80, ’90.
Ανεργία, περιθωριοποίηση κοινωνικών κομματιών, μητροπολιτική βία, κρατική καταστολή αλλά και ένα ανερχόμενο ελευθεριακό κίνημα punk που γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
Στον αντίποδα φασιστίκες συμμορίες σκίνχεντ που καθιστούν ολόκληρες περιοχές απροσπέλαστες. Θα ακολουθήσουν πολλά πεσίματα σε συναυλίες, σε μετανάστες και κόσμο προσκείμενο στον ελευθεριακό χώρο. Οι τελευταίοι θα νιώσουν την ανάγκη να δημιουργήσουν αντιφασιστικές ομάδες κρούσης με σκοπό να επιστρέψουν τη βία πίσω στους φασίστες-σκίνχεντ.

Έτσι δημιουργούνται οι πρώτες antifa ομάδες…

Το ντοκιμαντέρ μεταφράστηκε και προβλήθηκε στη κατάληψη libertatia το Σεπτέμβρη του 2010 στα πλαισια του ανοίγματος της συζήτησης για τη μορφολογία του αντιφασιστικού αγώνα.

Διάρκεια: 66:00

Έτος Παραγωγής: 2008

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: KB079

Η αιολική βιομηχανία στην Άνδρο

“Εν μέσω κρίσης του καπιταλισμού και υπό τον φόβο μελλοντικών κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων, η ιδέα ενός νέου “New Deal” σαν αυτό του Ρούζβελτ ξαναζωντανεύει σε Ευρώπη και Αμερική. Αυτή τη φορά βαφτίζεται με τον αλαζονικό και υποκριτικό τίτλο “Green New Deal”, καθώς στόχο έχει μια παγκόσμια διαταξική, πολιτική και κοινωνική συμμαχία με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή και το αναμενόμενο οικολογικό κραχ.

Πρόκειται για το πολυδιαφημισμένο μοντέλο της “αειφόρου ανάπτυξης” με την προώθηση επενδύσεων σε πράσινα οικολογικά έργα υποδομής με σκοπό να τονοθεί η χειμαζόμενη καπιταλιστική ανάπτυξη και να αποφευχθεί η επερχόμενη κρίση κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το πράσινο New Deal λοιπόν εμφανίζεται, μαζί με τους μελλοντικούς πολέμους, ως η κυρίαρχη λύση κι απάντηση για την έξοδο του καπιταλισμού από την κρίση.

Οι αντιρρήσεις απέναντι στο νέο φαινόμενο μοιάζουν πλέον γραφικές. Η νέα συμμαχία που δαμορφώνεται γύρω από του GND περιλαμβάνει διεθνείς οργανισμούς, το επιστημονικό και βιομηχνικό λόμπι, δεξιές κι αριστερές κυβερνήσεις, τον Ομπάμα που ορκίστηκε στην πράσινη επανάσταση, την B.P. που μετονομάστηκε σε Beyond Petroleym (Πέρα από το πετρέλαιο), τον επίτροπο της Ε.Ε. Αλμούνια που διατάζει τα κράτη-μέλη να βάλουν την πράσινη ανάπτυξη στον πυρήνα των πολιτικών τους, τον Παπούλια που μιλάει για περιβαλλοντική δημοκρατία, τις μεγάλες πολυεθνικές που έφτιαξαν “Παγκόσμιο Συμβούλιο Επιχειρήσεων για την Βιώσιμη Ανάπτυξη”.

Η στρατηγική του οικολογικού καπιαλισμού είναι να εξακολουθεί να πετά την βαριά βιομηχανία και τα τοξικά πυρηνικά απόβλητα στον παγκόσμιο νότο, αλλά για τους οικοευαίσθητους πρωτοκοσμικούς περιλαμβάνει ριζικό λίφτινγκ σε όλους τους τομείς της παραγωγής και κατανάλωσης.” (από το περιοδικό “Factory” της Φάμπρικας Υφανέτ, τεύχος #01)

Το ντοκιμαντέρ αυτό φτιάχτηκε από την κινηματογραφική λέσχη της Άνδρου, ενόψει της επιχειρούμενης μεταβολής του νησιού σε ένα τεράστιο αιολικό πάρκο. Περιέχει πολλές σημαντικές πληροφορίες για τις ΑΠΕ και συγκεκριμένα για τις ανεμογεννήτριες, χρήσιμες για όλα τα κινήματα ενάντια στην δημιουργία μεγάλων ιδιωτικών αιολικών πάρκων τα οποία πρόκειται να αυξηθούν το προσεχές διάστημα.

Διάρκεια: 28:00

Έτος Παραγωγής: 2010

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΚΒ078

Γη Δίχως Ψωμι

Το “Tierra Sin Pan” (Γη Δίχως Ψωμί) εξετάζει τη ζωή και τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζε η αγροτική τάξη της Ισπανίας επικεντρώνοντας σε μια από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας. Το ντοκιμαντέρ, αν και την εποχή που γυρίστηκε, δεν φιλοδοξούσε να έχει πολιτικό χαρακτήρα αλλά ούτε και να παρουσιαστεί ως ατόφια ταινία τεκμηρίωσης, παρουσιάζει με απλό τρόπο την εξαθλίωση των αγροτών, την εκμετάλλευσή τους από την εκκλησία, τις εσωτερικές αντιφάσεις της ζωής στην επαρχία καθώς και τις δεισιδαιμονίες που τη συνοδεύουν.
Η σουρεαλιστική αυτή ανθρωπολογική απόπειρα του Λουίς Μπουνιουέλ χρηματοδοτήθηκε από τον αναρχικό Ραμόν Αχίν και απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1936. Η ταινία αν και αρχικά ήταν βουβή, παρουσιάστηκε το 1935 στη Γαλλία με αφήγηση που έγραψε ο ίδιος ο Μπουνιουέλ και ερμήνευσε ο Γάλλος ηθοποιός Αμπέλ Ζακουίν.

Διάρκεια: 27;00

Έτος Παραγωγής: 1933

Γλώσσα: Γαλλικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης:  ΝΤ147

Μια ρεμπέτικη ιστορία

“Τα ρεμπέτικα είναι μικρά, απλά τραγούδια πού τραγουδούν απλοί άνθρωποι. Αν και κατ’ αρχήν ερωτικά, τα ρεμπέτικα είναι κατά βάθος μάλλον κοινωνικού περιεχομένου τραγούδια. Ή εποχή που πρωτοεμφανίστηκε το ρεμπέτικο τραγούδι είναι κοντινή μεν, εξαιρετικά άγνωστη δε. Ούτε τα αίτια αναπτύξεως, ούτε οι αρχικές επιδράσεις, ούτε οι πρώτες εστίες του ρεμπέτικου είναι επακριβώς γνωστές. Υποτίθεται ότι η Ερμούπολη, το Ναύπλιο, η παλιά Αθήνα, η Σμύρνη, η Πόλη, η Αλεξάνδρεια και η Θεσσαλονίκη είναι οι χώροι όπου γεννήθηκε, όχι τυχαία, το ρεμπέτικο τραγούδι. Και υποτίθεται ότι αυτό έγινε στα τέλη του παρελθόντος αιώνος. Ο Παπαδιαμάντης, στα διηγήματα του ομιλεί για καντάδες σε κορίτσια με κιθάρες, μαντολίνα και φυσαρμόνικες. Στην Αθήνα πριν εκατό χρόνια θριάμβευε η Ιταλική μουσική, μα κάποια κρυφή αντίδραση υπέβοσκε…

Κατά πάσα πιθανότητα πολλοί και αξεχώριστοι όροι συνέτειναν στη διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού. Το κωμειδύλλιο της περιόδου Τρικούπη ίσως ένας παράγων γεννήσεως του ρεμπέτικου ,η παράδοση του δημοτικού τραγουδιού, τα τραγούδια της ταβέρνας και της Ανατολής, τα στιχάκια των λαϊκών ημερολογίων, οι παθητικοί αμανέδες, οι βυζαντινοί ψαλμοί, η άνοδος και σχεδόν ταυτόχρονη πτώση της αστικής τάξεως, οι βαλκανικές μελωδίες, ο πόλεμος του 1897, η καταστροφή του 1922, η πλημμύρα της προσφυγιάς, οι τεκέδες και η ζωή της φυλακής θεωρούνται σαν άλλοι τέτοιοι παράγοντες.

Πάντως από το 1922, και εν συνεχεία για μια δεκαετία, κυριάρχησε το σμυρνέικο στυλ στο ρεμπέτικο τραγούδι. Η κάθαρση του ρεμπέτικου από το λαϊκό, που σηματοδοτεί το τέλος του ρεμπέτικου αλλά και μιας μακραίωνης παρουσίας του τρίχορδου στην ρεμπέτικη μουσική, ξεκινά ουσιαστικά το 1953 συμφιλιώνοντας την αστική τάξη με το μπουζούκι, προσαρμόζοντάς το στη νέα τάξη πραγμάτων με την τέταρτη χορδή που του προσθέτει ο Μανόλης Χιώτης.

Αυτή η ταινία αποτελεί μια ανεξάρτητη παραγωγή & μια αντιεμπορική & αυτοοργανωμένη προσπάθεια ύστερα από την ανάγκη κάποιων ατόμων που προήλθε μέσα από συλλογικές συζητήσεις και αποφάσεις να δημιουργηθεί ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού από τη γέννηση του μέχρι και την κάθαρση του, συμβαδίζοντας παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα της κάθε περιόδου αντίστοιχα. Δεν πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό ντοκιμαντέρ, γι’ αυτό και δεν εμβαθύνει σε πολιτικές αναλύσεις, αλλά για ένα μουσικό —κοινωνικό — πολιτικό, που σαν σκοπό έχει να αναδείξει όσο μπορεί την επίδραση της μουσικής εκείνης της περιόδου στον άνθρωπο με όλα τα σχετικά μηνύματα που μεταδίδει το τραγούδι σαν μέσο ψυχαγωγίας, έκφρασης και δημιουργίας.

Σήμερα, ορισμένες δεκαετίες μετά την άνθηση του ρεμπέτικου, αυτοί οι κόσμοι του παρελθόντος σκεπάζονται από ένα πέπλο λήθης. Η επίσημη ιστορία τις αγνοεί, το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο ίσως αυτό είναι αποτέλεσμα των δυσκολιών που παρουσιάζει η διερεύνηση ενός δύσβατου πεδίου μελέτης. Έλλειψη μονογραφιών και συστηματικών εργασιών, παρεμβάσεις ελληνοκεντρικών θεωρήσεων, μύθο-ποιητικές λαογραφικές μαρτυρίες, ανυπαρξία ερευνητικών αρχείων και ντοκουμέντων κοινωνικής ιστορίας είναι οι συνθήκες τις οποίες θα συναντήσει όποιος θα θελήσει να ασχοληθεί σε ερευνητικό πεδίο με την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Έργο αναμφίβολα δύσκολο γι’ αυτόν που θέλει να αποκωδικοποιήσει τις μουσικό -κοινωνικό-πολιτικό -ιστορικές συνάφειες χωρίς να πέσει στην παγίδα μιας εξωραϊστικής και περιοριστικής λαογραφικής καταγραφής- γι αυτό και αποτελεί μια μικρή προσέγγιση στην ιστορία του ρεμπέτικου κυρίως λόγω έλλειψης ιστορικών-κοινωνικών στοιχείων καθώς φωτογραφικού-τηλεοπτικού υλικού.

…Μερικοί υποστηρίζουν πως το ρεμπέτικο πέθανε. Κάποιοι όμως λένε, πώς μπορεί να θεωρηθεί νεκρό ένα είδος τραγουδιού το οποίο τραγουδιέται ακόμη;”

Κινηματογραφική Ομάδα Κατάληψης Ευαγγελισμού
ΜΑΡΤΙΟΣ 2006

Διάρκεια: 81:02

Έτος Παραγωγής: 2006

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ144

1o Low Bap Ντοκιμαντέρ

Low Bap 1992 – 2000

Με την κάμερα στο χέρι, μια ολόκληρη παρέα, παιδιά από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο) μαζέψαμε στιγμές από δω κι από ’κει. Στιγμές γύρω από αυτό που έχουμε διαλέξει να λέμε ότι κάνουμε. Το Low Bap.
Όταν μπήκαν λοιπόν σε μια σχετική σειρά όλες αυτές οι στιγμές πήραν τη μορφή ενός ντοκιμαντέρ. Όλη αυτή την προσπάθεια προτιμήσαμε να μην την αναθέσουμε σε κάποιον επαγγελματία – με όποιο κόστος κι αν σήμαινε αυτό – πιστεύοντας ότι έτσι θα πλησιάζαμε περισσότερο την ψυχή μας.
Το ντοκιμαντέρ είναι μια εκτενής αναφορά σε όλες τις δραστηριότητες της Freestyle Productions και στους πιο σημαντικούς σταθμούς του Low Bap μέσα στα οκτώ χρόνια που κύλησαν από το 1992 έως το 2000. Πιο αναλυτικά:
Περιέχει δηλώσεις και συνεντεύξεις από τα γκρουπ που έχουν συνεργαστεί με τη Freestyle Productions. Η Sadahzinia, οι Brigada, οι Ρέλικα, οι Βαβυλώνα, τα Κακά Μαντάτα, οι ASV και οι υπόλοιποι Low Bap Sessions δίνουν το δικό τους στίγμα και καταθέτουν την άποψη και τα όνειρά τους σχετικά με το Low Bap. Μιλούνε για το πως ξεκίνησαν και για όλα όσα έχουν κάνει λειτουργώντας σαν κομμάτι της Freestyle Productions. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα αποσπάσματα από τις συζητήσεις που έχουν γίνει στη διάρκεια των Low Bap Festivals καθώς και εκείνες ανάμεσα σε ιδρυτικά μέλη της Freestyle Productions. Οι Active Member σίγουρα είναι ένα από τα βασικά συστατικά του ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν αποσπάσματα από ορισμένα βιντεοκλίπ που έχουν γυριστεί κατά καιρούς καθώς και παραλειπόμενα από τα γυρίσματά τους. Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο μέρος αφιερωμένο στις συναυλίες που έχουν βιντεοσκοπηθεί από όλη την Ελλάδα καθώς και παραλειπόμενα από τα sound-check και σκηνές από τα παρασκήνια. Επίσης, στο ντοκιμαντέρ υπάρχουνε στιγμές από το στούντιο και από την διαδικασία ηχογράφησης των τραγουδιών. Φυσικά, έχει φάσεις από την ραδιοφωνική εκπομπή Ονειρολόγιο που γινόταν στο Rock F.M. για ενάμισι χρόνο. Υπάρχουνε κλιπάκια αφιερωμένα στο γκραφίτι· στον Ανδρόνικο με τις σιδερένιες κατασκευές του και στο στούντιο Πέρασμα του B.D.Foxmoor· στιγμές από τα ταξίδια στο Λονδίνο, προς αναζήτηση βινυλίου· και οι «megales stigmes» όπου περιέχονται κάποιες από τις στιγμές που δε θα γυρίζονταν ποτέ δεύτερη φορά βγάζοντας τόσο γέλιο. Ακόμα αναφέρεται όλη η μέχρι στιγμής δισκογραφία αναλυτικά. Τέλος, υπάρχουνε κάποια κλιπάκια με αφιερώματα σε καταστάσεις που έτσι κι αλλιώς θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας, με σημαντικότερο όλων τον Πυροβάτη.
Το ντοκιμαντέρ κυκλοφορεί από τα Χριστούγεννα του 2000 σε βιντεοκασέτα. Η διάρκειά του είναι δυόμισι ώρες και διατίθεται από το Intro καθώς και από όλα τα δισκοπωλεία.
Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν είναι ιστορία, είναι απλά Low Bap. Δεν είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν, είναι για να μην ξεχνιόμαστε εμείς. Δεν είναι ένα αντικειμενικό ντοκιμαντέρ. Είναι ένα Low bap ντοκιμαντέρ.

site low bap Foundation: http://www.lowbap.com/

Διάρκεια: 164:00

Έτος Παραγωγής: 2000

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ143

Οι ταξικοί αγώνες στο προσκήνιο 1974-1977

Πρωτοβουλία από το στέκι Άνω Κάτω Πατησίων, 2006, με αφορμή την πραγματοποίησης συναφούς εκδήλωσης.

Διάρκεια: 51:00

Έτος Παραγωγής: 2006

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΚΒ076

Performing the border (Κατασκευάζοντας τα Σύνορα)

Ένα τηλεοπτικό δοκίμιο, που εξελίσσεται στη πόλη Ciudad Juarez στα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ, όπου Αμερικάνικες πολυεθνικές εταιρίες συναρμολογούν ηλεκτρονικό και ψηφιακό εξοπλισμό, ακριβώς απέναντι από το Ελ Πάσο του Τέξας. Αυτό το επινοητικό και πειραματικό βίντεο, διερευνά τον αυξανόμενο εκθηλυσμό της παγκόσμιας οικονομίας και τον αντίκτυπο του στις Μεξικανές, που ζουν και εργάζονται στην περιοχή. Κοιτώντας τα σύνορα τόσο σαν νοητό όσο και σαν εμπράγματο χώρο, το βίντεο εξερευνά τη σεξουαλικοποίηση της παραμεθόριας περιοχής μέσω του καταμερισμού της εργασίας, της πορνείας, της βιομηχανίας της διασκέδασης, και της σεξουαλικής βίας στη δημόσια σφαίρα.
Οι ειλικρινείς συνεντεύξεις με μεξικάνες εργαζόμενες στα εργοστάσια και στη βιομηχανία του σεξ, καθώς επίσης με ακτιβιστές και δημοσιογράφους, συνδυάζονται με αφηγούμενη ανάλυση, κείμενο επί της οθόνης, σκηνές και ήχους που καταγράφηκαν στην περιοχή, και άλλο υλικό που βρέθηκε για να δώσει μια όψη από τα μέσα για τις συνθήκες που επικρατούν στη χαμηλόμισθη, για τις εργαζόμενες, βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας.

Διάρκεια: 43:00

Έτος Παραγωγής: 1999

Γλώσσα: Αγγλικά/Ισπανικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ142