Tag Archives: Φυλακες-Εγκλεισμος

Ο Λογος των Αποκλεισμενων

psychiatric-clinic-chania-creteΟ Λόγος των Αποκλεισμένων

Το μάθημα Κοινωνικός Αποκλεισμός του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ διδάσκεται από ανθρώπους που υφίστανται τον Κοινωνικό Αποκλεισμό.
Δεν χρειάζεται ίσως να ειπωθεί  ότι η αναφορά στον Λόγο των Αποκλεισμένων σχετίζεται με την απουσία αυτού του Λόγου από τον χώρο όπου πραγματοποιούνται οι διαλέξεις των αποκλεισμένων, δηλαδή το Πανεπιστήμιο. Το χώρο όπου επικρατεί ο επιστημονικός Μονόλογος, δηλαδή ο Λόγος των Ειδικών, ο οποίος εδώ και αιώνες αναπαράγεται μονοδιάστατα σε πολλούς κλάδους, ιδιαίτερα δε στους κλάδους της Υγείας, της Ψυχολογίας, της Ψυχιατρικής, της Κοινωνιολογίας και γενικότερα των Κοινωνικών Επιστημών. Η σύνδεση  μιας άλλης επιστημονικής προσέγγισης με την πράξη και η σύνδεση του πανεπιστημίου με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας οδηγούν στην δημιουργία  νέων τόπων συνάντησης και κοινών  δράσεων.
Μέσα από αυτήν την νέα εμπειρία αναδεικνύεται η  κοινωνική χρησιμότητα του Πανεπιστημίου και  ακυρώνεται η αγοραία αντίληψη γι΄αυτό.
Δύο ολοκληρωτικοί τόποι αποκλεισμού, τα ψυχιατρεία και οι φυλακές αποδομούνται από τους ίδιους τους  επιζώντες της Ψυχιατρικής και τους φυλακισμένους. Οι ίδιοι θέτουν στην κρίση των φοιτητών τις  κυρίαρχες θεωρίες και πρακτικές  της Ψυχιατρικής  και της Σωφρονιστικής και τα απάνθρωπα αποτυπώματα που αφήνουν στα Σώματα και στις Ψυχές των πολιτών που εγκλείονται σε φυλακές ή Ψυχιατρεία Οι δε  πολίτες με αναπηρία  και οι πολίτες  με ειδικές ανάγκες αποκαλύπτουν στην  ταινία την κρατική αδιαφορία και τις εφαρμοζόμενες  πολιτικές. Η ζωντάνια και το πάθος με το οποίο αγωνίζονται για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα συνθλίβουν την εικόνα που διαχρονικά κατασκευάζεται για πολίτες δεύτερης κατηγορίας που δεν μπορούν να έχουν Λόγο και Δικαιώματα
Το ντοκιμαντέρ κατέγραψε επί 10 μήνες τους νέους τόπους συνάντησης και κοινών δράσεων.

Συμμετεχουν
ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ, ελληνες και γερμανοι
ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ τμηματος Ψυχολογιας Α.Π.Θ.
ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ (ανδρες και γυναίκες) ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΔΙΑΒΑΤΩΝ
ΤΟ ΚΕΛΙ ομάδα στήριξης των δικαιωμάτων των φυλακισμένων
Continue reading Ο Λογος των Αποκλεισμενων

Η ζωη στους βραχους

zwh_stous_vraxousΗ ζωή στους βράχους

Το 2008 η Αλίντα Δημητρίου κερδίζει το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με τα Πουλιά στο βάλτο. Πρόκειται για μια καταγραφή μαρτυριών 33 γυναικών, που συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση κατά της κατοχής των δυνάμεων του Άξονα και των συνεργατών τους. Την επόμενη χρονιά, το 2009, παρουσιάζεται η Ζωή στους βράχους, όπου οι γυναίκες –οι περισσότερες από αυτές του πρώτου ντοκιμαντέρ και κάποιες καινούριες- μιλούν στο φακό της Δημητρίου για τη συμμετοχή τους στο Δημοκρατικό Στρατό και τους διωγμούς που υπέστησαν ως συνέπεια των πολιτικών επιλογών τους: φυλακή, εξορία, πολιτική προσφυγιά. Οι αφηγήσεις οργανώνονται –χωρίς να δηλώνεται αυτό- σε θεματικές ενότητες, καθώς το μοντάζ αναλύει και συνθέτει το λόγο και τις μνήμες, των οποίων το πλήθος και η χειμαρρώδης ένταση δε θα επέτρεπε, διαφορετικά, την προσέγγιση.

 Οι ταινίες αυτές διαφοροποιούνται από άλλα ιστορικά ή πολιτικά ντοκιμαντέρ για αρκετούς λόγους. Καταρχήν, η σκηνοθέτιδα δεν αποσκοπεί στην «ιστορική περιγραφή αλλά στην, μέσα από μνήμες, βιώματα ή και ψυχολογικά τραύματα, αποκάλυψη μιας στάσης ζωής των γυναικών, σε πράξεις που θεωρούμε ότι αναφέρονται μόνο στους άντρες»[1], όπως σημειώνει η ίδια. Η αποκλειστική παρουσία γυναικών στην οθόνη κι η πλειοψηφία τους στο κινηματογραφικό συνεργείο, επιβεβαιώνουν κι ενισχύουν την πρόθεσή της. Το άλλο ξεχωριστό χαρακτηριστικό των ταινιών είναι η ταυτότητα των γυναικών: πρόκειται για γυναίκες της «διπλανής πόρτας», πλην ελαχίστων, άγνωστες στον πολύ κόσμο: «Όλες εκείνες που περπατάνε πλάι μας στις πλατείες, στην αγορά, στα μανάβικα και δεν έχουμε ιδέα για ό,τι έκαναν – και αυτό, γιατί ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα»[2]. Οι πρωταγωνίστριες της Δημητρίου είναι με διπλό τρόπο -ως φυλετικές κι ως πολιτικές οντότητες- εκπρόσωποι της κοινωνικής ομάδας των «χωρίς φωνή», των «από κάτω», των αδύναμων. Επιπλέον,  η ίδια η σκηνοθέτιδα συντάσσεται στην πλευρά αυτή, τόσο με τις κινηματογραφικές της επιλογές όσο και με τις δηλώσεις της: «Τι δουλειά έχω εγώ με επώνυμους; Εγώ ήμουν πάντα με τους ξυπόλητους[3]».

 Παρακολουθώντας τις ταινίες και διαβάζοντας τις συνεντεύξεις της δημιουργού, διαπιστώνει κανείς και ένα ακόμη χαρακτηριστικό τους: παρά το γεγονός ότι οι πρωταγωνίστριες δεν έχουν εξαργυρώσει με κανένα αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους, ούτε έχουν την άποψη ότι δικαιώθηκαν οι θυσίες τους και πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά τους, δεν εκπέμπουν κανενός είδους ηττοπάθεια. Δεν εμφανίζονται ως χαμένες της ιστορίας αλλά ως νικήτριες και κερδισμένες. Αν τους δινόταν η ευκαιρία το ίδιο θα ξανάκαναν. Αφηγούνται συνταρακτικά γεγονότα της ζωής τους χωρίς να οικτείρονται για τη μοίρα ούτε να επαίρονται για την αντοχή τους αλλά με τη βεβαιότητα πως οι επιλογές τους ήταν επιβεβλημένες από τις αξίες τους. Όχι μόνο δε μετανοούν, θεωρώντας τον αγώνα μάταιο κι από την αρχή ξεγραμμένο, όπως πολλοί ιδεολογικοί συνοδοιπόροι τους, αλλά ονομάζοντάς τον «αγώνα αξιοπρέπειας» συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν είτε διανοητικά και συναισθηματικά είτε και με τη φυσική τους παρουσία σε σύγχρονες πολιτικές εκδηλώσεις. Όπως ο Κεμάλ του Φ. Λαμπρινού, αποτελούν τη γενιά που αποχωρεί λόγω ηλικίας κι όχι λόγω ηθικής ή πολιτικής κόπωσης, κληροδοτώντας τη ζωή τους ως ιδεολογική παρακαταθήκη στους νεότερους. «Έπρεπε να αντέξουμε κι αντέξαμε, επειδή είχαμε δίκιο» λέει χαρακτηριστικά μια από τις γυναίκες της ταινίας.

 Οι παραπάνω λόγοι εξηγούν ίσως και την απουσία εσωκομματικών αντιπαραθέσεων και κριτικής προς την ηγεσία του κομμουνιστικού κινήματος, θέματα που συναντώνται σε άλλα ντοκιμαντέρ (Άρης Βελουχιώτης, του Λαμπρινού ή Άλλος δρόμος δεν υπήρχε του Ψυλλάκη) και σε μυθοπλασίες (Άνθρωπος με το γαρίφαλο, του Τζήμα, Ούλοι εμείς εφέντη, του Βαρδαρού) χωρίς να σημαίνει πως αυτές δεν υπήρξαν. Προφανώς η σκηνοθετική άποψη τις υποβαθμίζει και τις περιθωριοποιεί, επιλέγοντας να προβάλει τα θετικά και αισιόδοξα παρά τα ηττοπαθή και μεμψίμοιρα στοιχεία.

 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σκιαγράφηση –μέσα πάντα από τις προσωπικές μαρτυρίες- του ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου του Εμφυλίου. Σύμφωνα, μάλιστα, με τις ταινίες, ο όρος «Εμφύλιος» είναι ατυχής. Ο αντίπαλος ήταν ο στρατός κατοχής και οι ντόπιοι συνεργάτες του που, ως δοσίλογοι, απώλεσαν την εθνική τους ταυτότητα κι ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το έργο εξαφάνισης της Αντίστασης[4]. «Δεν υπήρξε πόλεμος αδελφοκτόνος» δηλώνει η Δημητρίου αλλά «προσπάθεια εξόντωσης» όσων αντιστάθηκαν από τους παρακρατικούς και τους συνεργάτες των κατακτητών που κυριάρχησαν στην εξουσία[5]. Επίσης, μέσω των αφηγήσεων απαντώνται ερωτήματα σχετικά με τα κίνητρα των ανταρτών, τις αιτίες που τους οδήγησαν στο Δημοκρατικό Στρατό αλλά και εξηγείται η διάρκεια του αγώνα τους που, με στρατιωτικούς όρους, ήταν μια προδιαγεγραμμένη ήττα, δεδομένων των ανισοτήτων τόσο στο πλήθος των στρατιωτών της κάθε πλευράς όσο και στα μέσα που η καθεμιά είχε στη διάθεσή της.

 Τα Πουλιά στο βάλτο κι η Ζωή στους βράχους ερμηνεύουν τον Εμφύλιο ως μονόδρομο: οι αντάρτες του ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν να βγουν στο βουνό για δεύτερη φορά, καθώς η τρομοκρατία των παρακρατικών και των δοσίλογων τους έδιωχνε από τα σπίτια τους, απειλώντας ταυτόχρονα τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα αυτών και των οικογενειών τους. Η φυλακή κι η εξορία ήταν η τιμωρία για όποιον έπεφτε στα χέρια του κράτους, ενώ οι σωματικές και ψυχικές βλάβες ή ο θάνατος καραδοκούσαν κάθε στιγμή. Το αντάλλαγμα για να διασωθούν, η δήλωση μετανοίας, η προδοσία ιδεών κι ανθρώπων, σήμαινε την προσωπική ατίμωση και η πλειοψηφία των γυναικών την αντιπαρήλθε. Παρόλα αυτά δεν κατηγορούνται όσοι κι όσες υπέκυψαν, δεν σχολιάζεται αρνητικά αυτή η στάση, αλλά επιλέγεται να προβληθεί η αντίσταση μέχρι τέλους.

 Οι ταινίες αυτές πέραν της βράβευσης[6] και των επίσημων προβολών τους, έτυχαν μεγάλης αναγνώρισης από τον ευρύτερο «προοδευτικό» ιδεολογικά χώρο. Διοργανώθηκαν προβολές τους από δεκάδες συλλογικότητες ανά την Ελλάδα ενώ επίσης προβλήθηκαν σε σχολεία, πολιτιστικά κέντρα κλπ. Αν και αναφέρονται σε γεγονότα απομακρυσμένα χρονικά, η βαρύτητα που αυτά έχουν για τη διαμόρφωση του σημερινού προφίλ της χώρας φαίνεται πως προσελκύει νεανικό κοινό, πράγμα που φαίνεται από τις προβολές σε στέκια νεολαίας και φοιτητικές εκδηλώσεις. Η συγκυρία στην οποία εμφανίστηκαν οι ταινίες αυτές (π.χ. Δεκέμβρης 2008, ταραχές μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου) και το πνεύμα επαναστατικής καθαρότητας που τις διακρίνει συνέδραμαν σε αυτήν την κατεύθυνση.

 Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, συμπαρασύρει υπό το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης και στα απόνερα της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού δικαιώματα κι ελευθερίες. Πόλεμοι γοήτρου, τυφλή τρομοκρατία, αποσάθρωση ιδεολογιών, φτώχεια και προσφυγιά, οικονομική κρίση που πλήττει πια και τις αναπτυγμένες χώρες. Η Δημητρίου μοιάζει να απαντά σε καίρια ερωτήματα. Ποιος είναι ο ρόλος της αριστεράς; Ποια είναι η θέση του απλού μέσου ανθρώπου εδώ και τώρα; Αυτό που μεταφέρουν οι ταινίες ως μήνυμα είναι «Η ελπίδα στον άνθρωπο»[7], στον άνθρωπο που αγωνίζεται, θυσιάζεται και αντέχει, ώστε να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του και που μπορεί να το κατορθώσει με μόνη στήριξη και κίνητρο το δίκαιο των ονείρων του. Η απουσία ή η συνειδητή απαλοιφή κριτικής προς τις επιλογές του παρελθόντος θα μπορούσε να εκληφθεί ως πρόταση ξεπεράσματος της ενδοστρέφειας και του αλληλοσπαραγμού, ως κάλεσμα ενότητας απέναντι στον κοινό εχθρό, τον οποίο η συνεχιζόμενη αγωνιστική διάθεση των γυναικών δεν επιτρέπει να εκληφθεί ούτε ως νεκρός ούτε αμελητέος.

Διάρκεια: 104:00

Έτος Παραγωγής: 2009

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ173

Τα κοριτσια της βροχης

takoritsiatisvroxisΤα Κορίτσια της Βροχής

Με την ταινία “Τα κορίτσια της βροχής” ολοκληρώνεται η τριλογία της Αλίντας Δημητρίου για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες του αιώνα που μας πέρασε. Η ταινία αναφέρεται στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Χούντας. Την εποχή της Χούντας, ήταν μόλις είκοσι χρονών. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Τις χαρακτηρίζει το ίδιο ήθος με τις γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα «Κορίτσια της βροχής» θεωρούν μάλιστα τον εαυτό τους συνέχεια των γυναικών της Εθνικής Αντίστασης. Μια απ’ αυτές είπε «…είμαστε η συνέχειά τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία». Και το είπε αυτό μια γυναίκα που της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Διάρκεια: 120:00

Έτος Παραγωγής: 2011

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ172

Ενοπλος αγωνας, επαναστατικο κινημα και κοινωνικη επανασταση

enoplos agwnasΕνοπλος αγωνας, επαναστατικο κινημα και κοινωνικη επανασταση

Ηχογραφημένο Ντοκουμέντο από την εκδήλωση του K*ΒΟΞ με θέμα

Ένοπλος αγώνας, επαναστατικό κίνημα και κοινωνική επανάσταση

Τα ηχητικά ντοκουμέντα που ακολουθούν, είναι από την εκδήλωση που διοργάνωσε το Κ*ΒΟΞ με θέμα: “Ένοπλος αγώνας, επαναστατικό κίνημα και κοινωνική επανάσταση”.
Η εκδήλωση ήταν αρχικά προγραμματισμένη για τις 17/10/2014 όπου θα γίνονταν τηλεφωνική παρέμβαση από το σύντροφο Νίκο Μαζιώτη μέλος του Επαναστατικού αγώνα. Όμως με παρέμβαση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου την ΝΔ Άδωνι Γεωργιάδη, κινητοποιήθηκαν οι κρατικοί μηχανισμοί και όλως τυχαίως, χάλασαν τα τηλέφωνα της συγκεκριμένης πτέρυγας που κρατείτε ο σύντροφος Μαζιώτης τις συγκεκριμένες ώρες που ήταν προγραμματισμένη η εκδήλωση. Έτσι, στις 17 Οκτώβρη η εκδήλωση έγινε χωρίς τη συμμετοχή του συντρόφου, όμως υπήρξε κείμενο – παρέμβαση της συντρόφισσας Πόλλας Ρούπα μέλος του Επαναστατικού αγώνα, το οποίο είχε αφεθεί έξω από το χωρώ της εκδήλωσης και το οποίο διαβάστηκε.
Η εκδήλωση επαναλήφθηκε στις 5/11/2014 στο αμφιθέατρο Γκίνη του Πολυτεχνείου, όπου τελικά κατέστη δυνατό να παρέμβει τηλεφωνικά ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης.

Διάρκεια: 130:00

Έτος Παραγωγής:  2014

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΗΝ001

Το δικαστηριο Φουκω

Το δικαστήριο Φουκώ

“Εμείς, οι Ένορκοι, θα θέλαμε να τονίσουμε πως δε βλέπουμε την περίσταση αυτή ως φόρουμ ή συζήτηση γύρω από την κατάσταση της ψυχιατρικής, αλλά ως ένα Δικαστήριο όπου η ψυχιατρική κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εγκλήματα τα οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε παρακολουθήσει και υποστεί…”

Κατά τη 1 και 2 Μαΐου 1998 το Πανεπιστήμιο Freie Universitat Berlin μαζί με την οργάνωση Irren-Offensive ( “Επίθεση των Τρελών” ) οργάνωσε στο Βερολίνο ένα διεθνές δικαστήριο κατά της Ψυχιατρικής. Το δικαστήριο πήρε το όνομα του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα του “Η ιστορία της τρέλας”, Μισέλ Φουκώ.

Την κατηγορία και την υπεράσπιση ανέλαβαν ακαδημαϊκοί κι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας. Οι ένορκοι ήταν άνθρωποι που είχαν προσωπική εμπειρία της βίας στην ψυχιατρική, επιλεγμένοι από την “Irren-Offensive” και την ομάδα διοργάνωσης του δικαστηρίου.

Η Ετυμηγορία του δικαστηρίου Φουκώ

“Καταλήγουμε πως, όντας απρόθυμη να αποκηρύξει τη χρήση ισχύος, βίας και επιβολής, η ψυχιατρική είναι ένοχη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για τη σκόπιμη καταστροφή της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της ζωής. Και κυρίως μέσα απ’ τη νομική κατηγορία του “ψυχικά ασθενούς” η οποία επιτρέπει την ολοκληρωτική αποστέρηση των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων και των νόμων της φυσικής δικαιοσύνης.

Επιπλέον, η ψυχιατρική δεν έχει δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως θεραπευτική τέχνη, έχοντας παραβεί τον Ιπποκράτειο Όρκο μέσω της συνειδητής χρήσης επιβλαβών ουσιών, που προκάλεσαν, ανάμεσα σε άλλα, την παγκόσμια επιδημία της όψιμης δυσκινησίας (tardive dyskinesia), καθώς κι άλλες πρακτικές που αναγνωρίζουμε ως βασανιστήρια: ακούσιο περιορισμό, βίαιη χορήγηση φαρμάκων, καθήλωση των τεσσάρων σημείων, ηλεκτροσόκ, όλες τις μορφές ψυχοχειρουργικής καθώς και τον ακούσιο εγκλεισμό.

Η ιδεολογία κι οι πρακτικές αυτές επέτρεψαν στους ψυχιάτρους κατά τη Ναζιστική περίοδο να φτάσουν στις ακρότητες της συστηματικής μαζικής δολοφονίας εγκλείστων, με το πρόσχημα της “θεραπείας”.

Η ψυχιατρική όχι μόνο αρνείται να αποκηρύξει την ισχύ που ιστορικά πήρε από το κράτος αλλά αντίθετα παίζει το ρόλο ενός αδρά αμειβόμενου και κοινωνικά σεβαστού φορέα κοινωνικού ελέγχου και διεθνούς αστυνόμευσης της συμπεριφοράς, καθώς και καταστολής της πολιτικής και κοινωνικής ανυπακοής.

Θεωρούμε την ψυχιατρική ένοχη του συνδυασμού ισχύος και αδιαφάνειας, ενός κλασσικού δηλαδή ορισμού των ολοκληρωτικών συστημάτων. Απαιτούμε την κατάργηση των νόμων για τους “ψυχικά πάσχοντες”, ως ένα πρώτο βήμα για να γίνει η ψυχιατρική υπόλογη στην κοινωνία. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να δοθούν αποζημιώσεις για τις βλάβες που έχει προξενήσει. Επίσης, δημόσια κεφάλαια θα πρέπει να διατεθούν, με σκοπό τις ανθρώπινες και αξιοπρεπείς εναλλακτικές στην ψυχιατρική.”

Μία μπροσούρα από την ομάδα Παθογέννημα με αφορμή την προβολή του “Δικαστηρίου Φουκώ” στο Άνευ Αρχών.


Διάρκεια: 82:00

Έτος Παραγωγής: 1998

Γλώσσα: Γερμανικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ137

Μισω τον ηλιο που βγαινει για ολους

misw_ton_hlioΜισώ τον ήλιο που βγαίνει για όλους

Πρόλογος έντυπης έκδοσης
Το «Μισώ τον ήλιο που βγαίνει για όλους…» δεν χρειάζεται κάποιον ιδιαίτερο πρόλογο. Και αυτό γιατί οι συζητήσεις με τους ίδιους τους κρατούμενους –τόσο οι πιο σύντομες, όσο και αυτές που είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους- επισημαίνουν την ουσία. Και βιωματικά μιλάνε για την «μεγάλη κοινωνία» και την εξατομίκευση, το ρόλο της φυλακής, τη σημασία τις εξέγερσης.
Αυτό που έχει για μας σημασία είναι να μιλήσουν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Όχι για τους βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσουν τη θέση τους ή τους εχθρούς τους. Μακριά από εμάς κάθε ρόλος δασκάλου ή καθοδηγητή.
Αυτό που ενδιαφέρει εμάς είναι να σπάσει η απομόνωσή τους. Αυτή η μπροσούρα θέλει να αποτελέσει ένα τρόπο –στο βαθμό που θα μπορέσει να διακινηθεί μέσα- να επικοινωνήσουν οι κρατούμενοι μεταξύ τους. Από φυλακή σε φυλακή, από πτέρυγα σε πτέρυγα, από κελί σε κελί να μοιραστούν βιώματα, σκέψεις, αγώνες. Να ρίξουν τα στεγανά, να μιλήσουν για ό,τι είναι ανυπόφορο και να μην το ανεχτούν πια.
Αυτή η κίνηση -το video και η μπροσούρα- προσπαθεί ταυτόχρονα να σπάσει τη κοινωνική απομόνωση. Να τεθεί το ζήτημα του εγκλεισμού και της φυλακής, όχι για να κερδίσουν οι κρατούμενοι τη λύπηση ή τη συμπόνια. Αντίθετα. Για να υπονομευτούν τα αυτονόητα και να οπλιστούν οι αρνήσεις.
[η μπροσούρα αυτή αποτελεί απομαγνητοφώνηση των συζητήσεων που έγιναν με νυν και πρώην κρατούμενους. Κομμάτια τους μονταρίστηκαν για να είναι λειτουργικά για το video.]

Διάρκεια: 38:00

Έτος Παραγωγής: 2009

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΚΒ074

Αγωνιζομενες Γυναικες (Women in struggle)

Αγωνιζόμενες Γυναίκες (Women in struggle)

Τέσσερεις γυναίκες, πρώην κρατούμενες στις φυλακές του Ισραήλ, μιλούν για την εμπειρία του εγκλεισμού τους και την αντίσταση.

Διάρκεια: 56:00

Έτος Παραγωγής: 2004

Γλώσσα: Αραβικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ129

Οι επιζωντες

Οι επιζώντες

«Η γνώμη ενός χαρακτηρισμένου ψυχασθενή δεν έχει καμία βαρύτητα…»

Άνθρωποι με ψυχιατρική εμπειρία από την Ελλάδα και το εξωτερικό μιλούν για τη ζωή τους, τη στέρηση βασικών δικαιωμάτων και το βίωμα της ισόβιας φυλακής που χτίζει η ψυχιατρική διάγνωση, αλλά και για την δυναμική των κινημάτων αυτοβοήθειας.

Ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη με αφορμή το Ευρωπαϊκό Συνέδριο κατά των Διακρίσεων και του Στιγματισμού που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2010, στη Θεσσαλονίκη, από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο (πρώην) Χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής, το τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ και το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας

Διάρκεια: 30:00

Έτος Παραγωγής: 2010

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΝΤ122

Presos de la democracia (Φυλακισμενοι (η αξιες?) της δημοκρατιας)

prisonsPresos de la democracia (Φυλακισμένοι (ή αξίες?) της δημοκρατίας)

Η διαδρομή και εξέλιξη του σωφρονιστικού συστήματος στο Ισπανικό κράτος στη χρονική περίοδο της μεταπολίτευσης. Η δημοκρατία επιχειρεί να μεταλλάξει το ολοκληρωτικό παρελθόν της δικτατορίας του Φράνκο σε όλα τα επίπεδα συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του σωφρονιστικού και νομικού καθεστώτος. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αλλαγών και έχοντας παραχωρήσει τρεις αμνηστίες σε μεγάλο αριθμό κρατουμένων, η δημοκρατία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια εκρηκτική κατάσταση.

Οι φυλακισμένοι και οι φυλακισμένες οργανώνονται για να καλυτερεύσουν τη κατάστασή τους: οι δραπετεύσεις, οι εξεγέρσεις κλπ είναι καθημερινά γεγονότα. Είναι η στιγμή, που εφευρίσκει το «λευκό» βασανιστήριο της απομόνωσης, που είναι πολύ περισσότερο από μια απλή τιμωρία. Εμπεριέχει την κατασκευή νέων μεγάλων φυλακών υψίστης ασφαλείας, και την εμφάνιση των μοντέλων FIES (Μητρώα Εσωκλείστων Ειδικής Παρακολούθησης).

Η πολιτική σωφρονισμού δεν επικεντρώνεται τόσο στη φυσική καταστολή(που πάντοτε είναι παρούσα ούτως ή άλλως) αλλά στη ψυχολογική καταστολή και την καταστροφή της προσωπικότητας: την απομόνωση των λεγόμενων επικίνδυνων κρατούμενων από τους υπολοίπους και από τον ίδιο τους τον οικογενειακό, φιλικό και κοινωνικό κύκλο.

Copyleft, Barcelona: 2003-2005

Διάρκεια: 47:00

Έτος Παραγωγής: 2003-2005

Γλώσσα: Ισπανικά

Υπότιτλοι: gr

Κωδ.Καταχώρησης:  KB070

Φυλακισμενοι αγωνιστες για την απελευθερωση των ζωων και της γης

Eric McDavid και Marie Mason.Φυλακισμένοι αγωνιστές για την απελευθέρωση των ζώων και της γης
Η κυρίαρχη εξουσία και τα κράτη ενισχύουν τον κατασταλτικό μηχανισμό και δημιουργούν ισχυρότερα όπλα εναντίον όσων αγωνίζονται για την ελευθερία. Τρομονόμοι, χρήση γενετικού υλικού, ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις, δολοφονίες, φυλακές υψίστης ασφαλείας, ποινικοποίηση σχέσεων, βασανιστήρια, εκβιασμοί, χρησιμοποιούνται για να εξαλείψουν κάθε αντίσταση στο υπάρχον. Το σύστημα και τα μέσα που χρησιμοποιεί, τεχνολογία, επιστήμη, εκπαίδευση, προπαγάνδα, δικαστικό μηχανισμό, εγκλεισμό, πολεμά σε κάθε χώρο όποιον και όποια επιλέγει να αντισταθεί στους δεσμοφύλακες της κοινωνίας φυλακής. Η καταστολή είτε η απειλή της καταστολής είναι μόνο ένα από τα όπλα αυτού του συστήματος ενάντια στη ζωή και την ελευθερία.
 
Ο αγώνας για την ολική απελευθέρωση, ο αγώνας για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία κάθε έμβιου όντος, βρίσκει διαφορετικό κόσμο να παλεύει και να ενώνεται σε αυτόν, ριζοσπαστικοποιώντας τη σκέψη, τη δράση και τα μέσα που χρησιμοποιεί. Μέσα και έξω από τα κάγκελα ο πόλεμος συνεχίζεται μέχρι να γκρεμιστεί κάθε είδους φυλακή, ορατή και αόρατη, μέχρι να εξαφανιστεί και ο τελευταίος δεσμοφύλακας που πνίγει τις ανάσες μας. Η αλληλεγγύη είναι όπλο, ανάγκη, είναι η δύναμη που σπάει τον πολιτισμό της αποξένωσης και τα δεσμά κάθε εξουσίας, είναι το φως σε κάθε σκοτεινό κελί, είναι η πραγμάτωση ενός άλλου κόσμου.
 
Το  βίντεο για τους πολιτικούς κρατούμενους που αγωνίζονται για την απελευθέρωση των ζώων και της γης, από τη δημιουργία των ALF και ELF μέχρι και σήμερα (διάρκεια 54′)  προβλήθηκε στα Χανιά στις 11 Ιούνη, ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης στους Eric McDavid και Marie Mason.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΟΝ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
ΜΕΧΡΙ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ/ΕΣ

Διάρκεια: 54:40

Έτος Παραγωγής: 2014

Γλώσσα: Ελληνικά

Υπότιτλοι: Όχι

Κωδ.Καταχώρησης: ΚΒ065